Ted Russell - Bob Dylan NYC 1961 - 1964

Freelance fotograaf Ted Russell - altijd op zoek naar een onderwerp om te fotograferen - raakte geïntrigeerd door de jonge muzikant Bob Dylan nadat hij in 1961 een enthousiaste recensie over hem las in The New York Times. Zo ongeveer staat het op de flap van het onlangs verschenen fotoboek Bob Dylan NYC 1961 - 1964 van Ted Russell. Die recensie in The New York Times zal de door Robert Shelton geschreven recensie zijn die op 29 september 1961 in de krant verscheen.
Bob Dylan NYC 1961 - 1964 is een gebonden boek stampvol foto's van een jonge Bob Dylan. Het grootste deel van de foto's is gemaakt in Bob Dylan appartement in Greenwich Village. We zien Bob Dylan gitaar spelen, schrijven en donderjagen met toenmalige vriendin Suze Rotolo.
Verder staan er in Bob Dylan NYC 1961 - 1964 foto's van een vroeg optreden in Gerde's Folk City en van de receptie ter gelegenheid van het uitreiken van de Tom Paine Award aan Bob Dylan (13 december 1963).
Een groot deel van de door Ted Russell gemaakte foto's werd al eerder gepubliceerd in boeken, tijdschriften en bijvoorbeeld in het boekje bij het negende deel van The Bootleg Series. Het boek Bob Dylan NYC 1961 - 1964 biedt vooral meer van hetzelfde. Naast de reeds eerder gepubliceerde foto's bevat dit boek vele foto's die net enkele seconden eerder of later geschoten zijn dan de reeds bekende foto's. En met de aanschaf van Bob Dylan NYC 1961 - 1964 heeft de Dylanliefhebber al die door Ted Russell gemaakte foto's bij elkaar, in één band.
De foto's staan in min of meer chronologische volgorde in Bob Dylan NYC 1961 - 1964 afgedrukt. Het aardige daarvan is dat foto's hierdoor in elkaar lijken te grijpen. Zo zien we na de foto's van de uitreiking van de Tom Paine Award enkele foto's van Bob Dylan in zijn appartement achter een schrijfmachine met achter hem, staand op een kastje (o.i.d.) de Tom Paine Award.
Starend naar die foto's vraag ik me af wat Bob Dylan schrijft op zijn typemachine. Misschien de brief waarin hij aanbiedt om de eventueel geleden financiële schade na aanleiding van zijn gedrag tijdens de uitreiking van de Tom Paine Award te vergoeden?
De foto's in Bob Dylan NYC 1961 - 1964 geven uiteraard geen antwoord op dit soort vragen, maar het staren naar de foto's van Ted Russell geeft de beschouwer wel voldoende ruimte om zelf delen van het verhaal in te vullen.

Toch ben ik niet helemaal gelukkig met dit boek. Een te groot deel van de foto's is namelijk over twee bladzijdes afgedrukt waardoor de foto's door de naad van het boek in tweeën worden gesneden. Hierdoor zijn die foto's niet goed te bekijken. Dit is vooral storend wanneer die naad precies door het gezicht van een van de afgebeelde personen loopt. Maar liefst 35 foto's zijn over twee pagina's afgedrukt en bij zeker de helft van dit foto's is dat uitermate storend voor het beeld.
Bob Dylan NYC 1961 - 1964 is een fotoboek, een boek waarbij het draait om de foto's. Dat in gedachten houdend is het absurd te moeten concluderen dat een groot deel van de afgedrukte foto's niet goed te bekijken is.
In een roman worden toch ook niet enkele alinea's met een zwarte stift onleesbaar gemaakt voor de lezer zijn geld heeft neergeteld voor het boek? Waarom wordt in menig fotoboek - en Bob Dylan NYC 1961 - 1964 is er een schoolvoorbeeld van - dan een aantal foto's over twee pagina's afgedrukt zodat de beschouwer de foto's eigenlijk niet meer goed kan bekijken?
Het feit dat zoveel van de in Bob Dylan NYC 1961 - 1964 afgedrukte foto's reeds eerder zijn gepubliceerd in tijdschriften en boeken, maar vooral het feit dat zoveel foto's in dit boek over twee pagina's zijn afgedrukt, maakt het dat ik Bob Dylan NYC 1961 - 1964 vooral zie als een aardige aanvulling op de serie fotoboeken over Bob Dylan, maar ook een gemiste kans vind.
Dit boek had zoveel beter kunnen zijn wanneer alle foto's op één pagina waren afgedrukt.
Desondanks is Bob Dylan NYC 1961 - 1964 een aardig bladerboek dat een mooi beeld geeft van een jonge Bob Dylan op het podium van Gerde's Folk City, tijdens de uitreiking van de Tom Paine Award, maar vooral van de jonge Bob Dylan in zijn eigen appartement.