Someday Baby (2006) - door Jochen

Someday Baby (2006)

Bij verschijnen wordt Modern Times (2006) nogal uitbundig bejubeld. Vijfsterrenrecensies, prijzen en topposities in hitlijsten. In de VS komt hij zelfs op 1 binnen. De enkele recensent die het album overhyped noemt en de liedjes eigenlijk vooral sloom vindt, kan de triomftocht niet remmen; behalve recordverkopen scoort de plaat ook twee Grammy’s (Best Americana/Folk Album en Best Solo Rock Vocal voor ‘Someday Baby’). En aan het eind van het jaar staat Modern Times op één op de jaarlijstjes van Uncut en Rolling Stone, op twee bij Mojo.
Toch snijdt de kritiek wel hout. Dylan voelt zich kennelijk flink aangetrokken door de muziek van zijn ouders, het zoete gekweel op schommelstoeltempo van crooners als Bing Crosby. En wordt ook wel érg geïnspireerd; veel van de  melodieën zijn geleend en ook grote lappen tekst schurken tegen plagiaat aan. De soms letterlijk gekopieerde tekstfragmenten uit het werk van Ovidius en van de 19de-eeuwse dichter Henry Timrod doen die discussie in ieder geval weer eventjes opvlammen.
Tijdloze klassiekers lijken er evenmin op te staan (hoewel ‘Nettie Moore’ en ‘Ain’t Talkin′’ zich voorlopig staande weten te houden), dus achteraf is op z’n minst een deel van het succes toch wel toe te schrijven aan het onomstreden respect dat de inmiddels bejaarde bard wereldwijd geniet.

Dan wordt het 2008 en komt het achtste deel uit de Bootleg Series uit: Tell Tale Signs – Rare and Unreleased 1989-2006. En wederom gaat er een schatkist open, hetgeen alweer tot verbazing leidt: hoe bestaat het dat de meester zoveel onbekende prachtliedjes afkeurt en weggooit, wat kiest hij toch vaak zwakkere versies van zijn songs voor de reguliere uitgaven uit. De outtakes van Time Out Of Mind en Oh Mercy alleen al hadden een apart meesterwerk kunnen vormen, met een song als ‘Red River Shore’ als een hoogtepunt.
Van Modern Times staan er twee outtakes op: een terecht gepasseerde versie van ‘Ain’t Talkin′’ en een verpletterende ‘Someday Baby’ – in élk opzicht (instrumentatie, zang, sfeer) met afstand beter dan de uiteindelijke versie.

Die albumversie is vooral beschaafder; het leunt tegen rockabilly aan, heeft een J.J. Cale-achtig arrangement gekregen en Dylan zingt daar zoals hij ook live vaak zingt – gruizig, nasaal en met zo’n sprong naar de kopstem aan het eind van bijna elk vers. Mooi liedje hoor, maar in Dylan’s canon springt hij er niet uit. De afgekeurde versie wel. Die is tegelijk ruiger en strakker, bluesier en meesterlijk gezongen, zonder kunstgrepen als die kopstemsprongen. Vocaal levert Dylan hier sowieso een prestatie die uittorent boven héél Modern Times – berusting, meewarigheid, venijn… het hele palet komt langs. Het ingehouden dédain in de sneer “I think you must have forgotten ‘bout that” had zelfs een jonge 1965-Dylan jaloers gemaakt.
Volgens technicus Chris Shaw raakte Bob echter gefrustreerd en gooide hij het weer weg omdat het teveel naar Time Out Of Mind klonk: “Bob really, really hates to repeat himself. He just hates it.”

Op zich klopt dat wel – dat het zó op Time Out Of Mind had kunnen staan. Het tapijtje dat de gitaren leggen lijkt inderdaad wel op de aanpak van Daniel Lanois, de groove ligt in het verlengde van ‘Love Sick’ en ‘Cold Irons Bound’. Dus tja…liever een inferieure versie dan herhaling, kennelijk. Echter, die gevoeligheid voor herhaling betreft dan alleen de sound, de sfeer - niet melodie en tekst. Überhaupt is die herhalingsallergie moeilijk te rijmen met Dylans eigen mantra dat hij zichzelf als doorgeefluik ziet, een thief of thoughts, als hergebruiker van melodieeën. Naar de studio neemt Dylan sinds jaar en dag referentie-platen mee, om aan de musici duidelijk te maken wat hij wil bereiken. Maar z’n eigen werk herhalen is een horreur, dus.

Voor deze opname heeft hij Muddy Waters’ ‘Trouble No More’ voorgelegd, dat op z’n beurt weer een bewerking is van ‘Someday Baby Blues’ van Sleepy John Estes (1935). Dat is een oude bekende; die blues-dinosaurus wordt al genoemd in de jacket notes van Bringing It All Back Home. Het refrein, de regel “Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more”, heeft Dylan vrijwel intact gelaten (Waters zingt “Someday baby, you ain't gonna trouble, poor me anymore”, Sleepy John zingt “Someday baby, you ain't gonna worry, my mind anymore”), de rest van de tekst is hoogstens losjes geïnspireerd op het voorbeeld, maar (uiteraard) rijker en krachtiger. Voor de melodieverschuivingen geldt hetzelfde; de oude bluesklassieker ondergaat inderdaad een upgrade, waarbij Dylan overigens dezelfde weg lijkt te volgen als Estes’ eigen herbewerking ‘New Someday Baby’ (1938). Hoe dan ook: het verwerpen van deze versie blijft bizar. Pervers zelfs, zeggen sommige Dylanwatchers. Opper-exegeet Clinton Heylin noemt het verschil tussen beide versies “niet eens dag en nacht, maar hemel en hel.”

De songs van Modern Times worden nauwelijks opgepikt door andere artiesten, wat weliswaar ongewoon, maar niet onbegrijpelijk is – ze zijn gewoon niet bijzonder genoeg. Dat ze van Dylan zijn, trekt dan nog wel een paar collega’s over de streep. De ‘Thunder On The Mountain’ door Wanda Jackson en Jack White is erg geslaagd, bijvoorbeeld. Aan ‘Someday Baby’ wagen zich dan ook wel wat artiesten, maar geen enkele komt in de buurt van de Tell Tale-versie. Leslie Feist staat alleen met haar electrische gitaar op het podium, en presenteert dan een erg aantrekkelijke, stoere, rauwe cover. Maar ook niet sterker dan het origineel, bij lange na niet. Voor dit meesterwerkje is het dan dus weer ‘s waar: Nobody Sings Dylan Like Dylan.  

Someday Baby
(Tell Tale Signs versie)

I don't care what you do, don't care what you say
Don't care where you go, or how long you stay
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

You take my money and you turn me out
You fill me up with self-doubt
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

You made me eat a ton of dust
You're potentially dangerous and not worthy of trust
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

Little by little, bit by bit
Every day I'm becomin' more of a hypocrite
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

You've got my mind tied up in knots
I just keep recyclin' the same old thoughts
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

When I heard you was cold, I bought you a coat and hat
I think you must have forgotten 'bout that
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

Gonna blow out your mind and make it pure
I'll take about as much of this as I can endure
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

You put me down, run me up a creek
That's all right, to you I turn the other cheek
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

You say you need me, how would i know?
You say you love me, but it can't be so
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

I don't wanna brag, but I'll wring your neck
When all else fails, I'll make it a matter of self-respect
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.

Livin' this way ain't a natural thing to do
Why was I born to love you?
Someday baby, you ain't gonna worry po' me any more.