Het bederven van de tere ziel

In de jaren waarin de hormonen door mijn lijf jakkerden als een dronken chauffeur op een verder lege snelweg, de puberjaren, had ik een vriend. Die vriend had een t-shirt met daarop de tekst the mind is a wonderful thing to waste. Zijn broek bevatte gaten en zijn haar was of blauw of groen geverfd. Dat wisselde nog wel eens.
Onlangs kwam ik hem weer tegen. Keurig pak, stropdas om de nek. "Hoort bij de baan," zei hij verontschuldigend.
Ik snap die verontschuldigingen niet. Zo gaat het nou eenmaal. Excuses zijn ongepast.

Na die ontmoeting, onderweg naar huis dacht ik aan dat t-shirt. The mind is a wonderful thing to waste. Vond ik toen ook, maar nu ik zelf ouder ben, kinderen heb, denk ik daar anders over. Ik moet zuinig zijn op geest, lijf en leden.
En nog zuiniger op geest, lijf en leden van mijn kinderen.

Maar tegelijkertijd hoop ik dat ik verstandig genoeg ben om mijn kinderen de ruimte te geven om dezelfde fouten die ik heb gemaakt te maken. Fouten maken hoort er bij.

Hoe verstandig is het om voor anderen te bepalen wat nog binnen de grenzen van het aanvaardbare ligt zo lang die ander mensen geen schade toebrengt? En als die "anderen" dan mijn kinderen zijn, wordt het dan een ander verhaal?

Mijn kinderen mogen naar Bob Dylans muziek luisteren.

Op verschillende persingen van Bob Dylans single "Hurricane" is het woord shit vervangen door een bliep. Het vervangen van shit door die bliep zorgde er voor dat "Hurricane" ook in Engeland en Amerika op de radio gedraaid kon worden,
Maar was dit wel nodig? Hoe schadelijk is het voor de tere zieltjes van de jeugd om het woord shit op de radio uit de mond van Bob Dylan te horen komen?
En in hoeverre maakt het horen van die bliep niet juist nieuwsgierig naar wat er verborgen is?

Een paar jaar geleden las ik in een oud tijdschrift - ik meen me te herinneren dat het Billboard was, maar ik kan me vergissen - dat Bob Dylans single "George Jackson" in Australië niet door de censuur was gekomen, ook vanwege het woord shit. CBS Australië maakte toen plannen om "George Jackson" met een bliep op single uit te brengen. Of die gecensureerde versie van "George Jackson" er ooit is gekomen, weet ik niet. Searching For A Gem maakt geen melding van die single.

Nog iets verder terug in de tijd. 1966. De single "Rainy Day Women #12 & 35" werd op veel Amerikaanse radiozenders niet gedraaid omdat het nummer zou aanzetten tot drugsgebruik. Is zoiets nu nog denkbaar? Had dit ook in Nederland kunnen gebeuren?

Aan bovenstaande moest ik allemaal denken toen Simon mij een foto stuurde van de hoes van Street Legal. Op die hoes zit een sticker met de tekst Warning this records is not suitable for minors.
Waar moeten mijn kinderen zich aan bezeren bij het horen van Street Legal?

In "Where Are You Tonight (Journey Through Dark Heat)" zingt Dylan:

I bit into the root of forbidden fruit with the juice running down my leg

Is dat de 'viezigheid' waar de tere zieltjes tegen beschermd moeten worden? Ik kan het me haast niet voorstellen, maar als het dit niet is, wat dan wel?
Ik weet het werkelijk niet.
Ik snap het ook niet, die sticker op de hoes van Street Legal.


Met dank aan Simon