Een Belgische 'Hommage á Bob Dylan' - door Simon

Een Belgische ‘Hommage á Bob  Dylan’

Een cultureel vierdaags tripje met de Volksuniversiteit naar Parijs met een terugreis via Brussel geeft een Dylan-verzamelaar altijd nog wel een paar uur de tijd om langs platenzaken te rennen, zelfs om daar nog snel naar binnen te gaan. Tevoren een paar adressen opgezocht die binnen die enkele honderden minuten te doen waren; leve het internet.
Parijs gaf me een paar platen en cd’s, maar vooral Brussel had iets aparts voor me in petto. Waar ‘de groep’ en masse  -Bruxelles is tweetalig, vandaar-  de Chagall-tentoonstelling bezocht, had ik weer van te voren een adres gevonden dat in die twee en een half uur te belopen was.
Aangekomen op de hoek van de desbetreffende straat kom ik midden in een oploopje terecht. Wat is er aan de hand? Het blijkt de hoek te zijn waar honderden toeristen zich de ogen uit het hoofd staren naar het beeld van een manneke dat daar in het wild staat te pissen –ik kan het niet anders noemen.
Maar goed, ‘Veals & Geeks’ had een verrassing: het album ‘Hommage á Bob Dylan’ door Judy Nash, Roland, Winny & Amy en Didier. Ik zal niet de enige zijn die nog nooit van deze artiesten had gehoord.
De plaat begint met ‘Forever Young’ door Judy Nash. Ze heeft een mooie sopraan, minder schel dan hoe Joan Baez soms kan klinken. In de lagere regionen klinkt ze warm. Ze zing het nummer als een moeder die bij de wieg van haar baby het kind in slaap wil zingen. Daardoor wordt het een heel nieuw nummer. Ze geeft de melodie van het nummer wat meer inhoud. De begeleiding is haar akoestische gitaar en een mooie rustige bas. Mooi.
Ene Roland mag één nummer doen:’Let Me Die In My Footsteps’. Volgende keren maar overslaan. Bij mij komt de vraag op of de goede man wel voldoende Engels kent om te begrijpen waar de tekst over gaat.
Winny & Amy doen ‘I threw it all away’. Ze maken er een slaperig geheel van. Ik kan er geen vinger opleggen, maar het duet werkt niet. De ‘she’ in het nummer is gewijzigd in een ‘he’ en daar hou ik ook niet van. Het eindspel is op piano  -da’s wel weer heel mooi.
Nash mag dan ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’ gaan doen en dat doet ze goed. Indrukwekkend gitaarspel en haar stem is wat minder soprano op dit nummer. Klinkt meer als Judy Collins, dan als Joanie. Jammer, dat ze geen ironie of wat sarcasme in haar stem weet te leggen.
‘One Too Many Mornings’ is de eerste keer dat Didier mag meedoen. Jammer, dat ook bij hem de vraag opkomt in hoeverre de diepere inhoud van de tekst bij hem overkomt. Het lijkt wel of halverwege zijn concentratie verslapt; er is geen overtuiging. Wat wel blijft hangen is de combinatie van gitaar en mondharmonica: die laatste is prachtig, delicaat en heel subtiel, bijna zweverig. Doet ietwat denken aan de mondharmonica in ‘Once upon a time in the West’.
Winny & Amy maken van ‘Lay Lady Lay’ niet veel. De vraag dringt zich op waarom bij dit nummer Winny –da’s een man- de lead niet neemt. Het duet werkt niet en dat is jammer, want de stemmen zijn goed.
‘John Wesley Harding’ is voor Winny & Amy een winner. Ze beginnen a capella en dat werkt. Amy maakt er een mooi countrynummer van. Maar waarom plotseling een banjo-intermezzo in het nummer?
Didier gaat dan voor ‘Girl From The North Country’. Het gerucht dat Fransen en Walen geen Engels (kunnen) spreken, blijkt bij hem geen gerucht. Het is tenenkrommend iemand te horen zingen ‘I wunder if she remembers me a doll’ en dat is maar één enkel voorbeeld. Om zijn slechte Engels te verdoezelen, lijkt hij er af en toe voor te kiezen als een Schot te klinken. Helaas, ook dat werkt niet.
Judy Nash sopraant daarna ‘It’s All Over Now, Baby Blue’. Hier gaat ze wel te veel de hoogte in, tot een moment dat het een soort Baez-Nash-wedstrijd gaat worden. ‘Anything you can sing, I can sing higher’ uit de musical ‘Annie Get Your Gun’ doet een ronde in mijn hoofd. Jammer, want in de lagere regionen is haar stem mooi warm.
‘Boots Of Spanish Leather’ is van zich zelf al een duet en Winny & Amy hadden daar gebruik van kunnen maken. Maar nee. Toch overtuigt het nummer wel degelijk. De begeleiding van twee akoestische gitaren is perfect, één in elke luidspreker. Er zit een hele verre echo in de stemmen en dat werkt buitengewoon. Meerdere keren achter elkaar draaien; het verveelt niet.
Didier mag dan weer aan de bak met ‘I Want You’. Hier probeert hij wanhopig Dylans stijl na te doen. Maar met een nummer als dit en Dylan als zanger, is dat een onmogelijke opgave. Het lukt dan ook van geen kanten. En dat Engels! Wanhopig probeert hij de ‘h’ in ‘Honey’ uit zijn mond te krijgen. Het lukt niet en ‘oney’ klinkt idioot.

‘Farewell Angelina’, één van mijn favoriete Dylan-songs wordt geweld aangedaan in de versie van Judy Nash. De stem, de toonhoogte en het gebrek aan inhoud; ’t is dodelijk. De prachtige en ietwat creepy tekst verdwijnt naar de achtergrond omdat iemand zo hoog mogelijk en zo mooi mogelijk probeert te zingen. In de meeste gevallen moet je dan vooral niet doen bij Dylan. Het bewijs wordt hier geleverd.
‘Nobody Sings Dylan Like Dylan’ blijft als adagium recht overeind staan, ook na het beluisteren van deze ‘Hommage á Bob Dylan’. Toch ben ik tevreden over mijn aankoop en niet alleen als verzamelaar. De plaat steekt huizenhoog uit boven ‘The Hollies Sing Dylan’ en zit op het niveau ergens tussen ‘Lo and Behold van ‘Coulson Dean McGuiness  Flint en ‘Dylan’s Gospel’ van The Brothers and Sisters.
De plaat is verschenen in twee versies. Eén als volstrekt Franse plaat met alleen Franse tekst op de achterkant en ‘Made in France’ op het label. Mijn exemplaar is ‘Made in Belgium’ volgens het label en heeft een Franse en Nederlandse tekst. Het label is MPF (Music for Pleasure) en het album is uit 1974.