aantekening #6972

Rijdend in het landschap ver van thuis hoor ik het ineens: "Temporary Like Achilles" is fuckin' briljant. Het is niet voor het eerst dat ik 't hoor, maar ik kan niet zeggen dat ik het altijd hoor als ik Blonde On Blonde draai. Ik ben niet zo'n grote luisteraar dat ik bij iedere draaibeurt van het heilige Blonde On Blonde elk ondergeschoven kindje op die plaat hoor. Dat iedere keer horen is luisteren voor gevorderden.
De man die iedere dag Blonde On Blonde draait, al dertig jaar lang, zal het altijd wel horen.
Ik wil die man zijn. Of nee, niet per se die man, maar zo'n man. Een man die zijn hele volwassen leven lang iedere dag Blonde On Blonde draait en dan niet ondertussen de aardappels schilt of de vuilnis buiten zet. Nee, deze man gaat er voor zitten. Hij luistert echt. Het liefst zit hij tijdens het luisteren op het puntje van zijn stoel, alsof hij het daardoor beter kan horen. Alsof het belangrijk is dat de muziek dan een fractie van een seconde eerder bij zijn oren is dan wanneer hij achterover zit, met zijn rug tegen de leuning.
Die man is een idylle, een wensdroom. De man die al dertig jaar lang ieder dag Blonde On Blonde draait bestaat niet. Ik heb 'm verzonnen, denk ik. Misschien bestaat hij toch en ben ik vergeten dat ik hem ken. Mijn geheugen laat het de laatste jaren nogal eens afweten.
Ik zal nooit die man worden. Ik ben nou eenmaal wie ik ben. Een man die voor de zoveelste keer Blonde on Blonde in de auto draait, rijdend in het landschap ver van thuis. Een man die voor de zoveelste keer voor het eerst hoort dat "Temporary Like Achilles" fuckin' briljant is.
Het voordeel van een slecht geheugen is dat je de mooiste dingen vele malen voor het eerst kunt beleven.