Ik luister vanavond, fysiek gebroken thuisgekomen, lopend met een stok om het been dat niet wil te ondersteunen, naar de uitzending van Alja Spaan, van het uur 9 en 40 van gisteren, 17 september, via de website van RTV Alkmaar. Na ongeveer twintig minuten hoor ik mijn naam, hoor ik hoe ik Alja in gedachten heb weten terug te brengen naar Rotterdam, in 1978, naar het eerste concert van Dylan in Nederland. Hoor ik Alja voorlezen, haar woorden en ben ik weer terug, ben ik weer aan het schrijven aan het stuk over Rotterdam dat ik haar zal sturen, ben ik weer terug bij leeftijd vijf, ben ik weer de oppakker van de enveloppe met mijn adres, met haar adres en de twee foto's van toen ik vijf was, toen zij er wel was en Dylan voor het eerst in Nederland was.
Twee foto's die ik koester.
En terwijl ze leest staan de tranen achter mijn ogen.
Noem mij sentimenteel, noem mij zielig. Zeg: een man mag niet huilen, maar het kan me niet schelen, het raakt me niet, die woorden.
Alja raakt me. Haar woorden vangen de gedachten in mijn kop. Brengen me terug.
En weer zie ik mezelf zitten aan tafel, de woorden in kleine letters krabbelend - luister naar Alja, volg de link en luister om dit nog te kunnen volgen.
Alja heeft het gelezen, het stuk over Rotterdam 1978, over Dylan in Rotterdam in 1978. Met haar nog twee, drie, niet meer. Het ligt nu bij een uitgever.
En steeds als ik vastzat, geen woorden vond, mailde ze me: schrijven jij! En schrijven deed ik, tot de vingertoppen bloedden.
En dan draait ze I'll keep it with mine, voor mij, voor jou, voor een ieder met oren aan zijn kop en gevoel in zijn donder.
En ik ben een beest in mijn kop, een geweldenaar, al wil het been niet lopen.
Dank Alja.
En luister, volg de link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten