The Man In Me (1970) - door Jochen

The Man In Me (1970)

De kleurrijke gitaarbeul en volbloed muzikant Jack White mag zich tot de intiemere kennissen van Dylan rekenen en bewoont een groot huis met een flinke lap grond in Nashville. In maart 2017 krijgt hij bezoek van de journalist Alec Wilkinson, die voor The New Yorker een artikel schrijft over deze polymath, deze uomo universalis, en daarvoor wordt rondgeleid over het terrein. Drie hagelwitte pauwen paraderen hooghartig rond. Er staan wat gebouwtjes achter het huis. In een daarvan bevindt zich een atelier, een stoffeerderij – White is ooit opgeleid tot stoffeerder. In een ander gebouw heeft White een bowlingbaan met drie banen laten aanleggen, waar hij af en toe met vrienden gaat bowlen. De journalist ziet het ballenrek, met daarop bont beschilderde bowlingballen, voorzien van naamplaatjes. De bal van Bob Dylan is verfraaid met een portret van John Wayne.

Het is een intrigerend, bijna surrealistisch beeld dat zich nu opdringt: Bob Dylan in Nashville, gadegeslagen door albino siervogels, bowlend met het hoofd van John Wayne, terwijl Jack White op een psychedelisch gestoffeerd kuipstoeltje de score bijhoudt. Een beeld dat zó in de cultfilm past die de combinatie Bob Dylan + bowlen heeft gemunt, The Big Lebowski (1998).

Het is een bijzondere kunst, de vaardigheid om een filmscene dusdanig met een lied te versmelten dat het beeld zich in het collectieve bewustzijn van miljoenen kijkers vestigt. Heel veel voltreffers zijn er ook niet. “Stuck In The Middle With You” en de martelscene in Reservoir Dogs, “As Time Goes By” in Rick’s café in Casablanca, “The End” van The Doors in Apocalypse Now.
“The Man In Me” hoort inmiddels ook bij dat exclusieve clubje, en dat hebben we te danken aan T Bone Burnett, de “Musical Archivist” (hij voelt zich hoogst ongemakkelijk bij de gebruikelijke functieaanduiding “Musical Supervisor”, vandaar). Burnett heeft sedertdien een Olympische status opgebouwd in de filmwereld, ook op compositorisch gebied, en grossiert in Grammy Awards, Oscarnominaties (eenmaal gewonnen) en alle andere denkbare prijzen, voor zijn muzikale bijdragen aan films als The Hunger Games, O Brother Where Art Thou en Crazy Heart. Daarnaast is hij een veelgevraagd muziekproducer en ook dat doet hij niet voor de minsten: Roy Orbison en Los Lobos, om maar twee voorbeelden te noemen.
Dylanconnecties zijn er genoeg. Indirect sowieso: T Bone produceert zowel de platen van het bandje van Dylans zoon Jakob, The Wallflowers, als diens soloalbum Women & Country. En natuurlijk het Lost On The River-project, de ambitieuze onderneming van A-artiesten als Elvis Costello en Jim James om een stapeltje vergeten teksten uit Dylans Big Pink-periode op muziek te zetten.

Dylan kort #1229

Voordeel voor Knack-lezers, zie hier.
Vitalski blogt: "State of being" (Bob Dylan in Lotto Arena), zie hier.
29 april: Hard Rain speelt Bob Dylan, zie hier.
Bibliotheek Genk: Ik meldde al eerder over de Dylan-activiteiten in de bibliotheek Genk. Inmiddels is de lijst nog langer geworden, onder andere is Patrick Roefflaer aan het programma toegevoegd, zie hier.
Cover: Binnenkort verschijnt Joan Osborne Sings The Songs of Bob Dylan, zie hier.
Clinton Heylins boek Trouble In Mind: Bob Dylan's Gospel Years verschijnt op 14 november, zie hier. Vermoedelijk zal rond diezelfde tijd het volgende deel van The Bootleg Series verschijnen.
100 Songs is een boek met de honderd belangrijkste / beste / mooiste songteksten van Bob Dylan. Zeg maar een Selected Lyrics. 100 Songs verschijnt op 31 oktober.

The Comic Book And Me #43 [inhaalslag]

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Een kleine inhaalslag (of drie afleveringen van "The Comic Book And Me" in één bericht). Allereerst de schitterende hoes van Wonderland Gone Wrong van Mad Hatter, een getekende parodie op / eerbetoon aan Bob Dylans World Gone Wrong en het boek Alice In Wonderland van Lewis Carroll.

Gerbrand was zo aardig om mij deze afbeelding te sturen (waarvoor dank!) en uit een bericht op Facebook waar Gerbrand mij op wees maak ik op dat deze hoes getekend is door Chaz, zie hier.

Op de laatste dag van 2016 plaatste ik hier een aflevering van "The Comic Book And Me" rond misschien wel Amerika's meest bekende tekenaar van de underground comics, Robert Crumb. 

Robert Crumb is een groot verzamelaar van oude muziek, des te verrassender is het om - wederom - Bob Dylan in een van zijn comics tegen te komen. (In hetzelfde boek zit een verhaal waarin Crumb zijn afschuw van de moderne muziek duidelijk maakt). De afbeelding van Bob Dylan - niet Crumbs beste tekening - staat helemaal aan het begin van een verhaal over de jaren zestig.

Zoals de verschillende afleveringen van "The Comic Book And Me" hebben laten zien beperkte ik mij tot voor kort - als het om beeldverhalen gaat - tot de Amerikaanse comics. Onder invloed van 'mevrouw Tom' heb ik wat meer oog gekregen voor het gewone (Nederlandstalige) stripboek.
Tijdens een van de zoektochten naar leesvoer (strips) dacht ik aan Frans die mij ooit liet weten dat in afleveringen 12 en 16 van Jonathan Bob Dylan te vinden is (zie hier). Toen ik niet zo lang geleden de kans kreeg om Jonathan 12 te kopen deed ik dat. Na het lezen van dit boek was ik overstag, ik wilde meer uit de Jonathan-reeks lezen.
Bij de eerst volgende gelegenheid kocht ik Jonathan 7 en 11. Jonathan 7 heb ik net gelezen. Tot mijn verbazing kom ik ook in deze aflevering van Jonathan Bob Dylan tegen.
Allereerst staat op de achterzijde van dit stripboek onder de tekst "je leest dit verhaal en je luistert naar" onder andere The Freewheelin' Bob Dylan.
Daarnaast is op een van de tekeningen in dit stripboek de door Milton Glaser ontworpen poster van Bob Dylan te zien.

En Jonathan 11? Geen idee of Bob Dylan ook daar in voorbij komt. Dat boek moet ik nog lezen.

Dylan kort #1228

Setlists: 20 april, 21 april, 22 april, 24 april.
Gazet van Antwerpen: "Vakman Bob Dylan pakt hele Lotto Arena in", zie hier. [met dank aan Bart]
De Morgen: "Bob Dylan in de Lotto Arena: veel klassiekers weinig nostalgie", zie hier. [met dank aan Bart]
De Redactie: "Will Tura: 'Bob Dylan klonk helemaal zoals ik hem mij voorgesteld had'", zie hier. [met dank aan Bart]
Humo: "Bob Dylan in Lotto Arena", zie hier.
De Standaard: "Dylan in de Lotto Arena: Een jazz-ensembletje in een groezelig café", zie hier. [met dank aan Bart]
Dagblad vh Noorden: "Van de dood naar Bob Dylan en weer terug", voor de eerste paar regels van het artikel, zie hier.
Focus Knack: "Bob Dylan in de Lotto Arena: Hoogst elegant, maar met excentrieke trekjes" voor de eerste paar regels van het artikel, zie hier.
Nnieuws: "Bob Dylan speelt concert met 3 cd's in Lotto Arena", de titel is bijna langer dan het artikel, zie hier.
De award voor de beste titel boven een artikel gaat naar Dennis van Goethem van Nieuwsblad: "Bob blijft God", voor de eerste paar regels van het artikel, zie hier.

Dylan kort #1227

Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (24)", zie hier.
Cutting Edgde: Een recensie van Triplicate, zie hier.
Gazet van Antwerpen: "Ik heb Bob Dylan al 225 keer gezien", zie hier.
Cultureel Café Lochem organiseert op 23 juni een lezing door kunsthistoricus Jaap Nijland over Bob Dylans werken Face Value. Ap Daalmeijer zal enkele nummers van Bob Dylan spelen. Zie hier.
Heaven: "Bij de dood van 'Mr. Tamourine Man'", zie hier.
Saskia Goldschmidt - Verplicht gelukkig: "Ik kijk voorzichtig om me heen. Een lege ruimte, met een kale plank om op te zitten en te slapen, en bekladde muren. Deze staan vol met namen van bekende provo's en dichtregels van Bob Dylan en de Stones." [met dank aan Alja]
Saskia Goldschmidt - De Voddenkoningin: "Dylan zong zijn 'The Times They Are a-Changin'" En: "Mijn zonen zijn zakenmannen. The times they are a-changin'" En: "Het was het meest foute gebruik van de Dylanquote die ik me kon voorstellen." [met dank aan Alja]
Met dank aan de achternaam van de auteur moest ik gelijk denken aan het begin van Dylans "Cry A While":

Well, I had to go down and see a guy named Mr. Goldsmith
A nasty, dirty, double-crossin’, backstabbin’ phony I didn’t wanna have to be dealin’ with
But I did it for you and all you gave me was a smile
Well, I cried for you—now it’s your turn to cry awhile

Ik wens iedereen die vanavond naar Bob Dylan in Lotto Arena te Antwerpen gaat luisteren een bijzonder goed concert.

Dylan kort #1226

uit Plus (mei 2017)

Plus (editie mei 2017) heeft drie pagina's over Bob Dylan, zie afbeelding rechts [met dank aan Simon].
De puzzel in de Volkskrant van afgelopen zaterdag heeft bij horizontaal 29: "Was te beluisteren in AFAS en is te zien in De Fundatie." Dat is natuurlijk Bob Dylan. [met dank aan Simon]
Boekenbeurs: Zie cartoon onderaan dit bericht. Zoals bij een goede cartoon hoort schuilt er een kern van waarheid in de gemaakte grap. Het is opvallend hoe aanwezig Bob Dylan is in de boekenwereld sinds de Nobelprijs aan hem toegekend werd. [met dank aan Bart]
Elsevier: "Wie had gedacht dat Bob Dylan de Nobelprijs zou krijgen", zie hier. Wie kan mij vertellen of dit artikel ook in de papieren editie van Elsevier staat?
Wouter Braaksma over Bob Dylans concert van 16 april in AFAS Live, zie hier.
"Broeder Thomas ontdekt de monnik in Bob Dylan", Broeder Thomas was op 18 april bij het concert van Bob Dylan, hij viel op door zijn habijt, maar nog veel meer door zijn harde stem, zie hier. Wie kan mij het hele artikel sturen?
Het is nog ver weg, maar op 30 maart 2018 is in Bibliotheek Genk een avond rond Bob Dylan met Jan de Smet. Van 12 maart tot en met 6 mei 2018 worden albumhoezen van Bob Dylan in de Bibliotheek Genk tentoongesteld, zie hier.
"Beyond Here Lies Nothin'", 16 april, AFAS Live, zie hier.
AFAS Live, 18 april, luister hier.
DWDD: "De 9 duurste vinyl platen aller tijden", zie hier.
Souren Poems over het ophalen van de Nobelprijs door Bob Dylan, zie hier.

2007 revisited

2007, da's tien jaar geleden. Wat is nou tien jaar? Ik kan me alles, of in ieder geval veel, nog wel herinneren van 2007. In 2007 kwam er geen album uit van Bob Dylan, maar hij trok wel door Europa. In april kwam hij ook naar Nederland om twee of drie concerten te geven. In de Heineken Music Hall in Amsterdam waren die concerten. Ik was bij een van die concerten. Wat speelde hij toen ook al weer?
Het geheugen is toch niet zo goed. Bob Dylan opende beide concerten in Amsterdam met "Cat's In The Well", dat had ik nooit kunnen bedenken. Starend naar de setlist van het eerste concert in 2007 in Amsterdam, het concert waar ik was, moet ik bekennen dat ik me sowieso weinig van dit optreden kan herinneren. Wie mij had gevraagd of ik ooit Bob Dylan "Under The Red Sky" of "Watching The River Flow" in concert had horen spelen, had ik waarschijnlijk gezegd dat ik "Watching The River Flow" misschien, maar "Under The Red Sky" zeker niet had gehoord tijdens een van de Dylan-concerten waar ik geweest ben. Op 8 april 2007 speelde Bob Dylan beide nummers.
Ik herinner mij van dit concert "Just Like Tom Thumb's Blues" nog wel en dan vooral de guitige blik die mijn buurman mij tijdens dit nummer van achter zijn ronde brillenglazen toewierp. Ik herinner mij "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" en "Nettie Moore".
Herinner ik het mij echt of houd ik mezelf voor de gek?
Wat nog meer? Wat ik me nog herinner is Theme Time Radio Hour. In die dagen stond mijn computer nog op zolder, een grote kist met daarop een bakbeest van een beeldscherm. Zo'n ding wilde ik niet in de kamer hebben staan en dus was het een keer per week naar zolder om de meest recente aflevering van Theme Time Radio Hour van het internet te plukken en te beluisteren.
Wat is nou tien jaar? Da's niks en toch is er blijkbaar wel het een en ander uit mijn geheugen gegleden.
Even denken, wat bood het jaar 2007 nog meer aan Dylan-bijzonderheden. Volgens mij was dit het wel: geen album, twee concerten in Amsterdam en Theme Time Radio Hour.

Met bovenstaande in mijn hoofd haalde ik de map van 2007 uit mijn knipselarchief om door dat pak papier te bladeren en te kijken wat ik mogelijk vergeten was over dat jaar 2007. Dat bleek schrikbarend veel te zijn. Ik moet mijn zorgvuldig gekoesterde illusie van een goed geheugen maar loslaten. Ik vergeet te veel om nog te kunnen pochen over een goed geheugen.
2007 in een selectie uit de knipsels van dat jaar, te beginnen bij de twee zaken die ik me nog wel wist te herinneren:

Bob Dylan geeft op 8 en 9 april concerten in Heineken Music Hall te Amsterdam:

Bob Dylan, AFAS Live 18 april 2017

Setlist: Things Have Changed / Don't Think Twice, It's All Right / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin'/ Stormy Weather / Pay In Blood / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Tangled Up In Blue / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Early Roman Kings / Spirit On The Water / Love Sick /  Desolation Row / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

Bob Dylan: intonatiekunstenaar

"I'm just as good a singer as Caruso... Have you heard me sing? Have you ever heard me sing?" (Bob Dylan, 1965)
Gisteravond hoorde ik Bob Dylan zingen. Hij is minstens een even goede zanger als Caruso, misschien zelfs wel beter, niet zozeer omdat hij een noot drie keer langer dan Caruso kan aanhouden, maar wel omdat hij als een van de weinige zangers betekenis aan de gezongen woorden weet te geven door de manier waarop hij de woorden zingt. Dylan-de-zanger is een in zijn vakgebied ongeëvenaarde intonatiekunstenaar.
Gisteravond gaf Bob Dylan zijn laatste van drie concerten in AFAS Amsterdam. Hij speelde dezelfde 21 nummers als een avond eerder, alleen de volgorde van de songs werd aangepast. Hij wist met zijn gevarieerde setlist te ontroeren, te verwonderen, onrust te stoken en tot tevredenheid te stemmen. Het was een uitstekende avond voor een goed concert en dat was precies wat Bob Dylan met zijn vijfkoppige band ons gisteravond gaf: een goed concert.
Anderhalf jaar geleden, in november 2015, gaven Bob Dylan en band drie concerten in Carré, Amsterdam en ook tijdens die concerten, net als gisteravond, stonden toen een aantal songs uit de Great American Songbook op de setlist. In Carré in november 2015 was er nog sprake twee aparte concerten in elkaar geweven: een concert met nummers uit de Great American Songbook en een concert met eigen composities (zie ook hier). Gisteravond in AFAS Live was daar totaal geen sprake meer van. Nummers als "Stormy Weather", "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All" sloten naadloos aan op Bob Dylans eigen composities.
Het gekke is dat de nummers uit de Great American Songbook zoals die op de albums Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate staan mij weinig weten te boeien terwijl diezelfde composities, wanneer Bob Dylan die tijdens een concert brengt, voor mij tot leven lijken te komen.

Zoals Bob Dylan zijn eigen draai geeft aan de songs uit de Great American Songbook, zo blijft hij avond aan avond zoeken naar interpretaties van zijn eigen composities. Teksten veranderen, zanglijnen worden op de schop genomen en zelf melodieën worden - waar nodig om met frisse oren te kunnen horen - volledig omgegooid.
Bob Dylan schuwt het avontuur niet. Sterker: hij zoekt het avond aan avond op. Dat maakt het bijwonen van een Dylan-concert zo aangenaam. Het avontuur zocht hij gisteravond vooral in zijn eigen composities en dan met name in de manier waarop hij deze zong. "Tangled Up In Blue" heeft in jaren niet meer zo goed geklonken als tijdens de huidige tournee, "Don't Think Twice, It's All Right" is ineens een song waar ruimte in zit, "Highway 61 Revisited" - jarenlang een bluesrockende crowdpleaser - kreeg zijn verhaal terug.
Hetzelfde geldt voor de meer recente composities, Bob Dylan bracht maar liefst zes songs van Tempest (2012). Songs als "Pay In Blood", "Scarlet Town" en "Long And Wasted Years" zijn sinds hun concertdebuut eigenlijk altijd goed, het was met name "Soon After Midnight" dat mij van de Tempest-songs echt wist te verrassen.
Hoogtepunten tijdens dit concert? Veel, heel veel, maar de drie momenten die er voor mij echt met kop en schouders bovenuit staken waren  "Scarlet Town, de scherpte van "Love Sick" en een nieuwe "Desolation Row" en dan met name de manier waarop Bob Dylan de regels over Casanova bracht. Kippenvel.
Drie hoogtepunten die ik niet snel, misschien wel nooit zal vergeten juist door de manier waarop Bob Dylan de woorden zong. Het zijn drie staalkaarten van de intonatiekunstenaar die Bob Dylan anno 2017 nog steeds is.
Beter dan Caruso? Fuck yeah!



aanvullingen 6 uur:
De website van concertpromotor Mojo heeft een aantal foto's, filmpjes en links naar recensies op de website staan, zie hier.
Frank van de Lende: "Koffie met Bob Dylan", luister hier.

Bob Dylan, AFAS Live 17 april 2017

Setlist: Things Have Changed / Don't Think Twice, It's All Right / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin'/ Stormy Weather / Pay In Blood / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Scarlet Town / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Spirit On The Water / Love Sick / All Or Nothing At All / Desolation Row / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

De grote verrassing op deze setlist is natuurlijk het live-debuut van "Stormy Weather", een nummer van Triplicate.

de Volkskrant geeft kledingadvies aan iedereen die vanavond nog naar het concert van Bob Dylan gaat, zie hier.

aanvulling 19 april: 
Frank Boeijen en Tangarine over de concerten van Bob Dylan op Radio 1, luister hier.

Bob Dylan, AFAS Live 16 april 2017

Setlist: Things Have Changed / Don't Think Twice, It's All Right / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin' / Why Try To Change Me Now / Pay In Blood / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Love Sick / Tangled Up In Blue / Early Roman Kings / Spirit On The Water / Scarlet Town / All Or Nothing At All / Desolation Row / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // [encores] // Blowin' In The Wind / Ballad Of A Thin Man

AD-journalist Stefan Raatgever trekt na zijn bezoek aan AFAS Live de bijzondere conclusie dat Bob Dylan goed was met dank aan de geluidstechnici, zie hier. [met dank aan Dirk] Verder wordt uit het stuk van Raatgever duidelijk dat, net als in 2015 in Carré, er tijdens Dylans concerten in AFAS Live streng gecontroleerd wordt op het gebruik van mobiele telefoons.
"Love Sick": Een werkelijk schitterende versie, zie en luister hier. [met dank aan Dirk en de filmer] Meer films van dezelfde filmer staan hier, hier en hier. [met dank aan Dirk en de filmer]
Er wordt veel geschreven over Bob Dylans stem en dat 't allemaal meeviel....
Frank van Dijl over het eerste concert in Nederland als Nobelprijswinnaar, zie hier.
Radio 2: "Bob Dylan bromt en gromt in AFAS Live", zie hier.
Foto: De foto bij dit bericht werd gisteravond door Hilda buiten AFAS Live gemaakt. De man kwam uit de Arena waar hij net Ajax had zien spelen. Hij trok zijn Ajax-shirt uit en bezocht Dylans concert in AFAS Live. [met dank aan Hilda]

aanvullingen 10 uur:
NRC: "Bob Dylan lijkt alweer klaar met Sinatra", Jan Vollaard over het eerste concert in Amsterdam, zie hier.
Bob Dylans concert van 17 april is uitverkocht, maar voor het concert van 18 april zijn nog kaarten verkrijgbaar, zie hier. [al maakt de volhouder kans om ook nog kaarten voor 17 april te kopen, zie de reactie van Joost bij dit bericht]
"Blowin' In The Wind", kijk en luister hier.
"Melancholy Mood", kijk en luister hier.

aanvullingen 11 uur:
de Stentor plaatst op de website dezelfde recensie als op de website van AD, maar... voegt er een filmpje aan toe van Nobelprijswinnaar Ben Feringa die zijn eerste Dylan-concert bezoekt, zie hier.
Joris Belgers schrijft op de website van Trouw over Dylans concert in AFAS Live, zie hier.

Ed van Telingen - Een snelle indruk:

Beste Tom,

Even een snelle indruk van het concert van Bob gisteravond in Afas Live. Wel, zoals je al meekreeg van elders, het was een gedenkwaardig concert. Zelden zag ik zo'n bevlogen Dylan aan het werk als gisteren. Alsof de Heilige Geest op eerste paasdag op hem was neergedaald, zo begeesterd was hij aan het werk.

Vanaf 2003 heb ik alle concerten van Dylan in Nederland bezocht, wel, ik denk dat die van zondag 16 april boven aan de lijst staat. Wat niet wil zeggen dat het verschil met de voorgaande concerten in Nederland zo groot was, zoals azijnige journalisten van Nederland ons willen doen geloven. Dat eeuwige gemekker over zijn stem, dat gemakzuchtige papegaaiencircuit (waarvan Stefan Raatgever van het AD ook deel uitmaakt getuige zijn recente bijdragen) -ach, als kennis van zaken ontbreekt dan vervallen sommige journalisten heel snel in voorspelbare, oppervlakkige schrijfsels en diep uitgesleten cliches.
Lees net de degelijke recensie van Jan Vollaard en dan zie je maar weer hoe persoonlijk de ervaringen zijn. Want ik vond juist Dylan's interpretaties van zijn historische nummers als "Tangled Up In Blue", "Desolation Row" en "Don't Think Twice It's Allright" verfrissend en meeslepend. Ik onderschrijf trouwens zijn opmerkingen over de zwampige interpretaties van de vele Tempest-nummers die op zijn setlist staan. Het bewijst weer eens hoe sterk zijn recente materiaal nog is.
Of Dylan zijn Sinatra-periode alweer achter zich heeft liggen, wat Vollaard schrijft, betwijfel ik. Er staan nog vijf covers op zijn vaste setlist. En dat is net zoveel als bijna twee jaar geleden in Eindhoven en driemaal Carre. Zoals deze nummers al ruim twee jaar op elke setlist staan.
Wel jammer trouwens, zoals Vollaard ook constateert, dat Dylan zijn mondharmonica niet meer pakt. Je zou zeggen dat die zich uitstekend leent voor juist die nummers van Tempest.
Maar voor iedereen die vanavond gaat (en ik prijs me gelukkig ook weer een van hen te zijn), het gloedvolle concert van gisteren belooft veel. En zijn band, die al bijna tien jaar grotendeels in deze samenstelling optreedt, is ongeëvenaard. Zoals "Duquesne Whistle" tot leven kwam, ach, dan hoef je Napels niet meer te zien om te sterven.

Ed van Tellingen

PS: Bijna exact acht jaar geleden, op zondag 12 april 2009, speelde Dylan ook op eerste paasdag in de Heineken Music Hall (veel mooiere naam dan Afas Live, maar dat terzijde). Toen begon hij zijn concert met "Gotta Serve Somebody". Ik hoopte een beetje dat hij dat gisteren, op eerste paasdag wederom in Amsterdam, opnieuw zou doen. Niet dus.
Beste Bob, doe het vanavond alsnog. Dan hoor je mij wel Bobbie schreeuwen.

aanvullingen 1 uur:
Op de website van AD staat een filmpje waarop enkele concertbezoekers naar hun verwachtingen van het concert wordt gevraagd, zie hier.
Joey Huisman voor Oor over het concert: "hij klinkt uitstekend", zie hier.
Jolien Eijsink trapt voor Lust for Life voor de 2863ste keer dezelfde open deur in: "Een man wiens carrière is gebouwd op dichterlijke songteksten, die daarvoor zelfs de Nobelprijs heeft gewonnen, maar die al jaren – vanavond geen uitzondering – bijna onverstaanbaar is omdat hij zingt als een blaffende zeehond met ontstoken keelamandelen. Het is even doorbijten, maar als je heel goed luistert, herken je op sommige momenten nog De Stem van zijn Generatie.", zie hier.
Peter van Brummelen recenseerde het concert voor Parool. Wie de recensie wil lezen moet zich registreren, zie hier.
"Desolation Row", kijk en luister hier.
"Scarlet Town", kijk en luister hier.
"Don't Think Twice, It's All Right", kijk en luister hier.
"Highway 61 Revisited", kijk en luister hier.

aanvullingen 5 uur:
Gijsbert Kamer recenseerde Dylans concert voor de Volkskrant, zie hier.
Lucky Fonz III en Frank Boeijen vertellen over Bob Dylan, zie hier.

aanvullingen 18 april:
NU.nl geeft een overzicht van de belangrijkste recensies, zie hier.
Nieuwsblad van het Noorden [met dank aan Ronald]:

De nabije toekomst

"At 75, Dylan still remains a voice that is as unique and powerful as ever. He’s back on the road and fresh from the success of Triplicate, there is yet more music in the pipeline. There’s more Sinatra coming out later this year and after that, who knows, he [Bob Dylan] said. 'I’m still here and that’s something I don’t take for granted; music is a very fickle business'."

Voor het hele artikel, zie hier.

Is dit waar? Ergens heb ik moeite om dit te geloven, dat zit vooral in de woordkeuze. Ik kan me niet voorstellen dat Bob Dylan de naam Sinatra heeft gebruikt als verwijzing naar de nummers uit de Great American Songbook waar hij momenteel het ene na het andere album mee vult.

Foto

Een foto bij Bob Dylan in Nederland voorjaar '65. de foto werd gemaakt op 29 april 1965 in het Dorchester Hotel te Londen. Op de foto staan John Barry, John J. Vis (CBS Nederland) en Bob Dylan.

Theme Time Radio Hour #2

Een paar dagen geleden schreef ik over het opnieuw luisteren naar Theme Time Radio Hour en het horen van zaken die eerder niet opvielen (zei hier).
Toen ging het over aflevering 1, nu luister ik naar aflevering 12 en het thema van deze uitzending is 'cars'. Ik hoor Frank Sinatra "Old McDonald Had A Farm" zingen. Sinatra komt sowieso veelvuldig voorbij in de afleveringen van Theme Time Radio Hour.
Maar ik wilde het dit keer helemaal niet over Sinatra hebben, maar over de e-mail van ene Chuck waar Bob Dylan in deze aflevering van Theme Time Radio Hour aandacht aan schenkt en hoe deze e-mail met het recente interview van Bill Flanagan met Bob Dylan ineens anders klinkt.

Theme Time Radio Hour #12: "Chuck wants to know if I like the movie Bonnie and Clyde. Well yes, as a matter of fact I do", waarna Bob Dylan nog wat weetjes over deze film oplepelt.

Bill Flanagan-interview:
Flanagan: "Warren Beatty says he wanted you to play Clyde Barrow in Bonnie and Clyde. Did that offer get to you?"
Dylan: "No, the offer was sent to my manager’s office and we weren’t speaking; we had had a falling out. I didn’t get any mail or offers that were sent there."

De dag van Dylans eerste concert... and it's Eastertime too

Zondag 16 april 2017. Vanochtend vroeg zaten Jochen Markhorst en Marnix de Boer in de studio van Radio 1 om te praten over hun liefde voor de muziek van Bob Dylan. Die uitzending beluisteren kan hier. Het is de moeite meer dan waard.

Bob Dylan speelt vanavond het eerste van drie concerten in Amsterdam. Het is niet de eerste keer dat Bob Dylan tijdens de Paasdagen in Nederland is voor enkele concerten. Ooit speelde hij tijdens een van die Paasconcerten in Nederland "Just Like Tom Thumb's Blues" (8 april 2007) maar of hij dit nummer ook tijdens de Paasconcerten dit jaar zal spelen betwijfel ik.

When you’re lost in the rain in Juarez
And it’s Eastertime too

Wat Bob Dylan vanavond wel gaat spelen laat zich redelijk makkelijk voorspellen (al weet je het bij Dylan natuurlijk nooit zeker) door te kijken naar de setlists van recente concerten. Het zal beginnen met "Things Have Changed", eindigen met "Ballad Of A Thin Man" en daar tussen zullen een aantal schitterende versies van bekende en minder bekende nummers voorbij komen.

Zondagochtend, ik eet een eitje en zet een aflevering van Theme Time Radio Hour op.
It's nighttime in the big city... en dat in de ochtend. Het luisteren naar Theme Time Radio Hour is een prima manier om een dag te veraangenamen.
Maar hoe aangenaam het luisteren naar uitzendingen van Bob Dylans radioshow ook is, ergens vandaag moet dat luisteren stoppen om "Just Like Tom Thumb's Blues" te draaien.
En dat zal wel niet bij één versie blijven. In mijn hoofd zweeft het verlangen naar meerdere versies, ik denk onder andere aan de overbekende versie van Highway 61 Revisited, de in 1966 in Liverpool opgenomen concertversie op de flipside van de single "I Want You" en een van de alternatieve takes zoals die te vinden zijn op The Cutting Edge.
Als het over mosterd halen en "Just Like Tom Thumb's Blues" gaat wordt er vaak terecht gewezen naar (een Engelse vertaling van) het gedicht "Ma Bohème" van Arthur Rimbaud. Minstens zo belangrijk - en misschien nog wel belangrijker dan "Ma Bohème" - voor het schrijven van "Just Like Tom Thumb's Blues" is het boek Desolation Angels van Jack Kerouac.

Wacht even, ik begon met de radio-uitzending van vanochtend rond Bob Dylan en Dylans aanstaande concert, en kom nu uit bij Jack Kerouac en Desolation Angels. Ik begrijp mezelf soms ook niet.
Ik wens alle concertbezoekers vanavond, morgenavond en dinsdagavond veel plezier.

Dylan kort #1225 - aanvullingen

Radio 2: "Ga jij naar Bob Dylan in Amsterdam op 16, 17 of 18 april? Kom alvast in de stemming met een prachtige documentaire en een concertfilm van de songwriter!", zie hier.
NRC Handelsblad van vandaag heeft een groot stuk over Bob Dylan, ik heb de krant niet gezien, maar ik vermoed dat het om dit stuk gaat. [met dank aan Frans]
Stefan Raatgever schreef een uitvoerig stuk over Bob Dylan voor (de website van) AD, zie hier. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet enthousiast ben over dit stuk.
de Telgraaf van vandaag heeft een stuk over de uitzending van No Direction Home en 30th Anniversary Concert op NPO Cultura, zie hier.
Rob Cassuto vertaalde "Girl From The North Country", "Love Minus Zero / No Limit", "She Belongs To Me" en "Outlaw Blues", zie hier.
Interview met Annelies Jorna, de vertaalster van Bob Dylans Tarantula, zie hier. Zoals een ieder waarschijnlijk inmiddels weet verschijnt later dit jaar een nieuwe Nederlandse vertaling van Tarantula. Ik hoop dat deze uitgave, net als de onlangs verschenen schitterend uitgegeven Duitse vertaling, een tweetalige editie zal zijn.

Dylan kort #1225

NRC Handelsblad: "Moet Bob Dylan zich wel wagen aan Sinatra?", zie hier.
"Bob Dylan-weekend op NPO Cultura", zie hier.
Radio: Morgenochtend rond half 6 praten Marnix de Boer en Jochen Markhorst over Bob Dylan op Radio 1, informatie over die uitzending zal nog komen, zie hier.
Radio 2 duikt aan de vooravond van Bob Dylans concerten in Amsterdam (kort) in Dylans verleden, zie hier.
Muzikant en "Mr. Tambourine Man" Bruce Langhorne is op 78-jarige leeftijd overleden, zie hier.
Digitale kunstkrant over Face Value, zie hier.

'Triplicate' - door Marnix

‘Triplicate’, 
Bob Dylan croont voor de derde maal

Ik luister pas op dit moment, ruim twee weken na het verschijnen, voor het eerst naar 'Triplicate',
Dylans nieuwste album. Ik schaam me eigenlijk dat ik dit moet opbiechten, als zelfbenoemd dylanoloog. Maar het is juist vanuit mijn liefde voor zijn muziek dat ik hiervoor gekozen heb. De afgelopen periode voelde het alsof ik geen moment rust had. Mijn studie, de actualiteit, en persoonlijke zaken, vroegen mijn aandacht. En het luisteren naar Dylan verdient niet om vluchtig beluisterd te worden, tussen twee gebeurtenissen in. Nee, het verdient om gedraaid te worden als ik alleen maar voor de muziek aandacht heb en dan ook echt voor de muziek alleen. De luistersessie begint en jammer genoeg begint die met het proberen mezelf heen te zetten over een teleurstelling. De geruchten dat Daniel Lanois met Bob Dylan een album aan het produceren zijn, deed me een gat in de lucht springen. Want Bob Dylan was mijns inziens op het hoogtepunt van zijn kunnen toen hij zowel 'Oh Mercy', als 'Time out of Mind' met Lanois maakte. Maar ik moet me erover heen zetten, want een nieuw album van Bob Dylan is alleen al om de reden dat het van Bob Dylan is, voor mij de moeite waard. Ik moet het toegeven; de muziek van Bob Dylan is geen hobby meer; het is een obsessie, in de goeie zin van het woord. Dylans muziek is een van de meeste waardevolle zaken in mijn leven.

Onderstaand zijn losse aantekeningen die ik gemaakt heb tijdens het luisteren naar 'Triplicate'.

Disc 1 - 'Til the Sun Goes Down:

Het album begint zeer verrassend met 'I Guess I'll Have to Change My Plans'; de melodie is zeer vrolijk. Voorgaande albums 'Shadows in the Night' en 'Fallen Angels', beginnen een stuk donkerder en zijn eigenlijk in zijn totaliteit 'donker'. Dit nummer geeft me echter een vrolijk gevoel. Een gevoel als het gevoel van een zomerse dag op een terrasje in het centrum van Amsterdam, zoiets. Toch is de tekst niet al te vrolijk; de ik is zijn meisje kwijt. Maar uit de melodie lijkt op te maken dat het hem niet zoveel kan schelen.

Dylan bewijst zich voor de derde keer als een rasechte crooner. Het is ontroerend om te luisteren naar de loepzuiver stem waarmee hij zingt, die toch nog steeds hier en daar een kraakje vertoond. Het doet me, net als 'Shadows in the Night, en 'Fallen Angels', denken aan een oude man die terugkijkt op zijn leven door de liedjes uit zijn jeugd te zingen. Misschien is dit hetgeen Dylan letterlijk doet. Want we weten dat dit de nummers zijn die Dylan hoorde in zijn jonge jaren. Misschien zijn dit wel de nummers die Dylan geïnspireerd hebben om te gaan zingen. Maar wat maakt het uit? Het is alleen maar gissen.

A Change Is Gonna Come (2004)

Dylan kort #1224

Setlist 13 april, zie hier.
Luisteren naar het concert van 11 april, dat kan hier. [met dank aan Patrick]
Museum Actueel: Face Value, zie hier.
Begin mei verschijnt Bob Dylan and the Beats: Magpie Poetics van Anne Waldman. Dit chapbook wordt in een oplage van 125 genummerde exemplaren uitgegeven door Beat Scene Press.  Bob Dylan and the Beats: Magpie Poetics kost €15,- inclusief verzendkosten en kan gekocht worden door contact op te nemen met Kevin Ring via e-mail: kevbeatscene@gmail.com
en stuk van Anne Waldman over Rolling Thunder Revue is te vinden in het door Benjamin Hedin samengestelde boek Studio A.
Thomas Verbogt: "Ik ging net de deur uit toen hij op een blauwe bakfiets arriveerde. In de bak stond onder meer een zeer gehavende leren fauteuil. Op de zitting ervan lag een stapel elpees, bovenop New Morning van Bob Dylan." uit "Huis met veel ramen"; De Gids no. 6/2016, zie hier.
The Beaten Path: folder van "The Silkscreen Collection", zie hier. Zie ook hier.

Dylan kort #1223

Allereerst: Tot juni 2016 verscheen er (bijna) wekelijks een bijdrage van Jochen op deze blog, daarna stopte het ineens. Tot nu, een nieuwe bijdrage van Jochen staat onder dit bericht. Dat jullie 10 maanden moesten wachten op Jochens stuk over "Mr. Tambourine Man" ligt aan mij, niet aan Jochen. Al op 17 juni 2016 ontving ik via e-mail Jochens stuk over "Mr. Tambourine Man". Dat was de dag waarop ik uit het ziekenhuis werd ontslagen en opnieuw moest leren - naast een aantal andere zaken - om mij te concentreren.
Sinds half juni heb ik de hoeveelheid tijd die ik in het bijhouden van deze blog steek langzaam maar zeker opgevoerd, aanvankelijk uitsluitend met stukken van eigen hand. Vanaf nu zal ik langzaam maar zeker ook weer vaker stukken van anderen op de blog plaatsen, te beginnen met het stuk van Jochen over "Mr. Tambourine Man".

Setlist van 12 april, zie hier.
Oor: Bob Dylan staat op de cover van Oor #4. Het tijdschrift bevat een artikel over Bob Dylan van 8 pagina's, een paginagrote advertentie voor Triplicate en een recensie van Triplicate. Oor #4 ligt vanaf vandaag in de winkel. [met dank aan Wil]. Meer informatie over deze aflevering van Oor staat hier.
Veronica Magazine (nummer 15) heeft een artikel van twee pagina's over Bob Dylan, plus een korte recensie van Triplicate. [met dank aan Wil]
Face Value: Nog een stuk over de aanstaande tentoonstelling in De Fundatie te Zwolle, zie hier. [met dank aan Hilda]
Ralph Keuning, directeur van De Fundatie, over de aanstaande tentoonstelling op RTV Oost, luister hier [rechts naast artikel] Dezelfde Ralph Keuning in de uitzending van Volgspot, luister hier.
Dylan-tribute, 22 april. Zie hier.

Bezoek je een of meerdere van Bob Dylans aanstaande concerten in Nederland en wil je over die concertervaring(-en) schrijven? Ik ontvang graag stukken over Dylans concerten ter publicatie op de blog.

Mr. Tambourine Man (1965) - door Jochen

Mr. Tambourine Man (1965)

Mysterieuze muzikanten met hypnotiserende vaardigheden kennen we al sinds Orpheus, die nog steeds de allergrootste is; zijn goddelijke kunsten op de lyra kunnen al stormgolven bedaren en woeste krijgers bezweren, maar zijn gezang doet bomen buigen, de wilde dieren scharen zich vreedzaam om hem heen, het rotsgesteente weent van ontroering – en zelfs de god van de onderwereld smelt.
De speelman met toverkrachten blijft een populaire hoofdpersoon, in de eeuwen daarna. Meer naar het noorden wordt vanaf de dertiende eeuw de Rattenvanger van Hamelen een iconisch figuur, verrijkt met demonische trekken. Nadat het stadsbestuur hem niet betaalt voor de keurig uitgevoerde ongediertebestrijding, neemt hij gruwelijk wraak: op Johannes-en-Paulusdag 26 juni 1284, terwijl de volwassenen in de kerk zitten, keert hij terug, lokt met fluitspel alle 130 kinderen mee en verdwijnt met hen auf Nimmerwiedersehen in een berg. In later eeuwen vervuilt een Disneyvariant het oorspronkelijke verhaal met een happy end waarin de kinderen gezond en wel weer thuiskomen, maar de Rattenvanger, de Pied Piper, blijft wel een dubieuze, duivelse vreemdeling – in de meeste varianten dan ook in een rood pak gekleed.
De sentimentelere tegenhanger daarvan duikt vanaf de achttiende eeuw op in de literatuur en muziek: Il Trovatore, de Taugenichts, de Arme Speelman, de rondzwervende, haveloze oude man die met zijn viool, draailier of fluit harten beroert, manke kindertjes kan laten dansen en vijanden verbroedert. Of de Dood symboliseert, zoals in het beroemdste voorbeeld, de Leiermann uit het laatste lied van Schuberts songcyclus Winterreise (1827).

De Tambourine Man past natuurlijk naadloos in het rijtje van Orpheus tot Leiermann en Dylans bekoring is goed navoelbaar. Begin ’64, als hij het lied schrijft, is hij zelf inmiddels een Rattenvanger die met zijn muziek de weg wijst, massa’s op de been brengt en volgelingen verrukt. Met dit lied zelf ook weer: de buitengewone schoonheid van “Mr. Tambourine Man” baart folkrock en devote discipelen: The Byrds zullen in de jaren na het wereldsucces met dit lied nog ruim twintig songs van Dylan opnemen en daarmee bijdragen aan de verspreiding van Zijn woord.

En passant herintroduceert Dylan de muzikale magiër in de populaire cultuur; Chrispian St. Peters scoort in 1966 een wereldhit met “The Pied Piper” (een cover – het origineel is van het bandje The Changin’ Times, what’s in a name), de mannen van Status Quo heten nog The Spectres als ze, ook al in 1966, hun eerste hit scoren met “Hurdy Gurdy Man”, Dylanadept Donovan heeft met een andere orgeldraaier, die eveneens “The Hurdy Gurdy Man” wordt genoemd, nog veel meer succes (’68), regisseur Jacques Demy vraagt vervolgens diezelfde Donovan voor de hoofdrol in zijn film “The Pied Piper”, 1972 en Led Zeppelin leent voor “Stairway To Heaven” niet alleen de smoke rings maar ook het beeld van de piper die je meeneemt. De koning der Filistijnen, die in Dylans “Tombstone Blues” (1965) al dat fluitende tuig laat opsluiten (“Puts the pied pipers in prison”) heeft het tij niet kunnen keren, dus.

Dylan kort #1222

Face Value: Bob Dylans portrettenserie Face Value komt naar Nederland voor een tentoonstelling. De werken zullen van 24 mei tot en met 20 augustus te zien zijn in Museum Fundatie te Zwolle, zie hier en hier, hier, hier, hier, hier.
Setlist 11 april: Zie hier.
Masked And Anonymous door de ogen van Gert Verbeek, zie hier.
Voor de liefhebbers van covers: Grateful Dead speelt Dylan (Grateful Dead Hour no.468, 08/09/1997), speellijst:
12/05/1991: CC Rider => It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry
27/03/1988: Ballad Of A thin Man
01/04/1991:Just Like Tom Thumb's Blues
18/09/1987: All Along The Watchtower
12/09/1990: When I Paint My Masterpiece
22/04/1986: Visions Of Johanna
03/11/1991: Forever Young (+ Neil Young)
Luister hier. Een voor Dylan-liefhebbers zeer interessante aflevering van Grateful Dead Hour is no. 705, zie hier.

Dylan kort #1221 aanvullingen [tv-gidsen]

Ongeveer twee uur geleden schreef ik hier over VARAGids van aankomende week. In deze VARAGids zit een uitgebreide Dylan-special (zie "Dylan kort #1221" hieronder). Ik schreef toen dat die VARAGids nog niet in de schappen van de supermarkt ligt.
Inmiddels ligt de VARAGids met Dylan-special wel in de schappen van de supermarkten en kiosken.
(Voor de verzamelaar die alles wil hebben: de cover van de abonnement-versie van VARAGids wijkt iets af van de winkel-versie.)
Voor de 99 cent die je voor deze gids moet neertellen krijg je behoorlijk wat Dylan terug. De Dylan-special in VARAGids bevat stukken van Roger Abrahams (3 blz.), Bert van de Kamp (3 blz.), Ivar Snoep [samensteller] (4 blz.) en Arno Kantelberg (2 blz.).
Daarnaast gaan de columns van Céline Koekkoek en Claudia de Breij over Bob Dylan en bevat de column van Mart Smeets een beetje Dylan.
Genoeg redenen om naar de kiosk te snellen en VARAGids aan te schaffen, lijkt mij.
En dan nog dit: VARAGids organiseert op 24 mei een Bob Dylan Night in Amsterdam, meer informatie volgt nog, aldus de advertentie in VARAGids.

Als je toch bij de kiosk bent om VARAGids te kopen kun je overwegen om ook VPRO Gids te kopen. In deze gids (blz. 42) een klein artikel van Lennart van der Burg over de uitzending van No Direction Home en 30th Anniversary Concert Celebration op 15 en 16 april op NPO Cultura.

Theme Time Radio Hour #1

Op zolder staan twee doosjes vol cd's. Op die cd's staan afleveringen van Theme Time Radio Hour, het radioprogramma dat vanaf mei 2006 wekelijks werd uitgezonden op XM Radio. Er werden in totaal 100 afleveringen uitgezonden. (Lang na de uitzending van de laatste aflevering dook op internet nog een aflevering op, nummer 101...)
Theme Time Radio Hour werd niet alleen door Bob Dylan gepresenteerd, maar hij was ook verantwoordelijk voor de samenstelling van het programma. De gedraaide muziek werd altijd aan een thema opgehangen. De muziek die in dit programma werd gedraaid vertelt iets over de muzikale voorkeuren van Bob Dylan.
De allereerste aflevering van Theme Time Radio Hour had als thema "weather" en het allereerste nummer dat door Bob Dylan in Theme Time Radio Hour werd gedraaid was "Blow Wind Blow" van Muddy Waters. (Als in dat feitje geen leuke Triviant-vraag verborgen zit, weet ik het ook niet meer.)
Al die afleveringen van Theme Time Radio Hour heb ik binnen dagen na eerste uitzending gehoord. Daarna heb ik al die afleveringen nog wel eens gehoord. Soms haal ik die doosjes met cd's van zolder om alles weer eens te beluisteren. En dan ineens gaan er tijdens het luisteren zaken opvallen die bij eerdere luistersessies niet opvielen. Tijdens die allereerste aflevering van Theme Time Radio Hour heeft Bob Dylan het even over "That Old Black Magic", een nummer dat hij jaren na de uitzending van Theme Time Radio Hour opnam voor zijn album Fallen Angels (2016).
Zoiets is toeval zolang het bij één nummer blijft, maar het blijft niet bij één nummer. In dezelfde aflevering van Theme Time Radio Hour draait Bob Dylan "Come Rain Or Come Shine" van Judy Garland en "Stormy Weather" van The Spaniels.
"Come Rain Or Come Shine" werd door Dylan opgenomen voor Fallen Angels en Dylans versie van "Stormy Weather" staat op Triplicate.
Maar wacht even... Fallen Angels en Triplicate waren toch de delen twee en drie van Dylans Sinatra-dagen? Bob Dylan nam toch de nummers voor Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate als saluut naar Frank Sinatra? Hoe verrassend is het dan dat Bob Dylan in deze uitzending van Theme Time Radio Hour twee nummers die hij blijkbaar met Sinatra associeert niet in de uitvoering van Sinatra draait?
Toch was ook Frank Sinatra te vinden in die allereerste aflevering van Theme Time Radio Hour. Bob Dylan draaide zijn versie van "Summer Wind".
Bob Dylan heeft, voor zover bekend is, "Summer Wind" nog niet zelf opgenomen. Misschien komt dat nog.

Dylan kort #1221

VARA gids van volgende week heeft een Dylan-cover en een Dylan-special (zie afbeelding). [met dank aan Simon] De gids ligt op dit moment nog niet in de schappen van de supermarkt. Voor wie geen abonnement op VARA gids heeft: een klein voorproefje staat hier.
Setlists: 6 april, 7 april en 9 april.
In het Filmhuis van Stroomhuis Neerijnen draait op 20 april I'm Not There, zie hier.
Peter Dejaegher: "lessen in Dylan (23)", zie hier.
"Throwback thursday: Bob Dylan in de Kuip", zie hier.

Nashville Skyline: 1974 & lachen om Peggy Day

Er zijn weken dat ik niet aan Nashville Skyline denk, maar deze week ligt dat wat anders. 

Niet lang na de publicatie van het interview met Bill Flanagan wees Rob mij op wat Bob Dylan zei over de ideale hoeveelheid muziek op een elpeekant: " As far as the 32 minutes, that’s about the limit to the number of minutes on a long playing record where the sound is most powerful, 15 minutes to a side. My records were always overloaded on both sides. Too many minutes to be recorded or mastered properly. My songs were too long and didn’t fit the audio format of an LP."
Er zit een kern van waarheid in wat Dylan zegt over het overladen van zijn elpees met muziek wat ten koste gaat van de geluidskwaliteit. Eén uitzondering: Nashville Skyline. De tien nummers op dit album duren samen nog geen half uur.

Gisteren stond ik op de grote platenbeurs in Utrecht met Nashville Skyline in mijn handen. Twee keer. De eerste keer ging het om een Franse persing met Dylans naam op de voorzijde van de hoes.
De tweede keer stond Simon naast mij. We praatten wat over de Dylan-aankopen van die dag. Ik liet Simon de Nashville Skyline zien, een Nederlandse persing uit de jaren tachtig. Het gekke aan die plaat is dat op de achterzijde van de hoes staat: "(c)1974 CBS Inc." terwijl Nashville Skyline toch echt in 1969 en niet in 1974 verscheen. Ik zette de Nashville Skyline terug in de bak van de verkoper, zei Simon gedag en speurde verder naar meer Dylan.
Waarom ik die Nashville Skyline niet kocht? Omdat ik 'm een paar weken eerder al had gekocht.

Waar komt dat jaar 1974 op de hoes van Nashville Skyline toch vandaan? ik denk dat het iets te maken heeft met de Quadraphonic-persing van Nashville Skyline aangezien deze persing in 1974 verscheen. Met die gedachte sloeg de fantasie op hol.
Een paar jaar geleden kocht ik een Spaanse persing van Nashville Skyline. Bij het draaien bleek kant 1 de Quadraphonic-mix te spelen terwijl kant 2 de gewone mix speelt. (Voor wie op jacht wil gaan, de plaat heeft op kant 1 het matrijsnummer PQ AL 32872-2A. Op Searching For A Gem staat een exemplaar met rode labels, mijn exemplaar heeft twotone labels.)
In mijn fantasie leek het heel logisch wanneer die ogenschijnlijk gewone persing met "(c) 1974 CBS Inc." op één of beide kanten - net als die Spaanse persing - de Quadraphonic-mix zou spelen, gezien dat jaartal op de hoes. En dus luisterde ik op een middag ergens in de afgelopen week naar Nashville Skyline.
Binnen een half uur had ik de plaat gedraaid en wist ik dat het de gewone mix speelt.

Zondagochtend, niet lang na het wakker worden kijk ik op Expecting Rain naar de laatste berichten over leven en werk van Bob Dylan. Daar staat dat Nashville Skyline op 9 april 1969 verscheen, vandaag precies 48 jaar geleden. Het gaat om de Amerikaanse releasedatum.
Terwijl ik dat bericht op Expecting Rain lees, denk ik aan één van de krantenberichten die ik gisteren ook op de platenbeurs kocht. Het gaat om een recensie van Nashville Skyline uit Haagse Courant van 9 mei 1969. In deze recensie de zin: "Je zou niet kunnen lachen om een nummer als 'Peggy Day', wanneer je niet wist, dat hij eens een 'Desolation Row' op de plaat zette."
In al die jaren dat ik naar Nashville Skyline luister heb ik nooit gedacht om te lachen om "Peggy Day". Ik ga vandaag mijn best doen, ik ga Nashville Skyline opzetten en mijn lachspier laten kietelen door "Peggy Day".
Het wordt een mooie dag, de zon schijnt en ik zal lachen.

Nobelprijs

Bob Dylan in de Kuip, 23 juni 1978

Triplicate

Bob Dylan zingt goed op Triplicate. De muzikanten spelen uitstekend. Het repertoire is prima. Als de elementen in orde zijn, hoe kan het dan dat het geheel mij Siberisch laat?

In een van de Captain America-films is te zien hoe Captain America ontwaakt na decennia in het ijs opgesloten te hebben gezeten. Hij snapt de tijd waarin hij leeft niet. Mensen om hem heen geven hem tips om het tijdsgewricht waarin hij terecht is gekomen te doorgronden. Zo krijgt hij tips om naar muziek van Marvin Gaye en Nirvana te luisteren. Al die goedbedoelde tips noteert hij in een boekje, maar zodra hij thuis is legt hij dat boekje aan de kant en draait hij de muziek uit de jaren veertig, de muziek die hij zich herinnert van voor de tijd dat hij in het ijs kwam vast te zitten.
Tijdens het luisteren naar Triplicate begrijp ik Captain America: de muziek die ik hoor is goed, maar het is niet de muziek die ik wil horen. Dit is muziek uit een tijd die mij vreemd is en die mij ook vreemd zal blijven.

Ik heb me afgevraagd hoe ik, als Dylan-liefhebber, zo vervreemd kan zijn van het laatste album van de man die ik al jaren bewonder. In de uitzending van De Wereld Draait Door van gisteren gaf Marcel Peereboom Voller het antwoord.
Marcel Peereboom Voller: “Ik moet voorop stellen, ik ben geen Dylan-adept. (…) maar de Here zij geprezen, hij zingt op dit album!”
Ik ben wel een Dylan-adept.

Ik ben een Dylan-adept omdat ik tot tranen geroerd kan worden als ik Bob Dylan die eerste regels van “Dirge” hoor zingen.
Ik ben een Dylan-adept omdat ik zowel de minachting voor meneer Jones als de schaamte van diezelfde meneer Jones voel bij iedere buiging van Dylans stem wanneer hij “Ballad Of A Thin Man” zingt.
Ik ben een Dylan-adept omdat ik complete stilte van iedereen eis als Dylan “Tin Angel” zingt.
Ik kan nog tientallen redenen noemen waarom ik een Dylan-adept ben, maar uiteindelijk komen ze allemaal hier op neer: Bob Dylan is een briljant zanger, een man die betekenis aan de gezongen woorden weet te geven door de manier waarop hij die woorden zingt. Jaren geleden bedacht ik voor die manier van zingen de naam de Dylan-rammel.
En het is nou net die Dylan-rammel die ik mis op Triplicate. Voor deze Dylan-adept is het nou net het tegenovergestelde van wat Marcel Peereboom Voller in De Wereld Draait Door zei: Dylans zang op Triplicate is zwak. Technisch gezien is het misschien wel goed, maar de rammel ontbreekt. Het Dylaneske lijkt op de muziek op Triplicate te ontbreken. Het is dan ook niet zo gek dat een zelfbenoemde niet-Dylan-adept als Peereboom Voller wel bewondering voor Triplicate kan opbrengen.
Het is mooi dat zoveel mensen met plezier naar Triplicate kunnen luisteren. Ergens begrijp ik dat ook wel. Triplicate is gewoon een prima album zoals er ieder jaar tientallen prima albums worden uitgebracht. Het is alleen niet mijn album, helaas.

Dylan kort #1220 [Triplicate & eieren]

DaMusic: een recensie van Triplicate,zie hier.
De krenten uit de pop: een recensie van Triplicate, zie hier.
Amigos de Musica spraken in DWDD van gisteren over Triplicate, zie hier.Aansluitend zong Michael Prins "Just Like A Woman", zie hier.
Triplicate winnen, zie hier.

Dylan kort #1219

Setlist 4 april, zie hier.
Ondergewaardeerde liedjes: Anderen spelen Dylan, zie hier. [met dank aan Ronald]
Peter Dejaegher: "Lessen in Dylan (22)", zie hier.
Bill Flanagan-interview: Het interview met Bill Flanagan dat onlangs op Dylans website werd gepubliceerd is op de website van Humo - tegen betaling - in een Nederlandse vertaling te lezen, zie hier. [met dank aan Bart]
Dylan-archief opent de deuren, zie hier. [met dank aan Bart]
The 1966 Live Recotdings, DIY playlist, zie hier. [met dank aan Gerbrand]

Vandaag 20 jaar geleden, op 5 april 1997 overleed de dichter Allen Ginsberg. Die avond speelde Bob Dylan tijdens een concert in Moncton "Desolation Row" en zei: "A friend of mine passed away, I guess this morning, that was one of his favorite songs, poet Allen Ginsberg."

Newt Gingrich Declares War on "McGovernik Counterculture"
by Allen Ginsberg

Does that mean war on every boy with more than one earring on the same ear?
against every girl with a belly button ring? What about nose piercing? a diamon in right nostril?
Does that mean more plainclothesmen high on LSD at Dead concerts?
What about MTV--no more Michael Jackson, no Dylan Subterranean Homesick Blues? Yoko & John no more Give Peace a Chance
Will there be laws against Punk, Generation X, the Voidoids, Slackers, Grunge?
Blues, Jazz, Bebop, Rocknroll? Where did it get countercultural?
What about Elvis' Pelvis? Sonic Youth dumbed, Cobain's screams banished from Nirvana?
No more grass on college campuses, Mushrooms stomped to death by the Elephant Party?
What about African-Americans? That's a terrific Counterculture, & what about the Yellow Peril, Chinese Restaurants? New Age Cooking? Is Japanese Sushi too much Zen?
Sitting meditation, that be frowned satanic in Congress? Tai Chi, Tai Kwando, Karate, Martial Arts? Ballet? Opera, La Bohème ?
Don't mention us cocksuckers?! Is eating pussy countercultural? Sappho, Socrates, Da Vinci, Shakespeare, Michelangelo, Proust in or out the canon?
J.E. Hoover's name wiped off FBI granite in the Capital?
Poetry slams, is poetry countercultural, like a Third Party?
Is ecology pro or counter culture? Astronomy determining the Universe's age & size?
Long hair, relativity, is Einstein countercultural?

January 1995

Setlist 2 april

Setlist Stockholm: Things Have Changed / To Ramona / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin’ / Full Moon And Empty Arms / Early Roman Kings / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Love Sick / Tangled Up In Blue / Pay In Blood / Spirit On The Water / Scarlet Town / I Could Have Told You / Desolation Row / Soon After Midnight / That Old Black Magic / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // Blowin’ In The Wind / Why Try To Change Me Now

Setlist 1 april en Nobelprijs

Setlist Stockholm, 1 april: Things Have Changed / Don’t Think Twice, It’s All Right / Highway 61 Revisited / Beyond Here Lies Nothin’ / Full Moon And Empty Arms / High Water (For Charley Patton) / Melancholy Mood / Duquesne Whistle / Love Sick / Tangled Up In Blue / Pay In Blood / Standing In The Doorway / Scarlet Town / I Could Have Told You / Desolation Row / Soon After Midnight / All Or Nothing At All / Long And Wasted Years / Autumn Leaves // Blowin’ In The Wind / Why Try To Change Me Now

De setlist is nagenoeg identiek aan de setlist van Dylans laatste concert (23 november) van 2016. De grote verrassing van bovenstaande setlist is "Standing In The Doorway". De laatste keer dat Bob Dylan dit tijdens een concert speelde, was op 13 november 2005 tijdens een concert in Zürich, Zwitserland.

Bericht van het Nobelcomité: "Earlier today [1 april] the Swedish Academy met with Bob Dylan for a private ceremony in Stockholm, during which Dylan received his gold medal and diploma." Zie hier.
Meer over het ophalen van de Nobelprijs, zie hier, hier, hier, hier, hier en hier.