De film is niet een filmische biografie over Dylan, alles behalve zelfs. Mocht je de behoefte hebben om een film over het leven van Dylan te bekijken, kijk dan niet naar I'm not there, teleurstelling zal je deel zijn.
I'm not there is een achtbaan van beelden en geluiden. Beelden en geluiden die een afspiegeling zijn van de publieke Dylan, niet van de persoon Dylan. De film vangt de Dylan zoals die in de media wordt neergezet, zoals jij en ik hem in de krant, op de tv voorgeschoteld krijgen.
I'm not there zet alle 'waarheden' over Dylan op losse schroeven door deze 'waarheden' uit te vergroten, uit hun verband te rukken en ogenschijnlijk willekeurig weer samen te voegen.
I'm not there is een grotesk feest van de bijna-herkenning.
I'm not there is niet een film die de geest vult met nieuwe kennis over Dylan, alswel de oude kennis over Dylan opnieuw ter discussie stelt. I'm not there leegt de geest.
Wie beweert dat in I'm not there zes acteurs in de huid van Dylan kruipen - zoals ik in menig recensie heb gelezen - kan de plank niet harder misslaan. I'm not there vertelt niet het levensverhaal van Dylan, maar een nieuw verhaal gebaseerd op het publieke beeld van Dylan.
De titel I'm not there had niet beter gekozen kunnen worden.
Dylan is niet hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten