Ik herinner me gisteravond de concertzaal uit gelopen te zijn. Ik herinner het me vaag. Ik verkeerde in trance. Ik meen me te herinneren dat het zachtjes regende terwijl ik naar huis liep, maar zeker weten doe ik het niet. Onderweg moet ik mijn stropdas iets losser hebben gemaakt, maar ook dat weet ik niet zeker. Wel weet ik dat mijn moeder, ze wachtte op mijn thuiskomst gezeten aan de keukentafel, zich verontwaardig uitliet over het feit dat ik met een ietwat los hangende stropdas over straat was gegaan. Wat moesten de buren wel niet denken?
Na gisteravond maakt het me niet zo veel meer uit wat de buren denken.
Van de wandeling naar huis herinner ik me weinig, maar van het concert des te meer. Herinneringen in flitsen, zijn het.
Ik herinner mij een podium met niet meer dan een microfoon en een kruk. Het dimmen van de lichten waarna hij het podium op liep. Een leren jasje droeg hij. Leer! Op de kruk legde hij mondharmonica's en zonder een woord te zeggen begon hij met "The Times They Are A-Changin'", wat gevolgd werd door "To Ramona".
Daarna kwamen er een paar nummers van de nieuwe plaat, Bringing It All Back Home. Die plaat heb ik pas twee keer gehoord en dus ken ik alle titels van de songs nog niet. Hij speelde dat lied dat begint met "My love she speaks like silence" en "Tambourine Man" en "It's Alright Ma, (I'm Only Bleeding Ho Ho Ho)". En een erg geestig nummer dat ik nog nooit eerder heb gehoord, dat hij afkondigde met "That was 'Gates Of Eden'", maar dat nummer was het niet. Dat nummer had hij al gespeeld. Iets met "If you got to go", of zo.
En ik merkte dat ik steeds verder naar het puntje van mijn stoel schoof. Ik wilde huilen, ik wilde schreeuwen, maar durfde niet. Ook niet in een donkere zaal.
De pauze ben ik blijven zitten, zoals bijna iedereen.
De tweede helft bevatte meer oude nummers. Zo begon hij met het komische "Talking World War III Blues" waarin hij ook nog Donovan noemde. Verder speelde hij ook nog "Don't Think Twice, It's All Right", "With God On Our Side", "The Lonesome Death Of Hattie Carroll" en "It Ain't Me Babe".
O ja, en "All I Really Want To Do", die was ik bijna vergeten.
Van zijn nieuwe plaat speelde hij nog twee nummers. In ieder geval "Baby Blue". De titel van dat andere nummer weet ik niet meer.
Het best herinner ik mij "Hattie Carroll". Hoe goed ik dit nummer ook ken van de plaat, het heeft me niet kunnen voorbereiden op de ervaring van hem het horen zingen vanaf een podium. Van er bij zijn.
Mensen zeggen dat hij niet kan zingen, maar ik zeg dat je geen mooie stem hoeft te hebben om de waarheid te zingen.
En toen was het ineens afgelopen. Bijna net zo plotseling als het was begonnen.
En toen ben ik dus naar huis gelopen.
Over de rugleuning van de stoel waar ik iedere avond mijn kleren op leg voor ik in bed stap hangt nog mijn stropdas. Ik weet dat ik 'm zo weer om mijn nek moet knopen, omdat het nou eenmaal zo hoort. Maar ik stel het nog even uit.
1 opmerking:
Leuk verhaal, Tom. Ik ga vanmiddag eens luisteren naar dit concert.De laatste keer dat ik dit concert beluisterde is alweer een tijd geleden. Ik weet me er eerlijk gezegd ook niet zoveel meer van te herinneren.
Een reactie posten