Vandaag de dag
Doorspoelen naar 10 minuten. De 'showbzz-man' in de studio verdient een medaille voor uit zijn nek kletsen....
The Lost notebooks of Bob Dylan?
Herinner je je nog de cd The Lost notebooks of Hank Williams? Het lijkt er op dat we nu ook een The Lost notebooks of Bob Dylan gaan krijgen, zie hier.
Bob Dylan in HMH - nog twee recensies
De IJmuider Courant bevat een zeer lezenswaardige recensie - afgezien van het feit of je al dan niet eens bent met de recensent - van Bob Dylans eerste concert in de Heineken Music Hall. Zie hier.
In NRC van vandaag staat een recensie van Hester Carvalho. Geen onaardige recensie al is de kop boven de tekst tenenkrommend. Dylans stem is geen 'pruttelende kapotte uitlaat' maar een krachtig instrument. De eerste drie zinnen van Carvalho's recensie zijn sterk, daarna volgt het 'uitlaat'-geleuter: 'Een zangstem zou je kunnen verdelen in twee aspecten: klank en persoonlijkheid. Wat is het belangrijkst, een rijke klank of een persoonlijke lading? In het geval van Bob Dylan (72) is de onderverdeling inmiddels definitief doorgeslagen naar de persoonlijke lading. Klankkleur is nauwelijks nog aanwezig, de zang van Dylan grauwt en pruttelt als een kapotte uitlaat.'
Verder is Carvalho redelijk enthousiast over het concert, vooral over de recente nummers.
Op Facebook kwam ik nog een foto tegen van Dylan die zijn hotel in Amsterdam verlaat, zie hier.
In NRC van vandaag staat een recensie van Hester Carvalho. Geen onaardige recensie al is de kop boven de tekst tenenkrommend. Dylans stem is geen 'pruttelende kapotte uitlaat' maar een krachtig instrument. De eerste drie zinnen van Carvalho's recensie zijn sterk, daarna volgt het 'uitlaat'-geleuter: 'Een zangstem zou je kunnen verdelen in twee aspecten: klank en persoonlijkheid. Wat is het belangrijkst, een rijke klank of een persoonlijke lading? In het geval van Bob Dylan (72) is de onderverdeling inmiddels definitief doorgeslagen naar de persoonlijke lading. Klankkleur is nauwelijks nog aanwezig, de zang van Dylan grauwt en pruttelt als een kapotte uitlaat.'
Verder is Carvalho redelijk enthousiast over het concert, vooral over de recente nummers.
Op Facebook kwam ik nog een foto tegen van Dylan die zijn hotel in Amsterdam verlaat, zie hier.
Dylan kort #1064 (Dylan in HMH en een paar andere dingen)
L.A.R.S.: Een heerlijk stuk (wederom) van Ton, zie hier. (Veel plezier vanavond bij concert 2)
Parool, door Peter van Brummelen, zie hier.
Lust for life door Dominique van der Geld, zie hier.
Podium info door Karst Jaarsma, zie hier.
Nu.nl door Lisa de Jongh, zie hier. (Een hoogtepunt van journalistiek onvermogen, of nee wacht, ik moet zo nog iets over het stuk in AD schrijven...)
Een ander zelfportret door Frits, zie hier.
8weekly door Kasper Nijsen, zie hier.
OOR door Tom Engelshoven, zie hier.
Je kunt natuurlijk ook na het eerste nummer vertrekken... Zie hier.
En dan is er nog de recensie in AD van Stefan Raatgever (zie afbeelding rechts). Is dit wel een recensie? In het hele stuk noemt Raatgever één songtitel en wel een titel van een nummer dat Dylan gisteravond helemaal niet speelde: 'The Times they are a-changin''. Ik vraag me zelfs af of Raatgever gisteravond wel in de HMH was, wat ik lees strookt in de verste vette niet met wat ik gisteravond gehoord heb. Raatgever is goed in het herhalen wat al in honderden recensies en stukken over Dylan heeft gestaan.
Open deur 1: de protestsong
Open deur 2: Dylans stem is krakerig, woorden als grommend, keukenrasp en grizzlybeer komen voorbij
Open deur 3: alle nummers kregen hetzelfde arrangement
Ik kan kort zijn: open deur nummer 1 is niet van toepassing op het concert van gisteravond, open deur 2 en 3 zijn onzin. Einde oefening, geen zin om meer woorden vuil te maken aan Raatgevers onzin. [Met dank aan Hans voor de tip]
Voor wie een indruk wil krijgen van het concert, zie hier en hier. [met dank aan Bert voor deze en een heleboel andere links]
En dan is er natuurlijk nog de paar minuten film van een door Amsterdam lopende Bob Dylan, zie hier.
En natuurlijk de uitzending van De Wereld draait door die uitgerekend op de avond van het concert aandacht aan Dylan schenkt, zie hier.
Radio 1 besteedde in de nacht aandacht aan Dylan (na de eerste vijf minuten luisteren krijg ik al jeuk, maar dit terzijde...), zie hier. [met dank aan Peter voor de tip]
Weet je nog die tenenkrommende regels in het AD van 25 oktober? Precies dezelfde regels staan in de Leeuwarder Courant van vandaag. Is de Leeuwarder Courant hetzelfde als het AD met een paar dagen vertraging? Of heeft een krabbelaar van een paar regels onzin zijn verhaaltje aan twee kranten verkocht? [met dank aan Frits voor de foto van de Leeuwarder Courant]
De eerder in Volzin gepubliceerde voorbeschouwing op Dylans concerten in Amsterdam staat inmiddels deels online, zie hier.
Bob Dylan illustrated, luister naar Theo Bogart over zijn boek, hier.
Bob Dylan in HMH: een bengel van 72
Nee, de setlist bevatte geen verrassingen, maar dat maakte niet uit. Het is goed zo.
Terug, sfeerproeven.
Middag. Eerst moest dochterlief van de balletles opgehaald worden voor 'mevrouw Tom' en ik in de auto konden stappen om naar Amsterdam te rijden. Bijna vier uur voor aanvang van het concert konden we gaan. Tijd genoeg, zou je denken. Maar een aantal vertragingen en een falende routebeschrijving zorgden er voor dat we veel later dan gepland bij de Heineken Music Hall aankwamen.
Eerste stop: Hilda. Zij was zo goed om een tasje vol Dylan-papieren aan mij te overhandigen. Boekjes, knipsels, de spullen waar ik warm voor loop. Dank Hilda!
Tweede stop: op zoek naar de bekende gezichten. Een wandeling langs de lange rij voor de deur van de Heineken Music Hall. Nee, ik heb niet iedereen gezien die ik hoopte tegen te komen. Het zij zo.
Half zeven: de deuren gaan open. Het gaat snel. Nog geen kwartier na het openen van de deuren zijn 'mevrouw Tom' en ik binnen, is het toilet bezocht, er is een tourboek gekocht en staan 'mevrouw Tom' en ik - met een kop koffie en een kop thee - dichter bij het podium dan we van te voren durfden te hopen.
Het is wachten, wachten tot het begin van het concert. Wachten tot acht uur.
Wat doe je tijdens het wachten? Je maak een praatje. De mensen om je heen zijn met hetzelfde doel gekomen: een avond genieten. Daar gaan de meeste van die wachttijd-gesprekken dan ook over: eerder bezochte concerten en de verwachtingen rond de avond.
Een meter of drie aan mijn rechter kant staat Ed. Ik roep hem en voor ik het weet staat hij naast mij. Hij stelt mij voor aan zijn 'muziekneef' Peter. Ed is gisteravond niet meer van mijn zijde geweken. Uitstekend, het is een waar genoegen om samen met Ed een concert te beleven.
Al pratende komen er meer stemmen in het kleine kringetje bij. 'Amstelveen Peter' vertelt hoe hij onlangs in New York was en de plekken waar The Gaslight en Café Wha? zaten heeft bezocht. Hij vertelt over concerten van Eric Clapton en Brian Wilson en Leonard Cohen. De improvisatie-acteur schuift in bij het horen van de naam Leonard Cohen. Ook hij vertelt. Over het ontdekken van Dylan, met dank aan The Concert for Bangladesh, over zijn zoon, vlak naast hem, die voor het concert verklaarde dat deze avond de afronding van zijn opvoeding zal zijn. Al pratende schuiven de wijzers van de klok richting acht uur.
Na een korte mededeling - eerst in het Engels, daarna in het Nederlands - dat er geen foto's, video- of geluidsopnamen gemaakt mogen worden, stapt gitarist Stu Kimball het podium op. Terwijl hij speelt komen een voor een de overige bandleden het podium op met als laatste Dylan.
Het concert opent met 'Things have changed', Dylan staand achter de microfoon, een paar meter voor zijn bandleden. Hoedloos. Hij is mager en oogt als een jongetje in het nette pak van zijn grote broer. Een doerak, een bengel van 72 jaar. Naast mij gaat de anders zo rustige Ed helemaal los: 'BOBBY!!,' schreeuwt hij richting podium om zich gelijk naar mij om te draaien om zich te verontschuldigen. Die verontschuldigingen zijn niet nodig. Het is een genoegen om Ed enthousiast te zien. De Oscar die Bob Dylan ontving voor 'Things have changed' staat - zoals altijd - ook vanavond weer op een van de versterkers, uiterst rechts op het podium.
Het is opmerkelijk stil om me heen, niemand praat wanneer er muziek wordt gespeeld. Mobiele telefoons blijven het grootste deel van het concert in broekzakken en tassen. Ik ben gewend tijdens Dylan-concerten tussen klagende mensen te staan, tussen mensen die praten over de hond van de buren, de hypotheek en god-mag-weten-wat. Vanavond niet (goddank!), er is alleen de 'BOBBY!!'roepende Ed. Maar nooit terwijl de muziek klinkt. Het is goed, het is aanstekelijk. Het stoort me geen moment. Het sleept me eerder mee in zijn enthousiasme. (Volgende keer kom ik weer naast je staan, Ed)
Na een schitterende 'Things have changed' volgt 'She belongs to me' in een aandoenlijk mooi arrangement. Het is het eerste, en laatste nummer tot de encores, uit de jaren zestig. De nostalgie-zoekers hebben de verkeerde avond gekozen. Bob Dylan speelt voornamelijk zijn recente werk.
Na 'She belongs to me' kruipt Dylan voor het eerst achter de piano en speelt 'Beyond here lies nothin'' en 'What good am I?'. Opvallend is het samenspel tussen Dylans piano en Charlie Sextons gitaar. Het ene moment 'pingelt' Dylan er op los, het andere moment ontstaan actie-reactie riedels tussen Dylans piano en Sextons gitaar. Later tijdens dit concert werd dit nog veel sterker, vooral tijdens 'Spirit on the water', waarbij Sexton een paar tonen speelde welke Dylan vervolgens op zijn piano herhaalde (en uitbreidde) waarna Sexton op zijn gitaar, enzovoort.
De band is een geoliede machine. Strak. En het werkt. (Speelt Tony Garnier nou een aantal nummers op een gitaar, of ben ik gek?)
Voor het vijfde nummer, 'Pay in blood', komt Dylan weer achter zijn piano vandaan om staand achter de microfoon zijn ding te doen. 'Pay in blood' is het eerste van zes nummers van Tempest en het eerste tijd stilzettende hoogtepunt van het concert. Dylan gebaart, gesticuleert en draait om de gezongen woorden kracht bij te zetten. Bob Dylan anno 2013 moet je niet alleen horen, maar ook zien. 'Pay in blood' is daar een mooi voorbeeld van. Mocht je nog naar een concert van Dylan gaan, probeer dan dicht genoeg bij het podium te komen om te zien.
'Waiting for you' had ik echt naar uitgekeken, maar kwam gisteravond op mij niet helemaal over, moet ik bekennen. Mooi, maar niet de aardschok die ik verwachtte.
'Duquesne whistle' - het tweede nummer van Tempest - swingt, is strak. Heerlijk. Het is moeilijk om stil te blijven staan. Vervolgens 'Tangled up in blue', ingetogen. Dylan achter de piano, inclusief herschreven tekst. Het eerste deel van het concert sluit af met 'Love sick'. Zei ik al dat de band strak speelde? 'Love sick' is vanavond de definitie van strak. Dylan weer achter de microfoon voor op het podium waar hij over die strakke muziek zijn stemgymnastiek en mondharmonicaspel strooit.
En dan is het pauze. Het is even wennen om halverwege het concert met een pauze geconfronteerd te worden, maar ook wel weer aangenaam. Het is bijna alsof je twee mini-concerten voorgeschoteld krijgt in plaats van één lang concert.
De mannen en de enige vrouw ('mevrouw Tom') om mij heen zijn tevreden, enthousiast. Ze hebben hetzelfde gehoord als wat ik heb gehoord: een fantastisch eerste deel (dan weten we nog niet dat het tweede deel nog veel beter zal blijken te zijn).
Ik ga even op mijn hurken zitten, even een andere houding, maar kom daarna bijna niet meer overeind. Zolang de muziek speelde voelde ik de pijn niet echt. Nu het pauze is wel. Ik kan niet meer staan en toch moet ik van mezelf. Nu ik zo dichtbij sta en 'Forgetful heart' nog moet komen, wil ik hier blijven. Niet toegeven, niet een stoeltje achter in de zaal opzoeken. Het geluid is - waar ik sta - perfect. Het zicht uitstekend. Niet toegeven, doorbijten.
Het tweede deel begint met een wat rustige versie van 'High water (for Charley Patton)'. Donnie Herron op banjo, Dylan wederom achter de microfoon vooraan. Gebaren, grimassen. En dan die stem. Die stem snijdt.
Voor de volgende twee nummers kruipt Dylan weer achter de piano: 'Simple twist of fate' en 'Early Roman kings'. Dylan spuugt de woorden van 'Early Roman kings' het publiek in. En ook hier weer: de muziek is poepiestrak waardoor Dylans stem de ruimte heeft om alle kanten op te schieten. Heerlijk.
En dan 'Forgetful heart'. Dylan weer voor op het podium. Gebaren. Die stem. Het snijdt dwars door de ziel. Ik zie volwassen mannen door de knieën gaan. De tranen staan in mijn ogen. Het is muisstil om mij heen. Mensen wippen niet meer van de ene voet op de andere. Monden vallen open. De tijd staat stil.
Voor het eerst in een lange tijd voel ik mijn lijf niet. Ik ben er niet. De pijn is er niet. Het geheel lost op in het moment. Na het wegsterven vergeet ik te klappen. Ed zal ongetwijfeld 'BOBBY!!' geroepen hebben. Ik heb het niet gehoord.
Halverwege 'Spirit on the water' kom ik pas weer terug. Dit is geen nummer dat ik hoog aansla, maar vanavond, hier in de Heineken Music Hall werkt het.
Voor de tweede keer pakt Herron zijn banjo. 'Scarlet town'. Tsja, wat moet ik anders dan 'fantastisch' over 'Scarlet town' zeggen? Niets.
'Soon after midnight' - Dylan net als tijdens de voorgaande twee nummers achter de piano - is ingetogen. De zes nummers van Tempest krijgen tijdens dit concert een nieuw leven. Heerlijk.
Het tweede deel wordt afgesloten met het zesde en laatste nummer van Tempest: 'Long and wasted years'. De opnamen van dit nummer tijdens eerdere concerten van deze tournee die ik gehoord heb, maakten me wel enthousiast, maar niet geestdriftig. Dylan dit nummer zien spelen - staand wederom - geven een geheel nieuwe dimensie aan 'Long and wasted years'. Dit live zien en horen is veel beter dan de concertopnamen doen vermoeden.
Na het in staande formatie in ontvangst nemen van het applaus spelen Dylan en band nog twee toegiften, de 'oude favorieten' 'All along the watchtower' en 'Blowin' in the wind'. Het is een mooie afronding van een magistraal concert.
De bengel van 72 heeft 't 'm weer geflikt.
Afgelopen. 'Mevrouw Tom' en ik nemen afscheid van Ed, 'muziekneef' Peter, 'Amstelveen Peter' en de improvisatie acteur (dank heren, het was mij een genoegen bij jullie te staan) en schuifelen naar buiten. Daar kom ik Arie tegen. Ik vertel hem kort over de mannen in de rij, voor het betreden van de hal, die over hem spraken, roddelden als een stel oude wijven. We lachen samen en gaan verder.
Op weg naar huis.
In bovenstaande stuk zitten een aantal links naar filmpjes 'verstopt'
30 oktober
De wekker liep vanochtend dan wel af, maar echt opstaan moest niet. Niet dat dat wat uitmaakt, ik was ruim voor het aflopen van de wekker al klaarwakker. Zo gaat dat, het is 30 oktober en vanavond speelt Bob Dylan in de Heineken Music Hall in Amsterdam.
Vanaf het moment van opstaan is het wachten. Niet wezenloos hangend op de bank, maar de kleine dingen die de tijd doden doen. Ik vervang een lamp, koop een Telegraaf (zie hieronder) en luister naar muziek. Niet naar opnamen van de huidige tournee, dat is geweest. Ik draai één nummer, 'Dark eyes', keer op keer. Speel patience op de iPad, struin wat rond op Facebook en wacht.
Oh, time is short and the days are sweet and passion rules the arrow that flies
A million faces at my feet but all I see are dark eyes
Vanaf het moment van opstaan is het wachten. Niet wezenloos hangend op de bank, maar de kleine dingen die de tijd doden doen. Ik vervang een lamp, koop een Telegraaf (zie hieronder) en luister naar muziek. Niet naar opnamen van de huidige tournee, dat is geweest. Ik draai één nummer, 'Dark eyes', keer op keer. Speel patience op de iPad, struin wat rond op Facebook en wacht.
Oh, time is short and the days are sweet and passion rules the arrow that flies
A million faces at my feet but all I see are dark eyes
Dylan kort #1063
De setlist van gisteravond (Genève) laat geen verrassingen zien, zie hier.
Een leven lang Dylan-fan: Ik schreef hier al eerder over het artikel in Stentor over Arie de Reus. Arie krijgt op dit moment - volledig terecht - enorm veel aandacht in de media. Zo is hij vanavond te zien op TV Gelderland, rond 6 uur (ook online en hieronder), vanavond of morgenavond is hij te zien bij de Jakhalzen in De Wereld draait door, vanmiddag was hij te horen bij Dit is de dag op Radio 1 en ook radio Gelderland is bij Arie op bezoek geweest. Vanavond om 7 uur bij Hart van Nederland. Morgen in De Telegraaf.
'Inot ther groef' door Martijn Muijs (lezen!), zie hier.
AD van 25 oktober bevatte enkele tenenkrommende regels over de aanstaande concerten van Bob Dylan in Amsterdam. (Zie rechts. Alleen lezen wanneer je over een sterke maag beschikt). [met dank aan Evert]
Minstens net zo tenenkrommend is de column in Limburgs dagblad, zie hier. [Met dank aan Stan voor de tip]
Bob Dylan illustrated in een mindmap, zie hier.
5 shows in 8 dagen - door Richard
Dat was het dan: 5 shows in 8 dagen. 5x dezelfde setlist en toch 5x een verschillende show. Waar in Hamburg alleen zitplaatsen waren kon je in Berlijn gelukkig staan. De 1e avond heb ik vanuit het midden gekeken, de 2e avond praktisch vooraan ( 3e rij links van het midden) en de laatste avond achteraan. Vooraan was het mooi om te zien hoe de band goed op Dylan let, bv een kort knikje om aan te geven dat er een eind aan een nummer gemaakt moest worden. Of hoe Sexton en Dylan heel even overleggen tussen de nummers door. Of naar de mimiek van Dylan te kijken: af en toe een wenkbrauw omhoog. Het geluid was vooraan wel een stuk minder. Achteraan ergerde ik me aan de mensen die de hele show met elkaar stonden te praten en de zaaldeur die constant open en dicht ging. In het midden beviel mij het best. De show zelf begint dus niet meer met die overbekende intro maar met Stu Kimball die al spelend opkomt en gelijk daar achteraan George Receli. De rest van de band volgt een halve minuut later. De absolute hoogtepunten blijven voor mij bij alle shows Pay in Blood en Forgetful Heart en toch ook wel Long and Wasted Years. En elke show was er wel weer een ander nummer dat mij raakte. De nummers staan ondertussen allemaal al wel op You Tube en ieder zal zo zijn eigen favoriet hebben. Ik las hier iets over 'ouwe krakers', er waren toch wel een aantal die voor een greatest hits show kwamen. Flarden van wat ik op ving in de rij voor de ingang of in de zaal: 'ik hoop op Hurricane' of: 'The Times...' Of de allermooiste: ' Ik hoop dat ie Sara gaat spelen'. En de zaal staat pas echt op zijn kop zodra All Along the Watchtower begint. Na afloop van elke show staat Franky de straatartiest de bekende nummers te spelen ( hij zal ook in Amsterdam zijn, echt wel een kijkje waard) en er was een enkele die dat mooier vond dan de show van Dylan. Tja... Gelukkig heeft 99% van de mensen wel een leuke avond gehad. Had vantevoren echt niet verwacht dat alle shows precies dezelfde setlist zouden hebben,( wanneer was dat voor het laatst?) maar het is als een lange autoreis waarbij je na een uur ontdekt dat je maar 1 cd hebt meegenomen: je denkt even shit, maar die cd is zo goed dat je hem rustig 5x achter elkaar kunt luisteren. Sterker nog: baal ervan dat ik al op de bestemming ben. Al met al een top week. Veel mensen leren kennen en e-mail adressen uitgewisseld en het allermooist was dat ik Charlie Sexton zo maar tegen het lijf liep en met hem op de foto mocht. Voor iedereen die naar Amsterdam gaat van de week: veel plezier!
Groet, Richard
Dylan kort #1062
Meerijden: Lennert, lezer van deze blog, zoekt iemand met wie hij donderdag vanuit de regio Rotterdam kan meerijden naar Dylans concert in de HMH. Mocht je Lennert mee willen nemen, stuur me dan even een e-mail die ik naar Lennert kan doorsturen.
Jeep Cherokee: In de commercial voor de nieuwe Jeep Cherokee is Bob Dylan te horen, hij zingt het nummer 'Motherless children'. Is dit de versie die te vinden is op the 50th anniversary collection, opgenomen in Gaslight Café in oktober 1962, of heeft Dylan voor deze commercial een nieuwe versie van dit nummer opgenomen?
The Complete album collection vol. 1: Ik krijg net bericht van mijn leverancier van deze boxset, ik zal 'm - ondanks de releasedatum van 1 november - pas 5 of 6 november ontvangen. (Heb ik de pest in? Jazeker!)
Typecursus: 'Opmerkelijk: Bob Dylan kon al blind typen in 1965' (Ik verzin het niet, zie hier).
Jeep Cherokee: In de commercial voor de nieuwe Jeep Cherokee is Bob Dylan te horen, hij zingt het nummer 'Motherless children'. Is dit de versie die te vinden is op the 50th anniversary collection, opgenomen in Gaslight Café in oktober 1962, of heeft Dylan voor deze commercial een nieuwe versie van dit nummer opgenomen?
The Complete album collection vol. 1: Ik krijg net bericht van mijn leverancier van deze boxset, ik zal 'm - ondanks de releasedatum van 1 november - pas 5 of 6 november ontvangen. (Heb ik de pest in? Jazeker!)
Typecursus: 'Opmerkelijk: Bob Dylan kon al blind typen in 1965' (Ik verzin het niet, zie hier).
zondag 16 maart 1975
Twee dubbelgevouwen A4'tjes vol foto's en op de typemachine geschreven teksten. De informatie in het boekje verraadt niet wie de teksten heeft geschreven of de foto's heeft geplakt.
Het boekje vertelt weinig over de invulling van die Dylandag in 1975 in Leeuwarden. Muziek natuurlijk en een film. De inleiding van dylanboekje: 'wel kan ik alvast verklappen dat er erg veel muziek te beluisteren zal zijn. van dylan en van de band, want daar is wel 24 uur mee te vullen. wat ook leuk is om te weten is dat er een film zal worden vertoond als het een beetje meezit (en dat zat het wel) savonds zal 'don't look back' te bewonderen zijn. ook zullen enige plaatselijke artiesten wat werkjes van dylan gaan vertolken, maar verder verklap ik niets.'
Dat 'verder verklap ik niks' maakt me nieuwsgierig.
Zondag 27 oktober 2013, een mooie dag om een beetje te mijmeren. Welke muziek werd er die zestiende maart 1975 gedraaid van Bob Dylan & The Band? Basement Tapes? Iets van tournee 1966? Welke 'plaatselijke artiesten' speelden er en wat speelden ze dan? Wie organiseerde deze Dylandag? Wie schreef het dylanboekje? Wie was er bij in Hippo, Leeuwarden op 16 maar 1975?
Ik probeer me er een voorstelling van te maken. De wind blaast de bladeren door de tuin. Het is zondag. Het is geen weer om naar buiten te gaan. Het is beter om een beetje te mijmeren.
Wachten op wat komen gaat, dromen over wat geweest is
Is het erg dat Dylan avond aan avond dezelfde setlist speelt? Laten we eerlijk zijn, een aantal maanden geleden konden we nog pochen dat 'onze' Bob Dylan ieder concert een nieuwe setlist bracht. Die tijd lijkt nu voorbij.
Ik vind het niet erg. De opnamen die ik van de huidige tournee heb gehoord maken indruk. Bovendien geeft een herhaling van een eerder gespeelde setlist niet per definitie een herhaling van een eerder gespeeld concert.
Ik kijk uit naar het weer in één zaal zijn met Bob Dylan en band. Nog een paar dagen wachten. Het kost moeite, dat wachten.
Door alle spanning en publiciteit rond de huidige tournee vergeet ik soms dat er nog iets op stapel staat: de uitgave van The Complete album collection vol. 1 op 1 november. Bij het verschijnen van zo'n grote boxset hoort natuurlijk een feestje. Concerto in Amsterdam viert dat feestje op de avond voor de officiële releasedatum van The Complete album collection vol. 1. Een mooi initiatief van Concerto, zo'n feestje, alleen jammer dat bij het prikken van de datum voor dat feestje er niet gedacht is aan het feit dat veel potentiële klanten op het moment van het feestje een eindje verderop een ander feestje vieren in de Heineken Music Hall waar Bob Dylan op het podium staat te spelen.
Ergens op het internet las ik dat Amsterdam vol hangt met posters ter aankondiging van Dylans concerten in de Heineken Music Hall (foto's van die posters zijn altijd welkom). 49 jaar geleden ging dat anders, zoals te zien is op de afbeelding bij dit bericht. Een poster ter aankondiging van een concert van Bob Dylan op 1 augustus 1964. Niet de muzikant, maar de 'composer of "Blowin' in the wind", "Don't think twice, that's all right"[sic], 'Hard rain's gonna fall" [sic] and many others' trad toen op in Waikiki Shell.
Natuurlijk dagdroom ik wel eens van een reisje met een tijdmachine naar 1964 (of een ander voorbij getrokken jaar) om Dylan in concert te zien. En toch is het goed zoals het is. Het is 2013 en Bob Dylan reist door Europa. Afgaande op de opnamen die ik van de concerten van de afgelopen dagen heb gehoord, zijn het geweldige concerten. Concerten om naar uit te kijken.
Nog een paar dagen.
Het is al bijna haalbaar om de uren af te tellen. Bijna.
Dylan kort #1061
Setlist 22 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waiting for you / Duquense whistle / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Michael Bloomfield: Op 4 februari komt de boxset From his head to his hands van Michael Bloomfield uit. Op deze boxset staan drie Dylan-tracks: een instrumentale versie van 'Like a rolling stone', 'Tombstone blues' met de Chambers brothers (ik heb me laten vertellen dat dit niet dezelfde versie is als op The Bootleg series vol. 7) en een live-versie van 'The Groom's still waiting at the altar' (inclusief gesproken introductie door Dylan).
NRC Next van vandaag bevat een artikel van Jan Vollaard om de krantenlezer alvast voor te bereiden op Dylans aanstaande concerten in de Heineken Music Hall. Het artikel begint met: 'Bob Dylan (72) verdeelt zijn fans // Je hebt de trouwe volgers en zij die vinden dat Dylan met zijn kapotte stem zijn legende bezoedelt.' Vervolgens schrijft Vollaard vooral over waarom je - volgens hem - volgende week niet naar Dylans concerten moet gaan. In een paar zinnen mogen Wende Snijders, Claudia de Breij en Tim Knol daar nog een schepje bovenop doen.
Over Dylans meest recente optreden in Nederland, in 2011, schrijft Vollaard: 'oude krakers klonken onherkenbaar, zodanig dat het soms tot het derde couplet duurde voordat je doorhad welk nummer hij nu eigenlijk aan het zingen was.' Ik was bij dat concert in 2011 en ik herken me totaal niet in dit beeld. Ik had geen enkele moeite om alle door Dylan en band gespeelde nummers nog voor er één woord gezongen werd te herkennen. Voorbereiding is het sleutelwoord.
[voorbereiding: Zorg er voor dat je ten eerste de setlists van een aantal recente concerten hebt gezien (voor dit jaar geldt: mocht je op 'oude krakers' hopen, blijf dan maar thuis) en zorg ervoor dat je een aantal opnamen van recente concerten hebt gehoord. Dylan is niet meer dat broekie met een akoestische gitaar die 'The Times they are a-changin'' en 'Blowin' in the wind' zingt.]
En omdat ik zo graag zeur over jaartallen, de zin 'sinds zijn borstinfectie in 1997 staat de oude meester bijna alleen nog achter een keyboard' is natuurlijk onzin.
O ja, de titel van het artikel - 'Authentieke oude rochelaar' - doet niet alleen het ergste vermoeden, maar bewijst ook dat Vollaard nog weinig tot geen opnamen van de recente tournee heeft gehoord.
(met dank aan Hans en Frits voor de tip)
Later vandaag waarschijnlijk nog een nieuwtje...
Michael Bloomfield: Op 4 februari komt de boxset From his head to his hands van Michael Bloomfield uit. Op deze boxset staan drie Dylan-tracks: een instrumentale versie van 'Like a rolling stone', 'Tombstone blues' met de Chambers brothers (ik heb me laten vertellen dat dit niet dezelfde versie is als op The Bootleg series vol. 7) en een live-versie van 'The Groom's still waiting at the altar' (inclusief gesproken introductie door Dylan).
NRC Next van vandaag bevat een artikel van Jan Vollaard om de krantenlezer alvast voor te bereiden op Dylans aanstaande concerten in de Heineken Music Hall. Het artikel begint met: 'Bob Dylan (72) verdeelt zijn fans // Je hebt de trouwe volgers en zij die vinden dat Dylan met zijn kapotte stem zijn legende bezoedelt.' Vervolgens schrijft Vollaard vooral over waarom je - volgens hem - volgende week niet naar Dylans concerten moet gaan. In een paar zinnen mogen Wende Snijders, Claudia de Breij en Tim Knol daar nog een schepje bovenop doen.
Over Dylans meest recente optreden in Nederland, in 2011, schrijft Vollaard: 'oude krakers klonken onherkenbaar, zodanig dat het soms tot het derde couplet duurde voordat je doorhad welk nummer hij nu eigenlijk aan het zingen was.' Ik was bij dat concert in 2011 en ik herken me totaal niet in dit beeld. Ik had geen enkele moeite om alle door Dylan en band gespeelde nummers nog voor er één woord gezongen werd te herkennen. Voorbereiding is het sleutelwoord.
[voorbereiding: Zorg er voor dat je ten eerste de setlists van een aantal recente concerten hebt gezien (voor dit jaar geldt: mocht je op 'oude krakers' hopen, blijf dan maar thuis) en zorg ervoor dat je een aantal opnamen van recente concerten hebt gehoord. Dylan is niet meer dat broekie met een akoestische gitaar die 'The Times they are a-changin'' en 'Blowin' in the wind' zingt.]
En omdat ik zo graag zeur over jaartallen, de zin 'sinds zijn borstinfectie in 1997 staat de oude meester bijna alleen nog achter een keyboard' is natuurlijk onzin.
O ja, de titel van het artikel - 'Authentieke oude rochelaar' - doet niet alleen het ergste vermoeden, maar bewijst ook dat Vollaard nog weinig tot geen opnamen van de recente tournee heeft gehoord.
(met dank aan Hans en Frits voor de tip)
Later vandaag waarschijnlijk nog een nieuwtje...
Artikel in Volzin staat vol onzin
Volzin is een tijdschrift vol religie. Het is dan ook niet verrassend dat Engelshovens insteek voor zijn stuk over Dylan religie is. Dat pakt hij zeer origineel aan. Zo begint hij met de angst van de kerkvaders in de jaren vijftig en zestig dat de popidolen de jeugd uit de kerk halen en in de armen van de popcultuur drijven. Dat muisje heeft een staartje: 'Waar de kerkvaders - noch de dwepende jongeren - niet aan hebben gedacht, is wat dat doet met diezelfde charismatische popartiesten. Ineens staan zij letterlijk in de - veel te grote - schoenen van Jezus zelf.'
Vervolgens beschrijft Engelshoven hoe Dylan zich aan zijn nieuwe rol als messias probeerde te ontworstelen. Dat levert een van de betere gedachten uit Engelshovens stuk op: 'Een van de mooiste paradoxen uit de popgeschiedenis is dat Bob Dylan van zijn Jezusrol af zal komen door publiekelijk voor zijn geloof uit te komen!'
Daarmee is al het positieve over Engelshovens vijf pagina's tellende stuk over Bob Dylan wel gezegd. Dat is jammer, Engelshoven had goud in handen met het aantonen van de door het publiek aan Dylan opgelegde rol van messias en hoe Dylan zich hieraan ontworstelde.
Irritatie 1: Engelshoven moet zijn feiten checken voor hij zijn stukken inlevert. Zo is Bob Dylan geen 73 maar 72 jaar. Begon de zogenaamde Never Ending Tour niet in 1989 maar in 1988 (wat elders in het artikel wel weer goed staat), is het eerste jaartal in de door Engelshoven gegeven albumtitel The Bootleg series Volumes 1 - 3 (rare and unreleased 1996 - 1991) overduidelijk niet correct en zijn zeker niet alle nummers op deze release - zoals Engelshoven schrijft - 'Teruggebracht tot hun naakte essentie. Slechts Dylans stem, een akoestische gitaar en die striemende mondharmonica.'
Irritatie 2: Engelshovens beschrijving van Dylans concerten is onzin, lees mee: 'Hij gromt zijn teksten als een oude hond en schijnt niet gedreven te zijn door plezier of hoop. Soms hebben zelfs zijn grootste fans en zijn bandgenoten geen idee welk nummer hij inzet, ook als het een van zijn grote hits van weleer betreft.'
Irritatie 3: Dit artikel zal mede bedoeld zijn - zo leid ik af uit de inleiding - om lezers voldoende te informeren zodat ze een overwogen beslissing kunnen nemen of ze al dan niet toegangskaarten voor Bob Dylans concerten op 30 en 31 oktober in Amsterdam zullen kopen. Echter, na het lezen van Engelshovens stuk is het onmogelijk om die beslissing te nemen. Het gaat over religie, Engelshovens eigen luisterervaringen en een algemeen beeld van Dylans werk in de jaren tachtig (negatief) en het algemene beeld van de concerten van Dylan (zie irritatie 2).
Het had zo mooi kunnen zijn, maar Engelshoven heeft het - voor mij - niet waar weten te maken. Hij had goud in handen, maar heeft het verprutst met fouten in simpel te controleren feiten en gebrek aan inzicht in Dylans werk, vooral zijn werk in de jaren tachtig en recente concerten van Bob Dylan.
Wel een mooie cover.
Twee avonden Hamburg - door Richard
Met dank aan Richard!
(Richard, geniet van driemaal Berlijn!)
Een foto van 20 oktober staat hier.
Setlists Hamburg
Setlist 20 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waiting for you / Duquense whistle / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Nee, je bent niet gek. Het klopt: de setlists van beide concerten in Hamburg zijn identiek. Na Hamburg volgen een concert in Düsseldorf, drie concerten in Berlijn en een concert in Genève. Daarna volgen de twee concerten in de Heineken Music Hall in Amsterdam. De berichten die ik tot nog toe gehoord heb over de huidige tournee zijn vrij positief.
Mocht je een of meerdere concerten van de huidige tournee hebben bezocht of gaan bezoeken: recensies van concerten zijn altijd meer dan welkom. Ik zal de ontvangen recensies - kort of lang, positief of negatief - hier plaatsen. Ook andere bijdragen aan deze blog zijn altijd welkom. (Recensies en bijdragen aan deze blog ontvang ik het liefst als Word-document per e-mail)
Dylan kort #1060 - aanvullingen
'Een leven lang Dylan-fan': Zie afbeelding voor dit artikel. Helaas krijg ik de afbeelding niet zo groot dat het artikel online te lezen is. [persoonlijke noot: vooral de opmerking over The Rolling Stones bracht een glimlach rond mijn mond...]
VolZin: Door toeval (strooptocht over het internet) ontdekte ik dat Bob Dylan op de cover staat van dit tijdschrift (nr. 20). Ik heb het tijdschrift nog niet gezien en kan dus nog niks melden over de inhoud. Zie hier. (tip over artikelen over Bob Dylan in tijdschriften en kranten zijn altijd welkom.)
Rolling Stone: In de Rolling Stone van 23 oktober staat in de rubriek 'Random notes' een schitterende foto van Bob Dylan en enkele regels over de aanstaande tentoonstelling Mood swings. [met dank aan Hans voor de tip!]
app: nogmaals enkele regels, zie hier.
NRC Handelsblad van vandaag bevat een door Jim Marshall gemaakte foto van een jonge Dylan die een band door de straat rolt. [met dank aan Arie voor de tip!]
Dylan kort #1060
Setlist 18 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waiting for you / Duquense whistle / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
'Een leven lang Dylan-fan': In de Stentor van vandaag - en mogelijk ook andere kranten van Wegener - staat onder de titel 'Een leven lang Dylan-fan' een paginagroot interview met Arie de Reus. Een lezenswaardig stuk over een levenslange fascinatie voor Dylans muziek en over Arie's aandeel in Another Self portrait. Zeer de moeite waard.
De app: Een kort bericht, inclusief een aardig filmpje, zie hier.
Bootleg series 4: zoveel jaar na release, zie hier.
Cobra: Bob Dylan illustrated van Theo Bogart, zie hier. Bijbehorend filmpje, hier. Recensies van Bob Dylan illustrated, hier, hier.
'Dylan X Feinstein': Zinnen bij een foto, zie hier.
'Een leven lang Dylan-fan': In de Stentor van vandaag - en mogelijk ook andere kranten van Wegener - staat onder de titel 'Een leven lang Dylan-fan' een paginagroot interview met Arie de Reus. Een lezenswaardig stuk over een levenslange fascinatie voor Dylans muziek en over Arie's aandeel in Another Self portrait. Zeer de moeite waard.
De app: Een kort bericht, inclusief een aardig filmpje, zie hier.
Bootleg series 4: zoveel jaar na release, zie hier.
Cobra: Bob Dylan illustrated van Theo Bogart, zie hier. Bijbehorend filmpje, hier. Recensies van Bob Dylan illustrated, hier, hier.
'Dylan X Feinstein': Zinnen bij een foto, zie hier.
Street legal in The Complete Album Collection vol. 1
Eerder maakte ik hier mijn verbazing al kenbaar over het feit dat - volgens het persbericht - Street legal voor deze boxset geremasterd wordt, terwijl Shot of love als enig album van voor 1994 niet geremasterd wordt voor The Complete album collection vol. 1. Ik heb gesuggereerd dat er een foutje in het persbericht gemaakt moet zijn, dat niet Street legal - dat al twee keer eerder in een geremasterde versie werd uitgebracht - maar Shot of love speciaal voor The Complete album collection vol. 1 geremasterd wordt. Het lijkt er op dat ik er met die suggestie naast zat.
De veertien voor The Complete album collection vol. 1 geremasterde albums zijn inmiddels te koop als mp3-albums via Amazon. [laat het even op je inwerken: geremasterde albums als mp3, maar dit terzijde...] Tussen de door Amazon aangeboden veertien geremasterde albums staat geen Shot of love, maar wel Street legal. Wanneer je kijkt naar de door Amazon aangeboden versie van Street legal wordt het pas echt interessant.
Even terug in de tijd.
In 1999 werd er een geremasterde versie Street legal uitgebracht. Het meest opmerkelijke aan deze geremasterde versie is - naast het 'opgepoetste' geluid - dat er ten opzichte van de oorspronkelijke release maar liefst een halve minuut muziek is toegevoegd aan 'Changing of the guards'. Op de oorspronkelijke mix van Street legal duurt 'Changing of the guards' 6:36, terwijl ditzelfde nummer op de heruitgave uit 1999 7:06 duurt.
In 2003 werd Street legal nogmaals uitgeven als SACD en in 2004 als cd. Deze beide heruitgaven bevatten de lange versie van 'Changing of the guards'.
De door Amazon als mp3 aangeboden 2013-versie van Street legal bevat weer - afgaande op de door Amazon gegeven tracktijden - de korte versie van 'Changing of the guards'. Dat lijkt er op te duiden dat we daadwerkelijk een nieuwe remaster van Street legal krijgen in de boxset The Complete album collection vol. 1.
De grote vraag is natuurlijk: waarom? Is de 1999-mix - met de langere versie van 'Changing of the guards' - niet naar de zin van de samensteller van de box? Heeft iemand bezwaar gemaakt tegen de langere versie van 'Changing of the guards'?
Zijn voor het maken van de nieuwe remaster de verkeerde banden - met de korte 'Changing of the guards' -uit het archief gehaald?
Wie het weet, mag het zeggen.
Vreemd is het wel dat van alle albums van Dylan die ooit eerder geremasterd voor cd zijn alleen Street legal nogmaals geremasterd is voor The Complete Album collection vol. 1 terwijl Shot of love het zonder remaster moet doen.
Setlists Kopenhagen
15 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waiting for you / Duquesne whistle / Tangled up in blue / High water (for Charley Patton) / [intermission] / Summer days / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
16 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waitnig for you / Duquesne whistle / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Eary Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
16 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waitnig for you / Duquesne whistle / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Eary Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Dylan kort #1059
Setlist 13 oktober: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Pay in blood / Waiting for you / Duquesne whistle / Tangled up in blue / High water (for Charley Patton) / [intermission] / Summer days / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Ik kan natuurlijk schrijven dat een opmerkelijk aantal titels van de gisteravond gespeelde nummers beginnen met een 'S', maar wat echt opmerkelijk is, is dat Dylan gisteravond 'Waiting for you' speelde. Dit nummer schreef hij voor de soundtrack van Devine secrets of the ya-ya sisterhood. 'Waiting for you' werd slechts twee keer eerder door Bob Dylan tijdens een concert gespeeld. Beide keren in 2005.
Inside Llewyn Davis (film), zie hier.
Andrew Muir - One more night; Bob Dylan's never ending tour
Iedere Dylan-liefhebber die met het schuim op de mond de ochtend na het concert, na het lezen van de recensie in de krant, de onweerstaanbare behoefte heeft om (doorhalen wat niet van toepassing is):
A. een brief vol venijn te schrijven naar de redactie van de krant
B. zijn abonnement op de krant per direct op te zeggen
C. een weblog over Bob Dylan te beginnen waar 'de waarheid' geschreven kan worden
moet eveneens gedwongen worden One more night te lezen.
Er zit een gapend gat tussen de beleving van een Dylan-concert door een werkende journalist aan de ene kant en de 'hardcore' Dylan-liefhebber aan de andere kant. Andrew Muir springt met zijn One more night niet zozeer in dit gapende gat, maar hij zorgt er wel voor dat de lezer oog krijgt voor de verschillende manieren van beleven van een Dylan-concert.
Maar nog belangrijker: One more night laat de lezer beseffen dat er niet twee meningen (de Dylan-liefhebber aan de ene kant, de recensenten aan de andere kant) zijn over Bob Dylans concerten, maar vele, diverse blikken op het goede, het slechte, het uitzonderlijke en het middelmatige van Dylans optredens tijdens de Never Ending Tour.
In 2001 verscheen Razor's edge: Bob Dylan & the Never Ending Tour van Andrew Muir. In dit boek beschrijft Muir zijn beleving van de Never Ending Tour van het eerste concert in juni 1988 tot en met Dylans concerten in 2000. One more night is een update van Razor's edge. De eerste grofweg 250 bladzijden van One more night bevatten de stukken uit Razor's edge - waar nodig aangescherpt - de laatste 150 bladzijden van One more night bevatten nieuwe stukken over de Never Ending Tour van 2001 tot en met 2011 (en in de appendix aanvullingen over 2012 en 2013).
De Never Ending Tour begon op 7 juni 1988 in Concord. Inmiddels beslaat die gehele tour meer dan 2500 concerten. Het moge duidelijk zijn dat het onmogelijk is om al die 2500 concerten in een boek van 400 pagina's te vangen. Dat is ook niet Muirs opzet. Wat hij doet in One more night is een selectie van de concerten van de Never Ending Tour beschrijven, uit ieder tourjaar tussen 1988 en 2013 één of meerdere concerten. Soms de - aldus Muir - beste concerten. Soms de concerten waar Muir aanwezig was, soms de minder tot slechte concerten. Door deze keuze ontstaat er een evenwichtig beeld van de gehele tour.
In de periode 2005 - 2009 verloor Muir het contact met de Never Ending Tour en ook dit - bijna een afkeer van de concertopnamen - beschrijft Muir in One more night.
Het moge duidelijk zijn dat de keuze van de te beschrijven concerten en het oordeel over die concerten uiterst subjectief is. Maar in het subjectieve zit nou juist de aantrekkingskracht van One more night. Er zijn momenten tijdens het lezen geweest dat ik het hartgrondig met Muir eens was. Ook zijn er vele momenten geweest dat ik hem vervloekte om zijn oordeel. Het belang daarvan is dat ik me al lezende meer en meer ging realiseren hoe subjectief niet alleen Muirs, maar ook mijn oordeel is.
Nog belangrijker aan One more night is misschien wel dat ik al lezende teruggestuurd werd naar de concertopnamen. Bijvoorbeeld tijdens het lezen van Muirs stuk over een concert in 1995 - waar hij zeer geestdriftig over schrijft. Halverwege het stuk heb ik het boek aan de kant gelegd, ben ik naar zolder gegaan en heb ik net zo lang gezocht tot ik de opname van dat concert had gevonden om zelf te kunnen horen waar Muir zo gepassioneerd over schrijft.
One more night is de weerslag van de beleving van één Dylan-liefhebber van de Never Ending Tour, geschreven met oog voor de voor- en afkeuren van andere Dylan-liefhebbers, journalisten en eenmalige concertbezoekers. Het verhaal is soms herkenbaar, soms het tegenovergestelde van mijn mening, maar altijd goed, scherp en met inzicht geschreven.
One more night is een spiegel waar iedere Dylan-liefhebber of recensent eens in zou moeten kijken. Al is het alleen maar om zich te realiseren dat er meer dan één waarheid is.
Setlist 12 oktober
01. Things have changed
02. She belongs to me
03. Beyond here lies nothin'
04. What good am I?
05. Pay in blood
06. Duquesne whistle
07. Tangled up in blue
08. It's alright, ma (I'm only bleeding)
09. Blind Willie McTell
(Intermission)
10. Early Roman kings
11. Simple twist of fate
12. Thunder on the mountain
13. Forgetful heart
14. Spirit on the water
15. Scarlet town
16. Soon after midnight
17. Long and wasted years
(Encores)
18. All along the watchtower
19. Blowin' in the wind
02. She belongs to me
03. Beyond here lies nothin'
04. What good am I?
05. Pay in blood
06. Duquesne whistle
07. Tangled up in blue
08. It's alright, ma (I'm only bleeding)
09. Blind Willie McTell
(Intermission)
10. Early Roman kings
11. Simple twist of fate
12. Thunder on the mountain
13. Forgetful heart
14. Spirit on the water
15. Scarlet town
16. Soon after midnight
17. Long and wasted years
(Encores)
18. All along the watchtower
19. Blowin' in the wind
Dylan kort #1058
De setlist: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I / Pay in blood / Tangled up in blue / Duquesne whistle / It's alright, ma (I'm only bleeding) / [pauze] / Early roman kings / Simple twist of fate / Summer days / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Gelukkig heeft Bob Dylan ook dit jaar de Nobelprijs voor de Literatuur niet gekregen. Had hij de prijs wel gekregen, dan was menig boekenhandelaar gaan inkopen om aan de stijgende vraag te voldoen. Binnen een, twee dagen zouden de tafels met recente en in de aandacht staande boeken met krakende poten het gewicht van grote stapels Tarantula moeten dragen. De boekwinkels zouden overspoeld worden door de zelfbenoemde literatuur-vorsers met vragen als 'Hebt u ook een boek van die Bob Dei-lan' waarna ze - zeer begrijpelijk, een boekhandelaar moet zijn waar verkopen - met een exemplaar van Tarantula onder de arm richting huis zouden lopen.
'Is het wat?' Zal echtgenote vragen nadat onze hulpeloze vorser een bladzijde of tien, vijftien gelezen heeft. 'Ja, het is schitterend,' zal onze vorser zeggen, 'het is tenslotte van die Nobelprijswinnaar...' Waarna hij op de eerst volgende verjaardagspartij of conversatie bij de koffieautomaat op de zaak - vorsers praten niet, maar converseren - zal uitweiden over het 'surrealistische maniërisme van de prozadichter Bob Dei-lan' die zo 'enig' de interpunctie naar zijn hand zet in zijn magnum opus Tarantula.
Gelukkig heeft Bob Dylan de Nobelprijs niet gewonnen. Wat een nachtmerrie zou dat anders worden.
Another Self portrait - en binnenkort ook eerdere afleveringen van The Bootleg series - is 'gevangen' in een app. Die app belooft veel moois en extra's. Aangezien ik dol op extra's en moois ben, heb ik die app gelijk op mijn iPad gezet. Bij het openen van het programmaatje blijkt dat het niet genoeg is dat ik Another Self portrait zowel op elpee als cd heb gekocht. Om toegang te krijgen tot al het moois en al die extra's in de app moet ik Another Self portrait nogmaals kopen in de iTunes store.
Ik dacht het niet.
De nieuwe Oor bevat een Dylan-special van 18 pagina's. De nieuwe Oor ligt sinds gisteren - aldus de website van dit tijdschrift - in de kiosk. Het was gisteren wel even zoeken voor ik inderdaad een exemplaar mee naar huis kon nemen. Ik heb me voorgenomen om alleen maar aardige dingen over deze Dylan-special te schrijven. Daar gaat 'ie: ongeveer 20% van wat deze Dylan-special te bieden heeft, is best aardig.
[Ik mis Bert van de Kamp in de gelederen van Oor wanneer er over Dylan geschreven moet worden.]
Side tracks, de verzamelaar die deel uitmaakt van The Complete album collection volume 1, zal - volgens de website examiner.com - op Black Friday (29 november) op vinyl (3 elpees) worden uitgebracht.
Dylan kort #1057
The Complete album collection vol. 1: Ik weet niet hoe het bij jou gaat, maar hier in huize Willems is het vooral wachten op The Complete album collection vol. 1. Tegelijkertijd voel ik wel wat chagrijn over deze release. Er waren drie sterke redenen om deze box te willen aanschaffen:
1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
3. de dubbel-cd Side tracks
Het chagrijn komt door die laatste: de dubbel-cd Side tracks. Zoals het zich nu laat aanzien zal deze dubbel-cd bijna helemaal gevuld zijn met nummers van Biograph, Bob Dylan's Greatest hits vol. II en Greatest hits vol. 3. Hierdoor kan ik Side tracks nauwelijks meer het stempel 'begerenswaardig' geven en dus blijven er twee redenen over om The Complete album collection vol. 1 te willen aanschaffen:
1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
Tijdens het wachten lees ik af en toe wat in One more night van Andrew Muir. Een recensie volgt nog, zodra ik het boek uit heb.
Over boeken gesproken:
If dogs run free is een prentenboek met tekeningen van Scott Campbell bij de songtekst van Bob Dylan. Het lijkt mij haast geen toeval dat dit prentenboek min of meer tegelijkertijd is uitgekomen met Another self portrait. Eerder werden er prentenboeken met de songteksten van onder andere 'Blowin' in the wind' en 'Forever young' uitgegeven. In deze reeks prentenboeken is If dogs run free de minst geslaagde. De tekeningen zijn wat flets van kleur en hooguit aardig. Bovendien - en dit is mijn voornaamste bezwaar - passen de tekeningen niet altijd bij de tekst.
If dogs run free is een leuk hebbedingetje, meer niet.
Nog een hebbedingetje voor de verzamelaar die alles moet hebben (en nee, dat ben ik niet) is de dubbel-cd 100 songs, die die Welt bewegten - das Beste. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, bevat deze cd 40 songs waar onder Dylans 'Blowin' in the wind'.
100 songs, die die Welt bewegten is niet de enige verzamelaar die aandacht behoeft. Er is meer, bijna dan:
De verzamelaar waar iets mis mee ging is het door Ricky Koole en Leo Blokhuis samengestelde album Time will tell. Wie de tracklist van deze cd bekijkt, zal zien dat er niks van Bob Dylan op Time will tell te vinden is.
Maar... in het tijdschrift Muziek.nl magazine (nummer 4, 2013) staat een paginagrote advertentie voor Time will tell en wanneer je de hoes van de cd zoals die is afgebeeld in de advertentie bekijkt, zie dat Bob Dylans naam wel degelijk genoemd wordt als een van de muzikanten op dit album. (zie de afbeelding bij dit bericht)
Sterker nog: na een vluchtige vergelijking tussen de in de advertentie afgebeelde hoes en de daadwerkelijke tracklist van Time will tell moet ik concluderen dat alle artiesten wiens naam op de hoes van Time will tell zijn afgedrukt niet op de cd te vinden zijn. De op de hoes in de advertentie genoemde artiesten zijn wel te vinden op het tevens door Koole en Blokhuis samengestelde album Lost & found. Kortom: de liefhebber van advertenties waarin Bob Dylan ten onrechte genoemd wordt doet er verstandig aan om naar de kiosk te snellen en Muziek.nl magazine te kopen.
Er zijn overigens nog twee redenen om dit blad te kopen: een advertentie voor Dylans concerten in Amsterdam op 30 en 31 oktober en een paginagrote, niet zo positieve recensie van Another Self portrait.
Meer tijdschriften: Het tijdschrift Zin (nr. 106, oktober) bevat een grote foto van Dylan (twee pagina's) met een beetje tekst. De nieuwe Oor - zo heb ik me laten vertellen - bevat veel Dylan (vanaf donderdag in de kiosk).
Dylans beste songs: daar kan uiteraard uren over worden gediscussieerd. Maar er is ook een andere mogelijkheid: kruip met z'n tweeën bij elkaar in een kelder en presenteer - voor een camera - beiden je top 10. Dat kan vermakelijke tv opleveren, zie hier. [met dank aan Simon voor de tip]
Bob Dylan illustrated kun je hier winnen (voor mijn recensie, zie hieronder).
1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
3. de dubbel-cd Side tracks
Het chagrijn komt door die laatste: de dubbel-cd Side tracks. Zoals het zich nu laat aanzien zal deze dubbel-cd bijna helemaal gevuld zijn met nummers van Biograph, Bob Dylan's Greatest hits vol. II en Greatest hits vol. 3. Hierdoor kan ik Side tracks nauwelijks meer het stempel 'begerenswaardig' geven en dus blijven er twee redenen over om The Complete album collection vol. 1 te willen aanschaffen:
1. de 14 geremasterde albums
2. de heruitgave van Dylan op cd
Tijdens het wachten lees ik af en toe wat in One more night van Andrew Muir. Een recensie volgt nog, zodra ik het boek uit heb.
Over boeken gesproken:
If dogs run free is een prentenboek met tekeningen van Scott Campbell bij de songtekst van Bob Dylan. Het lijkt mij haast geen toeval dat dit prentenboek min of meer tegelijkertijd is uitgekomen met Another self portrait. Eerder werden er prentenboeken met de songteksten van onder andere 'Blowin' in the wind' en 'Forever young' uitgegeven. In deze reeks prentenboeken is If dogs run free de minst geslaagde. De tekeningen zijn wat flets van kleur en hooguit aardig. Bovendien - en dit is mijn voornaamste bezwaar - passen de tekeningen niet altijd bij de tekst.
If dogs run free is een leuk hebbedingetje, meer niet.
Nog een hebbedingetje voor de verzamelaar die alles moet hebben (en nee, dat ben ik niet) is de dubbel-cd 100 songs, die die Welt bewegten - das Beste. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, bevat deze cd 40 songs waar onder Dylans 'Blowin' in the wind'.
100 songs, die die Welt bewegten is niet de enige verzamelaar die aandacht behoeft. Er is meer, bijna dan:
Maar... in het tijdschrift Muziek.nl magazine (nummer 4, 2013) staat een paginagrote advertentie voor Time will tell en wanneer je de hoes van de cd zoals die is afgebeeld in de advertentie bekijkt, zie dat Bob Dylans naam wel degelijk genoemd wordt als een van de muzikanten op dit album. (zie de afbeelding bij dit bericht)
Sterker nog: na een vluchtige vergelijking tussen de in de advertentie afgebeelde hoes en de daadwerkelijke tracklist van Time will tell moet ik concluderen dat alle artiesten wiens naam op de hoes van Time will tell zijn afgedrukt niet op de cd te vinden zijn. De op de hoes in de advertentie genoemde artiesten zijn wel te vinden op het tevens door Koole en Blokhuis samengestelde album Lost & found. Kortom: de liefhebber van advertenties waarin Bob Dylan ten onrechte genoemd wordt doet er verstandig aan om naar de kiosk te snellen en Muziek.nl magazine te kopen.
Er zijn overigens nog twee redenen om dit blad te kopen: een advertentie voor Dylans concerten in Amsterdam op 30 en 31 oktober en een paginagrote, niet zo positieve recensie van Another Self portrait.
Meer tijdschriften: Het tijdschrift Zin (nr. 106, oktober) bevat een grote foto van Dylan (twee pagina's) met een beetje tekst. De nieuwe Oor - zo heb ik me laten vertellen - bevat veel Dylan (vanaf donderdag in de kiosk).
Dylans beste songs: daar kan uiteraard uren over worden gediscussieerd. Maar er is ook een andere mogelijkheid: kruip met z'n tweeën bij elkaar in een kelder en presenteer - voor een camera - beiden je top 10. Dat kan vermakelijke tv opleveren, zie hier. [met dank aan Simon voor de tip]
Bob Dylan illustrated kun je hier winnen (voor mijn recensie, zie hieronder).
Dit is krankzinnig goed: Bob Dylan illustrated van Theo Bogart
Zes songs van Bob Dylan illustreerde Theo Bogart in een keur aan stijlen voor Bob Dylan illustrated. Dit boek is zó krankzinnig goed dat iedere Dylan-liefhebber er verstandig aan doet om nu, gelijk naar de boekhandel te rennen om Bob Dylan illustrated aan te schaffen.
Zes songs illustreerde Theo Bogart (= Theo van den Boogaard) voor Bob Dylan illustrated. Het gaat om: 'Moonlight', 'Simple twist of fate', 'Winterlude', 'When the ship comes in', 'Can't wait' en 'I'll be your baby tonight'. De keuze voor uitgerekend deze zes songs is opmerkelijk. Geen grote hits, geen overbekende nummers als 'Blowin' in the wind', 'The Times they are a-changin'', 'Like a rolling stone', 'Knockin' on heaven's door' of 'Make you feel my love'. Deze eigenzinnige keuze spreekt voor Bogart, hij gaat zijn eigen weg. Hij lijkt zich niet te laten leiden door wat van een boek over Bob Dylan verwacht kan worden.
Grofweg bij iedere regel songtekst uit deze zes nummers heeft Bogart een beeld geschapen. Soms bestaat een illustratie uit een zo letterlijk mogelijke weergave van de tekstregel, maar vaak is het beeld veel poëtischer. Soms bijna abstract, ogenschijnlijk haast niet meer dan een paar gekleurde vlekken (waar bij betere beschouwing altijd een beeld in verborgen blijkt te zitten), soms zeer concreet en strak.
Theo van den Boogaard is bij het grote publiek vooral bekend als de tekenaar van Sjef van Oekel, de strip die hij samen met schrijver Wim T. Schippers maakte. De tekeningen in Bob Dylan illustrated zijn van een geheel andere orde dan de tekeningen van Sjef van Oekel. Alleen de illustraties bij 'I'll be your baby tonight' vertonen overeenkomsten met Boogaards tekeningen voor Sjef van Oekel.
Theo Bogart heeft het zichzelf niet makkelijk gemaakt. Sla de tekst van 'Moonlight', 'Can't wait' en vooral 'Winterlude' er maar eens op na. Probeer vervolgens maar eens beelden bij de woorden te vinden. Dat lijkt een haast onmogelijke opgave en toch is het Theo Bogart gelukt.
'Moonlight'
De illustraties bij 'Moonlight' variëren onderling sterk van elkaar. Allereerst in techniek, maar ook in kleur. Waar de ene tekening de wazigheid van een aquarel heeft gekregen, is een andere tekening zeer strak van lijn en cartoonesk. Voor de ene illustratie is bijna uitsluitend één kleur gebruikt, terwijl een andere tekening juist bruist van de kleuren.
Het knappe is dat de vele soorten illustraties bij 'Moonlight' ondanks de grote verscheidenheid aan kleuren en technieken toch een geheel vormen. Dat geheel wordt mede gesmeden door de bijna op iedere illustratie terugkerende man met de cowboyhoed.Het is overigens niet zo - en dat spreekt zeer voor Bogart - dat de verschillende technieken en kleuren willekeurig gekozen zijn. De gekozen techniek is steeds weer passend bij zowel de bijbehorende tekstregel als het beeld. Een goed voorbeeld hiervan is de gebruikte techniek in de illustratie bij de regel 'Yet I know the time is right to strike'.
In de illustraties bij 'Moonlight' komen een aantal overbekende figuren voorbij, zoals Popeye & Olivia, en - jawel - Robin Hood. (Voor wie bij de naam Robin Hood - net als ik - gelijk denkt aan de regel 'Einstein, disguised as Robin Hood' uit 'Desolation row': ook Einstein komt in één van de illustraties in dit boek voorbij)
'Simple twist of fate'
De illustraties bij 'Simple twist of fate' zijn van een compleet andere orde dan de illustraties bij 'Moonlight'. Bijna alle illustraties zijn in dezelfde techniek gemaakt. Ook zijn alle illustraties bij deze song geheel in zwart, wit en rood gemaakt. (In de uitzonderingen is zwart weggelaten of grijs toegevoegd.)
De beelden zweven tussen werkelijkheid en droom, soms worden deze elementen gecombineerd in een beeld, soms lijkt uitsluitend de werkelijkheid of juist de droom beeld te zijn geworden.
Het is onvoorstelbaar wat Bogart met schaduw en licht doet in de illustraties bij 'Simple twist of fate' met alleen rood, wit en zwart tot zijn beschikking. Let bijvoorbeeld eens op de illustratie bij de regel 'And stapped into a strange hotel with a neon burnin' bright'.
'Simple twist of fate' is de enige van de zes songteksten die niet helemaal geïllustreerd is. Het laatste vers van dit nummer is - zonder illustraties - afgedrukt in Bob Dylan illustrated.
'Winterlude'
Van de zes door Bogart gekozen songteksten lijkt mij 'Winterlude' het moeilijkst om te illustreren. Toch is het Bogart gelukt om ook deze songtekst van beeld te voorzien. Hij neemt de toeschouwer mee in een soort (winterse?) droomwereld die zich pas bij herhaalde beschouwing prijs lijkt te geven. Zo dacht ik bij eerste beschouwing van de illustratie bij de regel 'Oh, I see by the angel beside me' niet meer dan een lichte vlek tegen een donkere achtergrond te zien. Pas bij het zien van de zes illustraties daarna realiseerde ik me dat er veel meer te zien valt dan alleen een vlek.
De illustraties bij 'Winterlude' zijn zéér intrigerend. Het zijn beelden - met name de eerste twaalf - om steeds weer opnieuw in te verdwalen.
'When the ship comes in'
De illustraties bij 'When the ship comes in' zijn - in tegenstelling tot de beelden bij 'Winterlude' - over het algemeen zéér strak en concreet. Toch heeft Bogart voor deze illustraties, net als bij 'Moonlight', verschillende technieken gebruikt. Het op vele illustraties terugkerende beeld bestaat dit keer uit - hoe kan het ook anders - een schip en de zee. Ook in deze illustraties wisselen droom en werkelijkheid elkaar af of worden ze in één beeld gecombineerd.
'Can't wait'
De illustraties bij 'Can't wait' lijken qua techniek terug te grijpen op de illustraties bij 'Simple twist of fate'. Strakke lijnen, weinig kleuren (zwart, wit, rood en paars). Net als in de illustraties bij 'Moonlight' domineert ook hier weer één figuur bijna alle tekeningen. Een man met een hoge hoed (Dylan?) wiens gezicht we niet tot nauwelijks te zien krijgen.
Deze songtekst heeft in de illustraties van Bogart letterlijk een rode draad gekregen, een rode draad waarover de eerder genoemde man met de hoed balanceert.
Bladerend door de illustraties bij 'Can't wait' blijven de ijzersterke beelden elkaar maar opvolgen.
'I'll be your baby tonight'
'I'll be your baby tonight' is een wat luchtige Dylan-compositie met een lichte sexuele spanning. De tekeningen van Bogart bevatten dezelfde luchtigheid gecombineerd met de sexuele spanning die ook in de Dylan-compositie te vinden is.
De tekeningen bij 'I'll be your baby tonight' doen sterk denken aan de tekeningen die Theo van den Bogaard maakte van Sjef van Oekel. In twee door elkaar lopende verhalen verbeeldt Bogart de tekst van 'I'll be your baby tonight' (bijna) letterlijk.
Bob Dylan illustrated is een ware aanwinst voor de toch al uitpuilende boekenkast vol Dylan-boeken. Theo Bogart weet in een keur aan stijlen en beelden zes songteksten van Bob Dylan perfect in beeld te vangen en tot leven te roepen. Bob Dylan illustrated is een boek om steeds weer opnieuw uit de kast te pakken en door te bladeren.
Dit boek is zo krankzinnig goed, dat Bob Dylan illustrated bestempeld kan worden tot verplichte kost is voor iedere liefhebber van Bob Dylans muziek.
Bob Dylan illustrated wordt vanavond gepresenteerd in Concerto te Amsterdam, zie hier.
Zaterdag 5 oktober is Theo Bogart te gast in het programma Opium op radio 1.
Jim Beviglia - Counting down Bob Dylan
Het maakt niet uit wie antwoord geeft op de vraag wat Dylans 100 beste songs zijn, het antwoord zal altijd subjectief zijn. Gelukkig is Beviglia zich daar terdege bewust. Zo schrijft hij in zijn inleiding: 'Music can never be judged objectively, so personal feelings definitely factor into these rankings.'
Counting down Bob Dylan bevat dus de 100 beste songs van Bob Dylan volgens Jim Beviglia. Over iedere song in deze lijst van 100 heeft Jim Beviglia een kort essay geschreven. Alle nummers in de ranglijst zijn composities van Dylan (het is dus een rangschikking van het beste van Dylan-de-componist, niet van Dylan-de-zanger) en alle nummers zijn officieel uitgebracht op een album of single van Bob Dylan (dus geen 'Ain't gonna go to hell for anybody' of 'Sign on the cross')
Het lijkt misschien verleidelijk om al lezende de discussie aan te willen gaan met Beviglia - waarom staat 'Mr. Tambourine man' zo laag terwijl 'I threw it all away' veel te veel eer krijgt met een plekje in de top 25? - maar die neiging heb ik tijdens het lezen totaal niet gehad. Dat is jammer, ik was graag boos geworden om de keuzes die Beviglia heeft gemaakt. Ik had graag Counting down Bob Dylan regelmatig uit ergernis over de rangschikking in de hoek willen smijten - de kaft is er stevig genoeg voor - maar Beviglia heeft me niet kwaad gekregen. Dat hij me niet kwaad heeft gekregen zegt niks over zijn rangschikking (die rangschikking is een doorn in mijn oog, zoals het hoort!), maar alles over de opzet van het boek: al lezende doet de door Beviglia gemaakte rangschikking totaal niet meer ter zake. Daarin schuilt - naar mijn smaak - de grote misser van Counting down Bob Dylan.
Hoe heeft het zo mis kunnen gaan? Het antwoord geeft Beviglia zelf: 'Bennett Graff, my editor at Scarecrow Press, was not only the person who was willing to take a chance on a first-time author but also was patient enough with my reluctance to change the book from its initial form as a very personal, first-person account of one fan's love of Bob Dylan into something that might resonate far beyond that.'
Dom, dom, dom. Beviglia had nooit naar zijn editor moeten luisteren. Wat had ik graag die 'very personal, first-person account(s)' gelezen. Nu bestaat Counting down Bob Dylan - doordat Jim Beviglia op advies van zijn editor het subjectieve objectief probeert te benaderen - uit 100 algemene verhaaltjes over ogenschijnlijk 100 willekeurig gekozen Dylan-nummers.
Door het persoonlijke uit de essays te halen - de essays waarin ik de verantwoording voor de persoonlijke keuzes had willen lezen - is het vuur, de passie uit het verhaal gehaald. Dat is eeuwig zonde.
Is Counting down Bob Dylan dan een boek om links te laten liggen?
Zo ver wil ik dan ook weer niet gaan. Dit boek heeft zeker voldoende te bieden om gelezen te willen worden, maar alleen door een deel van het beoogde lezerspubliek.
Vergeet de rangschikking, de rangschikking doet er - door het wegsnijden van het 'persoonlijke vuur' - niet meer toe. Zie Counting down Bob Dylan maar als een boek met 100 korte essays over 100 nummers van Bob Dylan.
Een boek met 100 essays over 100 nummers van Bob Dylan kan zeker zijn waarde hebben. Zo'n boek kan waarde hebben voor zowel de doorgewinterde Dylan-liefhebber als voor de beginnende Dylan-liefhebber. Voor de doorgewinterde Dylan-liefhebber zouden die essays dan doorspekt moeten zijn met nieuwe inzichten, nieuwe ontdekkingen en niet eerder gepubliceerde wetenswaardigheden. Voor de beginnende Dylan-liefhebber is het veel zinvoller om de essays te vullen met de belangrijkste - vaak al vele malen eerder gepubliceerde - feiten en wetenswaardigheden over de beschreven nummers.
De 100 essays in Counting down Bob Dylan staan bol van de belangrijkste, reeds tientallen malen eerder gepubliceerde feiten en wetenswaardigheden. Dit boek heeft de doorgewinterde Dylan-liefhebber eigenlijk niks te bieden, maar kan dus uitstekend functioneren als een gids voor de beginnende Dylan-liefhebber.
Ik kan me goed voorstellen dat Counting down Bob Dylan dienst doet als leidraad voor de jonge man of vrouw die net Bob Dylans muziek heeft ontdekt en via de iTunesstore de Dylan-collectie wil uitbreiden met de aanschaf van losse nummers.
Sterker: wie als beginnend Dylan-liefhebber de 100 nummers in dit boek aanschaft, krijgt een goed beeld van wat Dylans oeuvre te bieden heeft. Deze lijst van 100 is een uitstekend vertrekpunt voor een levenslange liefde voor Dylans muziek.
Echter, de beginnend Dylan-liefhebber moet wel goed geïnformeerd worden. Feiten moeten kloppen, zeker in een gids voor de beginnende Dylan-liefhebber. En als het om de feiten gaat, slaat Beviglia de plank wel eens mis. Zo schrijft hij over 'Rainy day women #12 & 35': 'Dylan's lyrics are simple as he has ever written, and his stumbling, fumbling vocal is accentuated perfectly by the tipsy horns of Charlie McCoy and Wayne Shorter.' Wayne Shorter is een jazz-muzikant, zijn album Speak no evil kan ik iedereen aanraden, maar deze Wayne Shorter heeft helemaal niks te maken met Dylans 'Rainy day women # 12 & 35' zoals Beviglia beweert. Het is Wayne Butler die een van de 'tipsy horns' op 'Rainy day women # 12 & 35' blaast.
Of wat te denken van deze: 'In both songs ['Shelter from the storm' en 'Up to me'], Dylan strums his acoustic guitar while bass player Tony McCoy thumps along.'
De bassist op John Wesley Harding heet Charlie (of Charles) McCoy, de 'Shelter from the storm' en 'Up to me' wordt de bas gespeeld door Tony Brown.
Meer voorbeelden? New morning blijkt in 1971 in plaats van in 1970 te zijn uitgebracht terwijl de indringer tijdens Dylans optreden in 1998 (Grammy's) - aldus Beviglia - 'Soy bomb' op zijn t-shirt had staan. (Zie hier)
Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ondanks de onnodige slordigheden kan Counting down Bob Dylan; his 100 finest songs als gids voor de beginnende Dylan-liefhebber zeker een functie kan hebben. Voor de doorgewinterde Dylan-liefhebber of de lezer die zich graag kwaad maakt over de subjectieve keuzes van een ander, heeft Counting down Bob Dylan weinig te bieden.
Jim Beviglia - Counting down Bob Dylan; his 100 finest songs (The Scarecrow press, 2013)
Dylan kort #1056
Een nieuwe weblog over Bob Dylan: Een ander zelfportret is de nieuwe weblog van Frits, zie hier.
Herinnering: Niet vergeten: morgenavond (3 oktober) de presentatie van het boek Bob Dylan illustrated van Theo Bogart in Concerto, Amsterdam (zie ook 'Dylan kort #1055'). Theo van den Boogaard was gisteren te gast in het programma Tijd voor twee. Dat fragment beluisteren kan hier.
Berichtgeving: Er wordt momenteel verdomd veel geschreven over het aanstaande huwelijk van Dylans dochter. Die berichtgeving stoort mij enorm. Laat die mensen toch met rust, laat ze een privéleven hebben (en schrijf over Dylans werk). En met het opschrijven van deze ergernis heb ik al weer veel te veel tijd gestoken in zaken die mij niks aan gaan...
File under: Recensie Another Self portrait, zie hier.
Ster reclame: Er schijnt een reclame voor Dylans concerten in oktober in Amsterdam op de Nederlandse televisie uitgezonden te worden. Ik heb de reclame nog niet gezien. Tips over waar ik de reclame kan bekijken zijn meer dan welkom. [met dank aan Frits voor de tip]
De recensie van Counting down Bob Dylan komt eraan. Ik zou dit boek te kort doen door me er van af te maken met een paar regels hier, vandaar een recensie in een apart bericht, later vandaag.
Herinnering: Niet vergeten: morgenavond (3 oktober) de presentatie van het boek Bob Dylan illustrated van Theo Bogart in Concerto, Amsterdam (zie ook 'Dylan kort #1055'). Theo van den Boogaard was gisteren te gast in het programma Tijd voor twee. Dat fragment beluisteren kan hier.
Berichtgeving: Er wordt momenteel verdomd veel geschreven over het aanstaande huwelijk van Dylans dochter. Die berichtgeving stoort mij enorm. Laat die mensen toch met rust, laat ze een privéleven hebben (en schrijf over Dylans werk). En met het opschrijven van deze ergernis heb ik al weer veel te veel tijd gestoken in zaken die mij niks aan gaan...
File under: Recensie Another Self portrait, zie hier.
Ster reclame: Er schijnt een reclame voor Dylans concerten in oktober in Amsterdam op de Nederlandse televisie uitgezonden te worden. Ik heb de reclame nog niet gezien. Tips over waar ik de reclame kan bekijken zijn meer dan welkom. [met dank aan Frits voor de tip]
De recensie van Counting down Bob Dylan komt eraan. Ik zou dit boek te kort doen door me er van af te maken met een paar regels hier, vandaar een recensie in een apart bericht, later vandaag.
Abonneren op:
Posts (Atom)