Later dit jaar, eind mei om precies te zijn, is het dertig jaar geleden dat Empire Burlesque verscheen. Daar moest ik vanmiddag aan denken.
Eigenlijk is het gek dat ik daar vanmiddag aan dacht. Want laten we wel wezen, Empire Burlesque is niet een album waar menig Dylan-liefhebber vol trots naar wijst wanneer hem gevraagd wordt waarom hij naar Bob Dylans muziek luistert. Ik ben ook zo'n Dylan-liefhebber.
Daarnaast verscheen Blood On The Tracks in januari 1975, dat is deze maand veertig jaar geleden. Het zou veel logischer zijn geweest wanneer ik vanmiddag aan Blood On The Tracks had gedacht, maar dat deed ik niet.
Ik dacht aan Empire Burlesque.
Ik worstel met Empire Burlesque, eigenlijk al jaren. Die worsteling zit 'm in het feit dat dit album een aantal sterke songs bevat ("When The Night Comes Falling", "Tight Connection"), maar dat deze songs door de muzikale saus van mixer Arthur Baker niet volledig tot hun recht komen. Ik heb altijd het gevoel dat ik ergens doorheen moet luisteren om de ware schoonheid op dit album te vinden.
Of doe ik nou dit album te kort?
De kinderen kijken televisie. Ik zet zo de koptelefoon op mijn oren om naar Empire Burlesque te luisteren. Het is tijd om weer eens naar dit album te luisteren. Het is tijd, ik moest vanmiddag niet voor niks aan Empire Burlesque denken.
2 opmerkingen:
Een plaat die ik echt niet meer kan aanhoren, ondanks dat ik Night comes falling from the sky zelfs in deze door Baker tot disco stamper gemaakte versie erg indringend en goed vind, Something's burning intrigeert en het kwetsbare Dark eyes me blijft ontroeren, maar de rest is van een zo abominabele kwaliteit qua muziek, met zeer foute synthesizer effecten (vooral in de ballades) en op het gebied van tekst zo hopeloos clichématig her en der, dat ik er kippenvel van krijg, maar niet op een goede manier, echt van afschuw... Er is geen andere plaat van Dylan die me zo afstoot, zelfs Knocked out Loaded niet, waarvan ik immer alleen kant twee kan draaien. Ik weet dat ik in die tachtiger jaren echt begon te wanhopen aan de man, zeker ook omdat hij live misschien nog wel slechter klonk (twee concerten, in 84 en ik dacht 87 heb ik werkelijk met tranen in de ogen uitgeluisterd, en niet van ontroering maar verdriet omdat hij zo verloren leek daar op het podium in een volstrekte chaos van lawaai, zijn stem zelfs bij de akoestische nummers krampachtig...) Hij leek erg ongelukkig...
De Baker-productie is inderdaad wat te veel van het goede en ze deden te hard hun best om hip te zijn. Maar toch denk ik dat de Prince-fan die ik destijds was ( en nog steeds ben overigens) deze plaat wel had kunnen waarderen. Als ik 'm had opgemerkt! Dylan ging destijds volkomen voorbij aan jongeren.
Frans
Een reactie posten