Dylan & reclame (aanvulling)

Rond mei 2012 schreef ik onder titel "Dylan & reclame" zes berichten over reclame voor singles en albums van Bob Dylan op binnenhoezen en de achterzijde van singlehoezen. De vierde aflevering van "Dylan & reclame" ging geheel over de zogenaamde "CBS Benelux liner" zoals die te vinden zijn op de achterzijde van de hoezen van Nederlandse CBS singles. (Zie hier) In die vierde aflevering plaatste ik scans van "CBS Benelux liner" no. 16, 21, 24, 25, 26 en 27. Ik dacht daarmee wel zo'n beetje alle varianten van die "CBS Benelux liner" met reclame voor een single of album van Bob Dylan te hebben gevonden. Dus niet. Vandaag vond ik op de vlooienmarkt de single "Where Am I Going?" van Barbara Streisand. (Volgens de voorzijde van de hoes is het "Where I
Am Going?", wat niet klopt.) De muziek van Streisand zegt mij niet zo veel, maar het hoesje om die single wel. Op de achterzijde van dit hoesje staat "CBS Benelux liner no. 14" met reclame voor de Dylan-single "Can You Please Crawl Out Your Window?" Het ontwerp van deze "CBS Benelux liner" wijkt af van de latere versies. Zo staan bij latere versies de catalogusnummers van de afgebeelde singles of elpees altijd onder de afbeelding terwijl de catalogusnummers bij "CBS Benelux liner no. 14" links naast de afbeeldingen staan. Verder valt op dat bij alle in "Dylan & reclame #4" afgebeelde achterzijden van singlehoezen er geen enkele verwijzing naar de single die in de hoes zit te vinden is terwijl dit bij de hier afgebeelde achterzijde van de singlehoes wel het geval is (blauwe rechthoek, rechtsboven).

Dylan kort #1054

Bob Dylan praat over The Basement Tapes, luister hier. [met dank aan Harry]
Setlists: 28 november, 29 november.
Lydia Davis: 8 Weekly: "De verhalen van Lydia Davis zijn als het lied 'Love minus zero/no limit' van Bob Dylan. 'You see, writing a song is like maths', vertrouwde Dylan een journalist toe. De juiste woorden moeten op de exact goede plek staan zodat de som klopt."
Modern Times - de herpersing door Music On Vinyl - is inmiddels verschenen. Ik heb de plaat nog niet gezien of gehoord. Ik kan er dus nog niks over zeggen. Zie hier.
Meer over het jurkje (zie eerdere berichten), zie hier. [met dank aan Dirk]
Gibsons Dylan-gitaar, zie hier.

Dylan-verzameling te koop

Dylan-verzamelaar Wil Gielen verkoopt een deel van zijn indrukwekkende collectie. Het gaat om elpees, singles, cd's, video's, boeken, bladmuziek, tijdschriften en nog veel meer. Alle items zijn afkomstig uit Japan. Het gaat niet om bootlegs maar om officieel uitgebrachte muziekdragers en boeken. Mocht je interesse hebben, neem dan contact op met Wil (voor het e-mailadres, zie de advertentie hieronder).

Dylan kort #1053

Dat jurkje: De altijd scherpe Dirk attendeerde mij binnen het uur nadat ik onderstaande bericht plaatste er op dat het Gemeentemuseum Den Haag in het bezit is van zo'n Dylan-jurkje. Zie hier. [met dank aan Dirk]
Veiling songteksten: Twee manuscripten van Bob Dylan uit de collectie van Izzy Young worden op 4 december door Christie's geveild. Het gaat om manuscripten van "Talkin' Folklore Center" en "Go Away You Bomb". Zie hier. [met dank aan Arie voor de tip]
Rolling Stone issue 1222 heeft Bob Dylan op de cover en een artikel over The Basement Tapes Complete. [met dank aan Theo]
"Bob Dylan treedt op voor publiek van 1 man" op de website van AD. Zie hier. [met dank aan Herman] Inmiddels heb ik begrepen dat dit optreden gefilmd is en vanaf 15 december op YouTube te zien zal zijn. Zie ook hier.
NRC Handelsblad, 19 november in een recensie van het concert van Brian Ferry in HMH, geschreven door Hester Carvalho: "De uitzonderlijke stem met het hoge tremolo en croonende timbre, die de afgelopen decennia zo effectief Ferry's dandy-imago accentueerde, is bij momenten niet zalvend maar uitgebeten. Bij een Leonard Cohen of Bob Dylan kunnen slijtplekken bijdragen aan een doorleefd geluid, maar Ferry past het niet. Dat bleek vooral bij de stroef klinkende versie van Dylans Don't Think Twice." [met dank aan Alja]
The Basement Tapes Raw komt op 13 binnen in de Vinyl 50. Let even op de afbeelding in de lijst, deze is van The Basement Tapes Sampler. Zie hier.
De uitzending van The Originals van 30 november zal geheel in het teken staan van The Basement Tapes, zie hier.
Dylan tribute in Dolf's Café te Sliedrecht, zie hier.
Setlists: 25 november en 26 november.

Dylan-jurkje

Bladerend door wat oude tijdschriften kwam ik in een Hitweek (jaargang 2 no. 47) dit artikel tegen. Wie kocht zo'n jurkje (voor de som van 24 gulden) in de zomer van 1967? Er zullen er inmiddels niet zo heel veel meer van zijn aangezien het jurkje, zo lees ik in Hitweek, slechts een keer of tien gewassen kan worden voor het uit elkaar valt.
"Het lieve meisje op de foto's van Nico van der Stam, is de importrice van deze Bob Dylan-jurken." Zo begint de begeleidende tekst. Bij de naam Nico van der Stam denk ik gelijk aan de foto op de voorzijde van het boek Bob Dylan Bij Benadering. Die schitterende foto, gemaakt tijdens Dylans optreden op het Isle Of Wight, is ook gemaakt door Nico van der Stam.
Zou deze Nico van der Stam meer foto's van Bob Dylan hebben gemaakt? Ongetwijfeld. Maar waar zijn die foto's dan.
Ach ja, dat jurkje. Nog niet zo heel lang geleden kocht ik het boek All Dressed Up van Jonathon Green. Op de cover van dat boek staat een jongedame. Ze draagt het Dylan-jurkje.
Nu ik er over nadenk is het misschien allemaal wat vreemd. Zie mij dan, een volwassen kerel, het ene moment verzorg ik mijn grieperige zoon, het volgende moment maak ik me druk over een jurkje dat al ruim veertig jaar niet meer te koop is.
Het moet niet gekker worden.

Hitweek 22 april 1966

Trrrring

"Hallo?"
"Ja, hallo. Met mij."
"Ja?"
"Heb je 't al gehoord?"
"Wat?"
"The Basement Tapes Complete, wat anders?"
"Ik heb 't gehoord, ja."
"Mooi hè?"
"Mooi? Fantastisch is het."
"Fabelachtig."
"Het is alsof je in de kamer zit bij Dylan en..."
"Ik had niet gedacht dat we dit ooit..."
"Ik zei nog tegen m'n vrouw dat dit wel echt historisch is."
"En nu hebben we het dan. Eindelijk. Zo veel dat we nog nooit gehoord hebben..."
"Zo veel. Het is onvoorstelbaar."
"Ik kan er nog niet over uit. Wat een muziek. Wat een artiest."
"Als je bedenkt dat dit allemaal in een paar maanden opgenomen is."
"Kippenvel krijg ik er van."
"Het is echt... Woorden schieten me te kort."
"Het is een droom die uitkomt."
"Echt werkelijk fabelachtig."
"Wat een schoonheid."
"Ja, pure schoonheid."
"Ja, dat is 't."
"Ja... Enfin ik moet weer verder."
"Werken?"
"Nee, luisteren."
"Goed je gesproken te hebben."
"Nou dag."
"Ja..."

Dylan kort #1052 (Greatest Hits)

Bob Dylan gaf gistermiddag een privé-concert met een setlist van 4 nummers, zie hier. Gisteravond gaven Dylan en band ook een 'gewoon' concert, zie hier.
Mojo over The Basement Tapes Complete, zie hier. [met dank aan Harry voor de tip]
In "Dylan kort #1051" staat een afbeelding van een elpee met de vraag wat er niet lijkt te kloppen. Ik heb meerdere reactie via de e-mail ontvangen. Het antwoord: Dit is een Braziliaanse elpee uit 1975 met de titel Bob Dylan's Greatest Hits vol. 1. Voor de hoes is de foto van Bob Dylan's Greatest Hits vol. II gebruikt. Overigens is de tracklist voor deze elpee niet identiek aan de Amerikaanse persing van Bob Dylan's Greatest Hits of de Engelse Bob Dylan's Greatest Hits. De wereldwijd uitgebrachte versies van Greatest Hits - of het nou deel 1 of  2 is - is een waar doolhof. Laat ik een kleine poging wagen.

In maart 1966 bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits uit. Zie hier. Een jaar later bracht CBS Nederland Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 (zie hier) en Bob Dylan's Greatest Hits vol. III (zie hier) uit. Deze op zichzelf staande serie van drie Greatest Hits albums zorgde later voor verwarring.

In 1967 bracht Columbia in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits uit, zie hier. (Eerste verwarring: De Nederlandse uitgave Bob Dylan's Greatest Hits vol. III heeft dezelfde foto op de hoes als deze Amerikaanse uitgave)
Rond diezelfde tijd werd in Engeland het album Greatest Hits uitgebracht met een iets andere tracklist en een andere hoes dan de Amerikaanse uitgave. Zie hier. (Tweede verwarring: Deze Engelse Greatest Hits werd vanaf 1969 ook door CBS Nederland uitgebracht. Derde verwarring: Vanaf eind jaren tachtig werd er een Greatest Hits uitgebracht met de Engelse hoes, maar de Amerikaanse tracklist.)

In 1971 verscheen in Amerika Bob Dylan's Greatest Hits vol. II, zie hier. In Europa werd dit album ook uitgebracht, maar... met de titel More Bob Dylan's Greatest Hits, zie hier, om verwarring met (Nederlandse) Bob Dylan's Greatest Hits vol. 2 uit 1967 te voorkomen en met een iets andere tracklist dan de Amerikaanse uitgave.

In 1975 verscheen in Brazilië Bob Dylan's Greatest Hits vol. I, zie hier, met een unieke tracklist en op de hoes de foto die eerder te vinden op de hoes van de Amerikaanse Bob Dylan's Greatest Hits vol. II en More Bob Dylan Greatest Hits.

En dat is slechts het topje van de Greatest Hits-ijsberg....

Dylan kort #1051

Allereerst dank aan Hans voor het schitterende stuk over The Basement Tapes Raw (de vinylversie) dat ik net met veel plezier heb gelezen (zie hieronder).
Setlists: 20 november, 21 november, 22 november.
Highway 61 Revisited MFSL-persing, zie hier.
De website van radio 1 over The Basement Tapes Complete, zie hier. [met dank aan Dirk]

Op de foto nog een van de nieuwe aanwinsten. Dit zijn de dingen waar ik lol in heb: Het klopt niet, althans zo lijkt het. Het klopt in ieder geval niet wanneer de plaat met Nederlandse ogen wordt bekeken. Wie ziet 't?

Basement vinyl

The Basement Tapes Raw op vinyl

Waarom nog teruggaan naar de herinnering aan de eerste kennismaking met de raadselachtige opnamen van Dylan met  wat The Band zou worden in die dagen van vermeend kluizenaarschap in 1967? Het kaleidoscopische, verdacht aangename landelijke Self Portrait had ons al kennis laten maken met wat eruit zou voortvloeien, maar dat dubbelalbum was pervers met een saus overgoten en had de eigenschappen van een mislukt Pollock schilderij waar de klodders verf willekeurig, zonder kracht of overtuiging op het doek gesmeten waren, het einde van een lijn scheen bereikt, het schrijversblok doemde aan de horizon, zo in tegenstelling tot wat in The Red Room van Dylan en Big Pink van Manuel en Danko een hoopvol begin had in oorspronkelijke, rauwe muziek. Daar, zo bleek al uit de paar songs die het natuurlijk weer door mijn troubadour broer Rinie in huis gebrachte Great White Wonder bood tussen schimmige tracks uit de vroege folk tijd, daar ja daalde een nieuwe en tegelijk heel oude geest neer op Dylan die hem intenser, welhaast krankzinniger dan ooit in tongen deed spreken, nog mysterieuzer dan zijn surrealistische avant psychedelische lyrics van Bringing it all Back Home tot Blonde on Blonde, die nog een literaire connectie hadden, met Rimbaud en Burroughs, hier leken de absurde maar vaak tevens diepe teksten soms uit het niets te verschijnen, ondanks dat er karakters en namen opdoken die klonken naar die van Highway 61, of gaf een ver verleden, van voor het schrift, ze prijs? Maar het erbarmelijk geperste GWW bleef net als Self Portrait een rommeltje, de lp Little White Wonder bracht daarin verbetering, het werkte als een echt album, bood meer, maar miste essentiële nummers als Too Much of Nothing en andere waarover enkel geruchten bestonden. En dan de geluidskwaliteit, nog steeds van diep onder het water kwam het tot je, dat had zijn charme, gaf een diepzee gevoel dat ik koester, maar toch... In 75 moest The Basement Tapes daar verandering in aanbrengen. Wat een misser. De sfeer werd verpest door de op zichzelf goede Band tracks uit een andere periode, er zaten overdubs op, het was een Robertson show, bovendien waren I Shall be Released en Mighty Quin er af gelaten. Zelden heb ik een plaat van Dylan zo kwaad in een hoek gesmeten (in de tachtiger jaren overheerste de bedroefd met de dolende Dylan meelevende teleurstelling, niet de woede) en ik had in blijde verwachting mijn Little White Wonder al weggegeven, geheel in de geest van die hippiejaren, je vergaarde geen bezit, maar deelde. Tot afgelopen vrijdag heb ik mijn dierbare LWW gemist zoals je dat een geliefde doet, nooit meer vond ik een gaaf exemplaar. En ben ik nu gelukkig met de vervanging die The Basement Tapes Raw zoekt te bieden? Ik ben al door heel wat fasen van waardering heen gegaan voor ik terecht kwam bij mijn huidige oordeel...

Aanvankelijk hoorde ik verschillende tracks van The Basement Tapes Complete, en besloot die niet aan te schaffen, het was teveel, en van nogal wisselende kwaliteit, ook met verschillende uitvoeringen van hetzelfde nummer achter elkaar, en daar kan ik niet goed tegen, ik zou de cd's (en dat was voor mij vinylfanaat ook een probleem) waarschijnlijk maar sporadisch ter hand nemen, al toonde het geheel een mooie chronologie, een groei werd blootgelegd. 

Twee dagen geleden stond ik met de driedubbel lp editie in mijn handen, die trilden, wat ik ook had gehad met The Times destijds die mijn broer Rinie had gekocht en waarmee het allemaal begon. De foto op de voorkant even intrigerend, iets wat je met het cd formaat simpelweg niet bereikt. Het folie er af en het fotoboek, vlug doorgebladerd, mooi! hoewel de flarden teksten die het zaakje heilig verklaarden me enigszins gezwollen aandeden, ik legde het opzij, dit was de noodzakelijke pauze die je inlast voor je de diepte in durft. Ik pakte de covers uit de box en schrok. Ze waren zo ontworpen dat ze goedkoop leken, met een nabootsing van ouderwetse tapes met hun belettering en er zat een rond gat in het midden, de binnenhoes was lelijk groen en van hard papier, zonder plastic bescherming, en ook met een gat waardoorheen al het vuil vrij spel had. Het vinyl zag er dan ook stoffig uit, vol snippers, en was er de elfstedentocht over gereden? ik keek nog eens op de achterkant van de box, made in The USA stond er, de moed zakte me in de schoenen. We zouden niet het stille vinyl krijgen waarop The Beatles Mono onlangs verschenen. Ik legde een plaat op de draaitafel en werd getrakteerd op geknetter. Wel, achteraf blijkt dit mee te vallen, na een kleine wasbeurt bleven er slechts her en der een miniem hoorbaar spetje over, een stuk of drie vier verdeeld over de albums, een opluchting van jewelste, maar ik weet niet of dat voor alle uitgaven geldt. De persing op zich, de mastering, na vele keren draaien kan ik zeggen, een fenomenale helderheid! Rijk van detail en diepte. Ik heb dit flink vergeleken met de bijgevoegde cd's en, hoe fijn ook om te beluisteren, die verliezen zonneklaar. Het orgel van Garth Hudson, dat al een hoofdrol had, zingt hier met zoveel dimensie, de klank om te huilen zo mooi. Iedere nuance, en dat zijn er hier veel, van Dylan's stem zit je dicht op de huid alsof zijn adem je bereikt. Robbie's bijensteken en slangachtig kronkelende partijen, je hoort hem in zijn kelder, je kamer verandert daarin, zo ruimtelijk komt het uit de speakers. En dan de drums, wanneer Manuel ze op zijn unieke, melodische manier beroert (ain't no more cane!) hoor je de vellen vibreren, wat de cd niet helemaal reproduceert, en ook zijn piano is duidelijk, de ritmiek vol weergegeven, niet hakketakkerig. De algehele opnamekwaliteit blijft die van een eenvoudige bandrecorder, zelfs iets van de onderzeeër ervaring is behouden, maar er hangt geen gordijn meer voor, de versluierende reverb is weg, alle instrumenten goed gescheiden, de narrow stereo doet meer dan zijn werk en dat is uit de mond van een monofanaat een groot compliment.

En biedt deze verzameling de album ervaring die ik zo miste sinds Little White Wonder? Draaibeurt nummer 1 liet me in verwarring achter. Het leek of de gein overheerste, er waren veel liedjes met onuitgekristaliseerde, vage teksten waar ik niet direct iets mee kon, al beklijfde de melodie meteen, wel heel dikwijls vloog Dylan's stem in de minder bekende Basement songs uit de bocht, munitie leverend voor wie hem geen zanger noemt. Mijn vrouw die toch echt van Dylan houdt gniffelde soms... ik kon dit maar beter in mijn eentje gaan beluisteren, je moest hier hardcore fan voor zijn vreesde ik... Gaandeweg ontstond een verbluffende samenhang, ik werd gegrepen door de flow. De meesterwerkjes zijn gelijkmatig verdeeld over de drie lp's, afgewisseld door nonsensnummers, covers die laten horen waar het allemaal vandaan komt, en vreemde tracks waar het lied ter plekke ontstaat en die je laat voelen hoe Dylan toegang krijgt tot het mysterie, dat The Basement Tapes zo bijzonder maakt en dat niet door deze editie wordt opgeheven, je bent er getuige van hoe de geest, anders kan ik het niet noemen, meester wordt over hem, een inspiratie die hem van alles influistert en die daar ergens voor hem opdoemt vanuit iets dat verleden noch toekomst is, een heden van het begin der tijden... ik weet het klinkt overdreven, maar luister en zeg me dat ik overdrijf... Mijn vrouw kwam binnen bij een nummer dat ze eerst maar gek vond en ik zg de zelfde ontroering die mij aangreep. Zoveel emotie drukt Dylans stem op dit album uit, ook in de grappige nummers, en zeker in die zoekende onaffe takes, en dat hij daardoor soms vals zingt wordt al snel tot onmisbaar traject dat hij heeft af te leggen in zijn queeste naar de stem die uitdrukt wat hem begeestert. Zoals  freejazz saxofonist Albert Ayler en Coltrane op latere leeftijd in abstracte, gierende en piepende razende solo's zochten naar het zogenaamde hemelse geluid dat ze in hun hart hoorden, zo laat Dylan zich door geen zangconventie weerhouden in The Basement om zijn hart uit te storten in muziekstijlen die hem lief zijn en waaruit hij iets schept dat uniek is en zijn stempel draagt, en zo ook kun je horen dat The Band al improviserend zijn weg vindt, alsof ze met een fractie van een tel op pikken wat Dylan aanwaait, en daar hun eigen draai aan geven. Nee, geen enkele track zou ik hier meer kunnen missen (zelfs one for the road en I'm allright die een wel heel aparte chaotisch rocky opmaat vromen voor de heavy blues (jawel) van blowin' in the wind). Misschien hadden er nog andere keuzes gemaakt kunnen worden (wild wolf?) maar The Basement Tapes Raw hebben zich in me gegrift, zelfs dieper dan Little White Wonder, en dit had ik niet durven dromen. Too Much of Nothing heeft hier de tragiek verworven van een Tears of Rage. En, raadsel op raadsel, wat is het dat Minstrel Boy zoveel beter doet klinken in deze context? Het lijkt wel een andere opname.

Ja, een intens geluksgevoel overstroomt me wanneer ik dit album op zet...

hans altena

en vergeef me de gezwollen taal, ik loop een beetje over van The Basement Tapes Raw op niet zo glanzend maar prachtig klinkend vinyl

Oh Mercy

Hoeveel Koreanen zouden er naar de muziek van Bob Dylan luisteren? Ik heb werkelijk geen idee. Er moeten wel Koreanen naar Dylans muziek luisteren. Of geluisterd hebben. Hoe ik dat weet? Het antwoord is simpel: CBS Korea heeft in maart 1990 Dylans Oh Mercy uitgebracht.
Afbeeldingen van die plaat heb ik al vaak op Searching For A Gem gezien, maar nog mooier dan staren naar de afbeeldingen van die elpee op Searching For A Gem is het om die elpee in de handen te houden. Sinds gisteren, na mijn bezoek aan de platenbeurs in Utrecht, kan ik die elpee ook daadwerkelijk vasthouden.
"Manufactured by Jiga Records Corp." staat er op de achterzijde van de hoes. En ook: "Passed censorship by K.E.C.P.P". De plaat is dus door de censuur gekomen, de Koreanen mogen luisteren. Dat is een gang van zaken die voor een Hollandse jongen als ondergetekende ondenkbaar is, gelukkig maar.
Wanneer ik mensen vertel dat ik mijn zoveelste persing van een plaat heb gekocht, luidt de eerste reactie bijna altijd: "Maar de muziek is toch steeds hetzelfde". Dat klopt natuurlijk (al zijn er vaak wel degelijk verschillen te horen), maar daar gaat het niet om. Noem het 'de afwijking van het verzamelen'.
Neem bovenstaand voorbeeld. Er kleeft een verhaal aan die Koreaanse persing van Oh Mercy. Die plaat is onder de loep genomen door de overheid. Die plaat is goedgekeurd en uitgebracht. Vervolgens is die plaat via een omweg in Utrecht terecht gekomen waar ik 'm heb gekocht.
Maar het is meer dan het verhaal. Het is ook de schitterende labels, de insert die bij de plaat zit (deels afgebeeld bij dit bericht) met aan de ene kant een lap tekst in het Koreaans, plus een foto van Bob Dylan uit de tijd van de film Hearts Of Fire en aan de andere kant de songteksten. Die insert zit bij geen enkele andere persing van Oh Mercy.
Het is heerlijk om te verzamelen, al kan ik maar moeilijk uitleggen waarom.

Dylan kort #1050

Setlists: 15 november, 17 november, 18 november.
The Art of McCartney op radio 1 (tussen kwart voor 1 en 1 uur op 18 november), luister hier. Weinig vriendelijks over Dylan in deze uitzending. [met dank aan Richard voor de tip]
Het Parool van 13 november bevatte een recensie van The Basement Tapes Complete, geschreven door Peter van Brummelen. Van Brummelen: "En nu, bijna een halve eeuw na de totstandkoming, krijgen we de opnames in hun geheel te horen. The Basement Tapes Complete bestaat uit zes cd's met in totaal 138 tracks. En allemachtig, wat een schatkist is dit. Doodserieuze nummers worden afgewisseld met (stonede?) meligheid." [Met dank aan Alja]
Written In Music heeft een recensie van The Basement Tapes Complete, zie hier.
Oproep: De Regionale Senioren Omroep in Groningen is van plan een drietal radio-uitzendingen over Bob Dylan te maken. Deze uitzendingen staan gepland voor mei 2015. De omroep is op zoek naar een "deskundige fan" die behulpzaam kan zijn bij het maken van deze uitzendingen, bij voorkeur iemand uit de regio Groningen. Indien je interesse hebt, graag contact opnemen met Oeds Jan Koster van de Regionale Senioren Omroep in Groningen. (e-mailadres: deejee.ojk@gmail.com)

The Basement Tapes Complete: disc 6

Het is tijd om over de zesde en laatste cd van The Basement Tapes Complete te schrijven. Deze zesde cd is een bonus-cd. Op deze cd staan de opnamen waarbij het schort aan de geluidskwaliteit. En de geluidskwaliteit van een groot aantal opnamen op deze zesde cd laat inderdaad nogal wat te wensen over. Natuurlijk had Sony er voor kunnen kiezen om deze opnamen in een matige geluidskwaliteit niet uit te brengen. Want, laat ik eerlijk zijn, deze zesde cd zal ik niet zo vaak draaien. Toch ben ik erg blij dat Sony het aan heeft gedurfd om ook deze opnamen toe te voegen aan The Basement Tapes Complete. Had Sony dat niet gedaan, dan was de box niet compleet geweest. Ook deze opnamen horen bij de Basement Tapes. En kijk eens naar het lijstje, tel eens even het aantal Dylan-composities op deze cd die in geen enkele andere uitvoering ooit uitgebracht is. Dat zijn er nogal wat. 
Bovendien: Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik weet wel dat ik heel wat uren intensief heb geluisterd naar bootlegs waarop de opnamen minstens net zo beroerd, zo niet beroerder van geluidskwaliteit waren als op deze bonus disc. 
Bovendien bevat deze bonus disc een aantal verborgen pareltjes. Pareltjes die we anders niet gehoord zouden hebben.

1. 2 Dollars and 99 Cents
Eerste gedachte: Het instrumentale intro klinkt als "I Heard It Through The Grapevine". Heerlijk ritme. Al spelende is het zoeken. Een oorwurm.

2. Jelly Bean
Tamboerijn? Deels onzintekst, lijkt het. Is dit al spelende componeren? Naarmate de song vordert lijkt de kwaliteit van het geluid slechter te worden. Fade out.

3. Any Time
Derde song in het min of meer zelfde muzikale stramien. Ondanks de vervorming van het geluid is hoorbaar dat Dylan dit heerlijk zingt. Breekt voortijdig af.

4. Down by the Station
Helaas zeer slecht geluid. Dit klinkt alsof het een schitterende opname had kunnen zijn.

5. Hallelujah, I've Just Been Moved (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Een stuk beter van geluid. Dylan en de mannen van The Band hebben er hoorbaar lol in. Dit lijkt heel sterk op een ander nummer waarvan de titel me nu even niet te binnen wil schieten. (Help!)

6. That's the Breaks
"Alright, it goes something like this." Het is net geen ballad, maar wel lekker. Al spelende wordt de groove gezocht en gevonden (na ongeveer 2 minuten).

7. Pretty Mary
Iets strakker gespeeld dan het vorige nummer. Heerlijke samenzang.

8. Will the Circle be Unbroken (written by A.P. Carter)
De klassieker "Will The Circle Be Unbroken" met een bluesy tintje.

9. King of France
De eerste twee, drie seconden erg slecht van geluid. Daarna is het al snel wat beter. Heerlijk gezongen met minimale muzikale begeleiding. Is dit Dylan achter de piano? Naarmate het nummer vordert komen er meer instrumenten bij. Na een minuut of twee wordt de geluidskwaliteit weer echt onder de maat, helaas.

10. She's on My Mind Again
Country, is de eerste gedachte. Klopt dit wel? Heerlijk deuntje.

11. Goin' Down the Road Feeling Bad (Traditional, arranged by Bob Dylan)
De track begint met 2 seconden van een andere opname ("King Of France"?) Heerlijke piano, klinkt als Dylan achter de toetsen. Heerlijke samenzang. Al spelende komen er steeds meer instrumenten bij. Dit swingt.

12. On a Rainy Afternoon
Iets meer uptempo. Heerlijke melodie, vooral het refrein is zeer aantrekkelijk.

13. I Can't Come in with a Broken Heart
Na 20 seconden stopt de opname. Een tweede poging breekt af na een seconde of 10. Derde poging lijkt goed te gaan. Stevig nummer. Door de slechte geluidskwaliteit komt dit helaas onvoldoende tot z'n recht.

14. Next Time on the Highway
Veel betere geluidskwaliteit. Een heerlijk nummer. Ergens tussen jaren '50 en tijdloos. Breekt helaas voortijdig af.

15. Northern Claim
Bluesy. Heerlijk gezongen.

16. Love is Only Mine
Een verborgen pareltje. Door de vervorming van het geluid kruipt Dylans schitterend gezongen partij de oren in. Helaas breekt het iets voor de 2 minutengrens af.

17. Silhouettes (written by Bob Crewe and Frank C Slay Jr.)
Geen piano en daardoor, zo lijkt het, een minder sterke vervorming van het geluid. Dylan heeft er hoorbaar zin in. Luister naar het eindeloos herhalen van de titel, in samenzang.

18. Bring it on Home
Deze opname begint met veel gepraat. Ik hoor onder andere:
Bob Dylan: "Richard sing this verse."
Richard Manuel: "What song?"
Bob Dylan: "Any song."
Is deze conversatie niet de essentie van The Basement Tapes? Oké, misschien niet de essentie, maar wel één van de essenties.
Het is al spelende zoeken en vooral veel lol met elkaar hebben. Het eindeloos zingen van de woorden "Bring It On Home".

19. Come All Ye Fair and Tender Ladies (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Ineens weer veel beter geluid. Absurd hoog gezongen, deels. Prima nummer, magere uitvoering.

20. The Spanish Song (Take 1)
Piano, tamboerijn. Waar zijn we terecht gekomen? Zuid-Amerika? Nee, het is niet goed, maar wel geestig. Fluiten, gillen, schreeuwen. En daartussen zingen de woorden zichzelf. Alles mag, zo lijkt het. Aan het einde zegt Dylan het nogmaals te willen doen.

21. The Spanish Song (Take 2)
Een tweede poging. Dezelfde ongein met een serieuze knipoog.

22. bonus track
Deze bonus disc bevat een bonus track bestaande uit (fragmenten van) twee nummers: "900 Miles From My Home" in uptempo met viool. Breekt na 40 seconden af. Daarna "Confidential". Aardig geluid. Ergens tussen jaren '50 en Frank Zappa.Veel te kort. Luister vooral ook naar wat Dylan aan het einde zegt... Há! Je hebt helemaal niet zes cd's lang naar Bob Dylan en The Band geluisterd...

Zo, en nu is het tijd om weer bij cd 1 te beginnen...

The New Basement Tapes: Lost On The River

Voor ik Lost On The River bespreek op min of meer dezelfde manier zoals ik tot nog de eerste vijf cd's van The Basement Tapes Complete heb besproken (al merk ik wel dat ik over de nummers op Lost On The River véél minder te zeggen heb dan over de nummers op The Basement Tapes Complete) wil ik eerst wat punten op een rij zetten. Om misverstanden te voorkomen.

Iedereen zal het verhaal achter Lost On The River inmiddels kennen: producer T Bone Burnett kreeg een doos met door Bob Dylan geschreven songteksten toegespeeld. Burnett verzamelde een handje vol muzikanten die Dylans teksten op muziek hebben gezet met als resultaat Lost On The River. Overal wordt geschreven dat de songteksten van Bob Dylan uit de periode van The Basement Tapes stammen, overal behalve in de laatste Uncut. In deze Uncut beweert Clinton Heylin dat de songteksten van vlak voor de zogenaamde Basement Tapes zijn en hij heeft hier goede argumenten voor.
Punt 1: De songteksten van de nummers op Lost On The River behoren waarschijnlijk niet tot de zogenaamde Basement Tapes.

Wanneer je naar de hoes van dit album kijkt zie je bovenaan "The New Basement Tapes" staan en onderaan "Lost On The River" (op foto's die op internet staan is dit omgedraaid, zie hier). In veel stukken die ik heb gelezen wordt dit geïnterpreteerd als zou "The New Basement Tapes" de naam van de gelegenheidsband zijn en "Lost On The River" de albumtitel. Misschien is dat ook wel zo. Maar het komt wel raar op mij over. Wie noemt z'n band nou "The New Basement Tapes"? "The New Basement Singers" zou veel logischer zijn, lijkt mij. Bovendien bevat dit album - min of meer - nieuwe Basement Tapes (althans, daar werd vanuit gegaan voor Clinton Heylin zijn inzichten in Uncut prijsgaf). Veel logischer lijkt het mij dat het hier gaat om het album The New Basement Tapes: Lost On The River van een naamloos gebleven gelegenheidsformatie. (Wanneer ik kijk naar de rug van het cd-hoesje raak ik helemaal in de war, daar staat: "The New Basement Tapes / Lost On The River: The New Basement Tapes".
Punt 2: Ik ben in de war.

Toen ik dit album - wat ik gemakshalve vanaf nu maar Lost On The River zal noemen - wilde kopen bleken er 2 versies van dit album op cd te zijn verschijnen. Voor beide albums werd precies dezelfde prijs gevraagd terwijl de ene versie slechts 15 nummers bevat en de andere versie maar liefst 20 nummers.
Punt 3: Kijk goed uit welke versie van Lost On The River je koopt.

Ik heb Lost On The River inmiddels ruim een week in huis. De eerste paar keer luisteren vond ik het helemaal niks. Dat kwam mede doordat ik met verkeerde verwachtingen aan het luisteren was begonnen. Ik hoopte op meer Basement Tapes, maar dit album is mijlen ver verwijderd van dat heerlijke geluid van The Basement Tapes. Toen ik eenmaal mijn verwachten had bijgesteld, hoorde ik meer de schoonheid in een aantal van de nummers op Lost On The River.
Punt 4: Lost On The River is (bijna) Dylanloos. Pas je verwachtingen aan voor je luistert.

Inmiddels heb ik redelijk wat stukken over Lost On The River gelezen. De ene recensent jubelt nog harder dan de andere recensent. Hoewel ik inmiddels wat positiever ben gaan denken over Lost On The River hoor ik - op 1 of 2 nummers na - nergens een reden om te jubelen.
Punt 5: Ik behoor niet tot de doelgroep van Lost On The River.

Ik heb begrepen dat het album dat nu net uitgekomen is de eerste van een serie albums zal zijn. Met de punten 4 en 5 in het achterhoofd lijkt het logisch dat ik ten eerste Lost On The River op Marktplaats zet en ten tweede dat ik volgende delen niet meer zal kopen. Dat is beide niet waar. Lost On The River blijft in mijn bezit en volgende delen zal ik ook kopen. Waarom? Allereerst natuurlijk vanwege Bob Dylans songteksten. Maar er ik ook een tweede reden, die tweede reden heet Rhiannon Giddens.
Punt 6: Lost On The River is een (bescheiden) aanwinst voor de Dylan-liefhebber. Stiekem kijk ik al (een beetje) uit naar een tweede album met 'Nieuwe Basement Tapes'.

Lost On The River, song voor song:

1. Down On The Bottom
Begin mooi, ingetogen. Daarna lijkt de rock-dokter voorbij gekomen te zijn met de strijkbout en verzandt dit nummer tot een dertien-in-een-dozijn-lied.

2. Married To My Hack
Dit klinkt als gemaakte chaos. De bijdragen van Elvis Costello op Lost On The River vind ik eigenlijk de grootste tegenvallers op dit album. Ik had meer van Costello verwacht.

3. Kansas City
Puur Mumford And Sons. Een prima nummer.

4. Spanish Mary
De grote ontdekking van Lost On The River voor mij is Rhiannon Giddens. "Spanish Mary" hangt van de spanning aan elkaar. Dit is één van de beste nummers op Lost On The River.

5. Liberty Street
Dit is veel te glad. Met name het begin doet mij denken aan een ballad van Lionel Richie, George Michael of andere jaren '80 klef.

6. Nothing To It
Eerste gedachte: Dit is meer Traveling Wilburys dan Basement Tapes. Niet onaardig.

7. Golden Tom - Silver Judas
Costello's beste bijdrage op Lost On The River. Mooie samenzang. Prima nummer. Mooie melodie.

8. When I Get My Hands On You
Schitterende stem. Mysterieus nummer. Een van de betere nummers op Lost On The River.

9. Duncan And Jimmy
Aaaah, heerlijk. Die banjo! Dit klinkt als oude folk. Een hoogtepunt op Lost On The River. Hoe kan het ook anders, dit is wederom Rhiannon Giddens.

10. Florida Key
Eerste gedachte: kinderliedje. Dit is mij te gladjes.

11. Hidee Hidee Ho #11
Jazzy niemendalletje. Coupletten zijn wel aardig, de refreinen staan me tegen.

12. Lost On The River #12
Een mooi begin, maar na een minuut gaat het hard bergafwaarts. (En dat terwijl dit zo'n mooie tekst heeft.)

13. Stranger
Poppy. Best aardig, maar ook weer makkelijk vergeten.

14. Card Shark
"Dit vind ik wel mooi," zegt "Mevrouw Tom". Ik kom niet verder dan "wel aardig". Een oorwurm is het in ieder geval wel.

15. Quick Like A Flash
En terug naar de jaren '80 muziek. Niet mijn ding.

16. Hidee Hidee Ho #16
De minste van de Rhiannon Giddens-nummers (maar véél beter dan de eerdere versie van "Hidee Hidee Ho"), desalniettemin een topnummer.

17. Diamond Ring
Redelijk nummer. Eentje die makkelijk in het hoofd blijft plakken.

18. The Whistle Is Blowing
Mooie stem, redelijke muziek.

19. Six Months In Kansas City (Liberty Street)
Een dieptepunt. Een nummer om over te slaan (wat ik ook iedere keer doe). Het enige nummer op Lost On The River dat mij echt irriteert. De andere nummers laten me (bijna) koud of zijn gewoon goed, maar dit niet. Dit is verschrikkelijk.

20. Lost On The River #20
Van het dieptepunt (track 19) naar het hoogtepunt (track 20) van Lost On The River. Alleen dit nummer maakt de aanschaf van dit album al meer dan de moeite waard. En nou stil zijn... Luisteren... Kippenvel.

The Basement Tapes Complete: disc 5

Na een paar dagen gedwongen rust pak ik de draad weer op waar ik gebleven was: disc 5 van The Basement Tapes Complete. Waar de discs 3 en 4 een groot aantal reeds bekende opnamen - al dan niet eerder officieel uitgebracht - in een prima geluidskwaliteit bevatten, laat de muziek op disc 5 zich misschien het best karakteriseren als "van de ene in de andere verrassing vallen". Disc 5 bevat een opmerkelijk groot aantal opnamen die niet alleen nooit eerder circuleerden, maar waarvan zelfs niet bekend was dat ze überhaupt bestonden. Disc 5 is de schijf van de verrassingen.
Genoeg ter inleiding, hierbij disc 5, song voor song:

1. Blowin' in the Wind
Eén van de grote verrassingen toen de tracklist van The Basement Tapes Complete gepubliceerd werd was de ontdekking dat Bob Dylan en The Band een aantal oude composities van Dylan gespeeld hebben, waaronder "Blowin' In The Wind".  En wat een uitvoering van "Blowin' In The Wind" is dit! Het nummer is nieuw leven ingeblazen (dat is niet grappig bedoeld) met een bluesy bewerking waarbij het tijdens het luisteren maar moeilijk is om stil te blijven zitten. Wanneer je goed luistert heeft deze versie wel wat weg van de versie van Stevie Wonder, maar dan ranziger, Dylanesker. Ruim zes minuten puur genot. Je hoeft niet serieus te kijken wanneer je "Blowin' In The Wind" speelt, zo klinkt het.

2. One Too Many Mornings
De tour 1966-versie van "One Too Many Mornings" in een 1967-kelder-jasje. Ik heb het hier al eerder geschreven: voor mij een absoluut hoogtepunt. Net als op "Blowin' In The Wind" ook hier weer heerlijk gitaarspel van Robbie Robertson.

3. A Satisfied Mind (written by Joe Hayes and Jack Rhodes)
Countrywalsje. Dit nummer kennen we natuurlijk van Dylans album Saved (1980), maar luisterend aar dit countrywalsje vraag je je toch af of dit wel hetzelfde nummer is als op Saved. Vergelijken is onzinnig, beide versies zijn mij lief (maar deze is me net iets liever...).

4. It Ain't Me, Babe
Dylan-klassieker nummer 3. Wederom een volledig nieuw jasje. Het klinkt bijna als de (nog ingetogen) blauwdruk voor de versie van "It Ain't Me Babe" zoals Dylan en The Band die brachten tijdens tournee 1974. Heerlijk gezongen, zeker in het tweede deel van het nummer. Waarom speelden Dylan en The Band deze klassiekers in de kelder in 1967? Puur speelplezier? Oefenen voor een tour die er niet kwam?

5. Ain't No More Cane (Take 1) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Breekbaar. Vergeet de versie van The Band van dit nummer op The Basement Tapes (1975), met Dylans breekbare stem klinkt dit veel beter.

6. Ain't No More Cane (Take 2) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Take 2, iets minder breekbaar, iets meer uitgewerkt en minstens net zo mooi, als deze tweede take al niet mooier is dan de eerste take. Veel te kort.

7. My Woman She's A-Leavin'
Waar heeft deze schoonheid zich al die jaren verborgen? De zoveelste potentiële hitsingle op deze boxset. Heerlijk gitaarwerk van Robertson, nog betere stemgymnastiek van Dylan.

8. Santa-Fe
Het van de eerste Bootleg Series-uitgave (1991) bekende "Santa-Fe", maar nu in een betere geluidskwaliteit. Een oorwurm. Eén keer horen betekent dagenlang gedachteloos te pas en te onpas dit voor me uitfluiten.

9. Mary Lou, I Love You Too
Eerst dacht ik country, daarna calypso. Het zal geen van beide zijn. Maar wat dan wel? Country-Calypso? Het swingt. En dan die stem! Aan het eind weet ik het: "Cha cha cha". (Of toch niet?)

10. Dress it up, Better Have it All
Iets meer uptempo. Strak gespeeld. Alleen al de baspartij maakt dit tot een must-hear. De rest is ook heerlijk. Ik roep het nog maar eens: hitsingle. Niet alleen een hitsingle voor de jaren vijftig, voor gisteren, maar ook voor vandaag en morgen.

11. Minstrel Boy
Eén van de grote verrassingen van Another Self Portrait (2013) en dus geen verrassing meer op The Basement Tapes Complete. Maar nog steeds wel beangstigend mooi. Luister naar die samenzang! Met z'n anderhalve minuut speelduur is dit veel te kort. Heer-lijk.

12. Silent Weekend
Pompende bas. Uptempo. Heerlijke samenzang tijdens de refreinen. Uit de losse pols en strak tegelijkertijd. Bevat deze vijfde cd dan geen enkel zwak nummer? Tot nog toe in ieder geval niet. Vlak voor de twee minuten grens lijkt Dylan even de microfoon kwijt te zijn. Het hoort er allemaal bij. Dit zijn tenslotte de kelder-opnamen die we nooit hadden mogen horen.

13. What's it Gonna be When it Comes Up
Spreek-zingen. Relax. Friemel-muziekje. Is dit de (muzikale) blauwdruk voor "If Dogs Run Free" van New Morning (1970)? Klinkt alsof Dylan de tekst ter plekke bedenkt. "Let me tell ya when it hurts it hurts." Aan het eind applaus voor het eigen kunnen. Puur lol.

14. 900 Miles from My Home (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Strak gespeeld, heerlijk gezongen. Deze mannen weten wat ze doen. Dit is voorbij het "een beetje klooien in de kelder"-geluid. Oorwurm. Luister naar die samenzang.

15. Wildwood Flower (written by A.P. Carter)
Hoe heet dit instrument? Een autoharp? Wie speelt dit? Wie speelt de mondharmonica? Wat doet het er toe, het klopt, het klinkt. Het bewijs dat oude (folk) songs niet altijd met een serieuze blik in de ogen gebracht hoeven te worden.

16. One Kind Favor (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Weer die mondharmonica, diep in de mix. Terug naar Dylans debuutalbum. Rustig, of niet zozeer rustig, maar een laag tempo. Werkelijk schitterend gezongen door Dylan. (En weer die autoharp of wat het dan ook is.) Deze blues is niet zozeer treurig, maar berustend.

17. She'll be Coming Round the Mountain (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Nog een 'oude kraker'. Het is al spelende zoeken naar de woorden. Een aardig niemendalletje van anderhalve minuut.

18. It's the Flight of the Bumblebee
Heerlijke piano, vooral aan het begin. Het lijkt te zweven tussen een blues en een kinderliedje.

19. Wild Wolf
Het mythische "Wild Wolf". Eindelijk, eindelijk kunnen we het horen en tegenvallen doet het niet. Het moet 1996 geweest zijn dat ik het boek Bob Dylan Behind Closed Doors van Clinton Heylin kocht. In die dagen had ik al wel wat Dylan, maar nog niet veel en nog zeker geen bootlegs. Ik was nog een Dylan-groentje, zeg maar. Ik herinner mij in het hotel in de stad waar ik het boek kocht voor het eerst te lezen in Behind Closed Doors over bootlegs. De eerste blik op de enorme lijst Basement-songs die allemaal circuleerden maar slechts voor een klein deel officieel waren uitgebracht. En in die enorm lange lijst met Basement-songs van Heylin stond één nummer dat niet circuleerde: "Wild Wolf". Sinds die avond in die hotelkamer ben ik op zoek naar "Wild Wolf" en nu, achttien jaar later heb ik niet zozeer het nummer gevonden, maar heeft "Wild Wolf" mij gevonden.
"Wild Wolf" is een instant-klassieker, natuurlijk door de mythische status, maar zeker ook door het nummer zelf. Door de manier waarop Dylan zingt. Dit klinkt na twee, drie keer luisteren als een nummer dat na tientallen, honderden keren luisteren nog steeds niet al zijn geheimen zal hebben prijsgegeven.

20. Goin' to Acapulco
De bekende opname. Die heerlijke samenzang tijdens de refreinen. Het heldere gitaarspel van Robertson. Het nog heerlijker orgelwerk van Garth Hudson waar het nummer op drijft.

21. Gonna Get You Now
Het is hoorbaar zoeken, maar al zoekende wordt steeds meer de groove gevonden. Een oorwurm. Helaas breekt het na anderhalve minuut af.

22. If I Were A Carpenter (written by James Timothy Hardin)
De sterke compositie "If I Were A Carpenter" wordt meestal zeikerig gebracht, maar Dylan en The Band weten het nummer een ranzig randje te geven waardoor dit nummer klinkt zoals het nog nooit geklonken heeft. Magistraal anders.

23. Confidential (written by Dorina Morgan)
Plink-plonk-nummer, een nummer vol los-zand-tonen en toch weten Dylan en The Band er een geheel, een song van te maken. Een aardige opname, maar niet een van mijn favorieten.

24. All You Have to do is Dream (Take 1)
En dan is het tijd voor het majesteitelijke "All You Have To Do Is Dream". Luister naar Robertsons gitaar en naar Hudsons orgel. Het klinkt nog net ingehouden. Het is op het randje, maar dat is nou net wat het zo'n lekker nummer maakt.


25. All You Have to do is Dream (Take 2)
Take 2 in een hoger tempo. Minstens net zo lekker als de eerste take van dit nummer, misschien zelfs wel lekkerder. In ieder geval is deze tweede take iets beter van geluid dan de eerste take. Na de korte gitaarsolo, rond 2 minuten, lijkt het nummer voortijdig af te breken om vervolgens toch weer verder gaan. Heerlijk, een ander woord heb ik er niet voor.

Wat een parade aan tot nog toe onbekende opnamen bevat deze vijfde cd van The Basement Tapes Complete. Luisteren naar deze cd is een ware ontdekkingstocht. Met bovenstaande heb ik alle nummers van het hoofddeel van The Basement Tapes Complete kort besproken, of liever: mijn eerste indrukken opgeschreven. In een volgend stuk zal ik aandacht schenken aan de zesde cd, de bonus-disc. 

Dylan kort #1049

Setlists: 9 november, 10 november, 12 november en 14 november.
The Basement Tapes Raw, vinyl-versie: De releasedatum van de vinyl-versie van het elfde deel van The Bootleg Series is uitgesteld tot 24 november.
Humo: In de nieuwe Humo aandacht voor The Basement Tapes Complete, een deel van het artikel is ook online te lezen. Zie hier. [met dank aan René]
The Art Of McCartney op de website van Lust For Life, zie hier. [met dank aan Dirk]
Music on Vinyl: Ik melde al eerder dat Music on Vinyl op 24 november Modenr Times opnieuw op vinyl uitbrengt. Daar blijft het voor dit jaar niet bij. Op 8 december brengt Music on Vinyl ook Bob Dylan's Greatest Hits uit. Zie hier.
"Classic album covers nagebootst door kinderen", waaronder Dylans The Times They Are A-Changin', zie hier. [met dank aan Dirk]
The Basement Tapes Complete / Raw stond vorige week zaterdag op nummer 4 van de album top 5 van de Telegraaf. [met dank aan Arie]
"Omnivoren - Bob", zie hier. [met dank aan Dirk]
Mania: In de nieuwe Mania (nr. 312) - je weet wel, het tijdschrift dat bij veel platenzaken gratis meegenomen kan worden - staat een recensie van The Basement Tapes Complete. Recensent Henri Drost noemt deze box het 'beste van 2014'. In dezelfde Mania staan ook recensies van Lost On The River ("Lost On The River is stiekem een van de beste rootsplaten van dit jaar.") en The Art Of McCartney (niks over Dylan in deze recensie). Verder blijkt uit een advertentie in deze Mania dat The Bootleg Series vol. 1 - 3 in prijs is gezakt (hoe laag de prijs nu is staat er niet bij).
Radio 1 over The Basement Tapes Complete, luister hier.
Maxazine over Lost On The River, zie hier.
Afbeelding: Het afgebeelde artikel komt uit Hitweek no 6 van 25 oktober 1968.

Bob Dylans bijdrage op The Art Of McCartney

Ik ben er weer, bijna. Dank aan allen die een reactie hebben achtergelaten bij onderstaand bericht en / of via de e-mail beterschapswensen mijn kant op hebben gestuurd. Die mailtjes zal ik zeker allemaal nog beantwoorden, maar vandaag niet meer. Ook zal ik vandaag nog niet schrijven over de vijfde cd van The Basement Tapes Complete. Daarvoor moet ik langer op een stoel kunnen zitten dan het half uurtje dat me nu lukt. Ik wil me vandaag richten op Dylans bijdrage op The Art Of McCartney.

The Art Of McCartney is een tribute-album waarop een keur aan bekende en minder bekende artiesten de songschrijver Paul McCartney eren door een nummer van zijn hand te spelen. Dit album is in vele versies op de markt gebracht. Ik heb gekozen voor de 2 cd + dvd-versie. De dvd bevat een documentaire met korte filmpjes over een groot deel van de nummers die te vinden zijn op de 2 cd's. Er zijn grofweg twee soorten korte filmpjes te zien: Er zijn filmpjes waarin beelden te zien zijn van de daadwerkelijke opnamesessie, afgewisseld met commentaar van de producent van The Art Of McCartney, en er zijn filmpjes waarbij er duidelijk geen filmbeelden van de opnamesessies gemaakt zijn. In dit geval bestaat het filmpje uit commentaar van de producent en commentaar van een Beatles-kenner over de compositie, afgewisseld met foto's van de betreffende artiest met fragmenten muziek. Dylans deel in de documentaire valt in de tweede categorie. Er zijn geen nieuwe beelden en / of muziekfragmenten van Bob Dylan in de documentaire te zien of te horen. Mocht je alleen geïnteresseerd zijn in Bob Dylans bijdrage op The Art Of McCartney, dan volstaat een uitgave zonder dvd prima.
The Art Of McCartney bestaat uit een boekwerkje in een slipcase. In het boekwerkje zitten de 2 cd's en de dvd opgeborgen. Opvallend is de prominente plaats die Bob Dylan in dit boekwerkje heeft gekregen. Bij het openslaan van het boekje zie je op de linkerpagina een paginagrote foto van Bob Dylan en op de rechterpagina de titel van deze release. Op de linkerpagina zou je veel eerder een foto van Paul McCartney dan van Bob Dylan verwachten. The Art Of McCartney is immers een uitgave die draait om Paul McCartney, niet om Bob Dylan.

Die prominente plaats van Bob Dylan in het boekwerk valt nog meer op wanneer je door de rest van het boekje bladert. Na de pagina met Dylans foto en de titelpagina volgen pagina's vol tekst. Helemaal aan het eind van het boekwerkje zitten nog vier pagina's met foto's. Slechts één van die vier pagina's bevat een grote foto (van een mij onbekende artiest), op de overige drie pagina's staat een collage van meerdere foto's.
Misschien zie ik spoken, maar op mij komt het wat vreemd over om één van de vele muzikanten - wat Bob Dylan is - op deze uitgave zo'n prominente plaats te geven in het boekwerk.

Genoeg over het boekwerk, het gaat (mij) tenslotte om Dylans muzikale bijdrage op The Art Of McCartney. Voor dit album heeft Bob Dylan "Things We Said Today" opgenomen. Van de Beatles-kenner op de dvd heb ik begrepen dat dit nummer op de b-kant van de single "A Hard Days Night" stond, dat The Beatles het graag als a-kant hadden willen uitbrengen, maar dat dit niet mocht.
Helaas geeft het boekwerk geen informatie over de muzikanten die op "Things We Said Today" spelen, maar dit klinkt als Dylans tourband.
Dylans versie van "Things We Said Today", nog geen 3 minuten lang, is een lekker catchy nummer geworden. Het hobbelt als een Beatles-nummer met een Dylan-twist (wat het ook is) voorbij. En in die paar minuten word ik ietwat heen en weer geslingerd. Het ene moment heb ik het gevoel te luisteren na een redelijke poging om een Beatles-nummer te brengen, het andere moment heb ik toch het gevoel puur Dylan te horen. Voor mijn gevoel weet Dylan het nummer net niet helemaal voldoende naar zich toe te trekken om het echt vast te pinnen. "Things We Said Today" is zeker een aardige bijdrage aan de Dylan-verzameling, maar het is naar mijn smaak zeker niet zijn meest geslaagde poging om een nummer te coveren. Dat maakt naar mijn smaak The Art Of McCartney voor de Dylan-liefhebber niet essentieel, maar wel aangenaam.

Even niet

De planning was om vanavond mijn stuk over de vijfde cd van The Basement Tapes Complete te schrijven, maar ik ben vanochtend door mijn rug gegaan en kan daardoor niet lang achter een computer zitten. Ik verwacht op z'n vroegst woensdag aan het schrijven van dat stuk toe te komen. Tot dan!

BBC News: The Basement Tapes Complete

Iets meer dan twee minuten radio (BBC News) over The Basement Tapes Complete zijn hier te beluisteren.

The Basement Tapes Complete: disc 4

De vierde cd van The Basement Tapes Complete lijkt in twee opzichten veel op de derde cd van deze box: Ten eerste staan er veel nummers in meerdere takes op die in 1975 op The Basement Tapes voor het eerst officieel werden en uitgebracht en ten tweede val ik als luisteraar van de ene verbazing in de andere. Zoveel schoonheid is er ook weer op deze vierde cd te vinden.

1. Tears of Rage (Take 1) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
"Listen" zegt Dylan nog voor de muziek start. Take 1 van "Tears of Rage", een stevige bas. Schitterend gezongen. Deel van het refrein samenzang. Deze opname is mij lief.

2. Tears of Rage (Take 2) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
Take 2. Langzaam. Is dit een wals? Het is zoeken en in het zoeken is de muziek breekbaar. Na ruim twee minuten breekt het nummer af.

3. Tears of Rage (Take 3) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
Take 3 is de bekende take, maar nu zonder overdubs. Mooi, maar niet de mooiste van de drie takes. Het breekbare van de eerste en vooral de tweede take is grotendeels verloren gegaan.

4. Quinn the Eskimo (Take 1)
"Quinn" is een nummer waar ik persoonlijk nooit zo veel mee heb gehad (en nog steeds niet heb). Als onderdeel van het grotere geheel - lees Basement Tapes Complete - is het prima op z'n plaats. Dit nummer had natuurlijk gewoon op de 1975-uitgave moeten staan.

5. Quinn the Eskimo (Take 2)
Een tweede take in een iets lager tempo. Deze take staat op Biograph. Voor een 'feestelijk' nummer als "Quinn" ligt het tempo betrekkelijk laag. Mooi orgel-werk van Garth Hudson.

6. Open the Door Homer (Take 1)
De eerste van 3 takes. Heerlijk nummer. De bekende take. Let ook even op de piano.

7. Open the Door Homer (Take 2)
Trager tempo dan de eerste take. Meer gedragen. Gezongen met een geheel andere stem. De coupletten eerder gesproken dan gezongen. Breekt binnen een minuut (helaas) al af.

8. Open the Door Homer (Take 3)
Take 3, poging 2 in een lager tempo. Dit keer zijn de coupletten meer gezongen dan gesproken. Tijdens het refrein gaat Dylan-de-zanger uit zijn dak, lijkt hij alles uit de kast te willen halen.

9. Nothing Was Delivered (Take 1)
De bekende versie. Die piano! Heerlijk. Is dit Dylan achter de toetsen?

10. Nothing Was Delivered (Take 2)
Take 2 met drums. Bluesy, iets hoger tempo. Aan het eind van het nummer wordt take 3 aangekondigd.

11. Nothing Was Delivered (Take 3)
Swing-versie. Een leuk probeersel. Breekt binnen een halve minuut af, helaas.

12. All American Boy (written by Bobby Bare)
Iets mindere geluidskwaliteit. Lol trappen. Een heerlijk nummer. Jammer dat dit maar bij 1 take gebleven is. Stel je een tweede, iets meer uitgewerkte take van dit nummer voor, gelijk op single uitbrengen.

13. Sign on the Cross
Volgens Garth Hudson in de Rolling Stone mini-docu (zie een van de berichten hieronder) is dit nummer puur improvisatie. Dit is al een bijzonder mooie compositie waar mijn mond bij iedere beluistering weer van openvalt. De gedachte dat dit al spelende gecomponeerd is, laat mijn bewondering voor dit nummer alleen maar groeien. Pure schoonheid. Luister naar Dylans stem. Luister hoe hij dit zingt met die lang aangehouden noten. Als je goed luistert hoor je Dylan vlak voor het eerste refrein wat aanwijzingen geven aan de leden van The Band. De ontlading van het refrein en dan weer terug naar het slepende, ingetogen couplet. Dit is ook een van de weinige nummers die ik ken waarbij het praat-zingen echt goed werkt. Na ruim 7 minuten stopt het nummer. Van mij had het nog wel 7 minuten door mogen gaan.

14. Odds and Ends (Take 1)
Scherp gitaarwerk van Robbie Robertson.

15. Odds and Ends (Take 2)
De bekende take. Een iets meer dan de eerste take uitgewerkte versie. Het schudt, het tiert en het is aangenaam. Wat wil een mens nog meer.

16. Get Your Rocks Off
The Dictionary of Contemporary Slang: "get one's rocks off v. 1. to enjoy oneself; 2. to have sexual intercourse". " Nog zo'n nummer waarvan het een schande is dat 't zó lang op de plank heeft gelegen. Dit heeft alles, van (seksuele) spanning tot humor. Slepend en uitdagend. Heerlijk.

17. Clothes Line Saga
Meer humor, droogkloterige humor. De bekende versie. Die heerlijk gezongen conversaties. Dylan 'doet' al zingende stemmetjes, maar niet te. De versie van dit nummer op menig bootleg begint met een korte valse start. Die ontbreekt op deze officiële versie. Waarom? Een bewuste keuze? Geen tape met de valse start voor handen bij het samenstellen van The Basement Tapes Complete? Ik weet 't niet, maar ik mis de valse start wel.

18. Apple Suckling Tree (Take 1)
Rollende piano, tamboerijn en bas (en ergens in de verte een achtergrondkoortje, zo begint 't. Vanaf het refrein komt het orgel er bij. Als je goed luistert, hoor je dat het nummer een aantal malen dreigt te ontsporen, maar Dylan en The Band rammen door.

19. Apple Suckling Tree (Take 2)
Iets meer ingehouden dan de eerste take. Dit is de bekende take. Iets meer uitgewerkt ook dan de eerste take.

20. Don't Ya Tell Henry
"Don't Ya Tell Henry" in de feest-versie met Dylan. (De versie op The Basement Tapes is zonder Dylan, door The Band alleen.) Even ongein tussendoor, zo klinkt het.

21. Bourbon Street

Blues. Dat is de eerste gedachte. Dan toch weer niet. Inclusief blazers (net als op "Don't Ya Tell Henry"), kan zo de straten van New Orleans op. Verre van uitgewerkt. Een heerlijk rommeltje. Dylan: "Play pretty boys!" Ze spelen alsof hun leven er van afhangt, maar nergens "pretty", wel ranzig en aangenaam. Een nummer om over je heen te laten walsen. Gewoon achterover leunen en ondergaan.

Voor mijn gevoel vormen cd 3 en 4 het hart van The Basement Tapes, zonder daarmee de muziek op de andere cd's tekort te willen doen. Misschien dat ik na het beluisteren van de vijfde cd deze aanname weer moet bijstellen. Een heel groot deel van de nummers op de derde en vierde cd van The Basement Tapes Complete werd al eerder officieel uitgebracht en / of circuleerde al jaren op verschillende bootlegs. Toch zijn deze derde en vierde cd een openbaring. De geluidskwaliteit is in alle gevallen zoveel beter dan wat we hadden dat het vaak lijkt tijdens het luisteren naar cd 3 en 4  alsof ik de nummers voor het eerst hoor.

Op naar cd 5. Ik heb er nu al zin in.

The Comic book and me #11

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And a Bottle of Bread"

Bij het lezen van de comic Excalibur vol. 1 no. 2 (maart 2001) kwam ik de tekst "Things Have Changed" tegen. Normaal gesproken zou ik daar niet zo van opkijken, in comics kom ik zeer regelmatig (delen van) zinnen die mij onmiddellijk doen denken aan Dylans "Things Have Changed" of "The Times They Are A-Changin'" tegen. Beide titels - of varianten daar op - komen nu eenmaal vaak in het gewone taalgebruik voor en lang niet altijd zal de schrijver van bewuste comic daarbij aan Bob Dylan hebben gedacht. (Een ander voorbeeld is "You Ain't Goin' Nowhere".) Toch had ik bij het zien van de woorden in deze aflevering van Excalibur gelijk het idee om een scan hier te plaatsen. De reden daarvoor is een andere bladzijde in deze comic. Op die andere bladzijde staat reclame voor corn snacks. Die reclame deed mij gelijk denken aan Dylans album World Gone Wrong. Alsof de maker van deze advertentie aan dit album dacht, met een knipoog.

Dylan kort #1048

Setlists: 6 november, 8 november.
File Under: The Basement Tapes Raw, zie hier.
Classic Rock Mag: "Bob Dylan wilde album maken met The Rolling Stones en The Beatles", zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #20

Het Rijksmuseum te Amsterdam. Met dank aan Bert.

The Basement Tapes Complete: disc 3

De derde cd van The Basement Tapes Complete laat mij na beluistering in verbazing achter. Drieëntwintig nummers en niet één zwak moment. Het is rollen van de ene schoonheid in de andere. Natuurlijk zijn er uitschieters naar boven, natuurlijk zijn er persoonlijke voorkeuren en nummers die mij minder doen, maar dan nog: een zwak moment heb ik op deze cd niet gevonden. 

1. Young but Daily Growing (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Een ballad. De tape start (helaas) na het begin van de song. Noten worden lang aangehouden. Breekbaar. Subtiel gitaarwerk van Robbie Robertson op de achtergrond.

2. Bonnie Ship the Diamond (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Tempo omhoog. Eerste stuk laat horen dat zingen met een kikker in de keel mogelijk is. Dylan lijkt met zijn zang (en gitaar) de leden van de band voort te drijven. Minimaal, maar effectief orgelwerk van Garth Hudson.

3. The Hills of Mexico (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Korte take, daarna gelijk opnieuw ingezet in een andere toonsoort. Incompleet helaas, wordt voortijdig afgebroken.

4. Down on Me (Traditional, arranged by Bob Dylan)
Samenzang. Kort.

5. One for the Road
Oorwurm. Samenzang in refrein. Schitterend gitaarspel van Robertson. Coupletten alleen door Dylan gezongen. "Oh, dit is dat liedje waar ze alleen maar dit [het refrein]  zingen, da's saai," zegt dochterlief. Ben ik niet met haar eens. Ik ben compleet verslingerd aan dit nummer.

6. I'm Alright
Een wat vreemde structuur leggen de instrumenten neer, maar dat wordt weer rechtgetrokken door Dylans zang. Wederom in de refreinen samenzang. Het lijkt wel alsof de derde cd alleen oorwurmen bevat. Fade out.

7. Million Dollar Bash (Take 1)
Piano, hobbel-de-bobbel-versie van dit bekende nummer. Hoorde ik een halve seconde mondharmonica of ben ik nou gek? Heerlijke, rommelige versie. Eindigt met een basloopje.

8. Million Dollar Bash (Take 2)
Een tweede poging. De bekende opname.

9. Yea! Heavy and a Bottle of Bread (Take 1)
Een eerste take van een van mijn favoriete Basement-composities. Veel piano. Iets andere tekst dan de bekende versie, alleen details.

10. Yea! Heavy and a Bottle of Bread (Take 2)
De bekende versie. Iets meer ingehouden gebracht dan de eerste versie. De samenzang aan het eind is werkelijk schitterend.

11. I'm Not There
Dylan-de-zanger. Kippenvel. Ik heb geen idee - of alleen vaag - waar Dylan over zingt, maar dat maakt niet uit. Het zijn de flitsen tekst die door komen, de manier waarop Dylan zingt die mij als luisteraar meetrekt. Mijn kop vullen met beelden. Fragmenten van een beangstigend mooi geheel dat ik alleen zie zolang dit nummer draait. Dit is een nummer om een leven lang in te verdwalen.

12. Please Mrs. Henry
Ontspanning en gein. Het orgel klinkt als een fluitje (of is het een fluitje dat zich als orgel heeft vermomd? Nah.) Zeer uitgewerkte song, zeker voor Basement-begrippen.

13. Crash on the Levee (Take 1)
Eerste take van bekend nummer. Heerlijk orgel. Tussen slepend en voortdrijvend. Bluesy. Dylan-de-zanger in topvorm.

14. Crash on the Levee (Take 2)
Tweede, bekende take. Iets minder spanning, minder bluesy dan eerste take. Iets meer binnen de lijntjes dan de eerste take.

15. Lo and Behold! (Take 1)
Drijvende muziek. Ergens tussen praten en zingen. Het moment tussen refrein en begin volgende couplet waarin het ritme van het couplet weer opgepakt moet worden is heerlijk. Halverwege verandert het praat-zingen in lach-zingen.

16. Lo and Behold! (Take 2)
Tweede take, meer uitgewerkt. De bekende versie.

17. You Ain't Goin' Nowhere (Take 1)
Eerste take. Andere tekst dan de bekende versie. Heerlijk samenzang. "Look you bunch of basement noise," zingt Dylan. Heerlijke onzin. Mooi gitaarspel van Robertson.

18. You Ain't Goin' Nowhere (Take 2)
Tweede take. De bekende versie zonder de 1975-overdubs. Is dit de eerste drumpartij op cd 3 of vergis ik me nou?

19. I Shall be Released (Take 1)
Eerste take van "I Shall Be Released", misschien wel het bekendste Basement-nummer dat niet de eerste officiële release - in 1975 - met Basement-muziek haalde. Ruwe versie en hoe schitterend dit ook is, er gaat niks boven de tweede take van dit nummer. Deze eerste take heeft een hier en daar afwijkende tekst.

20. I Shall be Released (Take 2)
Dit nummer moet inmiddels - door Dylan en anderen - honderden keren gespeeld zijn, maar dit blijft toch de mooiste versie. Veruit. De enige non-Dylan-versie die in de buurt van deze schoonheid komt is te vinden op Music From Big Pink van The Band.

21. This Wheel's on Fire (written by Bob Dylan and Rick Danko)
Drums. Het heerlijke "This Wheel's On Fire" schitterend gezongen. De bekende versie zonder de 1975-overdubs. Voor een Basement-opname is dit behoorlijk uitgewerkt.

22. Too Much of Nothing (Take 1)
Eerste take. Heerlijke samenzang in refreinen. Het ene moment stuwend, het volgende breekbaar.

23. Too Much of Nothing (Take 2)

Tweede take. Iets trager dan de eerste take, iets vrijer gezongen door Dylan. En weer die heerlijke samenzang. Luister naar die dragende baspartij, het fladderende orgelwerk van Hudson.

Nu de cd is afgelopen wil ik alleen maar meer. Opnieuw beginnen aan cd 3 of toch gewoon verder gaan met cd 4? Luisterend naar The Basement Tapes Complete maak ik me wederom woest over de overdubs die in 1975 aan een deel van deze opnamen is toegevoegd. Natuurlijk hadden in 1975 die overdubs een functie en misschien leek het toen wel een goed idee, maar achteraf bezien is en blijft het een schande. Gelukkig hebben we nu deze schitterende muziek zonder de toevoegingen uit 1975.

The Basement Tapes Complete in de tijdschriften #1

Zoals altijd rond de uitgave van een nieuw Dylan-album koop ik meer tijdschriften in de kiosk dan ik me van te voren had voorgenomen. Vandaag kocht ik er drie: Lust For Life, Mojo en Uncut. De reden dat het 'slechts' bij drie is gebleven is simpel: Ik kon niet meer tijdschriften vinden waar artikelen over The Basement Tapes Complete in staan.
Bij het openslaan van Mojo (#253, december 2014) valt mijn oog gelijk op een pagina-grote advertentie voor The Basement Tapes; The Bootleg Series vol. 11. Iets verderop in dit tijdschrift mag John Mellencamp vertellen over de plaat die zijn leven veranderde. Dat is Dylans "Like A Rolling Stone". Op pagina 36/37 kijkt Fred Dellar terug op the Great East Coast Black Out van november 1965. Hij schrijft onder andere over een bezoek van Bob Dylan aan Brian Jones tijdens deze stroomstoring. Victoria Segal bespreekt uitvoerig Lost On The River. Deze recensie is aangevuld met een kort interview met Marcus Mumford, een van de musici op Lost On The River. Tot slot, de reden voor aanschaf van Mojo: een kwart pagina beslaande positieve recensie van The Basement Tapes Complete door Michael Simmons. Geen onaardige recensie, maar ook geen opmerkelijke nieuwe inzichten in de Basement-banden.
Het Nederlandse tijdschrift Lust For Life (#45, november 2014) bevat geen advertenties of andere (korte) Dylan gerelateerde artikelen zoals in Mojo, maar wel een zes pagina's tellend artikel van Dominique van der Geld na aanleiding van de uitgave van The Basement Tapes Complete. Dit artikel van Van der Geld is geen recensie van The Basement Tapes Complete, maar een poging om The Basement Tapes in een perspectief te plaatsen. Geen onaardig artikel en zeker een van de betere artikelen over Bob Dylan ooit in Lust For Life.
Op de cover van Uncut (#211, december 2014) staat Dylan, maar dat is niet de voornaamste reden om dit tijdschrift als een absolute must read aan te bevelen. De reden om Uncut aan te bevelen is het sterke artikel van Clinton Heylin over Dylans Basement Tapes. Voor ik naar dit Heylin-artikel kijk, eerst maar even de rest van Uncut. Net als Mojo bevat Uncut een paginagrote advertentie voor The Basement Tapes;The Bootleg Series vol. 11. Graeme Thomson recenseert Lost On The River. Deze recensie wordt aangevuld met een interview met producer T-Bone Burnett die niet alleen praat over Lost On The River en Dylans Basement Tapes, maar ook hint naar het door hem reeds gehoorde nieuwe Dylan-album: Shadows In The Night. Terry Staunton heeft een korte recensie geschreven over The Art of McCartney, maar de recensie vertelt mij helaas niks over Dylans bijdrage aan dit album.
Het door Clinton Heylin geschreven artikel is - zoals ik hierboven al schreef - wat deze Uncut de moeite van aanschaf meer dan waard maakt. In dit tien pagina's tellende artikel beschrijft Clinton Heylin de Basement Tapes-geschiedenis van Dylans motorongeluk via de bootlegs en de officiële release The Basement Tapes tot aan de uitgave van The Basement Tapes Complete, met veel oog voor detail en de verschillende reels waar de Basement Tapes op staan. Ergens tussendoor voert hij nog overtuigende argumenten aan voor zijn aanname dat de Dylan-songteksten die de basis vormden voor de songs op Lost On The River helemaal niet tot de Basement Tapes behoren, maar uit de periode van vlak voor de eerste Basement Tapes-sessie.
Dit artikel van Clinton Heylin behoort naar mijn smaak tot de beste artikelen over Bob Dylan die in de laatste vijf à tien jaar in een muziektijdschrift verschenen zijn, als het al niet het beste artikel is van de afgelopen tien jaar. Kopen dus die Uncut.

Garth Hudson bezoekt Big Pink

The Lyrics since 1962

Na Writings And Drawings (1973), Lyrics 1962 - 1985 (1985) en Lyrics 1962 - 2001 (2004) is The Lyrics since 1962 het vierde boek met de verzamelde songteksten van Bob Dylan. The Lyrics since 1962 is echter verre van een geactualiseerde versie van eerdere boekuitgaven van Dylans verzamelde songteksten. Met de uitgave van The Lyrics since 1962 is er gebroken met een traditie en de Dylan-liefhebber is er rijker door geworden.
The Lyrics since 1962 is een ruggenbreker (32 x 34 x 7,5 cm). Een boek dat met twee handen getild moet worden. Wie denkt dat hij met The Lyrics since 1962 opengeslagen op schoot kan meelezen terwijl een Dylan-album draait, komt bedrogen uit. Dit boek is veel te zwaar om op schoot te houden. Dit boek moet op een stevige tafel liggen. En toch is The Lyrics since 1962 het uitgelezen boek om met een zingende Bob Dylan mee te lezen. Dit boek bevat, in tegenstelling tot de drie eerdere uitgaven met de verzamelde songteksten van Bob Dylan, namelijk de songteksten zoals Bob Dylan ze daadwerkelijk zingt. Neem bijvoorbeeld "I Shall Be Free" van The Freewheelin' Bob Dylan. Wanneer je de tekst van dit nummer zoals Dylan dit zingt op The Freewheelin' Bob Dylan vergelijkt met de tekst zoals die is afgedrukt in de drie eerdere songtekstboeken, dan zul je merken dat Bob Dylan - zeker aan het eind van een aantal verzen - iets héél anders zingt dan in het boek staat afgedrukt. Wie dezelfde tekst opzoekt in The Lyrics since 1962 vindt op de linkerpagina de tekst van "I Shall Be Free" zoals Dylan het zingt op The Freewheelin' Bob Dylan en op de rechterpagina de tekst van dit nummer zoals die stond afgedrukt in de eerdere uitgaven van Dylans verzamelde teksten.
Veel, maar zeker niet alle, songteksten in The Lyrics since 1962 zijn in meerdere varianten afgedrukt. Die varianten zijn op verschillende manieren weergegeven. Zo zijn bij een groot aantal songteksten tekstvarianten weergegeven door middel van voetnoten. Vaak gaat het hier om tekstvarianten in officieel uitgebrachte concertopnamen, maar ook de tekstvarianten in alternatieve studiotakes zijn te vinden in dit boek. Naast de tekstvarianten die aangegeven worden in voetnoten, zijn er in een aantal gevallen alternatieve songteksten in z'n geheel opgenomen, onder het kopje "Alternate takes, outtakes, futher lyrics" aan het eind van iedere sectie.
Naast de alternatieve songteksten is in The Lyrics since 1962 hier en daar een verdwaalde annotatie terug te vinden (een overblijfsel van het boek dat er niet kwam: The Complete Annotated Lyrics?)
Iedere sectie bevat de songteksten (inclusief alternatieve teksten, outtakes, etc.) van een van Dylans studio-albums. Iedere sectie wordt vooraf gegaan door een paginagrote reproductie (in kleur) van de relevante albumhoes. De voor en de achterzijde van de hoes zijn afgedrukt. De binnenhoezen, inserts etc. zijn niet afgedrukt. Aanvankelijk dacht ik dat voor deze reproducties dezelfde foto's waren gebruikt als in het boek Box Of Vision. Dit is niet het geval. Zo zijn in Box Of Vision van (bijna) alle vroege Dylan-albums de hoezen van de mono-persingen afgedrukt terwijl in The Lyrics since 1962 de hoezen van de stereo-persingen zijn afgedrukt.
Nog even over de verschillende secties, daarin vallen twee dingen op. Ten eerste zijn er ook secties voor Tell Tale Signs en Another Self Portrait opgenomen terwijl de songteksten van de andere delen van The Bootleg Series niet in een aparte sectie zijn opgenomen maar verdeeld zijn over de andere secties.

Ten tweede is The Basement Tapes in The Lyrics since 1962 geplaatst tussen New Morning en Pat Garrett and Billy the Kid, wat voor mij een onbegrijpelijke keuze is, De songteksten van The Basement Tapes hadden moeten staan tussen Blood On The Tracks en Desire (releasedatum) of - naar mijn maak nog beter - tussen Blonde on Blonde en John Wesley Harding (datum van opname).
De plaatsing van The Basement Tapes is naar mijn smaak één van de twee missers van de samenstellers van dit boek. De tweede misser draait ook om The Basement Tapes: The Lyrics since 1962 is zo'n beetje gelijktijdig met The Basement Tapes Complete op de markt gekomen, het zou naar mijn smaak dan ook logisch geweest zijn wanneer de songteksten van The Basement Tapes Complete (en Lost On The River) ook in dit boek waren opgenomen. Dit is niet het geval, helaas. Hierdoor is The Lyrics since 1962 bij aanschaf al weer incompleet.
Ondanks deze twee bezwaren is The Lyrics since 1962 de financiële investering - het boek is niet goedkoop - naar mijn smaak meer dan waard.
Dat betekent niet dat met de aanschaf van The Lyrics since 1962 de eerdere uitgaven van Dylans verzamelde songteksten weggedaan kunnen worden. Zo bevatten Writing and Drawings en The Lyrics 1962 - 1985 (proza) teksten en tekeningen van Bob Dylan en The Lyrics 1962 - 2001 facsimile's van handschriften van Dylan die niet in Lyrics since 1962 zijn opgenomen.
Al met al is The Lyrics since 1962 een beter, mooier boek geworden dan ik, zo moet ik bekennen, van te voren had verwacht.
De eerste druk van 3000 exemplaren was (nagenoeg) al uitverkocht voor het boek verscheen. Aangezien The Lyrics since 1962 al bij aankondiging zeer gewild was en de recensies over dit boek over het algemeen zeer positief zijn, doet zich nu de misselijkmakende situatie voor dat exemplaren van The Lyrics since 1962 in de voorverkoop door geldwolven zijn opgekocht die nu deze exemplaren voor absurde bedragen proberen door te verkopen. Inmiddels gaat het gerucht de ronde dat uitgever Simon and Schuster overweegt alsnog een tweede druk uit te brengen aangezien de vraag veel groter is dan het aanbod.
Ik hoop dat die tweede druk er komt. Iedere Dylan-liefhebber moet de kans krijgen om The Lyrics since 1962 in zijn bezit te krijgen tegen een redelijke prijs.

Dylan kort #1047

Een Dylan-Beatles-Stones-album! Althans, bijna dan, volgens het boek Sound Man van Glyn Johns, zie hier.
Maxazime over Lost On The River, zie hier.
Het essay van Daan Heerma van Voss dat afgelopen week in de Volkskrant stond, kan sinds gisteren ook Heerma van Voss' website gelezen worden.
The Basement Tapes Complete is deze week binnengekomen op nummer 6 in de album top 100, wat ik voor zo'n boxset vrij opmerkelijk vind. Zie hier.
Legacy Music heeft op haar website een video staan van een live-versie van "Motherless Children" van Bob Dylan, zie hier.