Bob Dylan in the 80s vol. 1

Een cd vol covers van nummers van Bob Dylan, waarom luister ik er naar? Ik houd niet van covers en toch luister ik naar Bob Dylan in the 80s vol. 1. Er zijn twee redenen waarom ik dit album wilde horen en vooral recenseren op deze blog: 
1. Er is over het algemeen veel te weinig aandacht voor Dylans muziek uit de jaren tachtig en als die aandacht er al is, dan is het bijna altijd negatief. Bob Dylan in the 80s vol. 1 geeft nou eens op een positieve manier aandacht aan Dylans muziek uit de jaren tachtig. En terecht.
2. Een groot deel van de opbrengsten uit de verkoop van Bob Dylan in the 80s vol. 1 gaat naar het goede doel, naar Pencils of Promise, een organisatie die scholen bouwt in Azië, Afrika en Latijns-Amerika. 
Kortom: lees deze recensie niet (ik kan niet positief over de muziek op Bob Dylan in the 80s vol. 1 zijn) en als je 'm wel leest, vertrouw mij dan niet. Koop Bob Dylan in the 80s vol. 1 gewoon.

Zeventien nummers telt Bob Dylan in the 80s vol. 1 en daar zitten een aantal verrassende keuzes bij. Zoals 'Night after night' van de soundtrack van Hearts of fire door Deer Tick en het nooit door Bob Dylan uitgebrachte nummer 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green. Maar een verrassende songkeuze maakt de muziek nog niet goed. 'Night after night' in de handen van Deer Trick is ogenschijnlijk ingetogen, uit de losse pols op band gezet. Het doet wat Mexicaans aan. Het is aardig, maar doet vooral verlangen naar het horen van Dylans origineel. 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green is een muzikaal opgefokt standje, een versie waarbij ik het niet voor elkaar krijg om het gehele nummer te beluisteren.
Tussen wel aardig, maar vooral het verlangen naar het origineel en niet kunnen beluisteren tot het eind van het nummer zweven eigenlijk alle nummers op Bob Dylan in the 80s vol. 1. Gelukkig overheersen de wel aardige covers op deze cd.

De cd begint met 'Got my mind made up' door Langhorne Slim & The Law. Muzikaal redelijk dicht bij het origineel van Dylan, al maakt de banjo deze cover muzikaal wel aangenaam. De stem van de zanger is wat dun en naar.
'Jokerman' door Built To Spill is al een tijdje hier te beluisteren. Built To Spill blijft ook muzikaal dicht bij Dylans origineel. De zanger probeert wel, maar vindt niet de Dylanesque frasering die nodig is om 'Jokerman' tot een luistergenot te maken.
Een van de verrassingen op Bob Dylan in the 80s vol. 1 is een korte, ingetogen versie van 'Brownsville girl' door Reggie Watts. Watts heeft 'Brownsville girl' volledig naar zich toegetrokken. Door de elektronische muziek en het ingetogen karakter van deze cover lijkt mij dit een uitstekende versie voor de discogangers die na een avond dansen even rust zoeken.
Graig Finns versie van 'Sweetheart like you' lijkt héél sterk op een eerdere cover van dit nummer door Guy Davis (te vinden op A Nod to Bob).
De zevende track - op de cd geplaatst tussen 'Night after night' door Deer Trick en 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green - is het hoogtepunt van Bob Dylan in the 80s vol. 1. Ik heb het over 'Dark eyes' door Dawn Landes & Bonnie "Prince" Billy. Een mooi gezongen duet, akoestische gitaar. Dit is een uitstekende cover. Een cover zoals een cover moet zijn: zeer geschikt voor al die luisteraars die niet van Dylans stem houden maar wel zijn composities willen horen.
De negende track, 'Wiggle wiggle' door Aaron Freeman & Slash, begint met een bak elektronische muziek. Bliepjes en piepjes die mij alleen raken in de ergerniszone. Binnen een minuut druk ik het nummer weg. Op naar track 10.
'Congratulations' door Elvis Perkins blijft muzikaal dicht bij het origineel, maar voegt niks aan dat origineel toe.
'Covenant woman' door Hannah Cohen begint veelbelovend met piano en zang. Maar tegen de tijd dat er meer instrumenten invallen, ben ik de weg al kwijt en verlang ik vooral naar het horen van Dylans versie. Wanneer tegen het eind van het nummer de stem van de zangeres in galm verdronken wordt, is al het schone van het begin van het nummer te niet gedaan.
'Every grain of sand' door Marco Benevento is misschien de meest verrassende cover. Benevento heeft er namelijk voor gekozen om 'Every grain of sand' instrumentaal te brengen en dit schitterende nummer tot liftmuziek te reduceren. Leuk om één keer te horen, maar ook niet meer dan dat.
Yellowbirds hakt vervolgens 'Series of dreams' in de pan waarna Blitzen Trapper een verrassende versie van 'Unbelievable' ten beste geeft. Een versie vol jaren-80-ik-heb-een-synthesizer-gekocht-bliepjes wat verrassend werkt.
De volgende (en laatste) grote verrassing is 'When the night comes falling from the sky' door Lucius. Het origineel van Bob Dylan - op Empire burlesque - zit vol typische jaren tachtig geluiden, maar Lucius pakt het - geheel tegen mijn verwachtingen - anders aan. Deze cover begint met niet meer dan een gitaar en een stem. En het werkt. Het is jammer dat later in het nummer meer instrumenten invallen. Wanneer Lucius de draad van die eerste minuut over het hele nummer had gelegd, dan was deze versie van 'When the night comes falling from the sky' - samen met 'Dark eyes' door Dawn Landes & Bonnie "Prince" Billy - zeker in mijn lijstje met 'dit-moet-je-zeker-eens-horen-covers' terecht gekomen.
De laatste twee nummers op Bob Dylan in the 80s vol. 1 klinken zeker niet onaardig.
Glen Hansard blijft in 'Pressing on' dicht bij Dylans origineel, alleen het koor ontbreekt.
Bob Dylan in the 80s vol. 1 wordt afgesloten met 'Death is not the end' door Carl Broemel. De muziek - verrassend genoeg - op deze cover doet sterk denken aan Dylans muziek op Pat Garrett & Billy the Kid.

Ik vind Bob Dylan in the 80s vol. 1 maar een matig geslaagde poging om Dylans muziek uit de jaren tachtig door middel van covers uit het verdomhoekje te halen. Dat is jammer, het is zeker een sympathieke uitgave.
Mocht je verstandig genoeg zijn om niet naar mij te luisteren: Bob Dylan in the 80s vol. 1 ligt vanaf dinsdag in de winkels. Wie dit album koopt in de iTunes Store wordt nog eens verrast met zeven bonustracks.