Dat The Concert for Bangladesh in 1983 op VHS uitkwam weet ik dankzij de geweldige website Searching For A Gem van Alan Fraser.
Op Searching For A Gem schrijft Alan Fraser over die film onder andere: "Arie de Reus thinks that when he saw the film on its first release in 1972 on a special large screen 'Mr. Tambourine Man' was included, and that pre-release information for the VHS release in 1983 said that 'Mr. Tambourine Man' would be included. However, no commercial release of the show has ever included it so far! Can anyone else remember seeing the film including 'Mr. Tambourine Man' in 1972? Ian Woodward says he has the original press pack from the 1972 screening, which lists the songs, and 'Mr. Tambourine Man' is not included, so it may not have been filmed."
Dit heeft mij altijd geïntrigeerd: zat "Mr. Tambourine Man" nou wel of niet in de versie van The Concert for Bangladesh die in 1972 in de bioscoop werd vertoond? Ik heb geen enkele twijfel over het geheugen van Arie de Reus, maar hij is wel de enige die zich het zien van "Mr. Tambourine Man" lijkt te herinneren. Kan het zijn dat Arie zich vergist? Natuurlijk kan dat, maar voor hetzelfde geld heeft hij wel gelijk, is zijn geheugen wel goed.
Vandaag heb ik een stukje van de puzzel die de vraag of "Mr. Tambourine Man" nou wel of niet in de bioscoopversie van The Concert for Bangladesh zat gevonden. Het gaat om de recensie van de film geschreven door B.J. Bertina in de Volkskrant van 15 mei 1972. Bertina heeft de film gezien tijdens het festival in Cannes en is enthousiast over de film in het algemeen en Dylans optreden in het bijzonder. Als hoogtepunten van Dylans optreden noemt Bertina in dit artikel "Blowin' In The Wind" en ..., inderdaad, "Mr. Tambourine Man".
4 opmerkingen:
Hoewel ik toen 14 was en het wazige tijden waren want ik wilde de uitstervende hippiecultuur in mijn eentje doen heropleven, mij staan de beelden voor ogen van Dylan's optreden, en de uitvoering van Tambourine Man kneep mijn keel dicht, ik was namelijk opgegroeid met de versie op Bringing it all Back Home, het album dat ik vanaf mijn zevende uit mijn hoofd kende, zodat ik er mijn kennis van het Engels deels aan ontleende, en die had ik heilig verklaard, en ik hoorde hem op een totaal nieuwe wijze, en dat met een Dylan voor ogen die bijna van het scherm afbrandde! Waar ik dat zag? Het moet haast in de bioscoop zijn geweest in Rijssen in het Parkgebouw, dat films vertoonde die ook in Arnhem kwamen. Ik was vriendje van het zoontje van de directeur van de kamgaren fabriek en die had aandelen in de bioscoop, zodat wij als kinderen gewoon voorstellingen konden bijwonen voor niks. Maar tegelijk lijkt me dat vreemd, die film daar... Dus ik twijfel, toch weet ik dat ik het heb gezien... Een andere mogelijkheid, die me nu te binnen schiet en me veel aannemelijker lijkt, is dat ik hem in clubhuis van de jongerensoos heb gezien, waar een vooruitstrevende sociaal werker ons inwijdde in de geneugten van het vrije leven in die zwaar christelijke stad, ik zal zijn naam niet noemen, volgens mij is hij zelfs de laan uitgestuurd later... Hij liet ons zelfs figureren in een film die hij maakte op grond van het nummer Atom Heart Mother, heel psychedelisch!
groet hans altena
Dank voor je reactie, Hans!
Dat is de tweede bevestiging vandaag dat "Mr. Tambourine Man" in de bioscoopversie van die film zat. Dit soort dingen maken mijn dag.
groet,
Tom
In Cinerama Amsterdam gezien, masr kan t me niet herinneren...
Ik was op 15 juni 1972 15 jaar en mocht met mijn grote broer en diens vriendin mee naar de bioscoop Rembrandt in onze woonplaats Arnhem, toen de film daar draaide. Het was de grote zaal, en die zat ook (behoorlijk) vol, weet ik nog goed. Ik weet bijna zeker dat we o.a. Mr. Tambourine man zagen. Ik was toen bepaald nog geen Dylanfan, maar begreep al wel dat hij iets bijzonders was. Maar het geheel maakte een enorme indruk op mij. Ik leek wel wat op Hans Altena, want ook ik wilde in de nadagen van het hippiegebeuren maar al te graag dat het allemaal gewoon door zou gaan, inclusief de geweldige muziek natuurlijk. Pas toen ik 20 jaar was werd Dylan eindelijk door mij op waarde geschat. Daar had De Kuip natuurlijk heel veel mee te maken, maar Blood on the tracks en Desire minstens net zoveel!
Een reactie posten