“There’s a code in the lyrics,” zegt Dylan in 1978 over Blood On The Tracks in het interview met Jonathan Cott. De vreemde eend tussen die versleutelde, gecodeerde teksten die de plaat domineren is ‘You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go’. Thematisch (Liefde & Verlies) blijft het lied nog in het spoor, maar ondanks de titel gaat het lied eigenlijk niet over verlies, afscheid of pijn. Het verwoordt weliswaar bitterzoete weemoedigheid, maar een verliefde opgewektheid overheerst. Dat zwaartepunt is in eerste instantie te wijten aan de muzikale begeleiding, natuurlijk – vooral dankzij het tempo en de harmonica verheft Dylan het naar springerige vrolijkheid. En in tweede instantie aan de aanleiding: hij is verliefd.
Afwijkend is eveneens de relatieve eenduidigheid. Dylan ontkent graag en vaak ook de meer sluitende interpretaties, vooral de biografische. Daarin gaat hij nogal ver. ‘Sara’ gaat niet per se over Sara, stelt hij dan met droge ogen in datzelfde interview. Voor dit lied zou een dergelijke ontkenning minstens zo onzinnig zijn. Ellen Bernstein, keine Frage. In 1974 heeft de getrouwde Dylan een vrij openlijke, korte liefdesaffaire met de 24-jarige Ellen Bernstein, werkneemster bij Columbia Records. Ze is geboren in Ashtabula, heeft daarna in Honolulu en San Francisco gewoond en vertelt ook waarvandaan de Queen Anne’s lace-referentie komt: tijdens een wandelingetje door de purple clover (trifolium pratense; rode klaver) rond Dylans Minnesota-farm heeft zij hem die wat al te majesteitelijke naam voor wilde peen (daucus carota) verklapt.
Behalve de muziek zorgen de pastorale landschapsbeschrijvingen, de weemoedigheid en de afwezigheid van bitter cynisme en dylanesque hoon voor een zonnig country-kleurtje. De relatie is weliswaar alweer voorbij, maar de verteller gloeit nog liefdevol na. Heel anders, kennelijk, deze affaire. Eerdere liefdesrelaties waren allemaal als “Verlaine en Rimbaud”, relaties met extreme hoogte- en dieptepunten dus, met verwoestende verliefdheid en bloedige haat – “there’s no way I can compare all those scenes to this affair.”
Toch wel; met de rozengeur en maneschijn van die eerdere liefdes laat de zomer met Bernstein zich wel degelijk vergelijken. Het decor bijvoorbeeld. In Dylans zeldzame (voorbije-)liefdeslyriek zonder venijn, bittere woorden en cynisme bevinden we ons steevast op een idyllisch platteland. Die eerdere Girl from the North Country (Bernstein is ook al een North Country Girl; Ashtabula ligt aan Lake Erie, aan de overkant is Canada) werd geïdealiseerd in een leeg, knisperend sneeuwlandschap, met ‘Tough Mama’ rollebolt Dylan in een bloemenweide, de aanbedene in ‘New Morning’ wordt bezongen tussen rondhuppelende konijntjes en bosmarmotten, klaterende beekjes in de zomerzon. Lang haar hebben de onbevlekte liefdes ook allemaal, en bloemen garneren doorgaans de idylle.
De New York-opname van september ’74 behoort tot de vijf songs die het kritische gehoor van Dylan zelf en zijn broer David doorstaan hebben, en hoeft dus niet opnieuw worden opgenomen in Minneapolis, in december. Misschien is dat jammer. Vermoedelijk zou een heropname melancholischer, langzamer en sober geworden zijn. Dat alternatief komen we bij veel covers tegen. ‘You’re Gonna Make Me Lonesome’ wordt vaak opgepakt door de collega’s en grofweg zien we een tweedeling: de ene helft volgt de muziek en levert een dansbare up-tempo country-versie, de andere helft laat zich leiden door de tekst en produceert een mooi-droevige popballade.
Tot de countryfractie behoort een verrassende Miley Cyrus, die in 2012, kort voor haar neergang, parelt op Amnesty’s Chimes Of Freedom. Die versie inspireert een halve generatie vrouwelijke country-artiesten (Danielle Lowe, Emily Morgan), die dan niet meer verrassen. Schatplichtig zijn ze echter allemaal aan de superieure Shawn Colvin (1994, Cover Girl).
Een boeiende hybride van deze twee varianten komt uit Roemenië. Vertaald, helaas (‘Ma Lasi Prea Singur Daca Vei Pleca’, 1999), maar Alexandru Andries laat een opgewekte country-achtige shuffle prachtig samenvloeien met Slavische weemoed. Hors concours, tot slot, schittert de betoverende Madeleine Peyroux, jazzy, cool en sexy op Careless Love, 2004.
You’re Gonna Make Me Lonesome When You Go
I’ve seen love go by my door
It’s never been this close before
Never been so easy or so slow
Been shooting in the dark too long
When somethin’s not right it’s wrong
Yer gonna make me lonesome when you go
Dragon clouds so high above
I’ve only known careless love
It’s always hit me from below
This time around it’s more correct
Right on target, so direct
Yer gonna make me lonesome when you go
Purple clover, Queen Anne’s lace
Crimson hair across your face
You could make me cry if you don’t know
Can’t remember what I was thinkin’ of
You might be spoilin’ me too much, love
Yer gonna make me lonesome when you go
Flowers on the hillside, bloomin’ crazy
Crickets talkin’ back and forth in rhyme
Blue river runnin’ slow and lazy
I could stay with you forever and never realize the time
Situations have ended sad
Relationships have all been bad
Mine’ve been like Verlaine’s and Rimbaud
But there’s no way I can compare
All those scenes to this affair
Yer gonna make me lonesome when you go
Yer gonna make me wonder what I’m doin’
Stayin’ far behind without you
Yer gonna make me wonder what I’m sayin’
Yer gonna make me give myself a good talkin’ to
I’ll look for you in old Honolulu
San Francisco, Ashtabula
Yer gonna have to leave me now, I know
But I’ll see you in the sky above
In the tall grass, in the ones I love
Yer gonna make me lonesome when you go
Geen opmerkingen:
Een reactie posten