Ik kom geruchten op het internet tegen dat Dylan zou meezingen - uncredited - op het titelnummer van het nieuwe album van Kris Kristofferson, Closer to the bone. Ik heb naar Closer to the bone geluisterd, maar heb mijn twijfels. Luister zelf:
Dylan kort #258
Christmas in the heart op Music Meter.
Matthias Depoorter over Dylan, wijn en meer.
Dylan kort #257
Een alternatieve take van Lay lady lay op Peerke's plaatjes 3.0.
Op Arthur's musical journey is Bob Dylan at the beeb album van de week, verder besteedt Arthur aandacht aan Dylan's concert op 20 juli 1999.
Alja Spaan is begonnen aan haar verhaal, wanneer het verhaal compleet is, zal ik het hier publiceren.
Meer verhalen (zie Dylan kort #252) zijn welkom.
Ik ben op dit moment bezig om een aantal van mijn lp's over te zetten naar cd, zie ook vinyl versus cd, tips over te gebruiken software zijn meer dan welkom. Ik heb al experimenten uitgevoerd met polderbits (redelijk tevreden), Audacity (ontevreden), All2Wave (ontevreden) en Nero (redelijk tevreden). Tips kunnen via reacties of via de e-mail. Bij voorbaat dank.
Op Arthur's musical journey is Bob Dylan at the beeb album van de week, verder besteedt Arthur aandacht aan Dylan's concert op 20 juli 1999.
Alja Spaan is begonnen aan haar verhaal, wanneer het verhaal compleet is, zal ik het hier publiceren.
Meer verhalen (zie Dylan kort #252) zijn welkom.
Ik ben op dit moment bezig om een aantal van mijn lp's over te zetten naar cd, zie ook vinyl versus cd, tips over te gebruiken software zijn meer dan welkom. Ik heb al experimenten uitgevoerd met polderbits (redelijk tevreden), Audacity (ontevreden), All2Wave (ontevreden) en Nero (redelijk tevreden). Tips kunnen via reacties of via de e-mail. Bij voorbaat dank.
De Dylan in mijn wereld
In Dylan kort #252 deed ik een oproep aan lezers om een artikel / verhaal te schrijven over hoe Dylan deel van het leven is (geworden), hierbij mijn verhaal.
Wanneer ik voor mijn platenkast sta is het niet zozeer de vraag wat ik opzet, maar wat ik van Dylan opzet. Zo ver ben ik inmiddels heen.
Ik geef onmiddellijk toe dat ik ver heen ben, voorbij de mogelijkheid tot redding. Voor mij is er geen weg meer uit de Dylanwereld. Medelijden of reddingsacties verwacht ik niet, laat mij maar zwelgen, ik ben gelukkig in mijn Dylanwereld.
Hoe het zover is gekomen? Toeval, denk ik.
Ergens halverwege de jaren tachtig moet ik thuis hebben gezeten op een doordeweekse dag en door puur toeval kwam Dylan op de radio - Arbeidsvitamine - voorbij. Gek genoeg weet ik niet meer welk nummer, wel dat het voldoende indruk maakte om gelijk op mijn fiets te stappen om van mijn met een weekendbaantje zuurverdiende centen een bekrast exemplaar van Desire te kopen, thuis te komen en volledig te worden weggeblazen door de schoonheid van Sara, waarna ik gelijk weer op de fiets moet zijn gestapt om ook de enige andere elpee van Dylan uit de bak met tweedehands platen - Hard rain - te vissen.
Na die dag ging het alleen maar bergafwaarts.
Vijfendertig kilometer fietsen om John Wesley Harding te kopen, alleen omdat ik All along the watchtower kende, eerst in de uitvoering van U2, daarna van Jimi Hendrix en na vijfendertig kilometer fietsen van Dylan. Nooit meer een andere uitvoering dan die op John Wesley Harding zó goed gevonden.
Tarantula uit de schoolbibliotheek geleend en op mijn eindlijst voor Engels gezet, het enige boek waar de docent tijdens het mondeling geen vraag over stelde, het enige boek dat ik had gelezen. Na het behalen van het examen met bluf een brief geschreven aan de bibliothecaresse - voor sommige mensen maakt men een buiging - of Tarantula al aan afschrijving toe was en zo ja, dan, enz. En zo nee wilde ik wel betalen. Binnen een week lag Tarantula in mijn brievenbus met een briefje en een stempel afgeschreven. De goedheid in een bibliothecaresse gevonden.
Ze heeft het niet voor niks afgeschreven, Tarantula is het enige boek dat ik meer dan twee keer heb gelezen.
Terug, daarvoor werkweek in Parijs en de hele week heb ik niks anders gezongen dan Like a rolling stone, Blowin' in the wind, Mr. Tambourine man en Subterranean homesick blues, allemaal geleerd van die Greatest hits-elpee, ook die vijfendertig kilometer voor gereden. Afgezien van wat vroege liefdes heb ik voor niets of niemand zoveel op de fiets gezeten als voor Dylan. In Parijs geen woord Frans geleerd, alleen gezongen in het Engels.
Nog een boek, Writings & drawings, losse bladzijdes in een band, kapot gelezen. Jaren na Tarantula, een tweedehands boekwinkeltje. Uit de persoonlijke collectie van de winkeleigenaar die nog twijfelde of hij het boek wilde verkopen. En terwijl hij daar maar over doortwijfelde konden we - mijn toen toekomstige vrouw en ik - wel een kopje thee krijgen.
Ik verafschuw thee, ik zal nog eerder mijn ochtendurine tot mij nemen dan dat ik een kopje thee drink. En terwijl de man maar twijfelde moeten mijn lief en ik toch gauw zo'n anderhalve liter thee tot ons genomen hebben. Goodwill kweken.
Om het geheel af te maken draaide de man tijdens de twijfel niets anders dan New Age-cd's. Met mijn blaas op knappen en het klotsende geluid van neukende dolfijnen uit de stereo, had de man na bijna twee uur (!) eindelijk een besluit genomen, verkoop was mogelijk. Nu nog de prijs.
In al mijn wanhoop riep ik maar vijfentwintig gulden, om weg te kunnen komen, met het boek. Wat er ook gebeurde, zonder Writings & drawings zou ik het pand niet verlaten. Dat was in de ogen van de man helemaal fout, hij wilde er geen cent meer dan vijftien gulden voor hebben. Geen discussie mogelijk.
En dus dronken we uit dankbaarheid nog maar een kopje thee.
Ik weet het, het klinkt absurd, maar er is geen woord aan gelogen.
Net zo min als dat er een woord aan gelogen is dat tijdens mijn vervolgopleiding één van de docenten mij probeerde om te kopen met een stapel Dylan-lp's. De enige keer dat ik Dylan heb afgewezen.
Ik kan tientallen verhalen bovenhalen, niet allemaal spectaculair of opmerkelijk, maar toch. Na de opleidingen volgde werk en met het werk geld. En toen het geld er eenmaal was, ging het hard. Al heb ik ook wel eens een week alleen wit brood met gebraden gehakt gegeten om genoeg geld over te houden om die ene cd te kopen.
De liefde voor de muziek is inmiddels uitgegroeid tot verzamelwoede. De één zal mijn collectie groot, de ander zal 'm klein vinden. Beide hebben ze gelijk. Ik vind het heerlijk om voor de kast te staan en door één van de boeken te bladeren, een elpee op de draaitafel te leggen, de hoes van alle kanten te besnuffelen, de muziek binnen te zuigen.
De honderden knipsels uit kranten en tijdschriften door te bladeren op zoek naar die ene zin.
De naald te laten zakken op die ene single uit een godvergeten uithoek van de wereld.
Staren naar de flyers, de ansichtkaarten, de foto's en altijd die ene stem op de achtergrond.
Altijd die ene stem op de achtergrond. Toen mijn lief en ik trouwden was die stem op de achtergrond, toen mijn kinderen geboren werden, stonden de woorden van die stem op het geboortekaartje en als ik dood ga moet nog één keer die stem op de achtergrond klinken.
Dat laatste mag nog even wachten. Ik moet nog zoveel doen.
Naast het gebruikelijke van liefde en gezin en geluk en gezondheid moet ik nog luisteren naar meer Dylan, meer concerten bezoeken, meer boeken over en van Dylan lezen.
Ik kan niet wachten op Chronicles volume 2 dat er waarschijnlijk nooit zal komen, ik kan niet wachten op de plaat na Christmas in the heart, op deel 9 en 10 en de rest van The Bootleg series.
Ik kan niet wachten om te kunnen beginnen aan een nieuw te schrijven stuk over Dylan.
Altijd Dylan. Dylan en zijn muziek.
En in die muziek vind ik altijd dat wat ik nodig heb - schoonheid, woede, verdriet, troost, pijn of liefde - om aan het eind van de dag te kunnen mompelen Let me forget about today until tomorrow.
Dat klinkt misschien pathetisch, maar de waarheid is niet anders.
Wanneer ik voor mijn platenkast sta is het niet zozeer de vraag wat ik opzet, maar wat ik van Dylan opzet. Zo ver ben ik inmiddels heen.
Ik geef onmiddellijk toe dat ik ver heen ben, voorbij de mogelijkheid tot redding. Voor mij is er geen weg meer uit de Dylanwereld. Medelijden of reddingsacties verwacht ik niet, laat mij maar zwelgen, ik ben gelukkig in mijn Dylanwereld.
Hoe het zover is gekomen? Toeval, denk ik.
Ergens halverwege de jaren tachtig moet ik thuis hebben gezeten op een doordeweekse dag en door puur toeval kwam Dylan op de radio - Arbeidsvitamine - voorbij. Gek genoeg weet ik niet meer welk nummer, wel dat het voldoende indruk maakte om gelijk op mijn fiets te stappen om van mijn met een weekendbaantje zuurverdiende centen een bekrast exemplaar van Desire te kopen, thuis te komen en volledig te worden weggeblazen door de schoonheid van Sara, waarna ik gelijk weer op de fiets moet zijn gestapt om ook de enige andere elpee van Dylan uit de bak met tweedehands platen - Hard rain - te vissen.
Na die dag ging het alleen maar bergafwaarts.
Vijfendertig kilometer fietsen om John Wesley Harding te kopen, alleen omdat ik All along the watchtower kende, eerst in de uitvoering van U2, daarna van Jimi Hendrix en na vijfendertig kilometer fietsen van Dylan. Nooit meer een andere uitvoering dan die op John Wesley Harding zó goed gevonden.
Tarantula uit de schoolbibliotheek geleend en op mijn eindlijst voor Engels gezet, het enige boek waar de docent tijdens het mondeling geen vraag over stelde, het enige boek dat ik had gelezen. Na het behalen van het examen met bluf een brief geschreven aan de bibliothecaresse - voor sommige mensen maakt men een buiging - of Tarantula al aan afschrijving toe was en zo ja, dan, enz. En zo nee wilde ik wel betalen. Binnen een week lag Tarantula in mijn brievenbus met een briefje en een stempel afgeschreven. De goedheid in een bibliothecaresse gevonden.
Ze heeft het niet voor niks afgeschreven, Tarantula is het enige boek dat ik meer dan twee keer heb gelezen.
Terug, daarvoor werkweek in Parijs en de hele week heb ik niks anders gezongen dan Like a rolling stone, Blowin' in the wind, Mr. Tambourine man en Subterranean homesick blues, allemaal geleerd van die Greatest hits-elpee, ook die vijfendertig kilometer voor gereden. Afgezien van wat vroege liefdes heb ik voor niets of niemand zoveel op de fiets gezeten als voor Dylan. In Parijs geen woord Frans geleerd, alleen gezongen in het Engels.
Nog een boek, Writings & drawings, losse bladzijdes in een band, kapot gelezen. Jaren na Tarantula, een tweedehands boekwinkeltje. Uit de persoonlijke collectie van de winkeleigenaar die nog twijfelde of hij het boek wilde verkopen. En terwijl hij daar maar over doortwijfelde konden we - mijn toen toekomstige vrouw en ik - wel een kopje thee krijgen.
Ik verafschuw thee, ik zal nog eerder mijn ochtendurine tot mij nemen dan dat ik een kopje thee drink. En terwijl de man maar twijfelde moeten mijn lief en ik toch gauw zo'n anderhalve liter thee tot ons genomen hebben. Goodwill kweken.
Om het geheel af te maken draaide de man tijdens de twijfel niets anders dan New Age-cd's. Met mijn blaas op knappen en het klotsende geluid van neukende dolfijnen uit de stereo, had de man na bijna twee uur (!) eindelijk een besluit genomen, verkoop was mogelijk. Nu nog de prijs.
In al mijn wanhoop riep ik maar vijfentwintig gulden, om weg te kunnen komen, met het boek. Wat er ook gebeurde, zonder Writings & drawings zou ik het pand niet verlaten. Dat was in de ogen van de man helemaal fout, hij wilde er geen cent meer dan vijftien gulden voor hebben. Geen discussie mogelijk.
En dus dronken we uit dankbaarheid nog maar een kopje thee.
Ik weet het, het klinkt absurd, maar er is geen woord aan gelogen.
Net zo min als dat er een woord aan gelogen is dat tijdens mijn vervolgopleiding één van de docenten mij probeerde om te kopen met een stapel Dylan-lp's. De enige keer dat ik Dylan heb afgewezen.
Ik kan tientallen verhalen bovenhalen, niet allemaal spectaculair of opmerkelijk, maar toch. Na de opleidingen volgde werk en met het werk geld. En toen het geld er eenmaal was, ging het hard. Al heb ik ook wel eens een week alleen wit brood met gebraden gehakt gegeten om genoeg geld over te houden om die ene cd te kopen.
De liefde voor de muziek is inmiddels uitgegroeid tot verzamelwoede. De één zal mijn collectie groot, de ander zal 'm klein vinden. Beide hebben ze gelijk. Ik vind het heerlijk om voor de kast te staan en door één van de boeken te bladeren, een elpee op de draaitafel te leggen, de hoes van alle kanten te besnuffelen, de muziek binnen te zuigen.
De honderden knipsels uit kranten en tijdschriften door te bladeren op zoek naar die ene zin.
De naald te laten zakken op die ene single uit een godvergeten uithoek van de wereld.
Staren naar de flyers, de ansichtkaarten, de foto's en altijd die ene stem op de achtergrond.
Altijd die ene stem op de achtergrond. Toen mijn lief en ik trouwden was die stem op de achtergrond, toen mijn kinderen geboren werden, stonden de woorden van die stem op het geboortekaartje en als ik dood ga moet nog één keer die stem op de achtergrond klinken.
Dat laatste mag nog even wachten. Ik moet nog zoveel doen.
Naast het gebruikelijke van liefde en gezin en geluk en gezondheid moet ik nog luisteren naar meer Dylan, meer concerten bezoeken, meer boeken over en van Dylan lezen.
Ik kan niet wachten op Chronicles volume 2 dat er waarschijnlijk nooit zal komen, ik kan niet wachten op de plaat na Christmas in the heart, op deel 9 en 10 en de rest van The Bootleg series.
Ik kan niet wachten om te kunnen beginnen aan een nieuw te schrijven stuk over Dylan.
Altijd Dylan. Dylan en zijn muziek.
En in die muziek vind ik altijd dat wat ik nodig heb - schoonheid, woede, verdriet, troost, pijn of liefde - om aan het eind van de dag te kunnen mompelen Let me forget about today until tomorrow.
Dat klinkt misschien pathetisch, maar de waarheid is niet anders.
Dylan kort #256 (komkommertijd)
Vandaag 48 jaar geleden stond Dylan in het voorprogramma van The Greenbriar boys.
De foto is (wederom) een aanvulling op Dylan kort #251.
De nieuwe en waarschijnlijk laatste tour van 2009 gaat volgende week van start, de concertdata zoals ze nu bekend zijn:
04 okt: Seattle
05 okt: Seattle
07 okt: Portland
08 okt: Eugene
10 okt: Berkeley
11 okt: Berkeley
13 okt: Los Angeles
14 okt: Los Angeles
15 okt: Los Angeles
17 okt: Phoenix
18 okt: Las Vegas
19 okt: Salt Lake City
21 okt: Denver
23 okt: Salina
24 okt: Tulsa
25 okt: Springfield
27 okt: Rockford
30 okt: Chicago
31 okt: Chicago
06 nov: Detroit
07 nov: Kitchener
11 nov: Fairfax
Dylandom
In Dylan kort #252 deed ik een oproep aan lezers om een artikel / verhaal te schrijven over hoe Dylan deel van het leven is (geworden), Frits - van de weblog Modern times was zo vriendelijk zijn verhaal, onder de titel Dylandom, te schrijven en het mij toe te sturen.
Met dank aan Frits, Dylandom:
“Dylanfan Frits Tromp deed zijn profielwerkstuk over zijn onvolprezen idool Bob Dylan.” Rector Elte de Vries noemde mij in zijn toespraak. Het was de diploma-uitreiking van de havo, in 2005. Bij de diploma-uitreiking van de Journalistiek zei Hans Invernizzi ongeveer hetzelfde: “Het was geen toeval dat veel van je werk [in het moduul 'Recenseren'] was gewijd aan His Bobness, oftewel de grootste dichter van de vorige eeuw: BOB DYLAN.”
Ik mag dus wel zeggen dat Dylan een grote invloed op mijn leven heeft. Zo groot zelfs, dat 'het gezag' mij associeert met de zanger. Bob Dylan is weer opnieuw geïntroduceerd in de kringen waar ik mij in begeef.
Mijn 'bekering' tot het Dylandom gebeurde tijdens zijn concert in Ahoy', 2 mei 2002. Na dat optreden wist ik dat ik die Amerikaan in de gaten moest houden. Wie is toch die Bob Dylan, wat doet hij precies en waar gaat hij naar toe?
Elke dag probeer ik iéts van Dylan te beluisteren. Het hoeft niet veel te zijn of lang te duren. Het kan soms één minuutje zijn, om alleen maar zijn stem te horen. Of een hele cd of een heel concert. Alsof het een minimum-quotum is om te kunnen functioneren. Een verslaving.
De verslaving uit zich uiteraard in alle officiële cd's van Dylan en een begin van alle elpee's. Alles dubbel in bezit dus. Maar behalve het geluid, zijn ook de hoezen stukken mooier dan dezelfde afbeelding op cd. Maar ook diverse bootlegs, van gebrande versies tot 'officiële' illegaal opgenomen concerten.
Dat is niet het enige. Ik heb in mijn boekenkast een meter literatuur staan. Variërend van biografieën tot interpretatie-materiaal. Die verzamel-woede heeft deels te maken met die verslaving: een manier om Dylan te begrijpen. Maar het is ook een journalistieke kwestie. Een bibliotheek met vakkennis over een bepaald 'vak'.
De grootste dichter van de vorige eeuw, genoemd als mogelijke winnaar van de Literatuur-Nobelprijs. Wat is er toch zo bijzonder aan dat kleine mannetje uit Duluth, Minnesota? Waarom spreekt hij mij aan? Hij spreekt mij aan omdat hij authentiek is. Omdat hij doet wat hij het liefste wil. Omdat hij gedreven wordt door zijn eigen drang naar kunst. Maar ook vanwege zijn “contract with the Lord”.
Hij is daarom een inspiratiebron voor me. Dylan laat me zien dat wanneer je doet wat je moet doen, dan lukt het je. Niet zonder problemen, maar wel met de motivatie om door te blijven gaan. Waar je vandaan komt, wat je drijft en hoe je toekomst er uit ziet leiden je naar voren.
Wat dat betreft gaan Dylan en ik hand in hand. Of eigenlijk loopt Dylan een paar meter voor me uit. Samen met het uitzicht op het Kruis.
Met dank aan Frits, Dylandom:
“Dylanfan Frits Tromp deed zijn profielwerkstuk over zijn onvolprezen idool Bob Dylan.” Rector Elte de Vries noemde mij in zijn toespraak. Het was de diploma-uitreiking van de havo, in 2005. Bij de diploma-uitreiking van de Journalistiek zei Hans Invernizzi ongeveer hetzelfde: “Het was geen toeval dat veel van je werk [in het moduul 'Recenseren'] was gewijd aan His Bobness, oftewel de grootste dichter van de vorige eeuw: BOB DYLAN.”
Ik mag dus wel zeggen dat Dylan een grote invloed op mijn leven heeft. Zo groot zelfs, dat 'het gezag' mij associeert met de zanger. Bob Dylan is weer opnieuw geïntroduceerd in de kringen waar ik mij in begeef.
Mijn 'bekering' tot het Dylandom gebeurde tijdens zijn concert in Ahoy', 2 mei 2002. Na dat optreden wist ik dat ik die Amerikaan in de gaten moest houden. Wie is toch die Bob Dylan, wat doet hij precies en waar gaat hij naar toe?
Elke dag probeer ik iéts van Dylan te beluisteren. Het hoeft niet veel te zijn of lang te duren. Het kan soms één minuutje zijn, om alleen maar zijn stem te horen. Of een hele cd of een heel concert. Alsof het een minimum-quotum is om te kunnen functioneren. Een verslaving.
De verslaving uit zich uiteraard in alle officiële cd's van Dylan en een begin van alle elpee's. Alles dubbel in bezit dus. Maar behalve het geluid, zijn ook de hoezen stukken mooier dan dezelfde afbeelding op cd. Maar ook diverse bootlegs, van gebrande versies tot 'officiële' illegaal opgenomen concerten.
Dat is niet het enige. Ik heb in mijn boekenkast een meter literatuur staan. Variërend van biografieën tot interpretatie-materiaal. Die verzamel-woede heeft deels te maken met die verslaving: een manier om Dylan te begrijpen. Maar het is ook een journalistieke kwestie. Een bibliotheek met vakkennis over een bepaald 'vak'.
De grootste dichter van de vorige eeuw, genoemd als mogelijke winnaar van de Literatuur-Nobelprijs. Wat is er toch zo bijzonder aan dat kleine mannetje uit Duluth, Minnesota? Waarom spreekt hij mij aan? Hij spreekt mij aan omdat hij authentiek is. Omdat hij doet wat hij het liefste wil. Omdat hij gedreven wordt door zijn eigen drang naar kunst. Maar ook vanwege zijn “contract with the Lord”.
Hij is daarom een inspiratiebron voor me. Dylan laat me zien dat wanneer je doet wat je moet doen, dan lukt het je. Niet zonder problemen, maar wel met de motivatie om door te blijven gaan. Waar je vandaan komt, wat je drijft en hoe je toekomst er uit ziet leiden je naar voren.
Wat dat betreft gaan Dylan en ik hand in hand. Of eigenlijk loopt Dylan een paar meter voor me uit. Samen met het uitzicht op het Kruis.
Dylan kort #255
Peter Koene: Achter de muziek aan (62): Bob Dylan, Together through life (2). Net als deel 1, vind ik deel 2 weer de moeite van het lezen waard. [Dank voor de link naar deze blog]
Bob Dylan schenkt opbrengsten aan het goede doel, meer van hetzelfde.
Heilige bron voor swingende zinzoeker [2 pagina's], over kunst en cde bijbel, lees ook even het stukje onder de titel Judas in de kunst onderaan de bladzijde.
Franz over Nashville skyline, en, zoals bijna altijd bij Franz, de moeite van het lezen waard.
Oh no not another side of Bob Dylan moet het (helaas) verder stellen zonder de google adds (klikken voor het goede doel), de site blijft ook zonder de adds, zonder het goede doel, de moeite van het bezoeken waard. Het is jammer dat een goed bedoeld initiatief zo te niet wordt gedaan.
Dylan schenkt royalty's kerstalbum aan VN-voedselprogramma, meer van hetzelfde.
Colonne der eenzamen, vertaling van Desolation row.
Bob Dylan schenkt opbrengsten aan het goede doel, meer van hetzelfde.
Heilige bron voor swingende zinzoeker [2 pagina's], over kunst en cde bijbel, lees ook even het stukje onder de titel Judas in de kunst onderaan de bladzijde.
Franz over Nashville skyline, en, zoals bijna altijd bij Franz, de moeite van het lezen waard.
Oh no not another side of Bob Dylan moet het (helaas) verder stellen zonder de google adds (klikken voor het goede doel), de site blijft ook zonder de adds, zonder het goede doel, de moeite van het bezoeken waard. Het is jammer dat een goed bedoeld initiatief zo te niet wordt gedaan.
Dylan schenkt royalty's kerstalbum aan VN-voedselprogramma, meer van hetzelfde.
Colonne der eenzamen, vertaling van Desolation row.
Dylan kort #254
Zie hier, hier en veel meer plekken op het web, uiteraard, met steeds hetzelfde verhaal.
Ik houd wel - zo af en toe - van een goede parodie: Subterranean homesick Wouter.
Twitter: eentje om na te denken - of toch niet?
Troubles hersenpinsels citeert It's all over now, baby blue omdat hij het zelf niet beter kan zeggen. Tsja.
De foto is een aanvulling op Dylan kort #251.
Dylan kort #253
Peter Koene heeft inmiddels een andere foto - wel van 23 juni 1978 - aan zijn artikel toegevoegd (zie Dylan kort #252). Ik kan een ieder aanraden het artikel van Peter Koene te lezen. Zodra deel 2 verschijnt, zal ik hier melding van maken.
Volgens de bookmakers maakt Amos Oz de beste kans op het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur (5 tegen 1), Dylan (26 tegen 1) staat er een stuk minder gunstig voor. (born: NRC Boeken)
maar stel je eens voor dat bob dylan een fan van knock knock jokes was geweest... schrijft gooffather op myDiary. Gooffather is blijkbaar niet bekend met Po' boy (2001):
Knockin' on the door, I say, "Who is it and where are you from?"
Man says, "Freddy!" I say, "Freddy who?" He says, "Freddy or not here I come."
Commentaar op Christmas in the heart op het forum van American connection.
Bob Dylan - naar ik aanneem met Together through life - staat op de longlist voor de Uncut Music Award.
Dylan als onderdeel van drie dagen stilte.
Volgens de bookmakers maakt Amos Oz de beste kans op het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur (5 tegen 1), Dylan (26 tegen 1) staat er een stuk minder gunstig voor. (born: NRC Boeken)
maar stel je eens voor dat bob dylan een fan van knock knock jokes was geweest... schrijft gooffather op myDiary. Gooffather is blijkbaar niet bekend met Po' boy (2001):
Knockin' on the door, I say, "Who is it and where are you from?"
Man says, "Freddy!" I say, "Freddy who?" He says, "Freddy or not here I come."
Commentaar op Christmas in the heart op het forum van American connection.
Bob Dylan - naar ik aanneem met Together through life - staat op de longlist voor de Uncut Music Award.
Dylan als onderdeel van drie dagen stilte.
Dylan kort #252
Over de nominatie heb ik eerder hier en hier geschreven. Het is wel komisch om te lezen - hoe je ook denkt over de nominatie van Dylan - hoe mensen op dit bericht reageren (zie tweede externe link).
Peter Koene: Achter de muziek aan (61): Bob Dylan, together through life (1). Het door Peter Koene verloren stuk van Simon Vinkenoog uit de Televizier is opgenomen in Vinkenoog's boek Vogelvrij en dus nog (vrij eenvoudig) te achterhalen. (De foto bij het artikel van Peter Koene is, volgens mij, helemaal niet van 23 juni 1978 in Rotterdam, maar dit terzijde). Peter Koene schrijft over hoe, zoals hij zelf schrijft hij [Dylan] en ik [Peter Koene] al decennia lang samen door het leven gaan. Een aardig stuk.
Wie schrijft een soortgelijk stuk over hoe Dylan deel van zijn / haar leven is (geworden)? [inzendingen kun je me sturen via de e-mail, bij voorkeur als Word-document]
Dylan kort #251
Life's a coconut: 'Christmas in the heart' - hoe vergeet ik mijn lief? en Christmas in the heart - eerste aantekeningen.
Jacques Mees: de Tilburgse Bob Dylan look alike, oordeel zelf.
Ik snap wel waarom de foto's nooit gebruikt zijn, de grap werkt niet. De foto's zijn niet grappig, hooguit curieus.
Tijdens deze fotosessie moeten heel wat foto's zijn gemaakt, kijk maar naar de hoezen van o.a. de cd-single Not dark yet en Tell tale signs. Het zou best aardig zijn wanneer deze foto's in een fotoboek opgenomen zouden worden. Dan doel ik niet op een fotoboek zoals het onlangs verschenen The Illustrated biography, met daarin foto's van Dylan van grofweg 1961 t/m het heden, maar een fotoboek met daarin alleen foto's van deze sessie / periode, alle foto's uit deze sessie / periode.
In een moment van onbedachtzaamheid heb ik wel eens overwogen om alle foto's uit de Dylanbibliotheek te catalogiseren. Een soort databank met daarin van iedere gepubliceerde foto voor zover bekend de naam van fotograaf, informatie over de fotosessie en de datum waarop de foto is gemaakt, met als uiteindelijk doel om foto's uit dezelfde sessie naast elkaar te kunnen leggen en vooral - door analogie - een groot aantal ongedateerde foto's te kunnen dateren en / of de naam van de fotograaf te kunnen achterhalen.
Onbegonnen werk, ik weet het. Het gaat om duizenden foto's.
En toch blijft de gedachte aan zo'n databank me aanspreken. Al blijft er veel giswerk over.
Rod MacBeath in deel 6 van zijn fantastische serie artikelen Looking up Dylan's sleeves, gepubliceerd in The Telegraph 55: The front cover photograph [van The Bootleg series vol. 1 - 3] is one of a series taken by Don Hunstein at the Bringing It All Back Home sessions, proving that Daniel Kramer wasn't the only photographer on duty at this time.
Deze zoektocht naar de namen van de fotografen en de data waarop de foto's zijn gemaakt voegt natuurlijk niks toe aan het luistergenot dat de muziek brengt, maar het intrigeert mij wel.
De foto's zijn het voedsel voor de ogen terwijl de oren de muziek inzuigen.
Dylan kort #250
De samples van Christmas in the heart staan niet langer op de website van Amazon, maar zijn nog wel hier te horen.
Dont look back draait vandaag in Rialto.
Dylan's All along the watchtower in de game guitar hero 5:
Ik zal wel oud worden, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niets, maar dan ook niets snap van de lol die valt te beleven aan het spelen van guitar hero 5. Kijkend naar bovenstaand filmpje zie ik beelden die in het geheel niet stroken met de muziek die ik hoor. Verder zie ik, dat het dus blijkbaar de bedoeling is dat de 'speler' steeds wisselende combinaties van knoppen indrukt.
Is iemand bekend met het spel Guitar hero 5 die mij kan uitleggen wat de lol van dit spel is? Klik op 'reacties' en laat het me weten.
Dont look back draait vandaag in Rialto.
Dylan's All along the watchtower in de game guitar hero 5:
Ik zal wel oud worden, maar ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik niets, maar dan ook niets snap van de lol die valt te beleven aan het spelen van guitar hero 5. Kijkend naar bovenstaand filmpje zie ik beelden die in het geheel niet stroken met de muziek die ik hoor. Verder zie ik, dat het dus blijkbaar de bedoeling is dat de 'speler' steeds wisselende combinaties van knoppen indrukt.
Is iemand bekend met het spel Guitar hero 5 die mij kan uitleggen wat de lol van dit spel is? Klik op 'reacties' en laat het me weten.
I'm not there
De film is niet een filmische biografie over Dylan, alles behalve zelfs. Mocht je de behoefte hebben om een film over het leven van Dylan te bekijken, kijk dan niet naar I'm not there, teleurstelling zal je deel zijn.
I'm not there is een achtbaan van beelden en geluiden. Beelden en geluiden die een afspiegeling zijn van de publieke Dylan, niet van de persoon Dylan. De film vangt de Dylan zoals die in de media wordt neergezet, zoals jij en ik hem in de krant, op de tv voorgeschoteld krijgen.
I'm not there zet alle 'waarheden' over Dylan op losse schroeven door deze 'waarheden' uit te vergroten, uit hun verband te rukken en ogenschijnlijk willekeurig weer samen te voegen.
I'm not there is een grotesk feest van de bijna-herkenning.
I'm not there is niet een film die de geest vult met nieuwe kennis over Dylan, alswel de oude kennis over Dylan opnieuw ter discussie stelt. I'm not there leegt de geest.
Wie beweert dat in I'm not there zes acteurs in de huid van Dylan kruipen - zoals ik in menig recensie heb gelezen - kan de plank niet harder misslaan. I'm not there vertelt niet het levensverhaal van Dylan, maar een nieuw verhaal gebaseerd op het publieke beeld van Dylan.
De titel I'm not there had niet beter gekozen kunnen worden.
Dylan is niet hier.
Dylan kort #249
Bob Dylan: geen messias, wel gezalfde (2) en de belofte dat er meer zal komen door Frits.
De komende Dylan-expositie in Denemarken.
Een kort stukje over Dylan's optreden in Amsterdam, afgelopen april op essen.
Gijsbert Kamer over de nieuwe verzamelaar rond Theme time radio hour:
De komende Dylan-expositie in Denemarken.
Een kort stukje over Dylan's optreden in Amsterdam, afgelopen april op essen.
Gijsbert Kamer over de nieuwe verzamelaar rond Theme time radio hour:
I'll keep it with mine
Ik luister vanavond, fysiek gebroken thuisgekomen, lopend met een stok om het been dat niet wil te ondersteunen, naar de uitzending van Alja Spaan, van het uur 9 en 40 van gisteren, 17 september, via de website van RTV Alkmaar. Na ongeveer twintig minuten hoor ik mijn naam, hoor ik hoe ik Alja in gedachten heb weten terug te brengen naar Rotterdam, in 1978, naar het eerste concert van Dylan in Nederland. Hoor ik Alja voorlezen, haar woorden en ben ik weer terug, ben ik weer aan het schrijven aan het stuk over Rotterdam dat ik haar zal sturen, ben ik weer terug bij leeftijd vijf, ben ik weer de oppakker van de enveloppe met mijn adres, met haar adres en de twee foto's van toen ik vijf was, toen zij er wel was en Dylan voor het eerst in Nederland was.
Twee foto's die ik koester.
En terwijl ze leest staan de tranen achter mijn ogen.
Noem mij sentimenteel, noem mij zielig. Zeg: een man mag niet huilen, maar het kan me niet schelen, het raakt me niet, die woorden.
Alja raakt me. Haar woorden vangen de gedachten in mijn kop. Brengen me terug.
En weer zie ik mezelf zitten aan tafel, de woorden in kleine letters krabbelend - luister naar Alja, volg de link en luister om dit nog te kunnen volgen.
Alja heeft het gelezen, het stuk over Rotterdam 1978, over Dylan in Rotterdam in 1978. Met haar nog twee, drie, niet meer. Het ligt nu bij een uitgever.
En steeds als ik vastzat, geen woorden vond, mailde ze me: schrijven jij! En schrijven deed ik, tot de vingertoppen bloedden.
En dan draait ze I'll keep it with mine, voor mij, voor jou, voor een ieder met oren aan zijn kop en gevoel in zijn donder.
En ik ben een beest in mijn kop, een geweldenaar, al wil het been niet lopen.
Dank Alja.
En luister, volg de link.
Twee foto's die ik koester.
En terwijl ze leest staan de tranen achter mijn ogen.
Noem mij sentimenteel, noem mij zielig. Zeg: een man mag niet huilen, maar het kan me niet schelen, het raakt me niet, die woorden.
Alja raakt me. Haar woorden vangen de gedachten in mijn kop. Brengen me terug.
En weer zie ik mezelf zitten aan tafel, de woorden in kleine letters krabbelend - luister naar Alja, volg de link en luister om dit nog te kunnen volgen.
Alja heeft het gelezen, het stuk over Rotterdam 1978, over Dylan in Rotterdam in 1978. Met haar nog twee, drie, niet meer. Het ligt nu bij een uitgever.
En steeds als ik vastzat, geen woorden vond, mailde ze me: schrijven jij! En schrijven deed ik, tot de vingertoppen bloedden.
En dan draait ze I'll keep it with mine, voor mij, voor jou, voor een ieder met oren aan zijn kop en gevoel in zijn donder.
En ik ben een beest in mijn kop, een geweldenaar, al wil het been niet lopen.
Dank Alja.
En luister, volg de link.
Christmas in the heart: fragmenten te beluisteren
Mijn eerste indruk? Christmas in the heart is alles wat ik vreesde dat het zou zijn, zoete kerstkoek. Daarmee wil ik niet zeggen dat het een slecht album is, alleen niet mijn ding. Dit klinkt in mijn oren niet zozeer als een Dylan-album, als wel een kerstplaat waarop Dylan de vocalen voor zijn rekening neemt. Het enige nummer dat, na het beluisteren van de fragmenten op de website van Amazon, een positieve indruk op mij maakte is The Christmas blues, waarschijnlijk ten eerste omdat het niet als een kerst-nummer klinkt, ten tweede omdat Dylan's vocalen sterk klinken en ten derde omdat - in ieder geval in het fragment - die irritante achtergrondzangers en zangeressen ontbreken.
Ik hoop dat ik er naast zit en dat Christmas in the heart uiteindelijk een geweldige kerstplaat blijkt te zijn, maar aan de hand van de gehoorde fragmenten vrees ik het ergste.
Dylan kort #248
Lust en listen door Alja Spaan. (Luister ook naar Alja's radiouitzending, morgenmiddag. Zie rechterkolom voor meer informatie. Ze zal o.a. Farewell Angelina draaien.) [aanvulling: moet natuurlijk I'll keep it with mine zijn, mijn fout. (zie reactie) Ja, I'll keep it with mine is minstens net zo goed :-))]
Bob Dylan: geen messias, wel gezalfde (1) door Frits.
Dignity kan, aldus de songtekst, niet op de foto gezet worden. Blowin' in the wind wel.
Dylan kort #247
Bob Dylan in Vorst National (22/04/2009), een recensie.
Karl over Woensdag.
Gollem heeft op Oh no, not another site of Bob Dylan meerdere interessante filmpjes van you tube geplaatst.
Well, you know I need a steam shovel mama to keep away the dead
I need a dump truck mama to unload my head
Vinyl versus cd
De strekking van het artikel komt ongeveer hier op neer: de auteur heeft cd- en vinyl-versies van Modern times en Together through life met elkaar vergeleken, en is tot de conclusie gekomen dat door "dynamic range compression" het geluid op de cd's dusdanig is 'verkloot' dat de luisteraar van een cd-versie van Modern times of Together through life niet de muziek te horen krijgt zoals die bedoeld is, dit in tegenstelling tot de vinyl-versies waarop geen "dynamic range compression" is toegepast. [ik kan alleen maar aanraden om het artikel zelf te lezen voor het hele verhaal]
De auteur heeft de vergelijking tussen cd en vinyl alleen gemaakt voor de albums Modern times en Together through life, maar suggereert dat het zeer waarschijnlijk is dat dit voor alle recente releases opgaat.
Ik ben de gelukkige eigenaar van bijna al Dylan's recente albums op vinyl en ik kan de auteur alleen maar gelijk geven. Ik hoor verschil tussen de cd- en de vinyl-versies, al kan ik niet altijd precies mijn vinger erop leggen waarin dit verschil nu zit. Het artikel geeft antwoorden.
Dat ik niet precies de vinger erop weet te leggen, komt, denk ik, mede doordat ik de vinyl-versies steeds weer heb gekocht vlak nadat ik de cd-versies voor het eerst hoorde. Het geluid van de cd-versie lag nog niet in mijn oren bestorven voor ik de vinyl-versie hoorde, waardoor vergelijken, althans voor mij, lastig werd.
Er is één uitzondering en daar moest ik gelijk aan denken toen ik dit artikel las.
In 1998 kocht ik de cd-versie van The Bootleg series vol. 4, het concert van 17 mei 1966. Een fantastisch concert, een fantastische ervaring om een opname van dit concert op cd te hebben, in goede geluidskwaliteit. Let wel: ik leg de nadruk op het woord opname.
Ik heb de cd aan gort gedraaid, een fantastisch tijdsdocument. De cd laat me luisteren naar een stuk geschiedenis.
Zo'n tien jaar later - vorig jaar dus - kocht ik The Bootleg series vol. 4 op vinyl. Toen de naald eenmaal door de aanloopgroef was geschoven, schrok ik me rot. Het was alsof ik The Bootleg series vol. 4 voor het eerst hoorde. Het was niet langer alsof ik naar een opname van het concert zat te luisteren, maar alsof ik in de Manchester Free Trade Hall aanwezig was, op 17 mei 1966. Het klonk alsof Dylan's mondharmonica niet uit de boxen kwam, maar in de kamer waarin ik zat bespeeld werd, alsof het geluid van de mondharmonica tegen de muren van mijn woonkamer kaatste.
Ik heb een jaar lang gedacht dat ik knettergek was, dat ik in de vinyl-versie van The Bootleg series vol. 4 dingen hoorde die ik niet in de cd-versie hoorde, dat ik dingen hoorde die er helemaal niet zijn. Het artikel waarnaar ik link heeft voor mij bewezen dat ik niet gek ben, dat platenmaatschappij Sony de cd-koper een stuk schoonheid onthoudt.
Wolfgangs Vault
Op de website Wolfgangs vault staat op dit moment nog meer dat de Dylanliefhebber zal interesseren.
Rolling Thunder Revue:
08/12/1975 New York, set 1: hier.
08/12/1975 New York set 2: hier.
Een interview met Dylan uit 1979, hier.
Eerder maakte ik - met dank aan Peerke - melding van het eerste concert van 14 februari 1974 op Wolfgangs vault, ook het tweede concert van 14 februari 1974 is op deze wesite te vinden.
14/02/1974 Los Angeles avond, set 1: hier.
14/02/1974 Los Angeles avond, set 2: hier.
Rolling Thunder Revue:
08/12/1975 New York, set 1: hier.
08/12/1975 New York set 2: hier.
Een interview met Dylan uit 1979, hier.
Eerder maakte ik - met dank aan Peerke - melding van het eerste concert van 14 februari 1974 op Wolfgangs vault, ook het tweede concert van 14 februari 1974 is op deze wesite te vinden.
14/02/1974 Los Angeles avond, set 1: hier.
14/02/1974 Los Angeles avond, set 2: hier.
Dylan kort #246
Bob Dylan zingt voor het goede doel [Christmas in the heart]: AD, Sony.
Martijn Muijs: Beste Bob: Dreamin' of you.
Marco Raaphorst over de kracht van snelheid.
Nog ééntje dan van Wolfgangs vault (zie ook Dylan kort #245):
Before the flood bevat verder van het concert van 13 februari de nummers Lay, lady, lay, Rainy day women # 12 & 35 en Like a rolling stone.
Van het tweede concert van 14 februari - op Wolfgangs vault staat het eerste concert van 14 februari - bevat Before the flood de nummers Most likely you go your way (and I'll go mine), It ain't me babe, Just like a woman, Don't think twice, it's all right, It's alright, ma (I'm only bleeding) en Highway 61 revisited.
Rest nog één nummer op Before the flood, te weten Knockin' on heaven's door, dit is opgenomen op 30 januari 1974.
Nu ik Before the flood wat vaker gehoord heb - zeker in de geremasterde versie - en mijn oren wat ouder zijn geworden, hoor ik minder die geldingsdrang en steeds meer de verhalenverteller die na bijna acht jaar niet op tournee te zijn geweest, tot zijn kruin vol zit met verhalen, met muziek en na bijna acht jaar podium-onthouding moet het eruit, hij staat op knappen, en het komt eruit als een explosie van opgekropte expressie, dat hoor ik als ik nu Before the flood in de speler schuif.
Zonder bijna acht jaar podium-onthouding had Before the flood héél anders geklonken.
Een van de eerste boeken die ik over Dylan las, Knockin' on Dylan's door, gaat over tournee 1974. Het enige dat ik me, ruim tien jaar later, nog van het boek weet, is dat het indruk heeft gemaakt. Nodig herlezen.
Dylan kort #245
Peerke heeft op zijn blog een bericht gezet over het concert van Bob Dylan en the Band van 14 februari 1974 (middag), dat via de website Wolfgangs vault te beluisteren is. Hieronder al vast een voorproefje:
Het concert staat er in twee delen op: deel 1 en deel 2.
Het concert staat er overigens niet helemaal compleet op, Most likely you go your way and I'll go mine en The shape I'm in ontbreken.
De Bob vereering neemt blasfemische vormen aan op Oh no not another site of Bob Dylan. Het is wel aardig dat een afbeelding van Maria met een Dylan-album in haar hand blasfemie is, terwijl een afbeelding van Dylan met een Mariabeeld - of een crucifix - in zijn handen, 'slechts' de associatie met Slow train coming en Saved oproept, geen blasfemie.
Alja Spaan heeft op haar log een foto van Dylan geplaatst die uitstekend in The illustrated biography zou passen, maar daar nou weer net in ontbreekt.
Het concert staat er in twee delen op: deel 1 en deel 2.
Het concert staat er overigens niet helemaal compleet op, Most likely you go your way and I'll go mine en The shape I'm in ontbreken.
De Bob vereering neemt blasfemische vormen aan op Oh no not another site of Bob Dylan. Het is wel aardig dat een afbeelding van Maria met een Dylan-album in haar hand blasfemie is, terwijl een afbeelding van Dylan met een Mariabeeld - of een crucifix - in zijn handen, 'slechts' de associatie met Slow train coming en Saved oproept, geen blasfemie.
Alja Spaan heeft op haar log een foto van Dylan geplaatst die uitstekend in The illustrated biography zou passen, maar daar nou weer net in ontbreekt.
Bob Dylan, the illustrated biography - eerste indruk
Het boek is niet zozeer een biografie, ondanks de titel, maar veel meer een fotoboek met bij de foto's korte, begeleidende teksten. De ondertitel van het boek luidt A unique collection of 200 classic, rare & unseen photographs. De foto's zijn voor het merendeel in zwart / wit afgedrukt, ook een aantal foto's die ik eerder in kleur gezien heb. Het gros van de foto's behoord tot de categorie classic uit de ondertitel. Er staan zeker rare & unseen foto's in, maar niet zoveel als de ondertitel doet vermoeden. De foto's die ik nog nooit gezien heb, zijn op één hand te tellen.
De foto's zijn over het algemeen mooi afgedrukt op bijna paginavullend formaat (het boek is ongeveer 26 x 26 cm). Gelukkig geen foto's over twee pagina's waardoor een deel van de foto wegvalt door de naad.
De focus ligt voornamelijk op de jaren zestig en in dit deel zijn dan ook foto's te vinden die eerder werden afgedrukt in Forever young van Douglas R. Gilbert en een aantal foto's van John Cohen.
De afgedrukte foto's zijn goed gekozen, vooral in de eerste helft van het boek. Naarmate het boek dichter bij het 'heden' komt, vind ik de keuze wat discutabeler. Er zijn betere recente foto's van Dylan te vinden dan de hier afgedrukte.
Het aantal foto's van The Rolling thunder tour is opvallend laag.
Maar gezien de prijs van dit boek - ik heb 22,45 euro exclusief verzendkosten betaald voor de gebonden versie - is dit fotoboek een goede aanwinst.
De enige echt grote misser aan dit boek, vind ik, is dat de namen van de verschillende fotografen bij het gros van de foto's niet is opgenomen.
Uit een (bijna) negen jaar oude krant
De krant van 23 september 2000:
Bob Dylan is moeilijk te bereiken. Hij is al sinds 1986 [sic] bezig met zijn Never Ending Tour en geeft gemiddeld zo'n 125 concerten per jaar over de gehele wereld. Interviews geeft hij zelden [ een mythe, Dylan geeft regelmatig interviews]. Dylan is momenteel op tournee in Schotland.
Hij heeft nauwelijks gereageerd in de pers nadat bekend werd dat hij was genomineerd voor de Nobelprijs voor literatuur. Tegen Serge Kaganski van het Engelse muziektijdschrift MOJO zei hij in 1998: 'Ja, dat heb ik gehoord. Jammer dat ik de prijs niet kreeg, haha. Dat wil ik wel graag. Ook al weet ik niet wat voor prijs het is. Ik weet dat het een hoge, verheven eer is als je de prijs krijgt.'
(...)
Toen Pete Townsend van de Who werd gevraagd of hij was beïnvloed door Dylan zei hij: 'Dat is net zo zinvol als vragen wat voor effect mijn geboorte heeft gehad op mijn bestaan.'
Vraag een journalist vandaag een stuk te schrijven over de nominatie van Bob Dylan voor de Nobelprijs voor de literatuur en er zal ongetwijfeld in het stuk melding gemaakt worden van:
1. de zogenaamde Never ending tour;
2. de weinige interviews die Dylan geeft;
3. citaten van muzikanten over de invloed van Dylan;
en er zal:
4. ongetwijfeld een fout in staan zoals over het begin van de zogenaamde Never ending tour in bovenstaand citaat.
Ik erger mij sinds jaar en dag kapot aan ten eerste de fouten in de krantenartikelen over Dylan en ten tweede aan steeds weer dezelfde verhalen / feiten. Maar in hoeverre valt dit de journalisten kwalijk te nemen wanneer, zo stel ik me voor, hun bronnen beperkt zijn en de tijd voor het schrijven van een stuk nog beperkter is.
Veel kwalijker dan de 'gebreken' van de journalisten is misschien nog wel dat de krantenlezers alles voor 'waar' aannemen.
Met dank aan steeds weer hetzelfde verhaal in de kranten en het kritiekloos alles voor 'waar' aannemen door de lezers bestaan nog steeds de volgende mythes over Dylan:
- Dylan is een protestzanger;
- Dylan is de stem van een generatie;
- Dylan geeft zelden tot nooit interviews;
- Dylan was in de jaren tachtig de weg kwijt;
- Dylan kan niet zingen;
- Dylan's Time out of mind is geïnspireerd door zijn hartproblemen begin 1997;
- Dylan's religieuse albums zijn slecht;
- Dylan's Renaldo and Clara is een slecht film;
- Dylan's tournee van 1978 was er voor de centen;
- Dylan's grootste hit was Like a rolling stone;
- Dylan's Blood on the tracks gaat over zijn huwelijksproblemen;
- enz.
Het wordt tijd om de mythes door te prikken en weer gewoon naar de muziek te luisteren, met nieuwe oren.
Bob Dylan is moeilijk te bereiken. Hij is al sinds 1986 [sic] bezig met zijn Never Ending Tour en geeft gemiddeld zo'n 125 concerten per jaar over de gehele wereld. Interviews geeft hij zelden [ een mythe, Dylan geeft regelmatig interviews]. Dylan is momenteel op tournee in Schotland.
Hij heeft nauwelijks gereageerd in de pers nadat bekend werd dat hij was genomineerd voor de Nobelprijs voor literatuur. Tegen Serge Kaganski van het Engelse muziektijdschrift MOJO zei hij in 1998: 'Ja, dat heb ik gehoord. Jammer dat ik de prijs niet kreeg, haha. Dat wil ik wel graag. Ook al weet ik niet wat voor prijs het is. Ik weet dat het een hoge, verheven eer is als je de prijs krijgt.'
(...)
Toen Pete Townsend van de Who werd gevraagd of hij was beïnvloed door Dylan zei hij: 'Dat is net zo zinvol als vragen wat voor effect mijn geboorte heeft gehad op mijn bestaan.'
Vraag een journalist vandaag een stuk te schrijven over de nominatie van Bob Dylan voor de Nobelprijs voor de literatuur en er zal ongetwijfeld in het stuk melding gemaakt worden van:
1. de zogenaamde Never ending tour;
2. de weinige interviews die Dylan geeft;
3. citaten van muzikanten over de invloed van Dylan;
en er zal:
4. ongetwijfeld een fout in staan zoals over het begin van de zogenaamde Never ending tour in bovenstaand citaat.
Ik erger mij sinds jaar en dag kapot aan ten eerste de fouten in de krantenartikelen over Dylan en ten tweede aan steeds weer dezelfde verhalen / feiten. Maar in hoeverre valt dit de journalisten kwalijk te nemen wanneer, zo stel ik me voor, hun bronnen beperkt zijn en de tijd voor het schrijven van een stuk nog beperkter is.
Veel kwalijker dan de 'gebreken' van de journalisten is misschien nog wel dat de krantenlezers alles voor 'waar' aannemen.
Met dank aan steeds weer hetzelfde verhaal in de kranten en het kritiekloos alles voor 'waar' aannemen door de lezers bestaan nog steeds de volgende mythes over Dylan:
- Dylan is een protestzanger;
- Dylan is de stem van een generatie;
- Dylan geeft zelden tot nooit interviews;
- Dylan was in de jaren tachtig de weg kwijt;
- Dylan kan niet zingen;
- Dylan's Time out of mind is geïnspireerd door zijn hartproblemen begin 1997;
- Dylan's religieuse albums zijn slecht;
- Dylan's Renaldo and Clara is een slecht film;
- Dylan's tournee van 1978 was er voor de centen;
- Dylan's grootste hit was Like a rolling stone;
- Dylan's Blood on the tracks gaat over zijn huwelijksproblemen;
- enz.
Het wordt tijd om de mythes door te prikken en weer gewoon naar de muziek te luisteren, met nieuwe oren.
Dylan kort #244
Allereerst een ieder dank voor de reacties op het vorige bericht. Genoeg voer voor discussie en blijf komen met suggesties. (Ja Alja, ik zal goed uitkijken).
Ten tweede een herhaalde oproep: bezoek nog eens Oh no not another site of Bob Dylan, in de eerste plaats omdat het een leuke weblog is en in de tweede plaats om je vingers lam te klikken op de google ads. De opbrengst van het klikken gaat naar de voedselbank. Klik je suf!
Het verhaal van Dylan's fietstocht door Groningen. Binnenkort komt het boek Fietsen met Bob Dylan van B. Mensema uit, dit kan toch geen toeval zijn.
Kokopelli over Desolation row.
Vandaag heb ik geluisterd naar de zogenaamde Shot of love worktape, opnames gemaakt ergens tussen Saved en Shot of love, een heerlijke tape. Mocht je 'm in huis hebben, raad ik je aan nog eens te luisteren.
Ten tweede een herhaalde oproep: bezoek nog eens Oh no not another site of Bob Dylan, in de eerste plaats omdat het een leuke weblog is en in de tweede plaats om je vingers lam te klikken op de google ads. De opbrengst van het klikken gaat naar de voedselbank. Klik je suf!
Het verhaal van Dylan's fietstocht door Groningen. Binnenkort komt het boek Fietsen met Bob Dylan van B. Mensema uit, dit kan toch geen toeval zijn.
Kokopelli over Desolation row.
Vandaag heb ik geluisterd naar de zogenaamde Shot of love worktape, opnames gemaakt ergens tussen Saved en Shot of love, een heerlijke tape. Mocht je 'm in huis hebben, raad ik je aan nog eens te luisteren.
Dylan kort #243
Ergens op het net, een voorbeeld van Dylan in de Nederlandse literatuur.
Eén magere link, om de dag compleet te maken. Beter iets dan niets :-))
Vanochtend een cd in de autoradio geschoven, even geen zin in de radio, in de nieuwsberichten. Ergens halverwege de route een recente live-uitvoering van The Lonesome death of Hattie Carroll, met zoveel verve gezongen dat ik bijna de auto tegen een boom parkeerde.
Gelukkig bleef het bij bijna.
In essentie is dat wel de reden, of in ieder geval één van de redenen, waarom ik naar Dylan's muziek luister. Al luisterend weet Dylan mij dusdanig te raken dat ik het hier en nu vergeet, kwijt raak. Dat ik niet meer aanwezig ben, maar 'opgezogen' wordt door de muziek.
Eenmaal thuis, bladerend in The rough guide to Bob Dylan; 2nd edition - geen boek dat ik iemand zal aanraden, maar dit terzijde - zie ik dat hierin een lijst van 50 great Dylan songs is opgenomen. The Lonesome death of Hattie Carroll staat er tussen, maar er ontbreken zoveel nummers die volgens mij wel opgenomen hadden moeten worden.
Nou is zo'n lijst natuurlijk sowieso al op het randje en zéér subjectief, maar voor deze keer doe ik eens mee. De eerste twee songs die er naar mijn idee echt in hadden gemoeten zijn Farewell Angelina en Dirge, maar ik zou niet weten welke twee ik er dan uit zou moeten halen.
Suggesties over welke songs er in moeten en welke songs eruit moeten zijn welkom, maar het mogen er niet meer dan 50 worden. Ik kom er niet uit. Opvallend is dat de lijst in The rough guide maar liefst 32 songs uit de jaren zestig bevat, een aantal albums (Desire, Street legal, Saved, enz.) volledig overslaat en de lijst een groot aantal overeenkomsten vertoont met de tracklist van de verzamelaar Dylan uit 2007 met daarop 51 songs. De songs in de lijst die ook op Dylan staan, zijn in rood weergegeven.
De lijst uit The rough guide to Bob Dylan; 2nd edition (in chronologische volgorde):
01. Blowin' in the wind
02. A hard rain's a-gonna fall
03. Don't think twice, it's all right
04.Girl from the north country
05. Mixed up confusion
06. The times they are a-changin'
07. One too many mornings
08. The lonesome death of Hattie Carroll
09. Chimes of freedom
10. To Ramona
11. My back pages
12. It ain't me babe
13. Subterranean homesick blues
14. She belongs to me
15. Mr tambourine man
16. It's alright, ma (I'm only bleeding)
17. It's all over now, baby blue
18. Like a rolling stone
19. Just like Tom Thumb's blues
20. Desolation row
21. Ballad of a thin man
22. Positively 4th street
23. Rainy day women # 12 & 35
24. Visions of Johanna
25. One of us must know (sooner or later)
26. Just like a woman
27. I want you
28. Sad eyed lady of the lowlands
29. This wheel's on fire
30. I shall be released
31. All along the watchtower
32. Lay, lady, lay
33. If not for you
34. Knockin' on heaven's door
35. Forever young
36. Tangled up in blue
37. Idiot wind
38. Simple twist of fate
39. Slow train
40. The groom's still waiting at the altar
41. Every grain of sand
42. Jokerman
43. Blind Willie McTell
44. Brownsville girl
45. Everything is broken
46. Most of the time
47. Not dark yet
48. Love sick
49. Things have changed
50. High water (for Charley Patton)
Eén magere link, om de dag compleet te maken. Beter iets dan niets :-))
Vanochtend een cd in de autoradio geschoven, even geen zin in de radio, in de nieuwsberichten. Ergens halverwege de route een recente live-uitvoering van The Lonesome death of Hattie Carroll, met zoveel verve gezongen dat ik bijna de auto tegen een boom parkeerde.
Gelukkig bleef het bij bijna.
In essentie is dat wel de reden, of in ieder geval één van de redenen, waarom ik naar Dylan's muziek luister. Al luisterend weet Dylan mij dusdanig te raken dat ik het hier en nu vergeet, kwijt raak. Dat ik niet meer aanwezig ben, maar 'opgezogen' wordt door de muziek.
Eenmaal thuis, bladerend in The rough guide to Bob Dylan; 2nd edition - geen boek dat ik iemand zal aanraden, maar dit terzijde - zie ik dat hierin een lijst van 50 great Dylan songs is opgenomen. The Lonesome death of Hattie Carroll staat er tussen, maar er ontbreken zoveel nummers die volgens mij wel opgenomen hadden moeten worden.
Nou is zo'n lijst natuurlijk sowieso al op het randje en zéér subjectief, maar voor deze keer doe ik eens mee. De eerste twee songs die er naar mijn idee echt in hadden gemoeten zijn Farewell Angelina en Dirge, maar ik zou niet weten welke twee ik er dan uit zou moeten halen.
Suggesties over welke songs er in moeten en welke songs eruit moeten zijn welkom, maar het mogen er niet meer dan 50 worden. Ik kom er niet uit. Opvallend is dat de lijst in The rough guide maar liefst 32 songs uit de jaren zestig bevat, een aantal albums (Desire, Street legal, Saved, enz.) volledig overslaat en de lijst een groot aantal overeenkomsten vertoont met de tracklist van de verzamelaar Dylan uit 2007 met daarop 51 songs. De songs in de lijst die ook op Dylan staan, zijn in rood weergegeven.
De lijst uit The rough guide to Bob Dylan; 2nd edition (in chronologische volgorde):
01. Blowin' in the wind
02. A hard rain's a-gonna fall
03. Don't think twice, it's all right
04.Girl from the north country
05. Mixed up confusion
06. The times they are a-changin'
07. One too many mornings
08. The lonesome death of Hattie Carroll
09. Chimes of freedom
10. To Ramona
11. My back pages
12. It ain't me babe
13. Subterranean homesick blues
14. She belongs to me
15. Mr tambourine man
16. It's alright, ma (I'm only bleeding)
17. It's all over now, baby blue
18. Like a rolling stone
19. Just like Tom Thumb's blues
20. Desolation row
21. Ballad of a thin man
22. Positively 4th street
23. Rainy day women # 12 & 35
24. Visions of Johanna
25. One of us must know (sooner or later)
26. Just like a woman
27. I want you
28. Sad eyed lady of the lowlands
29. This wheel's on fire
30. I shall be released
31. All along the watchtower
32. Lay, lady, lay
33. If not for you
34. Knockin' on heaven's door
35. Forever young
36. Tangled up in blue
37. Idiot wind
38. Simple twist of fate
39. Slow train
40. The groom's still waiting at the altar
41. Every grain of sand
42. Jokerman
43. Blind Willie McTell
44. Brownsville girl
45. Everything is broken
46. Most of the time
47. Not dark yet
48. Love sick
49. Things have changed
50. High water (for Charley Patton)
Uit de collectie van... #12
En om gelijk maar verder te gaan met Uit de collectie van... hierbij #12, een Japanse flyer voor de veertien geremasterde cd's in cardboard-sleeve. Van de vijftien eerder op SACD uitgegeven titels ontbreekt alleen "Love and theft" in deze serie re-issues. Sony / CBS-Japan weet hoe ze producten mooi moeten verpakken, dat geldt zowel voor vinyl als voor cd's (zie hiervoor o.a. Searching for a gem) en je ziet het ook weer terug in deze flyer. De vormgeving, de kleur alles is mooi aan deze flyer. Kijk naar Blonde on blonde linksboven, naar voren gehaald om een indruk van het te verkopen product te geven. En al kan ik geen woord Japans lezen, starend naar deze flyer krijg ik gelijk zin om de veertien aangeboden cd's aan te schaffen. Maar dan, aan het eind van de dag is deze flyer niet meer dan een stukje papier, aan één zijde bedrukt. Aan het eind van de dag zit dit stuk papier - iets kleiner dan A4 - gewoon weer in een plastic hoesje, staat het gewoon weer in de kast. Aan het eind van de dag is het niet meer dan een ordinaire reclamefolder. Een reclamefolder om te koesteren. Verzamelaarswoede is een vreemde afwijking.Uit de collectie van... #11
In bericht #500 schreef ik o.a. dat ik een aantal oude series mogelijk weer ga oppakken. Ik begin met Uit de collectie van... Een promocd uit mijn eigen collectie, in de hoop dat lezers ook met foto's en een verhaal voor Uit de collectie van... komen.
Most of the time promocd (Columbia CSK 73326)
Op deze cd staan drie versies van Most of the time, een edit, een live-versie en de lp-versie. De tweede is uiteraard de meest interessante versie. Deze live-versie is opgenomen voor de videoclip voor Most of the time en alleen op deze promocd te vinden.
De bijbehorende videoclip:
Most of the time promocd (Columbia CSK 73326)
Op deze cd staan drie versies van Most of the time, een edit, een live-versie en de lp-versie. De tweede is uiteraard de meest interessante versie. Deze live-versie is opgenomen voor de videoclip voor Most of the time en alleen op deze promocd te vinden.
De bijbehorende videoclip:
Dylan kort #242 komkommertijd
Twitter: Bram, Floris.
The Last Waltz revisited op de Paginamonologen. Overigens is Robbie Robertson helemaal niet dood. De Youtube-link brengt je naar een zeer aangename uitvoering van The Weight door Gillian Welsh en co.
De weblog Visions of Johanna bevat weinig Dylan, maar veel Visions.
aanvullingen half 2:
Frits over Dylan en de Nobelprijs op Modern times.
Op Urbanmag een 'zoektocht' naar kunst, met ergens onderaan een Dylan-citaat.
The Last Waltz revisited op de Paginamonologen. Overigens is Robbie Robertson helemaal niet dood. De Youtube-link brengt je naar een zeer aangename uitvoering van The Weight door Gillian Welsh en co.
De weblog Visions of Johanna bevat weinig Dylan, maar veel Visions.
aanvullingen half 2:
Frits over Dylan en de Nobelprijs op Modern times.
Op Urbanmag een 'zoektocht' naar kunst, met ergens onderaan een Dylan-citaat.
Dylan kort #241
Franz heeft Everything is broken door een 'vertaalmachine' laten vertalen, met een verrassend resultaat. [Dank voor de suggestie m.b.t. Dutch bloggies, een fenomeen waar ik nog nooit van had gehoord.]
Onderhond heeft weer een mixtape online staan, een exemplaar voor de sterke maag.
Forums sla ik meestal over, maar op het forum van Music meter wordt driftig geschreven over Highway 61 revisited en meer.
Een recensie van Together through life op MuziekWeb.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik Together through life gedraaid heb. Ik merk, een paar maanden na de release, dat Together through life een minder constante factor in mijn cd-speler is dan bijvoorbeeld "Love and theft", Modern times of Tell tale signs in de maanden na de release.
Together through life wil maar niet op dezelfde dwingende manier onder mijn huid kruipen zoals eerder "Love and theft", Modern times of Tell tale signs dat wel hebben gedaan.
Ben ik de enige die daar last van heeft?
Onderhond heeft weer een mixtape online staan, een exemplaar voor de sterke maag.
Forums sla ik meestal over, maar op het forum van Music meter wordt driftig geschreven over Highway 61 revisited en meer.
Een recensie van Together through life op MuziekWeb.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik Together through life gedraaid heb. Ik merk, een paar maanden na de release, dat Together through life een minder constante factor in mijn cd-speler is dan bijvoorbeeld "Love and theft", Modern times of Tell tale signs in de maanden na de release.
Together through life wil maar niet op dezelfde dwingende manier onder mijn huid kruipen zoals eerder "Love and theft", Modern times of Tell tale signs dat wel hebben gedaan.
Ben ik de enige die daar last van heeft?
Nobelprijs nog maar eens
Na aanleiding van onderstaand bericht ontving ik de volgende e-mail van Frits Tromp van de weblog Modern times:
Hoi Tom,
Sinds Dylan de eerste keer is genomineerd voor Nobelprijs voor de Literatuur, is hij genoemd als minstens genomineerde kanshebber voor deze prestigeuze prijs.
Niet geheel onterecht, en zijn kansen lijken ook steeds vaker toe te nemen.
Want zowel het aantal nominaties als zijn Pulitzer Prize is goed om hem "dan maar" de prijs te geven.
Toch denk ik dat Dylan de prijs niet zal krijgen.
Dat vermoed ik op basis van de eerdere "afwijzingen".
Er zijn mensen die de Literatuur-Nobelprijs écht verdienen, die er meer recht op hebben.
Dylan valt toch in de buitencategorie.
Ik denk dat Dylan daarom de Literatuur-Nobelprijs posthuum zal ontvangen.
Als dank voor zijn nalatenschap.
Een emotioneel wisselgeld.
Dat wilde ik even kwijt.
Groet,
Frits
Onderstaand bericht, de reacties op dat bericht en bovenstaande e-mail van Frits - waarvoor dank - hebben me weer aan het denken gezet over Dylan en de Nobelprijs voor de literatuur, een onderwerp waarmee ik, sinds de eerste nominatie, in 1996, worstel.
Maar dat is niet mijn worsteling.Mijn worsteling is tweeledig. Ten eerste is er de vraag of Dylan de Nobelprijs zou moeten winnen. Persoonlijk zeg ik gelijk 'ja', geen twijfel over mogelijk. Maar hoe objectief ben ik nog? In hoeverre kunnen Dylan's songteksten zich meten met 'de literatuur', wat dat dan ook moge zijn. Het is niet aan mij om die vraag te beantwoorden, al is het alleen al omdat ik blind ben, blind om nog de literaire kwaliteiten van andere auteurs dan Dylan te zien. Blind van bewondering voor Dylan's songteksten.
Ten tweede - en dit is veel interessanter - wat is de winst, voor Dylan, van het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur? Zijn teksten worden er niet beter door. Mijn bewondering voor die teksten wordt er niet groter door. Erkenning vanuit de literaire wereld? Ik geloof er geen donder van.
Uiteindelijk zal het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur door Dylan alleen een herdruk van Lyrics 1962 - 2001 opleveren met op de kaft een mooie sticker met de tekst: Winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur 2009, meer niet. Dat is voor mij geen reden om te verlangen naar een Nobelprijs voor de literatuur voor Dylan.
Maar als de Nobelprijs voor de literatuur aan een singer / songwriter zou moeten worden toegekend, is er maar één kandidaat, en dat is Dylan. Geen twijfel over mogelijk.
Zie daar mijn worsteling.
De drie foto's van de uitreiking van de Polar Music Prize ontving ik via de e-mail van Gollem van Oh no not another site of Bob Dylan. Dank daarvoor!
Hoi Tom,
Sinds Dylan de eerste keer is genomineerd voor Nobelprijs voor de Literatuur, is hij genoemd als minstens genomineerde kanshebber voor deze prestigeuze prijs.
Niet geheel onterecht, en zijn kansen lijken ook steeds vaker toe te nemen.
Want zowel het aantal nominaties als zijn Pulitzer Prize is goed om hem "dan maar" de prijs te geven.
Toch denk ik dat Dylan de prijs niet zal krijgen.
Dat vermoed ik op basis van de eerdere "afwijzingen".
Er zijn mensen die de Literatuur-Nobelprijs écht verdienen, die er meer recht op hebben.
Dylan valt toch in de buitencategorie.
Ik denk dat Dylan daarom de Literatuur-Nobelprijs posthuum zal ontvangen.
Als dank voor zijn nalatenschap.
Een emotioneel wisselgeld.
Dat wilde ik even kwijt.
Groet,
Frits
Voor mij staat wel vast dat Dylan de Nobelprijs voor de literatuur niet zal krijgen, vooral omdat hij in 2000 de 'troostprijs' kreeg, de Polar Music Prize, uit handen van Koning Carl XVI Gustav van Zweden. Het zou mij ten zeerste verbazen wanneer Dylan de Nobelprijs voor de literatuur krijgt, maar mocht het toch zover komen, dan zal dat zeker een stunt zijn. Een stunt die ongetwijfeld onrust en ongenoegen binnen de literaire wereld zal oproepen en onrust en ongenoegen binnen de literaire wereld is iets waar de heren en dames die bepalen aan wie de Nobelprijs zal worden toegekend niet op zitten te wachten. De 'angst' voor onrust en ongenoegen kan al reden genoeg zijn om Dylan te passeren.
En laat ik realistisch zijn, Dylan is nu 68 jaar oud, heeft niet het meest gezonde leven geleden en bij mijn weten wordt de Nobelprijs voor de literatuur alleen aan in leven zijnde auteurs uitgereikt. De prijs kan niet posthuum gewonnen worden. Kortom, het aantal kansen neemt af.
Maar dat is niet mijn worsteling.Ten tweede - en dit is veel interessanter - wat is de winst, voor Dylan, van het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur? Zijn teksten worden er niet beter door. Mijn bewondering voor die teksten wordt er niet groter door. Erkenning vanuit de literaire wereld? Ik geloof er geen donder van.
Uiteindelijk zal het winnen van de Nobelprijs voor de literatuur door Dylan alleen een herdruk van Lyrics 1962 - 2001 opleveren met op de kaft een mooie sticker met de tekst: Winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur 2009, meer niet. Dat is voor mij geen reden om te verlangen naar een Nobelprijs voor de literatuur voor Dylan.
Maar als de Nobelprijs voor de literatuur aan een singer / songwriter zou moeten worden toegekend, is er maar één kandidaat, en dat is Dylan. Geen twijfel over mogelijk.
Zie daar mijn worsteling.
De drie foto's van de uitreiking van de Polar Music Prize ontving ik via de e-mail van Gollem van Oh no not another site of Bob Dylan. Dank daarvoor!
Dylan genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur
Bob Dylan is (wederom) genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur, aldus de website van de Syddansk Universitet. Nou is mijn Deens wat 'stroef', maar een 'vertaalmachine' doet wonderen. Sommige zinnen zijn wat kromgetrokken in de vertaling, maar het geeft een aardige indruk van het bericht:
Nobelprijs voor de literatuur is voorgesteld Givet aan Bob Dylan
Bob Dylan maakte zijn debuut als songwriter in 1962, en hij heeft sinds 52 albums uitgebracht met originele liedjes, en memoires. Zijn opus combineert poëzie en muziek in een volledig originele en grensverleggende manier, en al zijn albums zijn poëtische teksten die de status van grote werken hebben in zijn oeuvre
Bob Dylan heeft gebracht poëzie terug naar de bronnen in de muzikale en geluid uit en de gelijktijdig verschenen poëzie in een artistieke expressie die rechtstreeks spreekt tot het heden. Hij blijft de experimentele romantische en modernistische tradities in de wereld van literatuur en combineert ze met een populaire uitdrukking. Hij is een dichter in de oude traditie troubadour: hij is een psalmist en episch dichter, maar hij is ook een modernistische en hedendaagse dichters.
Bob Dylan heeft het woord kunst op om mensen over de hele wereld, en zijn poëzie toont kracht kunst en geeft de verdeling als menselijke expressie. Zijn poëzie handelt met hedendaagse menselijke conflicten en ervaringen van verlies, versnippering, eenzaamheid, het mededogen en melancholie.
Moderniteit, sociale en mondiale conflicten, hun uitdrukking vinden in zijn universum, maar ook een gemeenschappelijke menselijke hoop van liefde, kunst en tegenstrijdigheden kracht karakteriseert zijn poëtica en poëzie.
Bob Dylan heeft geïnspireerd dichters en kunstenaars over de hele wereld en sommige kunst en poëzie belang om het huidige.
Nobelprijs voor de literatuur is voorgesteld Givet aan Bob Dylan
Bob Dylan maakte zijn debuut als songwriter in 1962, en hij heeft sinds 52 albums uitgebracht met originele liedjes, en memoires. Zijn opus combineert poëzie en muziek in een volledig originele en grensverleggende manier, en al zijn albums zijn poëtische teksten die de status van grote werken hebben in zijn oeuvre
Bob Dylan heeft gebracht poëzie terug naar de bronnen in de muzikale en geluid uit en de gelijktijdig verschenen poëzie in een artistieke expressie die rechtstreeks spreekt tot het heden. Hij blijft de experimentele romantische en modernistische tradities in de wereld van literatuur en combineert ze met een populaire uitdrukking. Hij is een dichter in de oude traditie troubadour: hij is een psalmist en episch dichter, maar hij is ook een modernistische en hedendaagse dichters.
Bob Dylan heeft het woord kunst op om mensen over de hele wereld, en zijn poëzie toont kracht kunst en geeft de verdeling als menselijke expressie. Zijn poëzie handelt met hedendaagse menselijke conflicten en ervaringen van verlies, versnippering, eenzaamheid, het mededogen en melancholie.
Moderniteit, sociale en mondiale conflicten, hun uitdrukking vinden in zijn universum, maar ook een gemeenschappelijke menselijke hoop van liefde, kunst en tegenstrijdigheden kracht karakteriseert zijn poëtica en poëzie.
Bob Dylan heeft geïnspireerd dichters en kunstenaars over de hele wereld en sommige kunst en poëzie belang om het huidige.
Dylan kort #240
Too much of nothing can make a man feel at ease op de foto gezet.
De keuze van Henk Hofstede in Rialto [19 september 2009]: Dont look back.
Splintermans droomwereld 1 door Hubert Stuipje [Dylan in de Nederlandse literatuur?]
Ruben op zee schrijft Like a rolling stone.
Nog even over de keuze van Henk Hofstede, is het nu Don't look back of Dont look back? Ik heb altijd geleerd dat het Dont look back moet zijn en dat mensen die Don't look back schrijven, correct willen schrijven, maar het dus eigenlijk juist fout doen. Vraag me niet waar ik dit geleerd heb, ik weet het echt niet meer. Het is zo'n 'waarheid' die al jaren in mijn kop zit opgesloten zonder dat ik de oorsprong kan aangeven. 'Het is gewoon zo'.
Maar is het wel zo?
De advertentie van Plato geeft beide manieren van schrijven. Kies maar uit.
Ik houd het op Dont look back, eigenwijs als ik ben, maar ik kan er best naast zitten.
Henk Hofstede heeft in ieder geval een goede keuze gemaakt, Dont look back is natuurlijk een fantastische film over Dylan's tournee door Engeland in 1965, maar ik geloof niet dat ik lezers van deze blog daarvan hoef te overtuigen. Dont look back is makkelijk toegankelijk. De film wordt regelmatig (eens in de zoveel jaar) op de tv uitgezonden & is in iedere beetje goede platenzaak op dvd te vinden. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Hard rain of Renaldo and Clara. Het wordt hoog tijd dat platenmaatschappij Sony officiële releases van Hard rain en Renaldo and Clara in overweging neemt, om over Eat the document en de film van de optredens in de Supperclub in 1993 nog maar te zwijgen.
Sony zou mij in ieder geval een groot plezier doen wanneer deze films eindelijk eens officieel worden uitgebracht.
En als ik dan toch mag kiezen, begin maar met Hard rain.
Christmas in the heart - de tracklist
01. Here comes Santa Claus [ Gene Autry / Oakley Haldeman]
02. Do you hear what I hear? [Noel Regney / Gloria Shayne]
03. Winter wonderland [Richard B. Smith / Felix Bernard]
04. Hark the herald angels sing [traditional]
05. I'll be home for Christmas [Walter Kent / Kin Gannon / Buck Ram]
06. Little drummer boy [Katherine Davis / Henry V. Onorati / Harry Someone]
07. The Christmas blues [David Jack Holt / Sammy Cahn]
08. O' Come all ye faithful (Adeste fideles) [traditional]
09. Have yourself a merry little Christmas [Ralph Blane / Martin]
10. Must be Santa [Hal Moore / Bill Fredricks]
11. Silver bells [Raymond B. Evans / Jay Livingston]
12. The first Noel [traditional]
13. Christmas island [Lyle Moraine]
14. The Christmas song [Mel Tormé / Robert Wells]
15. O' little town of Bethlehem [traditional]
De informatie komt van de website jpc.
Christmas in the heart is geproduceerd door Jack Frost - hoe toepasselijk - wat natuurlijk een pseudoniem voor Dylan is. Meest opvallend is nog wel dat niet een van de vijftien songs op Christmas in the heart door Dylan gedraaid is in de kerstuitzending van Theme Time Radio Hour.
02. Do you hear what I hear? [Noel Regney / Gloria Shayne]
03. Winter wonderland [Richard B. Smith / Felix Bernard]
04. Hark the herald angels sing [traditional]
05. I'll be home for Christmas [Walter Kent / Kin Gannon / Buck Ram]
06. Little drummer boy [Katherine Davis / Henry V. Onorati / Harry Someone]
07. The Christmas blues [David Jack Holt / Sammy Cahn]
08. O' Come all ye faithful (Adeste fideles) [traditional]
09. Have yourself a merry little Christmas [Ralph Blane / Martin]
10. Must be Santa [Hal Moore / Bill Fredricks]
11. Silver bells [Raymond B. Evans / Jay Livingston]
12. The first Noel [traditional]
13. Christmas island [Lyle Moraine]
14. The Christmas song [Mel Tormé / Robert Wells]
15. O' little town of Bethlehem [traditional]
De informatie komt van de website jpc.
Christmas in the heart is geproduceerd door Jack Frost - hoe toepasselijk - wat natuurlijk een pseudoniem voor Dylan is. Meest opvallend is nog wel dat niet een van de vijftien songs op Christmas in the heart door Dylan gedraaid is in de kerstuitzending van Theme Time Radio Hour.
Dylan kort #239
Allereerst dank aan allen die een reactie bij Bericht #500 hebben achtergelaten.
Onderhond heeft een nieuwe mixtape gemaakt, allemaal Dylan, tenzij anders vermeld (& zelfs dan is het nog Dylan).
Godzoeker geeft wel een héél originele berichtgeving m.b.t. de agente die Dylan niet wist te herkennen.
Meer (Nederlandstalige) Dylan-links biedt het internet niet vandaag.
Door alle 'drukte' rond Christmas in the heart ben ik helemaal vergeten te melden dat Denny Freeman Dylan's tourband heeft verlaten. Waarschijnlijk zal hij vervangen worden door Charlie Sexton (of had ik hier al wel melding van gemaakt? Ik begin te twijfelen... Beter twee keer dan helemaal niet). We zullen zien (horen) hoe dat uitpakt, de nieuwe tour begint op 5 oktober in Seattle.
De hele dag zingen de regels
I got a poison headache,
But I feel all right.
uit Pledging my time door mijn kop. Goede regels voor deze dag, voor mij.
Speelde Dylan Pledging my time niet tijdens het concert in Brussel in 1987? Dat concert dat begon met Desolation row? Even Olof's files raadplegen, het klopt. Een concert om weer eens uit de mottenballen te halen, opnieuw te luisteren. De foto is tijdens dat concert gemaakt, niet door mij.
Van deze tournee door Europa in 1987 bestaat wel een aardig fotoboek, Temples in flames van Georg Stein. Het boek is uitgegeven door Palmyra en als ik me niet vergis wordt het nog steeds op de website van Isis te koop aangeboden. Mocht je interesse hebben, moet je even kijken in de online store.
Om misverstanden te voorkomen, de hier geplaatste foto staat niet in Temples of flames.
Dylan heeft Pledging my time niet zo vaak live gespeeld, vier keer in 1987, twee keer in 1989, drie keer in 1990, acht keer in 1995, drie keer in 1996, een keer in 1997 en een keer in 1999, aldus Olof's files.
O ja, en dan verscheen Pledging my time ook nog op de B-kant van de single Rainy day women #12 & 35 in een edit, een ingekorte versie - botte bijl werk.
Onderhond heeft een nieuwe mixtape gemaakt, allemaal Dylan, tenzij anders vermeld (& zelfs dan is het nog Dylan).
Godzoeker geeft wel een héél originele berichtgeving m.b.t. de agente die Dylan niet wist te herkennen.
Meer (Nederlandstalige) Dylan-links biedt het internet niet vandaag.
Door alle 'drukte' rond Christmas in the heart ben ik helemaal vergeten te melden dat Denny Freeman Dylan's tourband heeft verlaten. Waarschijnlijk zal hij vervangen worden door Charlie Sexton (of had ik hier al wel melding van gemaakt? Ik begin te twijfelen... Beter twee keer dan helemaal niet). We zullen zien (horen) hoe dat uitpakt, de nieuwe tour begint op 5 oktober in Seattle.
De hele dag zingen de regels
I got a poison headache,
But I feel all right.
uit Pledging my time door mijn kop. Goede regels voor deze dag, voor mij.
Van deze tournee door Europa in 1987 bestaat wel een aardig fotoboek, Temples in flames van Georg Stein. Het boek is uitgegeven door Palmyra en als ik me niet vergis wordt het nog steeds op de website van Isis te koop aangeboden. Mocht je interesse hebben, moet je even kijken in de online store.
Om misverstanden te voorkomen, de hier geplaatste foto staat niet in Temples of flames.
Dylan heeft Pledging my time niet zo vaak live gespeeld, vier keer in 1987, twee keer in 1989, drie keer in 1990, acht keer in 1995, drie keer in 1996, een keer in 1997 en een keer in 1999, aldus Olof's files.
O ja, en dan verscheen Pledging my time ook nog op de B-kant van de single Rainy day women #12 & 35 in een edit, een ingekorte versie - botte bijl werk.
bericht #500
wilde gedachten tussen eten & afwas op papier gezet
Okee, toegegeven, het vorige bericht was wat wazig. Waar komt het allemaal vandaan? Gisteravond zat ik te luisteren naar een opname van het concert van 10 juni 1984, de opname blies me uit mijn sokken. Goede geluidskwaliteit - voor 1984 - en een geweldig concert. I and I, Tangled up in blue en natuurlijk It's alright, ma (I'm only bleeding). Op de opname is te horen dat de regen valt. Dylan zegt nog iets tegen het publiek over de paraplu's. Zie ook Olof's files.
Zoals de titel boven dit stuk al aangeeft, is dit het 500ste bericht en van die 500 berichten zijn er 238 afleveringen van Dylan kort. Dat zijn veel afleveringen van Dylan kort, maar meer dan de helft van de berichten bevatten dus een andere inhoud. Zoals oude series als Dylan in de Nederlandse literatuur, De Nederlandstalige Dylanbibliotheek, Uit de collectie van... en Anton's rubriek Nederland doet Dylan. Maar ook Opmerkelijke artikelen en stukken over songs, tournees, nieuwe releases - zoals Tell tale signs - en concerten. Een aantal van deze series liggen al een tijdje stil, misschien moet ik ze maar weer eens oppakken. Ik zal wel zien.
De 500 berichten zoals ze er nu staan, zijn grotendeels door mij geschreven - met plezier, laat daar geen misverstand over bestaan - dat neemt niet weg dat bijdragen in de vorm van artikelen, links, foto's, enz. enz. altijd welkom zijn, zéér welkom zelfs. Mocht je een bijdrage, groot of klein, maakt niet uit wat, willen leveren, dan kun je het sturen via de e-mail.
Gisteravond zat ik te lezen in From a hard rain to a slow train en kwam ik het volgende tegen over H.G. Wells: Wells, when ill in bed, was heard to remark to a visitor, 'Can't you see I'm busy dying?'" wat door de auteurs werd gekoppeld aan, hoe kan het ook anders, It's alright, ma (I'm only bleeding). En al heb ik voor From a hard rain to a slow train al tientallen boeken en honderden artikelen over Dylan gelezen, dit was nieuw voor mij. Ieder boek, ieder artikel heeft wel iets nieuws te bieden, reden genoeg - voor mij - om door te lezen.
Maar nog belangrijker dan het lezen over, is het luisteren naar, zoals gisteravond naar het concert in Kopenhagen, vijfentwintig jaar geleden. Ja, 1984 is vijfentwintig jaar geleden & ik kan mij 1984 nog herinneren, ik word oud. In 1984 had ik overigens nog nooit van Dylan gehoord, dat kwam pas een paar jaar later, maar dit terzijde.
Goed, Kopenhagen, 1984 dus. De setlist is niet verrassend voor 1984, alles behalve zelfs. En Kopenhagen heeft ook niet de reputatie van een geweldig concert, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Barcelona. Maar als ik op de reputatie moet afgaan, mag ik niet meer naar Selfportrait, Saved of Down in the groove luisteren, en ik luister toch, steeds weer.
Reputatie.
Als ik op de reputatie moet afgaan, moet ik wel naar Woodstock 94 en niet naar Unplugged luisteren, wel naar Dont look back kijken, maar niet naar Renaldo and Clara, wel Chronicles, maar niet Tarantula lezen.
De kunst is om wel kennis te nemen van de reputatie, maar vervolgens een eigen mening te vormen. En soms blijkt dan de reputatie helemaal waar, maar soms ook niet.
ik vind Tarantula een geweldig boek, om maar eens een knuppel in het hoenderhok te gooien, let wel, het originele boek, niet de Nederlandse vertaling. Het is ook een van de weinige boeken die ik maar blijf herlezen, eens in de zoveel jaar pak ik Tarantula weer uit de kast en begin ik opnieuw, ik heb geen boek zo vaak gelezen als Tarantula.
Ik dwaal af, reputatie was ik mee bezig, labels. Nog zo'n label: Dylan de protestzanger, laat me niet lachen. Ga eens tellen in het repertoire van Dylan hoeveel protestsongs er van zijn hand zijn. Het zijn er niet veel.
Dylan de stem van een generatie, nog zo'n label, een label dat meer over die generatie dan over Dylan zegt.
Label 3: In de jaren tachtig was Dylan de weg kwijt, toegegeven, de verleiding is groot om dit te beamen, maar hoe zit het dan met Angelina, Every grain of sand, Blind Willie McTell, Foot of pride, The groom's still waiting at the altar, Tight connection to my heart, Brownsville girl, Man in the long black coat, moet ik nog door gaan? Okee: Dignity, Series of dreams, Most of the time, God knows, Jokerman, I and I, Dark eyes, Pressing on en Carribean wind. Hoezo de weg kwijt? Veel muzikanten weten een reputatie (!) te bouwen op één, twee klassiekers, kijk eens naar het bovenstaande lijstje, allemaal Dylansongs uit de jaren tachtig, niks de weg kwijt.
Genoeg. Zo langzamerhand hoor ik mezelf 'preken' & moet ik stoppen. Ik klets ook maar wat tussen eten en afwas, terwijl ik eigenlijk wilde zeggen: dit is het vijfhonderdste bericht en daar ben ik trots op, maar bovenal ben ik trots dat jullie me lezen, bijna 25.000 bezoekers sinds afgelopen oktober, dank daarvoor!
Genoeg met het sentimentele gedoe, tijd voor een nieuw bericht.
Okee, toegegeven, het vorige bericht was wat wazig. Waar komt het allemaal vandaan? Gisteravond zat ik te luisteren naar een opname van het concert van 10 juni 1984, de opname blies me uit mijn sokken. Goede geluidskwaliteit - voor 1984 - en een geweldig concert. I and I, Tangled up in blue en natuurlijk It's alright, ma (I'm only bleeding). Op de opname is te horen dat de regen valt. Dylan zegt nog iets tegen het publiek over de paraplu's. Zie ook Olof's files.
Zoals de titel boven dit stuk al aangeeft, is dit het 500ste bericht en van die 500 berichten zijn er 238 afleveringen van Dylan kort. Dat zijn veel afleveringen van Dylan kort, maar meer dan de helft van de berichten bevatten dus een andere inhoud. Zoals oude series als Dylan in de Nederlandse literatuur, De Nederlandstalige Dylanbibliotheek, Uit de collectie van... en Anton's rubriek Nederland doet Dylan. Maar ook Opmerkelijke artikelen en stukken over songs, tournees, nieuwe releases - zoals Tell tale signs - en concerten. Een aantal van deze series liggen al een tijdje stil, misschien moet ik ze maar weer eens oppakken. Ik zal wel zien.
De 500 berichten zoals ze er nu staan, zijn grotendeels door mij geschreven - met plezier, laat daar geen misverstand over bestaan - dat neemt niet weg dat bijdragen in de vorm van artikelen, links, foto's, enz. enz. altijd welkom zijn, zéér welkom zelfs. Mocht je een bijdrage, groot of klein, maakt niet uit wat, willen leveren, dan kun je het sturen via de e-mail.
Gisteravond zat ik te lezen in From a hard rain to a slow train en kwam ik het volgende tegen over H.G. Wells: Wells, when ill in bed, was heard to remark to a visitor, 'Can't you see I'm busy dying?'" wat door de auteurs werd gekoppeld aan, hoe kan het ook anders, It's alright, ma (I'm only bleeding). En al heb ik voor From a hard rain to a slow train al tientallen boeken en honderden artikelen over Dylan gelezen, dit was nieuw voor mij. Ieder boek, ieder artikel heeft wel iets nieuws te bieden, reden genoeg - voor mij - om door te lezen.
Maar nog belangrijker dan het lezen over, is het luisteren naar, zoals gisteravond naar het concert in Kopenhagen, vijfentwintig jaar geleden. Ja, 1984 is vijfentwintig jaar geleden & ik kan mij 1984 nog herinneren, ik word oud. In 1984 had ik overigens nog nooit van Dylan gehoord, dat kwam pas een paar jaar later, maar dit terzijde.
Goed, Kopenhagen, 1984 dus. De setlist is niet verrassend voor 1984, alles behalve zelfs. En Kopenhagen heeft ook niet de reputatie van een geweldig concert, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Barcelona. Maar als ik op de reputatie moet afgaan, mag ik niet meer naar Selfportrait, Saved of Down in the groove luisteren, en ik luister toch, steeds weer.
Reputatie.
Als ik op de reputatie moet afgaan, moet ik wel naar Woodstock 94 en niet naar Unplugged luisteren, wel naar Dont look back kijken, maar niet naar Renaldo and Clara, wel Chronicles, maar niet Tarantula lezen.
De kunst is om wel kennis te nemen van de reputatie, maar vervolgens een eigen mening te vormen. En soms blijkt dan de reputatie helemaal waar, maar soms ook niet.
ik vind Tarantula een geweldig boek, om maar eens een knuppel in het hoenderhok te gooien, let wel, het originele boek, niet de Nederlandse vertaling. Het is ook een van de weinige boeken die ik maar blijf herlezen, eens in de zoveel jaar pak ik Tarantula weer uit de kast en begin ik opnieuw, ik heb geen boek zo vaak gelezen als Tarantula.
Ik dwaal af, reputatie was ik mee bezig, labels. Nog zo'n label: Dylan de protestzanger, laat me niet lachen. Ga eens tellen in het repertoire van Dylan hoeveel protestsongs er van zijn hand zijn. Het zijn er niet veel.
Dylan de stem van een generatie, nog zo'n label, een label dat meer over die generatie dan over Dylan zegt.
Label 3: In de jaren tachtig was Dylan de weg kwijt, toegegeven, de verleiding is groot om dit te beamen, maar hoe zit het dan met Angelina, Every grain of sand, Blind Willie McTell, Foot of pride, The groom's still waiting at the altar, Tight connection to my heart, Brownsville girl, Man in the long black coat, moet ik nog door gaan? Okee: Dignity, Series of dreams, Most of the time, God knows, Jokerman, I and I, Dark eyes, Pressing on en Carribean wind. Hoezo de weg kwijt? Veel muzikanten weten een reputatie (!) te bouwen op één, twee klassiekers, kijk eens naar het bovenstaande lijstje, allemaal Dylansongs uit de jaren tachtig, niks de weg kwijt.
Genoeg. Zo langzamerhand hoor ik mezelf 'preken' & moet ik stoppen. Ik klets ook maar wat tussen eten en afwas, terwijl ik eigenlijk wilde zeggen: dit is het vijfhonderdste bericht en daar ben ik trots op, maar bovenal ben ik trots dat jullie me lezen, bijna 25.000 bezoekers sinds afgelopen oktober, dank daarvoor!
Genoeg met het sentimentele gedoe, tijd voor een nieuw bericht.
op 10 juni 1984 viel de regen in Kopenhagen
Took a stranger to teach me, to look into justice's beautiful face
And to see an eye for an eye and a tooth for a tooth.
Abonneren op:
Posts (Atom)