bericht #500

wilde gedachten tussen eten & afwas op papier gezet

Okee, toegegeven, het vorige bericht was wat wazig. Waar komt het allemaal vandaan? Gisteravond zat ik te luisteren naar een opname van het concert van 10 juni 1984, de opname blies me uit mijn sokken. Goede geluidskwaliteit - voor 1984 - en een geweldig concert. I and I, Tangled up in blue en natuurlijk It's alright, ma (I'm only bleeding). Op de opname is te horen dat de regen valt. Dylan zegt nog iets tegen het publiek over de paraplu's. Zie ook Olof's files.
Zoals de titel boven dit stuk al aangeeft, is dit het 500ste bericht en van die 500 berichten zijn er 238 afleveringen van Dylan kort. Dat zijn veel afleveringen van Dylan kort, maar meer dan de helft van de berichten bevatten dus een andere inhoud. Zoals oude series als Dylan in de Nederlandse literatuur, De Nederlandstalige Dylanbibliotheek, Uit de collectie van... en Anton's rubriek Nederland doet Dylan. Maar ook Opmerkelijke artikelen en stukken over songs, tournees, nieuwe releases - zoals Tell tale signs - en concerten. Een aantal van deze series liggen al een tijdje stil, misschien moet ik ze maar weer eens oppakken. Ik zal wel zien.
De 500 berichten zoals ze er nu staan, zijn grotendeels door mij geschreven - met plezier, laat daar geen misverstand over bestaan - dat neemt niet weg dat bijdragen in de vorm van artikelen, links, foto's, enz. enz. altijd welkom zijn, zéér welkom zelfs. Mocht je een bijdrage, groot of klein, maakt niet uit wat, willen leveren, dan kun je het sturen via de e-mail.
Gisteravond zat ik te lezen in From a hard rain to a slow train en kwam ik het volgende tegen over H.G. Wells: Wells, when ill in bed, was heard to remark to a visitor, 'Can't you see I'm busy dying?'" wat door de auteurs werd gekoppeld aan, hoe kan het ook anders, It's alright, ma (I'm only bleeding). En al heb ik voor From a hard rain to a slow train al tientallen boeken en honderden artikelen over Dylan gelezen, dit was nieuw voor mij. Ieder boek, ieder artikel heeft wel iets nieuws te bieden, reden genoeg - voor mij - om door te lezen.
Maar nog belangrijker dan het lezen over, is het luisteren naar, zoals gisteravond naar het concert in Kopenhagen, vijfentwintig jaar geleden. Ja, 1984 is vijfentwintig jaar geleden & ik kan mij 1984 nog herinneren, ik word oud. In 1984 had ik overigens nog nooit van Dylan gehoord, dat kwam pas een paar jaar later, maar dit terzijde.
Goed, Kopenhagen, 1984 dus. De setlist is niet verrassend voor 1984, alles behalve zelfs. En Kopenhagen heeft ook niet de reputatie van een geweldig concert, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Barcelona. Maar als ik op de reputatie moet afgaan, mag ik niet meer naar Selfportrait, Saved of Down in the groove luisteren, en ik luister toch, steeds weer.
Reputatie.
Als ik op de reputatie moet afgaan, moet ik wel naar Woodstock 94 en niet naar Unplugged luisteren, wel naar Dont look back kijken, maar niet naar Renaldo and Clara, wel Chronicles, maar niet Tarantula lezen.
De kunst is om wel kennis te nemen van de reputatie, maar vervolgens een eigen mening te vormen. En soms blijkt dan de reputatie helemaal waar, maar soms ook niet.
ik vind Tarantula een geweldig boek, om maar eens een knuppel in het hoenderhok te gooien, let wel, het originele boek, niet de Nederlandse vertaling. Het is ook een van de weinige boeken die ik maar blijf herlezen, eens in de zoveel jaar pak ik Tarantula weer uit de kast en begin ik opnieuw, ik heb geen boek zo vaak gelezen als Tarantula.
Ik dwaal af, reputatie was ik mee bezig, labels. Nog zo'n label: Dylan de protestzanger, laat me niet lachen. Ga eens tellen in het repertoire van Dylan hoeveel protestsongs er van zijn hand zijn. Het zijn er niet veel.
Dylan de stem van een generatie, nog zo'n label, een label dat meer over die generatie dan over Dylan zegt.
Label 3: In de jaren tachtig was Dylan de weg kwijt, toegegeven, de verleiding is groot om dit te beamen, maar hoe zit het dan met Angelina, Every grain of sand, Blind Willie McTell, Foot of pride, The groom's still waiting at the altar, Tight connection to my heart, Brownsville girl, Man in the long black coat, moet ik nog door gaan? Okee: Dignity, Series of dreams, Most of the time, God knows, Jokerman, I and I, Dark eyes, Pressing on en Carribean wind. Hoezo de weg kwijt? Veel muzikanten weten een reputatie (!) te bouwen op één, twee klassiekers, kijk eens naar het bovenstaande lijstje, allemaal Dylansongs uit de jaren tachtig, niks de weg kwijt.
Genoeg. Zo langzamerhand hoor ik mezelf 'preken' & moet ik stoppen. Ik klets ook maar wat tussen eten en afwas, terwijl ik eigenlijk wilde zeggen: dit is het vijfhonderdste bericht en daar ben ik trots op, maar bovenal ben ik trots dat jullie me lezen, bijna 25.000 bezoekers sinds afgelopen oktober, dank daarvoor!
Genoeg met het sentimentele gedoe, tijd voor een nieuw bericht.