De Dylan in mijn wereld

In Dylan kort #252 deed ik een oproep aan lezers om een artikel / verhaal te schrijven over hoe Dylan deel van het leven is (geworden), hierbij mijn verhaal.

Wanneer ik voor mijn platenkast sta is het niet zozeer de vraag wat ik opzet, maar wat ik van Dylan opzet. Zo ver ben ik inmiddels heen.
Ik geef onmiddellijk toe dat ik ver heen ben, voorbij de mogelijkheid tot redding. Voor mij is er geen weg meer uit de Dylanwereld. Medelijden of reddingsacties verwacht ik niet, laat mij maar zwelgen, ik ben gelukkig in mijn Dylanwereld.
Hoe het zover is gekomen? Toeval, denk ik.
Ergens halverwege de jaren tachtig moet ik thuis hebben gezeten op een doordeweekse dag en door puur toeval kwam Dylan op de radio - Arbeidsvitamine - voorbij. Gek genoeg weet ik niet meer welk nummer, wel dat het voldoende indruk maakte om gelijk op mijn fiets te stappen om van mijn met een weekendbaantje zuurverdiende centen een bekrast exemplaar van Desire te kopen, thuis te komen en volledig te worden weggeblazen door de schoonheid van Sara, waarna ik gelijk weer op de fiets moet zijn gestapt om ook de enige andere elpee van Dylan uit de bak met tweedehands platen - Hard rain - te vissen.
Na die dag ging het alleen maar bergafwaarts.
Vijfendertig kilometer fietsen om John Wesley Harding te kopen, alleen omdat ik All along the watchtower kende, eerst in de uitvoering van U2, daarna van Jimi Hendrix en na vijfendertig kilometer fietsen van Dylan. Nooit meer een andere uitvoering dan die op John Wesley Harding zó goed gevonden.
Tarantula uit de schoolbibliotheek geleend en op mijn eindlijst voor Engels gezet, het enige boek waar de docent tijdens het mondeling geen vraag over stelde, het enige boek dat ik had gelezen. Na het behalen van het examen met bluf een brief geschreven aan de bibliothecaresse - voor sommige mensen maakt men een buiging - of Tarantula al aan afschrijving toe was en zo ja, dan, enz. En zo nee wilde ik wel betalen. Binnen een week lag Tarantula in mijn brievenbus met een briefje en een stempel afgeschreven. De goedheid in een bibliothecaresse gevonden.
Ze heeft het niet voor niks afgeschreven, Tarantula is het enige boek dat ik meer dan twee keer heb gelezen.
Terug, daarvoor werkweek in Parijs en de hele week heb ik niks anders gezongen dan Like a rolling stone, Blowin' in the wind, Mr. Tambourine man en Subterranean homesick blues, allemaal geleerd van die Greatest hits-elpee, ook die vijfendertig kilometer voor gereden. Afgezien van wat vroege liefdes heb ik voor niets of niemand zoveel op de fiets gezeten als voor Dylan. In Parijs geen woord Frans geleerd, alleen gezongen in het Engels.
Nog een boek, Writings & drawings, losse bladzijdes in een band, kapot gelezen. Jaren na Tarantula, een tweedehands boekwinkeltje. Uit de persoonlijke collectie van de winkeleigenaar die nog twijfelde of hij het boek wilde verkopen. En terwijl hij daar maar over doortwijfelde konden we - mijn toen toekomstige vrouw en ik - wel een kopje thee krijgen.
Ik verafschuw thee, ik zal nog eerder mijn ochtendurine tot mij nemen dan dat ik een kopje thee drink. En terwijl de man maar twijfelde moeten mijn lief en ik toch gauw zo'n anderhalve liter thee tot ons genomen hebben. Goodwill kweken.
Om het geheel af te maken draaide de man tijdens de twijfel niets anders dan New Age-cd's. Met mijn blaas op knappen en het klotsende geluid van neukende dolfijnen uit de stereo, had de man na bijna twee uur (!) eindelijk een besluit genomen, verkoop was mogelijk. Nu nog de prijs.
In al mijn wanhoop riep ik maar vijfentwintig gulden, om weg te kunnen komen, met het boek. Wat er ook gebeurde, zonder Writings & drawings zou ik het pand niet verlaten. Dat was in de ogen van de man helemaal fout, hij wilde er geen cent meer dan vijftien gulden voor hebben. Geen discussie mogelijk.
En dus dronken we uit dankbaarheid nog maar een kopje thee.
Ik weet het, het klinkt absurd, maar er is geen woord aan gelogen.
Net zo min als dat er een woord aan gelogen is dat tijdens mijn vervolgopleiding één van de docenten mij probeerde om te kopen met een stapel Dylan-lp's. De enige keer dat ik Dylan heb afgewezen.
Ik kan tientallen verhalen bovenhalen, niet allemaal spectaculair of opmerkelijk, maar toch. Na de opleidingen volgde werk en met het werk geld. En toen het geld er eenmaal was, ging het hard. Al heb ik ook wel eens een week alleen wit brood met gebraden gehakt gegeten om genoeg geld over te houden om die ene cd te kopen.
De liefde voor de muziek is inmiddels uitgegroeid tot verzamelwoede. De één zal mijn collectie groot, de ander zal 'm klein vinden. Beide hebben ze gelijk. Ik vind het heerlijk om voor de kast te staan en door één van de boeken te bladeren, een elpee op de draaitafel te leggen, de hoes van alle kanten te besnuffelen, de muziek binnen te zuigen.
De honderden knipsels uit kranten en tijdschriften door te bladeren op zoek naar die ene zin.
De naald te laten zakken op die ene single uit een godvergeten uithoek van de wereld.
Staren naar de flyers, de ansichtkaarten, de foto's en altijd die ene stem op de achtergrond.
Altijd die ene stem op de achtergrond. Toen mijn lief en ik trouwden was die stem op de achtergrond, toen mijn kinderen geboren werden, stonden de woorden van die stem op het geboortekaartje en als ik dood ga moet nog één keer die stem op de achtergrond klinken.
Dat laatste mag nog even wachten. Ik moet nog zoveel doen.
Naast het gebruikelijke van liefde en gezin en geluk en gezondheid moet ik nog luisteren naar meer Dylan, meer concerten bezoeken, meer boeken over en van Dylan lezen.
Ik kan niet wachten op Chronicles volume 2 dat er waarschijnlijk nooit zal komen, ik kan niet wachten op de plaat na Christmas in the heart, op deel 9 en 10 en de rest van The Bootleg series.
Ik kan niet wachten om te kunnen beginnen aan een nieuw te schrijven stuk over Dylan.
Altijd Dylan. Dylan en zijn muziek.
En in die muziek vind ik altijd dat wat ik nodig heb - schoonheid, woede, verdriet, troost, pijn of liefde - om aan het eind van de dag te kunnen mompelen Let me forget about today until tomorrow.
Dat klinkt misschien pathetisch, maar de waarheid is niet anders.