Shadows In The Night

In mei 2014 werd "Full Moon And Empty Arms" op Bob Dylans officiële website te beluisteren aangeboden. Met de publicatie van dit nummer ontstond de geruchtenstroom dat er een nieuw Dylan-album vol Sinatra-songs in het vat zat. Na het verschijnen van "Full Moon And Empty Arms" werd het lange tijd stil. Pas met de release van The Bootleg Series vol. 11 in november 2014 - met dank aan een insert bij dat album - werd duidelijk dat dat album er inderdaad zou komen. Sinds gisteren ligt dat album in de winkels. Het heet Shadows In The Night. 
Shadows In The Night bevat tien rustige nummers. Zowel de hoes als de labels van de elpee en cd van Shadows In The Night verwijzen naar het legendarische jazz-label Blue Note. De tien nummers op Shadows In The Night zijn - zo vertelde Bob Dylan tijdens een interview met AARP - in de volgorde waarin ze zijn opgenomen op de plaat gekomen. Geen trucjes of geklooi achteraf. Wat er in de studio gebeurde krijg je bij het draaien van de plaat te horen. Niet meer, niet minder.

Hoe te luisteren naar Shadows In The Night?
Vergeet Frank Sinatra tijdens het luisteren naar Shadows In The Night. De wetenschap dat Ol' Blue Eyes ooit de tien composities op Shadows In The Night opnam voegt niks toe aan het luisteren naar dit album. Shadows In The Night is een op zichzelf staand album.
Vergeet al die recensies waarin geschreven wordt dat Bob Dylan in tijden (of nog nooit) zo goed heeft gezongen als op Shadows In The Night. Dat is gelul van de bovenste plank. Bob Dylan is een briljant zanger, altijd geweest. Wat Dylans zingen op Shadows In The Night  bijzonder maakt is dat hij in tijden (of nog nooit) zo on-Dylanesk gezongen heeft.
Dylanesk zingen is het soms opgeven van de logische en / of voorgeschreven melodielijn om door middel van het leggen van accenten het verhaal van het gezongen nummer te vertellen. Dat leggen van accenten kan bijvoorbeeld door te versnellen of te vertragen, of door woorden of zinsdelen al dan niet krachtiger te zingen.
Dit Dylanesk zingen (of Dylan-rammel, zoals ik het ook wel eens genoemd heb) ontbreekt niet zozeer op Shadows In The Night, maar het zit subtiel in de nummers verstopt. Veel subtieler dan ik gewend ben van een Dylan-album. Het kost tijd, het kost meerdere malen luisteren voor die aangename rammel zich op Shadows In The Night laat ontdekken.
Shadows In The Night is een album waarvan de schoonheid zich pas bij de vierde of vijfde keer luisteren openbaart. De luisteraar moet volhouden om uiteindelijk beloond te worden met een direct op het gevoel werkend album.

Shadows In The Night opent met het werkelijk schitterende "I'm A Fool To Want You". Op dit nummer is een belangrijke rol weggelegd voor de pedal steel guitar van Donny Herron, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album. Een heerlijke ingetogen melodie waar Bob Dylan overheen zingt, inclusief een aantal uithalen. "I'm A Fool To Want You" is een van de drie nummers op Shadows In The Night waar blazers op te horen zijn. Op dit nummer wordt de Franse hoorn gespeeld door Dylan Hart. Ik kan me zo voorstellen dat ze bij het handjes geven voor het begin van de opname nog wel even hebben moeten glimlachen om die naam.
"I'm A Fool To Want You" wordt gevolgd door "The Night We Called It A Day" en ook op dit nummer zijn de blazers te horen. Ook dit nummer is rustig, ingetogen, zoals alle nummers op Shadows In The Night. Die ingetogen sfeer wordt versterkt door de keuze om geen volledig orkest op deze arrangementen los te laten maar ze te spelen met Bob Dylans tourband, soms aangevuld door een handje vol blazers. "The Night We Called It A Day" bevat een aantal subtiele, maar aangename Dylaneske zanglijnen. Dylan zingt zijn ding binnen de lijnen van de arrangementen.
"Stay With Me", het derde nummer, is een van de twee nummers die ruim voor de uitgave van Shadows In The Night te beluisteren was. Eerst als concertopname, later ook deze studio-versie. "Stay With Me" is naar mijn smaak het zwakke broertje op Shadows In The Night. Best aangenaam, maar zeker niet groots. Er is voor Dylan-de-zanger te weinig ruimte in de compositie om echt uit te halen.
Een van de nummers waar ik echt naar uitkeek om die in Dylans versie te horen is "Autumn Leaves". Bij de eerste keer luisteren viel het me wat tegen, maar nu ik de opname een aantal malen gehoord heb begint het onder mijn huid te kruipen. Ingetogen, zeer subtiel. De zanger Dylan houdt hoorbaar in wat het nummer alleen maar breekbaarder maakt. Schitterend.
Is het je trouwens opgevallen dat Dylan geen enkel instrument bespeelt op Shadows In The Night? Hij zingt en zijn stem is het instrument waar hij zich hoorbaar volledig op stort.
"Why Try To Change Me Now" is een wat luchtiger compositie. Vooral de momenten waarin Dylan bijna praat-zingt zijn om door een ringetje te halen.
"Some Enchanted Evening" is het zesde nummer van de cd en het eerste nummer van kant 2 van de elpee. Er zit een heerlijk muzikaal huppeltje in dit nummer. Dat huppeltje maakt dit nummer tot een regelrechte oorwurm. Een nummer om een afzakkertje bij te drinken.
"Full Moon And Empty Arms" was natuurlijk al sinds mei 2014 bekend, maar het nummer, deze opname komt nu als deel van het geheel Shadows In The Night pas echt goed tot z'n recht. Shadows In The Night is een album dat in z'n geheel genoten moet worden. Het geheel is beter dan de losse delen. Het is een eenheid. Het lijkt zelfs of er over de lengte van de pauzes tussen de nummers is nagedacht. Luister maar eens, die pauzes zijn niet allemaal even lang en soms zelfs erg lang (6 seconden tussen "Why Try To Change Me Now" en "Some Enchanted Evening". Dat is inderdaad precies de scheiding tussen kant 1 en 2 van de elpee. De muziek is sowieso veel meer als een elpee dan als een cd gegroepeerd.)
"Where Are You?" heeft een aantal mooie ingetogen uithalen van Dylan. De pijn, het verdriet is in Dylans stem te horen.
In "What'll I Do" klinkt de vertwijfeling. Met dit nummer had ik aanvankelijk wat moeite, maar het vaker horen werkt. Bij iedere luisterbeurt klinkt dit "What'll I Do" beter.
Shadows In The Night sluit af met "That Lucky Old Sun". Er zijn maar weinig composities met zo'n mooie melodie als "That Lucky Old Sun". Het is het derde nummer op Shadows In The Night waar blazers op te horen zijn. Luister naar die eerste paar tonen van deze opname. Het klinkt alsof er een nieuwe ochtend is aangebroken na een lange nacht vol zelfonderzoek, na het stellen van prangende vragen over liefde, leven en alle hobbels onderweg. Dit nummer had nergens anders op Shadows In The Night kunnen staan dan hier, helemaal aan het eind.
En dan is de plaat afgelopen. Iets meer dan een half uur luisteren. Er lijkt maar een optie te zijn, zo aan het eind van de plaat, en dat is opnieuw beginnen met "I'm A Fool To Want You".

Shadows In The Night is een unicum in Bob Dylans omvangrijke oeuvre. Er is geen Dylan-plaat die als voorbode op Shadows In The Night aangemerkt kan worden. En toch past het in het geheel. Jan de Smet zei een paar dagen geleden op Radio 1 dat Shadows In The Night een plaat is die in de avond beluisterd moet worden. Daar wil ik aan toevoegen dat het een plaat is vol schaduwen. Donkere vlekken. De contouren, de vorm van dat waar het licht op schijnt. Die donkere vlekken, die schaduwen kun je zien als niet meer dan dat: vlekken in de vorm van het origineel. Maar je kunt het ook anders bekijken, met meer fantasie. Starend naar een schaduw kan de beschouwer het uiterlijk van het origineel zelf inkleuren. Alleen de vorm ligt vast. Dat is wat Bob Dylan heeft gedaan met de tien nummers op Shadows In The Night. De vorm, de contouren van de composities lagen vast. Het inkleuren van die contouren heeft Bob Dylan op geheel eigen wijze gedaan.
Met recht Schaduwen in de Nacht.

Shadows In The Night is vanaf 30 januari te koop op cd en elpee.