Nieuwsgierigheid was ook in dit geval mijn drijfveer. Ik heb eigenlijk niks met Dietrich, ze zal best een geweldige zangeres zijn geweest, maar niet mijn zangeres.
Enfin, gisteren vond ik de gezochte single van Marlene Dietrich, op een rommelmarkt in een bak vol singles uit de jaren zestig. Vijftig cent heb ik neergeteld om mijn nieuwsgierigheid te doven.
Toen ik die single in die bak vond en zag dat het een uitgave op het label Amiga is, vermoedde ik al dat het om een Oost-Duitse persing gaat. Wat speurwerk op het internet, eenmaal thuis, bevestigde dat vermoeden.
Op Searching for a gem las ik dat de single 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' van Marlene Dietrich maar liefst vier keer door Amiga in Oost-Duitsland is uitgebracht. In 1964, 1967, 1969 en 1980. De single die ik gisteren kocht is de oudste editie, de versie uit 1964.
Hoe komt een Oost-Duitse single uit 1964 terecht op een rommelmarkt in Nederland? Ik weet het werkelijk niet. Ergens heb ik het vermoeden - maar meer dan een vermoeden is het niet - dat deze Oost-Duitse single in 1964 gewoon in Nederland in de winkels lag. Dat zou wel een logische verklaring zijn voor het vinden van deze single op een rommelmarkt in Nederland anno 2014.
Hoe 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' door Marlene Dietrich klinkt? Het is me zeker niet tegen gevallen, al hoor ik veel liever het origineel van Bob Dylan.
Deze single is overigens niet het enige dat ik gisteren op de kop wist te tikken. Ik ben verder naar huis gegaan met onder andere een Engelse persing van New morning en een Canadese persing van Slow train coming. Na het beluisteren van 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' heb ik New morning en Slow train coming gedraaid. Wat is New morning toch een schitterende elpee. Heerlijke muziek.
Tijdens het luisteren naar die Engelse persing dacht ik af en toe dat de nummers wat langer doorliepen dan op andere persingen van dit album, maar dat zal wel wishful thinking zijn geweest.
En Slow train coming? Tsja, Slow train coming is gewoon Slow train coming, in voor en tegenspoed. Een goede plaat waar we uren over kunnen bakkeleien (maar nu even niet).
Al pratende over Bob Dylan met een andere bezoeker van de rommelmarkt - een man die niks van Dylan heeft maar wel geïnteresseerd bleek - kwam de vraag welk album ik als Dylans beste beschouw. Een album voor de niet-kenner om na te jagen, om Bob Dylans muziek voor het eerst tot zich te kunnen nemen. Natuurlijk heb ik het gehad over de klassiekers (The Freewheelin' Bob Dylan, Bringing it all back home, Highway 61 revisited, Blonde on blonde en Blood on the tracks), maar al pratende kreeg ik steeds meer twijfels over hoe goed deze albums zijn als introductie tot Dylans werk.
Er is naar mijn idee niet één album dat het gehele spectrum van Dylans oeuvre vangt (misschien dat een verzamelalbum nog het dichtst in de buurt komt, maar dat is geen album, maar een 'samenvatting') en dus hoorde ik mezelf Shot of love - om maar een keuze te maken - aanprijzen als een mooi begin.
De kans is groot dat jij daar anders over denkt, dat jij in mijn situatie een ander album had aangeraden.
Heb je een goede suggestie? Laat dan een reactie achter.
3 opmerkingen:
Die versie van Marlene ken ik niet, maar misschien heeft het Duitsers in contact gebracht met Dylan, dus dan is het zeker ergens goed voor geweest. New Morning vind ik een wisselvallige LP. Prachtige nummers (The Man In Me) maar ook flutnummers (Winterlude). De beste LP voor een beginner? Highway 61 Revisited! Dat was mijn eerste en die heeft me helemaal knock-out geslagen! Vanaf dat moment was er geen weg terug meer.
Frans
Zeker Shot of Love niet, al heeft die plaat een toegankelijke, lekkere sound (met uitsluiting van de twee laatste nummers op kant een die het niveau flink omlaag halen en de plaats innemen die oh Dylan ironie Caribbean Wind en Oh Angelina aanvankelijk toekwamen, wat deze plaat op een heel hoog niveau had gebracht). Denk ik eerder aan het qua muziek onschuldige Infidels of juist meeslepende Desire, hoewel die wat moeilijker lange nummers bevatten) en als charme offensief misschien het meest geslaagd Planet Waves. Of je moet specifiek kijken naar de smaak van de gegadigde, en dan kan Nashville Skyline plezieren, Freewheelin veroveren en Highway 61 wegblazen... Maar ik kies toch voor een verwijzing naar Desire, de verleidelijke Don Juan onder de Dylan platen heb ik gemerkt.
'Shot of Love' is zeker een goede keuze, dit is voor mij zelfs de introductieplaat geweest.Persoonlijk zou ik voor 'Blood on the Tracks' of 'Slow train Coming' gaan.
Straks toch maar weer eens 'Shot of Love' opzetten.
Een reactie posten