De strekking van het artikel komt ongeveer hier op neer: de auteur heeft cd- en vinyl-versies van Modern times en Together through life met elkaar vergeleken, en is tot de conclusie gekomen dat door "dynamic range compression" het geluid op de cd's dusdanig is 'verkloot' dat de luisteraar van een cd-versie van Modern times of Together through life niet de muziek te horen krijgt zoals die bedoeld is, dit in tegenstelling tot de vinyl-versies waarop geen "dynamic range compression" is toegepast. [ik kan alleen maar aanraden om het artikel zelf te lezen voor het hele verhaal]
De auteur heeft de vergelijking tussen cd en vinyl alleen gemaakt voor de albums Modern times en Together through life, maar suggereert dat het zeer waarschijnlijk is dat dit voor alle recente releases opgaat.
Ik ben de gelukkige eigenaar van bijna al Dylan's recente albums op vinyl en ik kan de auteur alleen maar gelijk geven. Ik hoor verschil tussen de cd- en de vinyl-versies, al kan ik niet altijd precies mijn vinger erop leggen waarin dit verschil nu zit. Het artikel geeft antwoorden.
Dat ik niet precies de vinger erop weet te leggen, komt, denk ik, mede doordat ik de vinyl-versies steeds weer heb gekocht vlak nadat ik de cd-versies voor het eerst hoorde. Het geluid van de cd-versie lag nog niet in mijn oren bestorven voor ik de vinyl-versie hoorde, waardoor vergelijken, althans voor mij, lastig werd.
Er is één uitzondering en daar moest ik gelijk aan denken toen ik dit artikel las.
In 1998 kocht ik de cd-versie van The Bootleg series vol. 4, het concert van 17 mei 1966. Een fantastisch concert, een fantastische ervaring om een opname van dit concert op cd te hebben, in goede geluidskwaliteit. Let wel: ik leg de nadruk op het woord opname.
Ik heb de cd aan gort gedraaid, een fantastisch tijdsdocument. De cd laat me luisteren naar een stuk geschiedenis.
Zo'n tien jaar later - vorig jaar dus - kocht ik The Bootleg series vol. 4 op vinyl. Toen de naald eenmaal door de aanloopgroef was geschoven, schrok ik me rot. Het was alsof ik The Bootleg series vol. 4 voor het eerst hoorde. Het was niet langer alsof ik naar een opname van het concert zat te luisteren, maar alsof ik in de Manchester Free Trade Hall aanwezig was, op 17 mei 1966. Het klonk alsof Dylan's mondharmonica niet uit de boxen kwam, maar in de kamer waarin ik zat bespeeld werd, alsof het geluid van de mondharmonica tegen de muren van mijn woonkamer kaatste.
Ik heb een jaar lang gedacht dat ik knettergek was, dat ik in de vinyl-versie van The Bootleg series vol. 4 dingen hoorde die ik niet in de cd-versie hoorde, dat ik dingen hoorde die er helemaal niet zijn. Het artikel waarnaar ik link heeft voor mij bewezen dat ik niet gek ben, dat platenmaatschappij Sony de cd-koper een stuk schoonheid onthoudt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten