Under The Red Sky

Op het fornuis pruttelt soep. Geen vlees of vis. Een pompoen uit de volkstuin van 'mevrouw Tom'. De kinderen spelen boven. Ik luister naar Under The Red Sky. Een gewone vrijdag zoals er zoveel vrijdagen in een jaar passen.
Eigenlijk is een jaar te kort om alle aangename vrijdagen in zich te kunnen bergen.
In de ochtend kochten 'mevrouw Tom' en ik bij de kringloopwinkel een boek dat we jaren geleden uitleende en nooit meer terug kregen. Op de tractor naar de Zuidpool heet dat boek. Het is geschreven door Manon Ossevoort. Dat boek heeft helemaal niks met Bob Dylan te maken, maar wat maakt het uit. Het is vrijdag.
In de loop van de dag is de zon steeds feller gaan schijnen. Wie buiten komt moet de ogen enigszins knijpen zoals Bob Dylan doet op de hoes van Under The Red Sky. Dit album pruttelt zo lekker. Wie goed luistert - even alle vooroordelen over dit album aan de kant schuift - hoort het uit-de-losse-pols-musiceren, de Dylan-rammel zoals alleen Dylan die in muziek weet te leggen.
En ergens halverwege dit album komt die ene zin voorbij. De zin die altijd weer een glimlach op mijn gezicht brengt: "Sometimes you gotta do like Elvis did and shoot the damn thing out". Meer heeft een mens op vrijdag niet nodig. Zeker niet wanneer de soep op het fornuis pruttelt en de zon tegen de ramen slaat.