Koffie, praten over Dylan, over boeken en schrijven

Ik weet niet meer precies wanneer de eerste e-mails heen en weer gingen. In april 2011 waren er in ieder geval al vele e-mails verzonden en ontvangen. Op 29 april 2011 verscheen mijn eerste boek - de Bob Dylan aantekeningen 28/12/2010 t/m 12/02/2011 - en zij is de uitgever van dat boek.
Ik moet graven in de bewaarde e-mails om een beeld te krijgen.
De eerste e-mail ontving ik op 29 augustus 2008. In een e-mail van 16 december 2010 vroeg ze mij voorzichtig of zij een boek van mij mocht uitgeven. Die kans heb ik gegrepen. Twaalf dagen later maakte ik de eerste aantekening voor het boek dat bij haar Atelier9en40 zou verschijnen.
Het is maar de vraag of ik zonder haar vraag ooit een aantekening had geschreven.
In december 2010 werkte ik aan een ander boek. Of dat Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 was, of het manuscript dat nu nog steeds op de plank ligt, weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik voor haar uitgeverij een ander boek wilde schrijven dan waar ik mee bezig was. Dat werd dus de Bob Dylan aantekeningen, het begin van wat inmiddels een serie boeken is geworden.
In al die jaren heb ik haar één keer gesproken. Dat was in de aanloop naar de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen. Ik herinner me dat ik me liep op te vreten, dat ik me afvroeg of het allemaal wel goed zou komen. Of de boeken op tijd bij de boekhandel zouden aankomen. Ik belde haar op, ijsberend door een zonovergoten achtertuin. Ze pakte op en stelde me gerust. Ze had het beter voor elkaar dan ik, op de achtergrond hoorde ik de zee razen. En het kwam ook allemaal goed, zoals ze beloofd had. De boeken waren er op het moment dat ze er wezen moesten.
Daarna is het aantal e-mails alleen maar toegenomen, maar spreken deden we elkaar nooit meer.
Gisteren kwam daar verandering in. Gisteren reed ik, samen met 'mevrouw Tom' en de kinderen, naar haar om haar in haar nieuwe huis op te zoeken. Na bijna zes jaar e-mails versturen en ontvangen moest dat er maar eens van komen. Het werd zelfs hoog tijd.
Na ruim 170 kilometer rijden stond ze daar in de deuropening, precies zoals ik Alja heb leren kennen. Het voelde helemaal niet als een eerste ontmoeting, eerder als een voortzetting na vele gesprekken. Koffie, praten over Dylan, over boeken en schrijven, over alles waar we het altijd over hebben.
Bij het afscheid nemen zette ik een dikke stapels elpees in de kofferbak van de auto. Al haar elpees van Bob Dylan heb ik gekregen. Genoeg om me dagen zoet te houden.
Er schuilt leven in die platen en ik heb ze mee mogen nemen. Ze zijn gekocht in een ander leven. Ze zijn gedraaid op een andere dag. Er is op de muziek gedanst door een andere kamer. Nu staan ze naast me, een krat vol. Ik wrijf met mijn vingers over de hoezen, draai de muziek. Ik zoek het leven dat ze hebben gehad.
Ik zoek en ik vind.

Alja over gisteren: hier.