The comic book and me #6 (Mojo uitstapje)
Dit keer geen afbeelding uit een comic book, maar een uitstapje naar het muziektijdschrift Mojo. In dit tijdschrift zijn in de loop der jaren enkele comics verschenen, waaronder onderstaande comic uit Mojo 50 van januari 1998.
Dylan kort #1037 (The Basement Tapes Complete)
The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11: Dit album is inmiddels te bestellen in de iTunes Store. Het aardige is, zo heb ik begrepen, dat de bestellen alvast 3 nummers krijgt om te beluisteren. Uiteraard ben ik, na het horen van dit bericht, ook gelijk de iTunes Store ingedoken. Er bleken drie nummers reeds te koop te zijn voor 99 cent per stuk: "Odds and Ends (alt version take 1)", "Ain't No More Cane (alt version take 2)" en "Dress It Up, Better Love It All". Aangezien ik nieuwsgierig ben, koop ik de drie nummers. Tot mijn stomme verbazing heb ik tien minuten later voor 3 nummers betaald, maar kan ik er maar 2 beluisteren. Ik kan je vertellen dat dat niet goed is voor mijn humeur. Het gaat me niet om die 99 cent, maar om mijn nieuwsgierigheid. Ik wil ook "Dress It Up, Better Love It All" kunnen horen!
Uiteraard staat het internet vol met stukken over de aanstaande release van het elfde deel van The Bootleg Series en (bijna) alle berichten zijn vol enthousiasme. Het moge duidelijk zijn dat ik verre van de enige ben die uitkijkt naar de release van The Basement Tapes Complete.
Afgelopen week viel een grote partij oude tijdschriften in mijn schoot. Een enorme mazzel voor een papierverslinder als ondergetekende. In een van die oude tijdschriften, Mojo #25, december 1995, kwam ik onderstaande, zeer toepasselijke bericht tegen.
Uiteraard staat het internet vol met stukken over de aanstaande release van het elfde deel van The Bootleg Series en (bijna) alle berichten zijn vol enthousiasme. Het moge duidelijk zijn dat ik verre van de enige ben die uitkijkt naar de release van The Basement Tapes Complete.
Afgelopen week viel een grote partij oude tijdschriften in mijn schoot. Een enorme mazzel voor een papierverslinder als ondergetekende. In een van die oude tijdschriften, Mojo #25, december 1995, kwam ik onderstaande, zeer toepasselijke bericht tegen.
Een voorproefje: The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11
Op de website van Rolling Stone kun je "Odds And Ends" van The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11 beluisteren. (Zie hier) Het gaat natuurlijk om streaming audio, wat verre van de optimale geluidskwaliteit is. Maar ondanks dat is duidelijk te horen dat de nieuwe uitgave van The Basement Tapes een hele verbetering zal zijn - qua geluidskwaliteit - ten opzichte van wat we tot nog toe hadden.
[met dank aan de vele tipgevers]
[met dank aan de vele tipgevers]
The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11
Sinds de uitgave van The Basement Tapes hebben we nog enkele nummers van deze legendarische sessies gekregen via The Bootleg Series vol. 2 en vol. 10, en de soundtrack van de film I'm Not There.
Als er een periode is uit Bob Dylans omvangrijke carrière die uitstekend past in The Bootleg Series, dan is het wel de periode van The Basement Tapes. Al is het alleen al vanwege het feit dat een aantal van deze opnamen op de allereerste bootleg ooit stonden. Daarnaast zijn het opnamen waar liefhebbers van Bob Dylans muziek vaak zeer liefdevol over spreken, terwijl ze nooit voor een officieel album bedoelt waren.
Nu, na jaren wachten, is het dan eindelijk zover en brengt Columbia Records / Legacy Recordings op 4 november de 6 cd's tellende uitgave The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11 uit. Deze zes cd's bevatten maar liefst 138 nummers. Niet alleen bevatten deze cd's opnamen die nooit eerder circuleerden onder Dylan-liefhebbers, maar zijn voor deze uitgave ook de onlangs ontdekte originele opnamebanden gebruikt en dus mag je er van uit gaan dat de geluidskwaliteit van deze opnamen, in vergelijking met wat circuleert, van een verbluffende geluidskwaliteit zal zijn.
De tracklist, overgenomen van Bob Dylans officiële website:
CD 1
1. Edge of the Ocean
2. My Bucket's Got a Hole in It (written by Clarence Williams)
3. Roll on Train
4. Mr. Blue (written by Dewayne Blackwell)
5. Belshazzar (written by Johnny Cash)
6. I Forgot to Remember to Forget (written by Charlie A Feathers and Stanley A Kesler)
7. You Win Again (written by Hank Williams)
8. Still in Town (written by Hank Cochran and Harlan Howard)
9. Waltzing with Sin (written by Sonny Burns and Red Hayes)
10. Big River (Take 1) (written by Johnny Cash)
11. Big River (Take 2) (written by Johnny Cash)
12. Folsom Prison Blues (written by Johnny Cash)
13. Bells of Rhymney (written by Idris Davies and Peter Seeger)
14. Spanish is the Loving Tongue
15. Under Control
16. Ol' Roison the Beau (Traditional, arranged by Bob Dylan)
17. I'm Guilty of Loving You
18. Cool Water (written by Bob Nolan)
19. The Auld Triangle (written by Brendan Francis Behan)
20. Po' Lazarus (Traditional, arranged by Bob Dylan)
21. I'm a Fool for You (Take 1)
22. I'm a Fool for You (Take 2)
CD 2
1. Johnny Todd (Traditional, arranged by Bob Dylan)
2. Tupelo (written by John Lee Hooker)
3. Kickin' My Dog Around (Traditional, arranged by Bob Dylan)
4. See You Later Allen Ginsberg (Take 1)
5. See You Later Allen Ginsberg (Take 2)
6. Tiny Montgomery
7. Big Dog
8. I'm Your Teenage Prayer
9. Four Strong Winds (written by Ian Tyson)
10. The French Girl (Take 1) (written by Ian Tyson and Sylvia Tyson)
11. The French Girl (Take 2) (written by Ian Tyson and Sylvia Tyson)
12. Joshua Gone Barbados (written by Eric Von Schmidt)
13. I'm in the Mood (written by Bernard Besman and John Lee Hooker)
14. Baby Ain't That Fine (written by Dallas Frazier)
15. Rock, Salt and Nails (written by Bruce Phillips)
16. A Fool Such As I (written by William Marvin Trader)
17. Song for Canada (written by Pete Gzowski and Ian Tyson)
18. People Get Ready (written by Curtis L Mayfield)
19. I Don't Hurt Anymore (written By Donald I Robertson and Walter E Rollins)
20. Be Careful of Stones That You Throw (written by Benjamin Lee Blankenship)
21. One Man's Loss
22. Lock Your Door
23. Baby, Won't You be My Baby
24. Try Me Little Girl
25. I Can't Make it Alone
26. Don't You Try Me Now
CD 3
1. Young but Daily Growing (Traditional, arranged by Bob Dylan)
2. Bonnie Ship the Diamond (Traditional, arranged by Bob Dylan)
3. The Hills of Mexico (Traditional, arranged by Bob Dylan)
4. Down on Me (Traditional, arranged by Bob Dylan)
5. One for the Road
6. I'm Alright
7. Million Dollar Bash (Take 1)
8. Million Dollar Bash (Take 2)
9. Yea! Heavy and a Bottle of Bread (Take 1)
10. Yea! Heavy and a Bottle of Bread (Take 2)
11. I'm Not There
12. Please Mrs. Henry
13. Crash on the Levee (Take 1)
14. Crash on the Levee (Take 2)
15. Lo and Behold! (Take 1)
16. Lo and Behold! (Take 2)
17. You Ain't Goin' Nowhere (Take 1)
18. You Ain't Goin' Nowhere (Take 2)
19. I Shall be Released (Take 1)
20. I Shall be Released (Take 2)
21. This Wheel's on Fire (written by Bob Dylan and Rick Danko)
22. Too Much of Nothing (Take 1)
23. Too Much of Nothing (Take 2)
CD 4
1. Tears of Rage (Take 1) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
2. Tears of Rage (Take 2) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
3. Tears of Rage (Take 3) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
4. Quinn the Eskimo (Take 1)
5. Quinn the Eskimo (Take 2)
6. Open the Door Homer (Take 1)
7. Open the Door Homer (Take 2)
8. Open the Door Homer (Take 3)
9. Nothing Was Delivered (Take 1)
10. Nothing Was Delivered (Take 2)
11. Nothing Was Delivered (Take 3)
12. All American Boy (written by Bobby Bare)
13. Sign on the Cross
14. Odds and Ends (Take 1)
15. Odds and Ends (Take 2)
16. Get Your Rocks Off
17. Clothes Line Saga
18. Apple Suckling Tree (Take 1)
19. Apple Suckling Tree (Take 2)
20. Don't Ya Tell Henry
21. Bourbon Street
CD 5
1. Blowin' in the Wind
2. One Too Many Mornings
3. A Satisfied Mind (written by Joe Hayes and Jack Rhodes)
4. It Ain't Me, Babe
5. Ain't No More Cane (Take 1) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
6. Ain't No More Cane (Take 2) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
7. My Woman She's A-Leavin'
8. Santa-Fe
9. Mary Lou, I Love You Too
10. Dress it up, Better Have it All
11. Minstrel Boy
12. Silent Weekend
13. What's it Gonna be When it Comes Up
14. 900 Miles from My Home (Traditional, arranged by Bob Dylan)
15. Wildwood Flower (written by A.P. Carter)
16. One Kind Favor (Traditional, arranged by Bob Dylan)
17. She'll be Coming Round the Mountain (Traditional, arranged by Bob Dylan)
18. It's the Flight of the Bumblebee
19. Wild Wolf
20. Goin' to Acapulco
21. Gonna Get You Now
22. If I Were A Carpenter (written by James Timothy Hardin)
23. Confidential (written by Dorina Morgan)
24. All You Have to do is Dream (Take 1)
25. All You Have to do is Dream (Take 2)
CD 6
1. 2 Dollars and 99 Cents
2. Jelly Bean
3. Any Time
4. Down by the Station
5. Hallelujah, I've Just Been Moved (Traditional, arranged by Bob Dylan)
6. That's the Breaks
7. Pretty Mary
8. Will the Circle be Unbroken (written by A.P. Carter)
9. King of France
10. She's on My Mind Again
11. Goin' Down the Road Feeling Bad (Traditional, arranged by Bob Dylan)
12. On a Rainy Afternoon
13. I Can't Come in with a Broken Heart
14. Next Time on the Highway
15. Northern Claim
16. Love is Only Mine
17. Silhouettes (written by Bob Crewe and Frank C Slay Jr.)
18. Bring it on Home
19. Come All Ye Fair and Tender Ladies (Traditional, arranged by Bob Dylan)
20. The Spanish Song (Take 1)
21. The Spanish Song (Take 2)
Starend naar de tracklist is het echt watertanden. Eindelijk krijgen we het mythische "Wild Wolf" te horen en wie had ooit gedacht dat Bob Dylan "Blowin' In The Wind" tijdens The Basement Tapes-sessies heeft opgenomen.
Ik kan bijna niet wachten tot het 4 november is. Stel je voor, de herfst van 2014 zal gevuld zijn met The Basement Tapes en niets anders dan The Basement Tapes. Zes cd's lang. 138 nummers.
Laat de blaadjes maar vallen en de wind rond het huis jagen. Ik zal binnen zitten. Luisteren en nog eens luisteren.
Naast de 6 cd's tellende box The Basement Tapes Complete: The Bootleg Series vol. 11 komt op 4 november onder de titel The Basement Tapes Raw: The Bootleg Series vol. 11 ook een 2 cd-versie uit. Deze dubbel-cd bevat de hoogtepunten van de 6 cd boxset.
De tracklist:
CD 1
1. Open the Door, Homer (Restored version)
2. Odds and Ends (Alternate version)
3. Million Dollar Bash (Alternate version)
4. One Too Many Mornings (Unreleased)
5. I Don't Hurt Anymore (Unreleased) (written by Donald I Robertson and Walter E Rollins)
6. Ain't No More Cane (Alternate version) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
7. Crash on the Levee (Restored version)
8. Tears of Rage (Without overdubs) (written by Bob Dylan and Richard Manuel)
9. Dress it up, Better Have it All (Unreleased)
10. I'm Not There (Previously released)
11. Johnny Todd (Unreleased) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
12. Too Much of Nothing (Alternate version)
13. Quinn the Eskimo (Restored version)
14. Get Your Rocks Off (Unreleased)
15. Santa-Fe (Previously released)
16. Silent Weekend (Unreleased)
17. Clothes Line Saga (Restored version)
18. Please, Mrs. Henry (Restored version)
19. I Shall be Released (Restored version)
CD 2
1. You Ain't Goin' Nowhere (Alternate version)
2. Lo and Behold! (Alternate version)
3. Minstrel Boy (Previously released)
4. Tiny Montgomery (Without overdubs)
5. All You Have to do is Dream (Unreleased)
6. Goin' to Acapulco (Without overdubs)
7. 900 Miles from My Home (Unreleased) (Traditional, arranged by Bob Dylan)
8. One for the Road (Unreleased)
9. I'm Alright (Unreleased)
10. Blowin' in the Wind (Unreleased)
11. Apple Suckling Tree (Restored version)
12. Nothing Was Delivered (Restored version)
13. Folsom Prison Blues (Unreleased) (written by Johnny Cash)
14. This Wheel's on Fire (Without overdubs) (written by Bob Dylan and Rick Danko)
15. Yea! Heavy and a Bottle of Bread (Restored version)
16. Don't Ya Tell Henry (Alternate version)
17. Baby, Won't You be My Baby (Unreleased)
18. Sign on the Cross (Unreleased)
19. You Ain't Goin' Nowhere (Without overdubs)
The Basement Tapes Raw: The Bootleg Series vol. 11 zal ook op elpee verschijnen.
Een persbericht is te vinden op Bob Dylans officiële website.
[met dank aan de vele mensen die mij vandaag via de e-mail op de hoogte brachten van deze aanstaande release]
Trrrring
"Hoi, met mij. Hoe is 't?"
"Jah... Niet zo goed eigenlijk."
"Niet zo goed? Hoezo?"
"Nou, ik heb gisteravond naar Empire Burlesque geluisterd."
"Ja..."
"En ik vond 't eigenlijk wel mooi."
"Prima toch."
"Jawel..."
"Maar?"
"Nou, het is zelfs zo erg, dat ik vandaag de hele lange werkdag aan maar één ding kon denken: zo snel mogelijk naar huis om weer naar Empire Burlesque te luisteren."
"Dus?"
"Het klopt niet..."
"Hoezo?"
"Ik heb altijd tegen iedereen geroepen dat ik Empire Burlesque Dylans slechtste album vind... En nu verlang ik naar dat album... Ik wil het horen... Ik denk aan bijna niks anders meer..."
"Ik zie 't probleem nog niet zo, hoor."
"Ik schaam me, eigenlijk."
"Schamen? Waarom?"
"Waarom? Omdat ik van Empire Burlesque geniet natuurlijk!"
"Ach, stel je niet aan. Het is gewoon een fase waar je doorheen moet. Heb ik ook gehad."
"Echt waar? Ook met Empire Burlesque?"
"Ja, ook met Empire Burlesque. Ging vanzelf weer over."
"Er is dus nog hoop voor me?"
"Ja hoor, maak je niet druk. Bovendien staan er best mooie nummers op dat album."
"O ja, 'When The Night Comes Falling'..."
"'Tight Connection' natuurlijk."
"En 'Dark Eyes'."
"O ja, 'Dark Eyes', werkelijk schitterend. En 'Trust Yourself' vind ik ook wel mooi, hoor."
"'I'll Remember You'..."
"Zeker... Nu ik er over nadenk is 't eigenlijk best jammer dat Dylan niet vaker nummers van Empire Burlesque live speelt. Vind je niet?"
"Schrijf een brief."
"Wat?"
"Schrijf een brief, aan Dylan. Een brief waarin je vraagt om meer nummers van Empire Burlesque tijdens concerten."
"Zou dat zin hebben dan, denk je?"
"Waarschijnlijk niet, maar je kunt het altijd proberen, toch?"
"Ja, waarom eigenlijk ook niet... Ik denk dat ik het ga proberen."
"Mag ik je dan om een verzoekje vragen?"
"Natuurlijk, zeg 't maar."
"Nou, als je dan schrijft, vraag dan gelijk even wanneer hij deel twee van Chronicles uitbrengt."
"... Dat doe ik niet."
"Waarom niet?"
"Hij ziet me aankomen."
"Dan doe ik 't zelf wel."
"Maar wacht dan even tot ik mijn brief verzonden heb. Twee brieven in één keer is wat te veel, denk ik."
"Je bekijkt 't maar."
"Je bekijkt 't maar? Hoezo?"
"Jij doet ook niks voor mij, waarom zou ik het dan voor jou doen?"
"Tjonge, jonge... Kinderachtig hoor."
"We zijn uitgepraat."
"Doe even normaal zeg, ik..."
Tuut tuut tuut...
"Jah... Niet zo goed eigenlijk."
"Niet zo goed? Hoezo?"
"Nou, ik heb gisteravond naar Empire Burlesque geluisterd."
"Ja..."
"En ik vond 't eigenlijk wel mooi."
"Prima toch."
"Jawel..."
"Maar?"
"Nou, het is zelfs zo erg, dat ik vandaag de hele lange werkdag aan maar één ding kon denken: zo snel mogelijk naar huis om weer naar Empire Burlesque te luisteren."
"Dus?"
"Het klopt niet..."
"Hoezo?"
"Ik heb altijd tegen iedereen geroepen dat ik Empire Burlesque Dylans slechtste album vind... En nu verlang ik naar dat album... Ik wil het horen... Ik denk aan bijna niks anders meer..."
"Ik zie 't probleem nog niet zo, hoor."
"Ik schaam me, eigenlijk."
"Schamen? Waarom?"
"Waarom? Omdat ik van Empire Burlesque geniet natuurlijk!"
"Ach, stel je niet aan. Het is gewoon een fase waar je doorheen moet. Heb ik ook gehad."
"Echt waar? Ook met Empire Burlesque?"
"Ja, ook met Empire Burlesque. Ging vanzelf weer over."
"Er is dus nog hoop voor me?"
"Ja hoor, maak je niet druk. Bovendien staan er best mooie nummers op dat album."
"O ja, 'When The Night Comes Falling'..."
"'Tight Connection' natuurlijk."
"En 'Dark Eyes'."
"O ja, 'Dark Eyes', werkelijk schitterend. En 'Trust Yourself' vind ik ook wel mooi, hoor."
"'I'll Remember You'..."
"Zeker... Nu ik er over nadenk is 't eigenlijk best jammer dat Dylan niet vaker nummers van Empire Burlesque live speelt. Vind je niet?"
"Schrijf een brief."
"Wat?"
"Schrijf een brief, aan Dylan. Een brief waarin je vraagt om meer nummers van Empire Burlesque tijdens concerten."
"Zou dat zin hebben dan, denk je?"
"Waarschijnlijk niet, maar je kunt het altijd proberen, toch?"
"Ja, waarom eigenlijk ook niet... Ik denk dat ik het ga proberen."
"Mag ik je dan om een verzoekje vragen?"
"Natuurlijk, zeg 't maar."
"Nou, als je dan schrijft, vraag dan gelijk even wanneer hij deel twee van Chronicles uitbrengt."
"... Dat doe ik niet."
"Waarom niet?"
"Hij ziet me aankomen."
"Dan doe ik 't zelf wel."
"Maar wacht dan even tot ik mijn brief verzonden heb. Twee brieven in één keer is wat te veel, denk ik."
"Je bekijkt 't maar."
"Je bekijkt 't maar? Hoezo?"
"Jij doet ook niks voor mij, waarom zou ik het dan voor jou doen?"
"Tjonge, jonge... Kinderachtig hoor."
"We zijn uitgepraat."
"Doe even normaal zeg, ik..."
Tuut tuut tuut...
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #18
Hoi Tom,
In het kader van waar Dylan niet of nauwelijks is, deze boek-cover.
En ik dacht aan dit:
Someone showed me a picture and I just laughed
Dignity never been photographed
I went into the red, went into the black
Into the valley of dry bone dreams
Groet,
Frits
The comic book and me #5
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Twee keer ben ik deze week Bob Dylan tegengekomen in een comic, maar in beide gevallen is het maar de vraag of de maker van de comic ook daadwerkelijk Dylan in gedachten had bij het maken van de comic. Ik zie dingen die er (mogelijk) niet zijn. Misschien had dit een aflevering van "Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is" moeten zijn. Maar dan, het gaat om comics.
De eerste is Avenger 367 waarin Vision vraagt "How does it feel?" en ik kan het niet helpen dat mijn gedachten bij het lezen van die vraag gelijk afdwalen naar "Like A Rolling Stone" waarin deze vraag vele malen gesteld wordt.
En dan moet ik het eigenlijk ook nog een keer hebben over de drie comics die samen Dylans biografie vertellen. Maar dat is voor een latere aflevering van "The comic book and me".
Aanvulling Dylan kort #1036
Ik heb inmiddels van twee Beatles-liefhebbers begrepen dat de uitgaven van Ox Tango Music tot de grijze markt gerekend kunnen worden en dat uitgaven van The Beatles door deze maatschappij qua geluidskwaliteit zeer zeker een verbetering ten opzichte van wat eerder circuleerde zijn.
Dylan kort #1036
Shadows In The Night: Aangezien er nog steeds geen officiële aankondiging van dit album is, kunnen we concluderen dat dit album niet op 22 of 26 augustus gaat verschijnen. Aangezien "Full Moon And Empty Arms" nog steeds op Dylans officiële website te beluisteren is, ga ik er van uit dat de uitgave van Shadows In The Night alleen uitgesteld is.
Lost On The River; The New Basement Tapes verschijnt op 11 november. Lost On The River bevat twintig nummers. De teksten voor deze nummers werden door Bob Dylan in 1967 geschreven en door een groot aantal muzikanten, onder leiding van T. Bone Burnette op muziek gezet. Inmiddels is een nummer van Lost On The River, "Nothing To It", als video verschenen, zie hier.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog niet diep onder de indruk ben van "Nothing To It". Misschien is dat een kwestie van nog even wennen, misschien ook niet. Dit nummer is in ieder geval geen Dylan (mijn denkfout, ik luisterde aanvankelijk met een verkeerd verwachtingspatroon). Dat zal voor alle nummers op Lost On The River gelden. Het is afhankelijk van je perspectief, vanuit welke hoek je naar dit album kijkt. Aan de ene kant kan Lost On The River bekeken worden als een album vol Dylan-covers. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat covers niet mijn ding zijn. Die blik tempert mijn enthousiasme voor Lost On The River. Aan de andere kant biedt Lost On The River de mogelijkheid om een aantal nooit eerder gepubliceerde songteksten van Dylan te horen. Dat maakt mij dan weer wel enthousiast.
Laat er geen twijfel over bestaan, ik zal Lost On The River zeker aanschaffen. Maar tussen nu en de dag van uitgave van dit album moet ik mezelf nog overtuigen van het feit dat dit geen nieuw Dylan-album is. Als me dat lukt, kan ik - hoop ik - Lost On The River met de juiste instelling beluisteren: een mogelijkheid om nooit eerder gehoorde Dylan-songteksten tot me te nemen.
De tracklist: Down On The Bottom / Married To My Hack / Kansas City / Spanish Mary / Liberty Street / Nothing To It / Golden To Silver Judas / When I Get My Hands On You / Ducan And Jimmy / Florida Key / Hidee Hidee Ho #11 / Lost On The River #12 / Stranger / Card Shark / Quick Like A Flash / Hidee Hidee Ho #16 / Diamond Ring / The Whistle Is Blowing / Six Months In Kansas City (Liberty Street) / Lost On The River #20
Een paar dingen: ik vermoed dat "Kansas City", "Liberty Street" en "Six Months In Kansas City (Liberty Street)" drie verschillende nummers zijn waarvoor dezelfde songtekst van Dylan is gebruikt. En is "Duncan And Jimmy" en een Dylan-rewrite van "Duncan And Brady"?
The Complete Annotated Lyrics schijnt niet meer te verschijnen en vervangen te zijn door The Lyrics Since 1962. The Lyrics Since 1962 schijnt een vuistdik boek te worden met daarin niet alleen de eerder in Lyrics 1962 - 2001 verschenen songteksten, aangevuld met de songteksten sinds 2001, maar ook tekstvarianten zoals bijvoorbeeld tijdens concerten gezongen. Er is nog veel onduidelijk over dit boek (en dat terwijl het in oktober moet verschijnen). De prijs, volgens de eerste berichten, zal stevig zijn: ongeveer 150 euro. Ik heb berichten gehoord dat het boek in een gelimiteerde oplage uitgegeven zal worden. Aan de andere kant heb ik ook al berichten over een goedkopere paperback-editie gelezen. Het is te hopen dat uitgever Simon & Schuster binnen afzienbare tijd meer duidelijkheid geeft.
Setlists: 18 augustus, 19 augustus, 20 augustus. [geen verrassingen]
OxTango Music: Patrick maakte me er op attent dat OxTango Music binnenkort twee Dylan-titels uitbrengt: The Complete Basement Tapes (4 cd) en Historic Live 1965 & 1966 (2 cd). Het is mij niet geheel duidelijk of het hier om zogenaamde 'grijze releases' of bootlegs gaat. Welke van de twee het ook is, het is maar de vraag in hoeverre deze uitgaven iets bevatten wat we nog niet kenden.
Charles Bukowski: Bert stuurde mij een foto van een pagina uit Vrouwen van Charles Bukowski. Op die foto lees ik de volgende zinnen: "Bobby zette zijn cassette-recorder aan. De muziek sloeg als een golf over de achterbank. Bob Dylan." [met dank aan Bert!]
Dat mailtje van Bert herinnerde mij er aan dat ik Women van Bukowski nog op het stapeltje nog-te-lezen-boeken heb liggen. Na wat bladeren vond ik het: "Bobby turned on the tape deck. The music hit the back seat like a wave. Bob Dylan." (Virgin Books, 2009; blz. 188).
Dat mailtje deed mij gelijk aan nog twee zaken denken: 1. In Love Is A Dog From Hell van Bukowski staat een gedicht waar Dylan in genoemd wordt. 2. Ik heb ooit een ander boek van Bukowski gelezen (proza) waar Bob Dylan in voorbij komt, maar ik weet niet meer welk boek. De vraag welk boek dat geweest is houdt mij al een tijdje bezig. Het is een al-jaren-knagende-vraag.
Lost On The River; The New Basement Tapes verschijnt op 11 november. Lost On The River bevat twintig nummers. De teksten voor deze nummers werden door Bob Dylan in 1967 geschreven en door een groot aantal muzikanten, onder leiding van T. Bone Burnette op muziek gezet. Inmiddels is een nummer van Lost On The River, "Nothing To It", als video verschenen, zie hier.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog niet diep onder de indruk ben van "Nothing To It". Misschien is dat een kwestie van nog even wennen, misschien ook niet. Dit nummer is in ieder geval geen Dylan (mijn denkfout, ik luisterde aanvankelijk met een verkeerd verwachtingspatroon). Dat zal voor alle nummers op Lost On The River gelden. Het is afhankelijk van je perspectief, vanuit welke hoek je naar dit album kijkt. Aan de ene kant kan Lost On The River bekeken worden als een album vol Dylan-covers. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat covers niet mijn ding zijn. Die blik tempert mijn enthousiasme voor Lost On The River. Aan de andere kant biedt Lost On The River de mogelijkheid om een aantal nooit eerder gepubliceerde songteksten van Dylan te horen. Dat maakt mij dan weer wel enthousiast.
Laat er geen twijfel over bestaan, ik zal Lost On The River zeker aanschaffen. Maar tussen nu en de dag van uitgave van dit album moet ik mezelf nog overtuigen van het feit dat dit geen nieuw Dylan-album is. Als me dat lukt, kan ik - hoop ik - Lost On The River met de juiste instelling beluisteren: een mogelijkheid om nooit eerder gehoorde Dylan-songteksten tot me te nemen.
De tracklist: Down On The Bottom / Married To My Hack / Kansas City / Spanish Mary / Liberty Street / Nothing To It / Golden To Silver Judas / When I Get My Hands On You / Ducan And Jimmy / Florida Key / Hidee Hidee Ho #11 / Lost On The River #12 / Stranger / Card Shark / Quick Like A Flash / Hidee Hidee Ho #16 / Diamond Ring / The Whistle Is Blowing / Six Months In Kansas City (Liberty Street) / Lost On The River #20
Een paar dingen: ik vermoed dat "Kansas City", "Liberty Street" en "Six Months In Kansas City (Liberty Street)" drie verschillende nummers zijn waarvoor dezelfde songtekst van Dylan is gebruikt. En is "Duncan And Jimmy" en een Dylan-rewrite van "Duncan And Brady"?
The Complete Annotated Lyrics schijnt niet meer te verschijnen en vervangen te zijn door The Lyrics Since 1962. The Lyrics Since 1962 schijnt een vuistdik boek te worden met daarin niet alleen de eerder in Lyrics 1962 - 2001 verschenen songteksten, aangevuld met de songteksten sinds 2001, maar ook tekstvarianten zoals bijvoorbeeld tijdens concerten gezongen. Er is nog veel onduidelijk over dit boek (en dat terwijl het in oktober moet verschijnen). De prijs, volgens de eerste berichten, zal stevig zijn: ongeveer 150 euro. Ik heb berichten gehoord dat het boek in een gelimiteerde oplage uitgegeven zal worden. Aan de andere kant heb ik ook al berichten over een goedkopere paperback-editie gelezen. Het is te hopen dat uitgever Simon & Schuster binnen afzienbare tijd meer duidelijkheid geeft.
Setlists: 18 augustus, 19 augustus, 20 augustus. [geen verrassingen]
OxTango Music: Patrick maakte me er op attent dat OxTango Music binnenkort twee Dylan-titels uitbrengt: The Complete Basement Tapes (4 cd) en Historic Live 1965 & 1966 (2 cd). Het is mij niet geheel duidelijk of het hier om zogenaamde 'grijze releases' of bootlegs gaat. Welke van de twee het ook is, het is maar de vraag in hoeverre deze uitgaven iets bevatten wat we nog niet kenden.
Charles Bukowski: Bert stuurde mij een foto van een pagina uit Vrouwen van Charles Bukowski. Op die foto lees ik de volgende zinnen: "Bobby zette zijn cassette-recorder aan. De muziek sloeg als een golf over de achterbank. Bob Dylan." [met dank aan Bert!]
Dat mailtje van Bert herinnerde mij er aan dat ik Women van Bukowski nog op het stapeltje nog-te-lezen-boeken heb liggen. Na wat bladeren vond ik het: "Bobby turned on the tape deck. The music hit the back seat like a wave. Bob Dylan." (Virgin Books, 2009; blz. 188).
Dat mailtje deed mij gelijk aan nog twee zaken denken: 1. In Love Is A Dog From Hell van Bukowski staat een gedicht waar Dylan in genoemd wordt. 2. Ik heb ooit een ander boek van Bukowski gelezen (proza) waar Bob Dylan in voorbij komt, maar ik weet niet meer welk boek. De vraag welk boek dat geweest is houdt mij al een tijdje bezig. Het is een al-jaren-knagende-vraag.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #17
Bovenstaande foto, gemaakt tijdens Pukkelpop 2014, uit De Standaard ontving ik van Dirk. Waarvoor dank!
The New Basement Tapes - Nothing To It
Er liggen een heleboel e-mails op mij te wachten en er stapelen zich zaken op die op deze blog moeten, maar door tijdgebrek kom ik daar momenteel niet aan toe. Echter, onderstaande video van het in november uit te komen album Lost On The River; The New Basement Tapes moest even snel tussendoor toch hier geplaatst worden. Later meer.
The comic book and me #4
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Fantastic Four #557 (juli 2008): Reed Richards (Mister Fantastic) en Sue Richards (Invisible Woman) vieren hun trouwdag met een etentje in een restaurant. Hij geeft haar een ring. En zij? Zij geeft hem de nieuwe cd van Bob Dylan.
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Fantastic Four #557 (juli 2008): Reed Richards (Mister Fantastic) en Sue Richards (Invisible Woman) vieren hun trouwdag met een etentje in een restaurant. Hij geeft haar een ring. En zij? Zij geeft hem de nieuwe cd van Bob Dylan.
The comic book and me #3 (mijn associatie, twee maal)
Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Gisteren heb ik met zoonlief het boek Marvel Encyclopedia bekeken. Dat hebben we uitvoerig gedaan. Ik schat dat er (veel) meer dan duizend afbeeldingen in het boek staan en we hebben ze allemaal bekeken. Natuurlijk heeft niet iedere afbeelding evenveel kijktijd gekregen. Van de ene comic-figuur waren we nou eenmaal meer onder de indruk dan van de andere figuur. Wij zijn, in tegenstelling tot al die Marvel-superhelden - ook maar gewoon mensen.
Twee keer moest ik aan Bob Dylan denken, de eerste keer bij Jack Frost, de tweede keer bij Tarantula. Twee figuren die ik nog nooit eerder was tegengekomen. Jack Frost is een zilverkleurige, gespierde vent die voor het eerst in augustus 1941 in een comic verscheen, zo leert de encyclopedie. Tarantula is een "Hero for Hire with a sting" en lijkt wel wat op - hoe kan het ook anders - Spider-Man. Tarantula verscheen voor het eerst in 2006 in een comic.
Beide Marvel-figuren hebben natuurlijk niks met Bob Dylan te maken, het is mijn associatie.
In "The Comic Book And Me #1" verwees ik al naar het stuk van Brian Cronin waarin hij 70 scans uit comics met een Dylan-verwijzing plaatste. Een tijdje geleden heb ik een lijstje gemaakt van de door Cronin genoemde comics en dat lijstje neem ik sindsdien mee wanneer ik op comic-jacht ga. Van dit lijstje vond ik onlangs Outlaw Nation #3 en Outlaw Nation #4. De grap is dat ik tijdens het lezen niet dezelfde Dylan-associatie als Brian Cronin had (voor Cronins associaties zie hier), maar wel een andere Dylan-associatie. Het nummerbord van een auto in Outlaw Nation #3 (en iets minder duidelijk in #4) deed mij aan Bob Dylan denken. Het is mijn (vergezochte?) associatie.
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"
Gisteren heb ik met zoonlief het boek Marvel Encyclopedia bekeken. Dat hebben we uitvoerig gedaan. Ik schat dat er (veel) meer dan duizend afbeeldingen in het boek staan en we hebben ze allemaal bekeken. Natuurlijk heeft niet iedere afbeelding evenveel kijktijd gekregen. Van de ene comic-figuur waren we nou eenmaal meer onder de indruk dan van de andere figuur. Wij zijn, in tegenstelling tot al die Marvel-superhelden - ook maar gewoon mensen.
Twee keer moest ik aan Bob Dylan denken, de eerste keer bij Jack Frost, de tweede keer bij Tarantula. Twee figuren die ik nog nooit eerder was tegengekomen. Jack Frost is een zilverkleurige, gespierde vent die voor het eerst in augustus 1941 in een comic verscheen, zo leert de encyclopedie. Tarantula is een "Hero for Hire with a sting" en lijkt wel wat op - hoe kan het ook anders - Spider-Man. Tarantula verscheen voor het eerst in 2006 in een comic.
Beide Marvel-figuren hebben natuurlijk niks met Bob Dylan te maken, het is mijn associatie.
In "The Comic Book And Me #1" verwees ik al naar het stuk van Brian Cronin waarin hij 70 scans uit comics met een Dylan-verwijzing plaatste. Een tijdje geleden heb ik een lijstje gemaakt van de door Cronin genoemde comics en dat lijstje neem ik sindsdien mee wanneer ik op comic-jacht ga. Van dit lijstje vond ik onlangs Outlaw Nation #3 en Outlaw Nation #4. De grap is dat ik tijdens het lezen niet dezelfde Dylan-associatie als Brian Cronin had (voor Cronins associaties zie hier), maar wel een andere Dylan-associatie. Het nummerbord van een auto in Outlaw Nation #3 (en iets minder duidelijk in #4) deed mij aan Bob Dylan denken. Het is mijn (vergezochte?) associatie.
Dylan kort #1035
Setlists: 13 augustus, 14 augustus, 15 augustus. (geen verrassingen)
Dylan tribute (Knol & Friends): Een verslag van Peter 't Lam, zie hier.
Book endorsement: Voor het boek Ralph Peer And The Making Of Populair Roots Music van Barry Mazor heeft Bob Dylan een book endorsement geschreven, zie hier. Dit boek is, bij mijn weten, nog niet verschenen.
Dylan tribute (Knol & Friends): Een verslag van Peter 't Lam, zie hier.
Book endorsement: Voor het boek Ralph Peer And The Making Of Populair Roots Music van Barry Mazor heeft Bob Dylan een book endorsement geschreven, zie hier. Dit boek is, bij mijn weten, nog niet verschenen.
Tim Knol & Friends
De uitzending van Knevel en Van den Brink van 11 augustus kan hier bekeken worden. [met dank aan Frans]
Marnix over (het eerste deel) van dit concert, zie hier.
De afbeelding komt uit de Veronica gids van deze week. [met dank aan Frans]
Tim Knol & Friends: Tribute To Bob Dylan - door Ed
Dylan in het Concertgebouw. Dat klinkt goed met die fluweelzachte akoestiek. Alleen daarom al verdiende het initiatief van Tim Knol en zijn vrienden lof. We waren er woensdagavond: ik en mijn vrouw/vriendin Dity. Een Tribute to Bob Dylan door Tim Knol & Friends. Dylan tussen Mozart, Beethoven, Schubert, Bach en Brahms. In dat rijtje hoort hij ook thuis.
En de aftrap was puik: Tim Knol met pet die in de verte wel iets deed denken aan de jonge Dylan uit Greenwich Village. Zijn buik is te dik, zijn wangen zijn te bol, maar hij heeft wel een stem voor de jonge Dylan. En een feeling. Going To Acapulco, een Basement-Tape song –wel, je kan obligater beginnen. Blazersgroep erbij en deze heerlijk dromerige song beloofde veel.
Of dat eruit kwam? Ja en nee. Veel vrienden, veel vertolkingen, maar de kwaliteit wisselde sterk, zoals bijna altijd het geval is met tribute-concerten. Vooral voor de pauze een sterk wisselvallig concert. Topper: Admiral Freebee met Man In The Long Black Coat. Rauwe stem, muzikaal top begeleid. Voor hem een van de missers: Djurre de Haan met A Hard Rain’s Gonna Fall. Vreselijk braaf gezongen, met een benepen stemmetje. Sorry, maar direct doorspoelen.
Bent van Looy struikelde over de tekst van Make You Feel My Love. Jammer, deed het best goed achter de piano. Maar diezelfde Van Looy revancheerde zich na de pauze in de persoon van…David Bowie. Hij zong als een volleerde Bowie diens Song For Bobby (album Hunky Dory).
En dat valt Tim Knol en vrienden te prijzen: het was geen doorsnee tribute-concert. In de (uitverkochte) zaal veel a-typische Dylan-concertgangers: oudere vrouwen en nette mannen. Maar juist de typische Dylan-liefhebber kwam aan zijn trekken met allesbehalve de usual suspects. Wat te denken van Days Of 49? Eigenlijk een song die Dylan zelf covert op Self Portrait, de club van Anne Soldaat maakte er een spetterend nummer van. Tim Knol zelf verraste met The Man In Me.
Natuurlijk, Blowin’ In The Wind (subtiel gezongen door Tangarine onder het grote orgel, het Asser duo dat even fijntjes You Ain't Going Nowhere voor het voetlicht bracht). Maar ook … The Tweeter And The Monkeyman op tekst gezet door Freek de Jonge. Uiteraard, The Traveling Willburys
Een hoogtepunt. Geweldig optreden. Freek kreeg de zaal plat met zijn sublieme en ter plekke verzonnen sketch. Het publiek achter de band (naast het orgel) had last van een slecht geluid. Een groepje mensen verliet zelfs de zaal. Nou, dat kun je beter niet doen als Freek in de buurt is.
Chapeau voor Nico Dijkshoorn. Hij (en vooral de band) was op dreef met Most Of The Time, dat hij vooraf liet gaan door een typisch Dijkshoorn-verhaal. Ernst Jansz excelleerde; hij vlamde met De Verloren Straat, het vertaalde Desolation Row. Nee, ik houd niet van vertalingen van Dylan-teksten (hoe knap ook gedaan), maar Jansz deed wel iets heel moois met de tekst. En hij zong het complete nummer van A tot Z, en dat kun je van Dylan zelf niet zeggen tijdens zijn concerten. Met strakke band.
Dolf Jansen, ook zo’n dwarsstraat. Dolf (Freek: “Tijdens de repetitie rende hij alleen maar de trappen op en af in de grote zaal”) vertolkte Loudon Wainwright’s Talking To Bobby. Geestig en gedreven. Applaus.
Jan Donkers, de muziekjournalist, was er, evenals Leo Blokhuis. Hmmm, hadden voor mij wel mogen wegblijven. Gek, beide heren moeten ALTIJD iets zeggen over de gruizige stem van Dylan tijdens diens concerten. Voorspelbaar en eeuwig hetzelfde deuntje. Ik vind dat dodelijk voor journalisten. En Henk Hofstede (Love Minus Zero) en Marike Jager (Mama, You’ve Been On My Mind)? Niet slecht, maar niet bijzonder.
En dan toch maar even aan het eind: Roos Rebergen (Roosbeef) had daar niet mogen staan.Tenminste, niet met haar vertolking van Dylan-covers. Zij kwam op met een leuk praatje. Spontaan en geestig, zoals ze is. En scoorde nog net een mager zesje met Lay Lady Lay. Maar haar Simple Twist Of Fate (samen met Djurre de Haan)? Rampzalig! Sorry, Roos, ik vind je een aanwinst voor Nederland, maar vertil je niet aan Dylan. Simple Twist Of Fate is een wonderschone song, maar die werd nu geruïneerd.
Oké, een beetje rommelig was het af en toe wel woensdagavond. En Tim Knol moet nog leren hoe hij een groepje boe-roepend publiek (vanwege het slechte geluid bij het orgel) netjes tot de orde moet roepen. Hoewel, het deed, heel even, denken aan het Judas-concert in Manchester 1996 toen de elektrische gitaren van Dylan en The Hawks (aka The Band) het publiek in de gordijnen joegen.
Tim Knol deed dat feitelijk ook. Hij snauwde, pakte zijn gitaar en Playde Fucking Loud met zijn bandleden. En dat in het deftige Concertgebouw. Daar had je bij moeten zijn. Nou, dat was ik.
Ed
En de aftrap was puik: Tim Knol met pet die in de verte wel iets deed denken aan de jonge Dylan uit Greenwich Village. Zijn buik is te dik, zijn wangen zijn te bol, maar hij heeft wel een stem voor de jonge Dylan. En een feeling. Going To Acapulco, een Basement-Tape song –wel, je kan obligater beginnen. Blazersgroep erbij en deze heerlijk dromerige song beloofde veel.
Of dat eruit kwam? Ja en nee. Veel vrienden, veel vertolkingen, maar de kwaliteit wisselde sterk, zoals bijna altijd het geval is met tribute-concerten. Vooral voor de pauze een sterk wisselvallig concert. Topper: Admiral Freebee met Man In The Long Black Coat. Rauwe stem, muzikaal top begeleid. Voor hem een van de missers: Djurre de Haan met A Hard Rain’s Gonna Fall. Vreselijk braaf gezongen, met een benepen stemmetje. Sorry, maar direct doorspoelen.
Bent van Looy struikelde over de tekst van Make You Feel My Love. Jammer, deed het best goed achter de piano. Maar diezelfde Van Looy revancheerde zich na de pauze in de persoon van…David Bowie. Hij zong als een volleerde Bowie diens Song For Bobby (album Hunky Dory).
En dat valt Tim Knol en vrienden te prijzen: het was geen doorsnee tribute-concert. In de (uitverkochte) zaal veel a-typische Dylan-concertgangers: oudere vrouwen en nette mannen. Maar juist de typische Dylan-liefhebber kwam aan zijn trekken met allesbehalve de usual suspects. Wat te denken van Days Of 49? Eigenlijk een song die Dylan zelf covert op Self Portrait, de club van Anne Soldaat maakte er een spetterend nummer van. Tim Knol zelf verraste met The Man In Me.
Natuurlijk, Blowin’ In The Wind (subtiel gezongen door Tangarine onder het grote orgel, het Asser duo dat even fijntjes You Ain't Going Nowhere voor het voetlicht bracht). Maar ook … The Tweeter And The Monkeyman op tekst gezet door Freek de Jonge. Uiteraard, The Traveling Willburys
Een hoogtepunt. Geweldig optreden. Freek kreeg de zaal plat met zijn sublieme en ter plekke verzonnen sketch. Het publiek achter de band (naast het orgel) had last van een slecht geluid. Een groepje mensen verliet zelfs de zaal. Nou, dat kun je beter niet doen als Freek in de buurt is.
Chapeau voor Nico Dijkshoorn. Hij (en vooral de band) was op dreef met Most Of The Time, dat hij vooraf liet gaan door een typisch Dijkshoorn-verhaal. Ernst Jansz excelleerde; hij vlamde met De Verloren Straat, het vertaalde Desolation Row. Nee, ik houd niet van vertalingen van Dylan-teksten (hoe knap ook gedaan), maar Jansz deed wel iets heel moois met de tekst. En hij zong het complete nummer van A tot Z, en dat kun je van Dylan zelf niet zeggen tijdens zijn concerten. Met strakke band.
Dolf Jansen, ook zo’n dwarsstraat. Dolf (Freek: “Tijdens de repetitie rende hij alleen maar de trappen op en af in de grote zaal”) vertolkte Loudon Wainwright’s Talking To Bobby. Geestig en gedreven. Applaus.
Jan Donkers, de muziekjournalist, was er, evenals Leo Blokhuis. Hmmm, hadden voor mij wel mogen wegblijven. Gek, beide heren moeten ALTIJD iets zeggen over de gruizige stem van Dylan tijdens diens concerten. Voorspelbaar en eeuwig hetzelfde deuntje. Ik vind dat dodelijk voor journalisten. En Henk Hofstede (Love Minus Zero) en Marike Jager (Mama, You’ve Been On My Mind)? Niet slecht, maar niet bijzonder.
En dan toch maar even aan het eind: Roos Rebergen (Roosbeef) had daar niet mogen staan.Tenminste, niet met haar vertolking van Dylan-covers. Zij kwam op met een leuk praatje. Spontaan en geestig, zoals ze is. En scoorde nog net een mager zesje met Lay Lady Lay. Maar haar Simple Twist Of Fate (samen met Djurre de Haan)? Rampzalig! Sorry, Roos, ik vind je een aanwinst voor Nederland, maar vertil je niet aan Dylan. Simple Twist Of Fate is een wonderschone song, maar die werd nu geruïneerd.
Oké, een beetje rommelig was het af en toe wel woensdagavond. En Tim Knol moet nog leren hoe hij een groepje boe-roepend publiek (vanwege het slechte geluid bij het orgel) netjes tot de orde moet roepen. Hoewel, het deed, heel even, denken aan het Judas-concert in Manchester 1996 toen de elektrische gitaren van Dylan en The Hawks (aka The Band) het publiek in de gordijnen joegen.
Tim Knol deed dat feitelijk ook. Hij snauwde, pakte zijn gitaar en Playde Fucking Loud met zijn bandleden. En dat in het deftige Concertgebouw. Daar had je bij moeten zijn. Nou, dat was ik.
Ed
Trrrring
"Met mij."
"Ja?"
"Knevel en Van den Brink gisteravond gezien?"
"Net vanochtend gekeken, via Uitzending Gemist."
"Ik vond het niet veel, jij wel?"
"Nuh, maar 't was toch ook niet slecht."
"Nee, niet slecht, nee."
"Die Tim Knol en Nico Dijkshoorn kwamen er wel aardig uit, al stelden Knevel en Van den Brink de verkeerde vragen."
"Zoals altijd..."
"Het had ook wel wat langer mogen duren."
"Tsja, misschien. Ik was nou niet echt onder de indruk van die versie van 'Most Of The Time' die Knol en Dijkshoorn speelden."
"Mijn mankement is dat ik, wanneer ik zo iets hoor, al snel niet meer luister, maar naar het origineel verlang."
"Precies, heb ik ook altijd."
"En dan dat geneuzel over de drie akkoorden van 'Blowin' In The Wind'..."
"Jeuk krijg ik er van."
"Verschrikkelijk toch... Maar slecht was 't niet, die uitzending."
"Nee, dat niet, nee."
"Ga jij woensdag naar dat concert met Knol en Dijkshoorn?"
"Nee, ik voel me nooit zo thuis op zo'n tribute-concert. Ik bedoel, alleen maar blije mensen om je heen en op het podium nog meer blijdschap en dan met z'n allen roepen hoe geweldig Dylan is. Als ik daar tussen sta verlang ik alleen maar naar thuis waar ik het echte werk kan horen. En jij?"
"Nee. Hoeft van mij ook niet zo. Ik gun ze alle plezier die avond, maar mijn ding is het niet."
"Nou dag hè."
"Ja tot kijk... O, wacht even, schiet me net iets te binnen."
"Ja..."
"Waarom kom je woensdagavond niet hier, dan draaien we wat muziek, biertje erbij. Dan maken we onze eigen tribute-avond er van."
"...Ja, is goed. Doen we. Ik zorg wel voor wat te eten."
"Da's dan geregeld. Ik zie je dan."
"Ja, tot dan."
"Ja?"
"Knevel en Van den Brink gisteravond gezien?"
"Net vanochtend gekeken, via Uitzending Gemist."
"Ik vond het niet veel, jij wel?"
"Nuh, maar 't was toch ook niet slecht."
"Nee, niet slecht, nee."
"Die Tim Knol en Nico Dijkshoorn kwamen er wel aardig uit, al stelden Knevel en Van den Brink de verkeerde vragen."
"Zoals altijd..."
"Het had ook wel wat langer mogen duren."
"Tsja, misschien. Ik was nou niet echt onder de indruk van die versie van 'Most Of The Time' die Knol en Dijkshoorn speelden."
"Mijn mankement is dat ik, wanneer ik zo iets hoor, al snel niet meer luister, maar naar het origineel verlang."
"Precies, heb ik ook altijd."
"En dan dat geneuzel over de drie akkoorden van 'Blowin' In The Wind'..."
"Jeuk krijg ik er van."
"Verschrikkelijk toch... Maar slecht was 't niet, die uitzending."
"Nee, dat niet, nee."
"Ga jij woensdag naar dat concert met Knol en Dijkshoorn?"
"Nee, ik voel me nooit zo thuis op zo'n tribute-concert. Ik bedoel, alleen maar blije mensen om je heen en op het podium nog meer blijdschap en dan met z'n allen roepen hoe geweldig Dylan is. Als ik daar tussen sta verlang ik alleen maar naar thuis waar ik het echte werk kan horen. En jij?"
"Nee. Hoeft van mij ook niet zo. Ik gun ze alle plezier die avond, maar mijn ding is het niet."
"Nou dag hè."
"Ja tot kijk... O, wacht even, schiet me net iets te binnen."
"Ja..."
"Waarom kom je woensdagavond niet hier, dan draaien we wat muziek, biertje erbij. Dan maken we onze eigen tribute-avond er van."
"...Ja, is goed. Doen we. Ik zorg wel voor wat te eten."
"Da's dan geregeld. Ik zie je dan."
"Ja, tot dan."
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #16
email van Truck Fish:
Bijdrage voor “Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is” ??
Ik heb het niet gezien, maar op de Volkskrant online zag ik een artikel over een tv programma met dirigent Reinbert de Leeuw. Een paar citaten:
Die avond 'moest' openen met de 'tovenaar' Igor Stravinsky. De première van zijn Sacre du printemps in Parijs was het grootste schandaal uit de muziekgeschiedenis. Later componeerde hij hermetische, religieuze muziek, om zichzelf niet te herhalen. De Leeuw zei het hem na: 'Je mag alles herhalen, behalve jezelf.'
De gepassioneerde verteller. Die voelt zich nog lang geen 75 en beseft dat je in het leven moet leren al die waarheden van rond je 20ste af te leren om zo de ogen te openen voor het nieuwe.
Wat hij geleerd had: zijn zoektocht is een lange reis, maar het raadsel (waaróm is nou juist Erbarme dich zo mooi?) zal nooit worden opgelost - dat is het mooie ervan.
Bijdrage voor “Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is” ??
Ik heb het niet gezien, maar op de Volkskrant online zag ik een artikel over een tv programma met dirigent Reinbert de Leeuw. Een paar citaten:
Die avond 'moest' openen met de 'tovenaar' Igor Stravinsky. De première van zijn Sacre du printemps in Parijs was het grootste schandaal uit de muziekgeschiedenis. Later componeerde hij hermetische, religieuze muziek, om zichzelf niet te herhalen. De Leeuw zei het hem na: 'Je mag alles herhalen, behalve jezelf.'
De gepassioneerde verteller. Die voelt zich nog lang geen 75 en beseft dat je in het leven moet leren al die waarheden van rond je 20ste af te leren om zo de ogen te openen voor het nieuwe.
Wat hij geleerd had: zijn zoektocht is een lange reis, maar het raadsel (waaróm is nou juist Erbarme dich zo mooi?) zal nooit worden opgelost - dat is het mooie ervan.
Televisie
Ik kreeg net een telefoontje: vanavond bij Knevel en Van den Brink iets over Dylan.
Ik heb geen idee wat.
Kijken? Dacht 't wel. En als 't vanavond niet lukt, dan bekijk ik morgen de opname wel.
Dylan kort #1034
"(Like A) Rolling Stone": Frans stuurde mij een aantal mails over de Rolling Stones en hun versie van "Like A Rolling Stone" [waarvoor dank!]. "Like A Rolling Stone" is te vinden op het Stones' album Stripped. Op 25 juni jl. speelden de Rolling Stones tijdens een concert in Madrid - op verzoek van fans - "Like A Rolling Stone". De mailtjes van Frans deden mij denken aan de onlangs gekochte afleveringen van fanzine Stones People Europe met foto's van de Rolling Stones en Bob Dylan. Die foto's zijn gemaakt op 27 juli 1995 in Montpellier. Tijdens dit concert verzorgde Bob Dylan het voorprogramma voor de Rolling Stones. Tijdens het concert van de Stones kwam Dylan het podium om voor een gastoptreden tijdens "Like A Rolling Stone". De afbeelding bij dit bericht is een bladzijde uit Stones People Europe no. 3, 1996.
Honderd: Op zijn weblog zal Gert Van Nieuwenhove zijn persoonlijke top 100 plaatsen, beginnend bij 100 en aftellend naar 1. Dylans Oh Mercy haalt die lijst van 100 net niet, maar Van Nieuwenhove heeft vandaag wel een stuk over dit album gepubliceerd (zie hier). In de nog te publiceren top 100 zal Bob Dylan drie keer voorbij komen, zo heb ik begrepen. [met dank aan Gert voor de tip]
Boyhood is een voor mij nog onbekende film maar het enthousiasme van Bert over deze film heeft me wel nieuwsgierig gemaakt. In de film speelt gitarist Charlie Sexton een rolletje en zijn een paar seconden van Dylans "Beyond The Horizon" te horen. [met dank aan Bert]
Nooit meer de vuilnisman spekken
Het verhuizen van de boeken is nog lang niet klaar, maar ik vind het wel genoeg voor vandaag. Ik stop er mee. Op een ander moment ga ik wel weer verder. Dan moeten er nog meer boeken van de ene naar de andere kast gebracht worden. Dan moeten er nog tientallen knipsels in het archief opgeborgen worden.En lijsten, nog meer lijsten moeten opgehangen worden.
Nadat ik er helemaal doorzat, heb ik een plakboek gepakt. Een plakboek vol Dylan-snippers en korte aantekeningen over Dylan op de tv, de radio en in boeken en tijdschriften. Bladerend door dat plakboek kwam ik twee foto's tegen. De foto's moet iemand ooit uit een tijdschrift geknipt hebben. Ik vond die foto's een paar jaar geleden in de hoes van een elpee die ik net gekocht had. Subterranean Homesick Blues, de
Kijk naar die foto's. Ze zijn ooit door iemand knullig, maar wel met liefde uitgeknipt. Ze zijn gekoesterd. Ooit werden ze opgeplakt met een klein beetje lijm aan de vier hoeken. Later zijn we weer losgehaald van het papier of uit het plakboek. De hoekjes zijn daardoor gescheurd. Ondanks de scheuren en ontbrekende hoeken kon de vorige eigenaar het niet over zijn hart verkrijgen om ze weg te gooien. Misschien werden ze ooit in een schoolagenda geplakt om er iedere keer tijdens het opslaan van die agenda even naar te kunnen staren. Staren naar foto's van Bob Dylan om de gedachte aan het nog te maken huiswerk te verzachten. Zoiets, zo stel ik me voor.
In de loop der jaren zijn de twee foto's vodjes geworden. Maar het zijn wel vodjes die jarenlang gekoesterd zijn. Ik kon en kan zoiets niet weggooien. Ik kan het gewoonweg niet over mijn hart verkrijgen. Nooit gekund.
En dus heb ik die vodjes toen ik ze een paar jaar geleden vond in een platenhoes, eerst een tijdje onder een stapel boeken gelegd om de kreukels en vouwen er enigszins uit te krijgen. Daarna heb ik ze zorgvuldig ingeplakt in een plakboek vol gevonden vodjes, aantekeningen en oude kassabonnetjes.
Soms pak ik dat plakboek uit de kast. Dan blader ik even. En iedere keer wanneer ik deze twee vodjes zie, denk ik aan de elpee Subterranean Homesick Blues, de Nederlandse mono-persing. Dan denk ik aan de puber die ruim veertig jaar geleden die foto's uit een tijdschrift knipte en ze koesterde.
Alleen daarom al zal ik nooit een vodje weg kunnen gooien.
Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #15
Iedere dag loop ik hier langs en pas nu schiet me te binnen dat het iets is voor de rubriek Dylan zien waar hij (enz)
Frans
The comic book and me #2
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And a Bottle of Bread"
Geloof jij in toeval? Ik eigenlijk niet, al overkomt het toeval me soms toch. Zoals vandaag.
Een week of twee geleden heb ik mijn oude liefde voor comics weer enigszins opgepakt. Gisteren schreef ik daar voor het eerst over op deze blog. Bob Dylan in comics. In dat stuk verwees ik onder andere naar een stuk over dit onderwerp dat op de dag dat Bob Dylan 70 werd op het internet geplaatst werd.
Vanmiddag was ik in een winkel waar - aldus de eigenaar - zo'n dertigduizend comics te koop worden aangeboden. Een waar walhalla voor mijn teruggevonden liefde voor comics, maar aangezien 'mevrouw Tom' en dochterlief geen interesse in comics hebben en ik ze niet enkele uren wilde laten wachten terwijl ik (en zoonlief) door de bakken vol comics spitte(n), heb ik in een rap tempo een aantal comics uitgezocht. Een aantal van de uitgezochte comics heb ik bijna willekeurig uitgekozen om 'eens te proberen', om te kijken of ze me aanspreken. Zo stonden er in een bak met uitverkoopjes een aantal afleveringen in de serie Tomorrow Stories. Na kort wikken en wegen, de covers vergelijken, heb ik uiteindelijk #7 van Tomorrow Stories meegenomen. Die comic heb ik net gelezen, er staan vier korte verhalen in. Tot mijn stomme verbazing kwam ik in het tweede verhaal, Grooveweb, Bob Dylan tegen.
In één plaatje valt de songtitel "Blowin' In The Wind", in een tweede plaatje zegt iemand "As a switched-on, youthful rock promoter, your protest lyrics really trip me out! You're the next Ringo Dylan! Sign here!" En in het derde en laatste plaatje zingen twee meiden een nummer met regels als "Walrus tambourine" en "Hey, Mr. Tangerine man, take me on your magic tram". Links naast de twee zingende meiden zit een figuur op één knie. Deze knielende man heeft wel wat weg van Bob Dylan.
O, en verder is het gewoon een schitterende comic. Flink gelachen tijdens het lezen. En de andere drie verhalen? Minstens net zo goed, met rollen voor onder andere Picasso, Van Gogh, John Lennon, Jack Kerouac en vele, vele anderen.
Trrrring...
"Hallo?"
"Ja, hoi. Met mij."
"Ja?"
"Dylan is zijn tijd ver vooruit. Echt ver vooruit, man."
"Hoezo?"
"Nou in 2008 zag ik een filmpje van Dylans optreden op Rock in Rio van 'Just Like Tom Thumb's Blues'. Een mooi filmpje, vond ik toen..."
"Ja?"
"Datzelfde filmpje zag ik eerder vandaag voor het eerst in zes jaar weer."
"En?"
"Nu viel het kwartje wel, pas nu raakte het me diep. Heel diep. Ik bedoel, in 2008 was 't al goed, maar nu... Wauw, man!"
"Dus?"
"Nou, er was dus zes jaar voor nodig voor ik 't echt begreep."
"En dus?"
"En dus moeten wij Dylan-liefhebbers - voor ons eigen welzijn - maar vooral achter de feiten blijven aanlopen. Er moet tijd overheen gaan voor we 't echt, ik bedoel echt echt begrijpen, weet je wel."
"Ja, ja..."
"Nou dat was 'm weer. Ik ga nu kijken of ik al rijp ben voor 2009."
"Ja, doe dat maar..."
"Ik ben daar best een beetje zenuwachtig voor, moet je weten. Wens me geluk."
"Nou, veel geluk dan."
"Ja dank, nou dag hè?"
[met dank aan Rob]
"Ja, hoi. Met mij."
"Ja?"
"Dylan is zijn tijd ver vooruit. Echt ver vooruit, man."
"Hoezo?"
"Nou in 2008 zag ik een filmpje van Dylans optreden op Rock in Rio van 'Just Like Tom Thumb's Blues'. Een mooi filmpje, vond ik toen..."
"Ja?"
"Datzelfde filmpje zag ik eerder vandaag voor het eerst in zes jaar weer."
"En?"
"Nu viel het kwartje wel, pas nu raakte het me diep. Heel diep. Ik bedoel, in 2008 was 't al goed, maar nu... Wauw, man!"
"Dus?"
"Nou, er was dus zes jaar voor nodig voor ik 't echt begreep."
"En dus?"
"En dus moeten wij Dylan-liefhebbers - voor ons eigen welzijn - maar vooral achter de feiten blijven aanlopen. Er moet tijd overheen gaan voor we 't echt, ik bedoel echt echt begrijpen, weet je wel."
"Ja, ja..."
"Nou dat was 'm weer. Ik ga nu kijken of ik al rijp ben voor 2009."
"Ja, doe dat maar..."
"Ik ben daar best een beetje zenuwachtig voor, moet je weten. Wens me geluk."
"Nou, veel geluk dan."
"Ja dank, nou dag hè?"
[met dank aan Rob]
The comic book and me
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And a Bottle of Bread"
Op 24 mei 2011, de dag waarop Bob Dylan 70 werd, plaatste Brian Cronin zeventig afbeeldingen van comics met een Dylan-reverentie op het internet. Schitterend vond en vind ik dat. Deze publicatie combineert twee van mijn afwijkingen: Bob Dylan en comics. (Met comics ben ik overigens lang niet zo fanatiek als met Dylan, ik lees ze gewoon graag.)
Die publicatie herinnerde mij er aan dat ik ergens nog twee comics waarin Bob Dylan te vinden is moest hebben. Eén van die twee stond ook tussen de 70 van Cronin (X-Men / WildC.A.T.s: Silver Age, al heb ik de Nederlandse vertaling...) De andere comic in mijn bezit is Crimson 2, maar is dit wel Dylan? De tekening doet mij wel aan Dylan denken.
Gisteren las ik RASL no. 4. In die comic kwam ik de naam Dylan tegen, maar is dit de Dylan of zomaar een Dylan? Na wat zoekwerk kwam ik weer uit op de pagina van Brian Cronin. Daar kwam ik een scan uit RASL no. 1 tegen waaruit blijkt dat Dylan in RASL no. 4 wel degelijk de Dylan is.
Wat moet je hier nou verder mee? Eigenlijk niks.
En ik ook niet. Ik ruim RASL no. 4 op en pak een nieuwe, nog ongelezen comic.
Bindervoet
"Hé, Tom heb je die dichtbundel van Erik Bindervoet al gelezen?"
"Ja. Overigens zei ik eerder dat het een dichtbundel is, maar dat is niet correct. Het is 1 lang gedicht, zo'n 150 bladzijdes lang om precies te zijn."
"En, Dylan gevonden?"
"Ja, hier, lees maar."
(En bij de afwas leent u met de knaap het oor
Aan de eerste lp van
Bob Dylan die u ooyt kocht, waar hij weer
Wonderbaarlyk was de oude.)*
* Erik Bindervoet - Aap; De Harmonie, 2002; blz. 126
"Ja. Overigens zei ik eerder dat het een dichtbundel is, maar dat is niet correct. Het is 1 lang gedicht, zo'n 150 bladzijdes lang om precies te zijn."
"En, Dylan gevonden?"
"Ja, hier, lees maar."
(En bij de afwas leent u met de knaap het oor
Aan de eerste lp van
Bob Dylan die u ooyt kocht, waar hij weer
Wonderbaarlyk was de oude.)*
* Erik Bindervoet - Aap; De Harmonie, 2002; blz. 126
boekenmarkt
A Freewheelin' Time: In 2008 verscheen het schitterende boek A Freewheelin' Time van Suze Rotolo. Dat boek heb ik direct na publicatie gekocht en verslonden. Gisteren vond ik op de boekenmarkt een Engelse druk van dit boek. Niet alleen is de cover van deze Engelse druk - ten opzicht van de Amerikaanse druk die ik in 2008 las - iets aangepast zodat de cover nog meer overeenkomsten vertoont met de cover van The Freewheelin' Bob Dylan, maar ook bevat deze Engelse druk een schilderij waarop een jonge Bob Dylan staat afgebeeld. Dit schilderij is niet in de Amerikaanse versie van A Freewheelin' Time te vinden. Of er nog meer verschillen in de afbeeldingen zijn tussen de Amerikaanse en Engelse druk, weet ik nog niet. Ik heb nog geen tijd gehad om de boeken bladzijde voor bladzijde met elkaar te vergelijken.
On The Road: Wie mijn boek Luister Je Nou Alweer Naar Bobby heeft gelezen, weet dat ik ten eerste een liefhebber van de boeken van Jack Kerouac ben en ten tweede dat ik in januari 2012 een versie van Kerouacs On The Road met op de kaft een book endorsement van Bob Dylan vond en niet kocht, om datzelfde boek vijf maanden later toch te kopen (zie de aantekeningen van 2 januari en 6 juni 2012 in Luister Je Nou Alweer Naar Bobby). Gisteren vond ik een latere druk van On The Road met een geheel andere cover, maar wederom met Dylans book endorsement op de achterzijde van het boek. Tot gisteren heb ik altijd aangenomen dat Dylans book endorsement slechts op één druk van On The Road waren gebruikt. Niet dus.
Johnny Cash: Bij een stand vol RAMSJ lag het fotoboekje Pocket Cash van Jim Marshall. In dit boekje staan drie foto's van Bob Dylan. Een foto van Bob Dylan en Johnny Cash tijdens The Johnny Cash Show, een foto van Bob Dylan alleen tijdens de rehearsals voor The Johnny Cash Show en een tot nog toe voor mij onbekende foto van Bob Dylan en Johnny Cash tijdens de rehearsals voor The Johnny Cash Show. Achterin het boek zijn proof sheets afgedrukt met nog elf foto's van Bob Dylan en Johnny Cash tijdens de rehearsals. Deze proof sheets zijn helaas erg klein (en slecht) afgedrukt, maar dat neemt het plezier van het vinden van die ene nooit eerder geziene foto niet weg.
Memorabilia: Aanvankelijk twijfelde ik over de aanschaf van Miller's Rock & Pop Memorabilia van Stephen Maycock, maar uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan (en daar heb ik zeker geen spijt van). Dit boek staat stampvol met - zoals de titel al doet vermoeden - memorabilia van muzikanten. Veruit de meeste aandacht in dit boek gaat uit naar The Beatles, maar er staat genoeg in van Bob Dylan om tevreden te zijn met mijn aankoop. Zo staan er afbeeldingen in van onder andere een door Bob Dylan en de leden van The Band gesigneerd exemplaar van Planet Waves, een gesigneerd exemplaar van Good As I Been To You, het manuscript van "Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine", een door Bob Dylan gemaakte tekening en een door Martin Sharp ontworpen poster. Dit boek is inmiddels twintig jaar oud en dus zijn genoemde prijzen verre van actueel. Maar dat neemt niet weg dat Miller's Rock & Pop Memorabilia een aangenaam boek is om af toe door te bladeren.
En verder? Verder heb ik - naast nog twee Dylan-boeken - een dichtbundel van Dylan-vertaler Erik Bindervoet gekocht. Of Bob Dylan daar in te vinden is, zoal in Bindervoets Voor Altijd Voor Het Eerst, weet ik nog niet. Hetzelfde geldt voor de boeken van Saskia de Coster en P.F. Thomése die kocht. In andere boeken van deze auteurs kwam ik Dylan al eens tegen. (Ik blijf lezen, ik zal het wel nooit afleren...)
En dan is er nog de man met het T-shirt van Traveling Wilburys.
'Mooi T-shirt,' zei ik.
'Die zie je niet zo vaak,' zei de man.
Waarna wij beiden onze eigen weg kozen. Zo gaan die dingen op de Deventer boekenmarkt. Onderweg naar huis zei ik tegen 'mevrouw Tom' dat ik al weer uitkijk naar volgend jaar. Zij denkt er hetzelfde over.
Dus, beste boekenverkopers, verras me ook volgend jaar weer zoals jullie ook dit jaar hebben gedaan. Het was me een genoegen.
Under The Red Sky
Eigenlijk is een jaar te kort om alle aangename vrijdagen in zich te kunnen bergen.
In de ochtend kochten 'mevrouw Tom' en ik bij de kringloopwinkel een boek dat we jaren geleden uitleende en nooit meer terug kregen. Op de tractor naar de Zuidpool heet dat boek. Het is geschreven door Manon Ossevoort. Dat boek heeft helemaal niks met Bob Dylan te maken, maar wat maakt het uit. Het is vrijdag.
In de loop van de dag is de zon steeds feller gaan schijnen. Wie buiten komt moet de ogen enigszins knijpen zoals Bob Dylan doet op de hoes van Under The Red Sky. Dit album pruttelt zo lekker. Wie goed luistert - even alle vooroordelen over dit album aan de kant schuift - hoort het uit-de-losse-pols-musiceren, de Dylan-rammel zoals alleen Dylan die in muziek weet te leggen.
En ergens halverwege dit album komt die ene zin voorbij. De zin die altijd weer een glimlach op mijn gezicht brengt: "Sometimes you gotta do like Elvis did and shoot the damn thing out". Meer heeft een mens op vrijdag niet nodig. Zeker niet wanneer de soep op het fornuis pruttelt en de zon tegen de ramen slaat.
Abonneren op:
Posts (Atom)