Nooit meer de vuilnisman spekken

Het is zaterdag, een zaterdag om in huis te werken. Vanochtend heb ik twee bouwpakketten omgetoverd tot volwaardige boekenkasten. Daarna begon het echte werken: de boekenkasten vullen. Uit verschillende kasten op verschillende verdiepingen in huis moesten boeken gehaald worden en in de nieuwe kasten gezet worden. Boeken die tot voor kort nog in stapels op de grond lagen moesten of in de nieuwe boekenkasten, of in de oude boekenkasten waarin inmiddels plek vrijgekomen was. Tussendoor moesten er nog een lijst en een vitrinekastje opgehangen worden (waarna ook deze gevuld moest worden). Halverwege deze dag heb ik mijn verzamelwoede wel even vervloekt. Waarom kan ik toch nooit iets weggooien? Waarom moet alles, tot de kleinste snipper papier, bewaard worden? Zeker als op die snipper papier Bob Dylan staat.
Het verhuizen van de boeken is nog lang niet klaar, maar ik vind het wel genoeg voor vandaag. Ik stop er mee. Op een ander moment ga ik wel weer verder. Dan moeten er nog meer boeken van de ene naar de andere kast gebracht worden. Dan moeten er nog tientallen knipsels in het archief opgeborgen worden.En lijsten, nog meer lijsten moeten opgehangen worden.
Nadat ik er helemaal doorzat, heb ik een plakboek gepakt. Een plakboek vol Dylan-snippers en korte aantekeningen over Dylan op de tv, de radio en in boeken en tijdschriften. Bladerend door dat plakboek kwam ik twee foto's tegen. De foto's moet iemand ooit uit een tijdschrift geknipt hebben. Ik vond die foto's een paar jaar geleden in de hoes van een elpee die ik net gekocht had. Subterranean Homesick Blues, de

Nederlandse mono-persing. Starend naar die twee foto's weet ik weer waarom ik nooit iets weg kan gooien.
Kijk naar die foto's. Ze zijn ooit door iemand knullig, maar wel met liefde uitgeknipt. Ze zijn gekoesterd. Ooit werden ze opgeplakt met een klein beetje lijm aan de vier hoeken. Later zijn we weer losgehaald van het papier of uit het plakboek. De hoekjes zijn daardoor gescheurd. Ondanks de scheuren en ontbrekende hoeken kon de vorige eigenaar het niet over zijn hart verkrijgen om ze weg te gooien. Misschien werden ze ooit in een schoolagenda geplakt om er iedere keer tijdens het opslaan van die agenda even naar te kunnen staren. Staren naar foto's van Bob Dylan om de gedachte aan het nog te maken huiswerk te verzachten. Zoiets, zo stel ik me voor.
In de loop der jaren zijn de twee foto's vodjes geworden. Maar het zijn wel vodjes die jarenlang gekoesterd zijn. Ik kon en kan zoiets niet weggooien. Ik kan het gewoonweg niet over mijn hart verkrijgen. Nooit gekund.
En dus heb ik die vodjes toen ik ze een paar jaar geleden vond in een platenhoes, eerst een tijdje onder een stapel boeken gelegd om de kreukels en vouwen er enigszins uit te krijgen. Daarna heb ik ze zorgvuldig ingeplakt in een plakboek vol gevonden vodjes, aantekeningen en oude kassabonnetjes.
Soms pak ik dat plakboek uit de kast. Dan blader ik even. En iedere keer wanneer ik deze twee vodjes zie, denk ik aan de elpee Subterranean Homesick Blues, de Nederlandse mono-persing. Dan denk ik aan de puber die ruim veertig jaar geleden die foto's uit een tijdschrift knipte en ze koesterde.
Alleen daarom al zal ik nooit een vodje weg kunnen gooien.