aantekening #6986

Ik heb hier ongetwijfeld eerder over geschreven. Dit is zo mooi dat ik me niet kan voorstellen dat ik het hier niet eerder over heb gehad. Ik was vergeten hoe mooi dit is (daar gaan we weer) en dus werd het opnieuw beluisteren een verrassing. Ik houd wel van dit soort verrassingen. Wie niet?
Als ik op een tracklist van een bootleg titels als "Visions Of Johanna" of "Blind Willie McTell" zie staan, dan heb ik hoge verwachtingen. Bij andere titels zijn die verwachtingen minder hoog. Dom, dom, dom, zo leerde ik vandaag weer.
De muziek is opgenomen op 14 juni 1998 in Bremen. Ik was 14 juni zenuwachtig. Dat herinner ik me niet, maar de logica gebiedt mij dat dat zo is. Een dag later, op 15 juni, ging ik voor het eerst naar een concert van Bob Dylan. Na mijn eerste Dylan-concert was ik verkocht. Ik speurde net zo lang op platenbeurzen tot ik een bootleg vond van dat concert, mijn eerste concert. Ik wilde dat concert nogmaals beleven.
De bootleg You Will Remember My Name bevat opnamen van een dag eerder, van 14 juni. Die bootleg heb ik nog zo lang. Er moesten eerst twintig jaar verstrijken voor ik die bootleg kocht.
Starend naar de tracklist van You Will Remember My Name zijn er hoge verwachtingen bij "Man In The Long Black Coat", "You're a Big Girl Now" en "'Till I Fell In Love with You".
De verwachtingen zijn niet hoog bij het zien van de titel "John Brown" op die tracklist. Ik vind "John Brown" zeker aardig, maar het nummer is nooit een favoriet geweest. Sinds het horen van You Will Remember My Name is daar verandering in gekomen. De versie van "John Brown" die Dylan op 14 juni 1998 in Bremen speelde tilt het nummer op tot de hoogte van concertklassiekers als "Desolation Row" of "Señor".
Bob Dylan begint voorzichtig aan "John Brown", deze avond in Bremen. alsof het een oud manuscript is dat alleen met witte handschoentjes opgepakt mag worden. Door die voorzichtige benadering ligt de denkfout op de loer dat Bob Dylan "John Brown" al lang niet meer gespeeld heeft, dat hij moet zoeken in zijn geheugen. Bob Dylan speelde "John Brown" tussen begin 1990 en het concert in Bremen 41 keer. Dat is niet extreem vaak, maar ook niet weinig.
De 41 voorgangers moeten vergeten worden. Ik moet luisteren naar deze ene. De enige van dit moment.
De voorzichtige benadering aan het begin maakt al snel plaats voor een steeds steviger stuk muziek. Tegen het eind van de song, in de laatste paar regels tekst, is er vooral de woede in Dylans stem. Het lijkt wel of Dylan en band zich al spelende door het verhaal laten meeslepen. Alsof het verhaal van "John Brown" de muzikanten op sleeptouw neemt in plaats van dat de muzikanten de toon zetten.
Nu ik deze "John Brown" weer een aantal malen gehoord heb, nu de muziek voor even weer deel uit maakt van mijn zijn, berg ik de cd weer op.
Ik berg 'm op zodat ik de muziek weer kan vergeten. Zodat ik over een tijdje de muziek weer als voor het eerst kan horen. Zodat ik weer verrast kan worden.