Dylan kort #1093

God, inkt & 'n Ferrari: Twee keer eerder schonk ik hier kort aandacht aan het boek God, inkt & ’n Ferrari van Nico Vesseur. Het boek is – aldus de uitgever – deels gebaseerd op Bob Dylans ‘Seven days’. Daarnaast bevat dit boek vele citaten (of bewerkingen daarvan) uit songteksten van Bob Dylan.
Deze twee gegevens maakten mij nieuwsgierig naar God, inkt & ’n Ferrari. De uitgever was zo vriendelijk om mij een exemplaar te sturen. Ik heb het inmiddels gelezen. Ik had het graag een goed boek gevonden, maar dat vind ik niet.
Nico Vesseur, de schrijver van God, inkt & ’n Ferrari, vertelt het verhaal van een schrijver (Guido) die een verhaal schrijft, onder andere over een schrijver (Joep) die last heeft van schrijversblok. Om de zaak nog wat ingewikkelder te maken, spreken personages uit het verhaal de schrijver aan op de loop van het verhaal.
Dit gegeven kan, in de handen van een goed schrijver, een fascinerend boek opleveren. Nico Vesseur is zeker geen slecht schrijver, maar de zelfopgelegde verhaalstructuur weet hij nog niet in optima forma uit te werken. Voor een debuut is God, inkt & 'n Ferrari zeker niet slecht.
Genoeg. Ik ben geen literatuurcriticus. Slechts een lezer met een mening. Bovendien is deze blog geen plek om aandacht aan de literatuur te schenken, deze blog gaat over Bob Dylan. (Eigenlijk had ik nog iets willen schrijven over de 'technische trucjes' die in het iBook God, inkt & 'n Ferrari zitten verstopt, maar zoals ik al schreef: het is genoeg. Het moet hier over Dylan gaan.)
Bob Dylan is de reden dat ik God, inkt & ’n Ferrari heb gelezen.
God, inkt & ’n Ferrari is deels gebaseerd op Bob Dylans ‘Seven days’, zo had ik voor het lezen van de uitgever begrepen. Ik zou daar ‘losjes gebaseerd’ van willen maken. Het verhaal van God, inkt & ’n Ferrari ontvouwt zich in zeven dagen. Iedere dag wordt vergezeld van een citaat uit het Bijbelboek Genesis. De overeenkomst tussen Dylans ‘Seven days’ en God, inkt & ’n Ferrari zit ‘m ogenschijnlijk alleen in die zeven dagen. Ergens aan het begin van het boek zet een personage Dylans ‘Seven days’ op, daar lijkt het lange tijd bij te blijven. Genesis lijkt belangrijker voor de structuur van God, inkt & ’n Ferrari dan Dylans ‘Seven days’. Pas helemaal aan het eind van God, inkt & ’n Ferrari wordt er daadwerkelijk verwezen naar de inhoud van Dylans ‘Seven days’.
Bob Dylan komt nog een paar keer voorbij in God, inkt & ’n Ferrari. Een enkele maal worden er simpelweg songtitels genoemd (‘You ain’t going nowhere’,  ‘Odds and ends’), een enkele maal worden er subtiele verwijzingen naar songteksten van Bob Dylan gegeven, onder andere ‘Wedding song’. Meer dan dit ene voorbeeld wil ik niet prijsgeven gezien de wedstrijd die de uitgever rond Bob Dylan in God, inkt & ’n Ferrari heeft uitgeschreven.
Of bovenstaande genoeg is voor een Dylan-liefhebber om God, inkt & ’n Ferrari te willen lezen, weet ik niet. Dat moet de Dylan-liefhebber maar zelf uitzoeken.
Misschien is het je al opgevallen, maar ik ben sinds kort niet meer de enige die aantekeningen maakt, zie hier.
De hoes van John Wesley Harding: Regelmatig lees ik - onlangs weer op Facebook - dat de gezichten van de vier leden van The Beatles verstopt zitten in de boomstam op de hoes van John Wesley Harding. Om die vier gezichten te kunnen zien, moet je de hoes ondersteboven houden, zo heb ik me al regelmatig laten vertellen.
Een terzijde: Op een platenbeurs een paar jaar geleden legde een man van wie ik net John Wesley Harding - de Engelse monopersing - had gekocht uit hoe ik de hoes op de kop moest houden en goed moest kijken naar de boomstronk, enzovoort. Toen de man klaar was, vroeg ik hem: 'Weet jij wat je ziet als je de hoes van John Wesley Harding een kwartslag naar rechts draait?' Dat wist hij niet. Het antwoord op die vraag is natuurlijk dat je dan een elpee op de grond ziet liggen. Daar kon de verkoper niet om lachen... Tot zover de terzijde.

Goed, de gezichten van de vier leden van The Beatles moeten dus te zien zijn in de boomstronk op de hoes van John Wesley Harding. Ik heb die vier gezichten nog nooit gezien, moet ik bekennen.

Wat mij wel altijd verbaasd heeft, is dat er regelmatig gesproken wordt over die vier gezichten van The Beatles, maar nooit over de vijfde man op de hoes van John Wesley Harding. Van die vijfde man is alleen de hoed op zijn hoofd te zien (zie afbeelding).

Op een andere foto, gemaakt op dezelfde dag, is de man met de witte hoes wel helemaal te zien. Zie hier.

[dit stuk heb ik, in een korte versie, al op Facebook gezet.]