'Those viper eyes'... 'that thin wild mercury sound'... - door Hans

'Those viper eyes'... 'that thin wild mercury sound'... Zoveelste prachtige dag in een onheilspellend jaar en een maand die ik ken als regenachtig, altijd slecht weer op mijn verjaardag de 22e, wanneer de lente nog een jonge bruid zou moeten zijn, en ik zit op mijn kamer luisterend naar muziek aan teksten te werken, 'gek istie' zegt mijn vrouw die, verstandig, de tuin te lijf gaat. Laatst schreef ik je met een vraag over een bootleg, natuurlijk van Bob Dylan, Live in Colorado 1976, jij bezat daarvan een cd die je, deels terecht naar mij later bleek in de winkel, afdeed als iets om links te laten liggen, zo slecht de geluidskwaliteit. Toch waagde ik het mijn platenboer Joep te vragen of ik thuis ook de elpee versie mocht uitproberen, want iets bleef mij trekken in dit document en wie weet zou op vinyl het blikkerige lawaai tot iets anders getransformeerd zijn. Hard Rain, met ook opnamen van dat concert, is altijd een geliefd album van me geweest, zeker nu Music On Vinyl er een voor audiofielen opgewaardeerde remaster van heeft uitgegeven, maar er zaten me ook enkele dingen dwars. En dat had te maken met het feit dat ik destijds de tv documentaire had gezien, in 76 als 18 jarige, al doorgewinterde Dylanfanaat die op mijn 7e een singletje van The Times en Subterrenean Homesick Blues kapot draaide en opkeek naar mijn oudere broer die onder de naam Broeder Gozewijn met zijn gitaar in het voetspoor van de troubadour probeerde te treden. Er misten belangrijke elementen uit die uitzending. Het was een van mijn eerste kennismakingen met beelden van wat ik toen nog onnozel mijn held noemde, hoewel ik begon te begrijpen wat zijn woorden don't follow leaders watch the parking meters betekenden. Het boekje Don't Look Back had me vroeg met zijn foto's de eerste en voor de rest van mijn leven enige en eigenlijk onbegrepen versluierde homo erotische, elektrificerende, naar de liefde openbrekende schokken gegeven, die me in het diepe gooiden van een moeizaam maar rijk leven vol zoeken naar nog totaal ongekende vrouwelijke aanraking na de woestijn van calvinistiche lichaamsangst, waar in hun hart opgesloten moeders treuren om dode kinderen en door oorlog besmette vaders hun toeslaande handen niet beheersen. Beelden van Bangla Desh hadden me vervolgens betoverd met herfstachtige schoonheid van naar blauwe heuvels uit het verleden verlangende moderne ontzetting over het verlies en het ondanks hopeloosheid naar de toekomst grijpen, dat door je ziel sneed in de trots huilende uithalen van A Hard Rain's gonna Fall en Just Like a Woman. Maar, aangezien ik enkel had gehoord van Eat the Document over de verpletterende tour van 66, waar ik dan weer wel treffend genoeg een als een saharastorm oranjerode illegale plaat van bezat, die me tot een bezetene had gemaakt, niets had me kunnen voorbereiden op de demonische kracht van de film die vastlegde wat niet vast te leggen was daar in het Fort Collins Stadium in Colorado. Ontreddering alom. Het eind van de hippie droom gesymboliseerd in hevige waterhozen en krankzinnige wind die werd getrotseerd door een vermoeide en uitgetripte Rolling Thunder Revue op een rommelig podium, met verdwaasde meelopers daarop en verregende toeschouwers ervoor, die het einde nog niet zagen maar wel in hun ogen hadden, niets bezittend van het alles verzengende vuur dat opspatte uit de blik van de leider van de verlopen troep die ze wanhopig toejuichten, een wederopgestane profetenkoning waarvan ze gauw andermaal het afgehakte hoofd zouden opeisen. En de zanger zelf gevangen in een tweestrijd met zijn gespleten ziel en splijtende huwelijk. Voor de zoveelste keer op reis gegaan als zijn voorbeelden Kerouac en Woody, deze keer vermomd als zigeuner met hoofdoek, en zijn stem opnieuw vernieuwd, ditmaal verrijkt door Joodse psalmachtige uithalen en Mexicaanse klaagzangen, de flamenco en fado en rembetika weergalmend in zijn aloude blues en rock 'n roll met de snijdende klanken van de countrysteelguitar om het paard van de apocalyps op te zwepen. Hier stond een door visioenen overrompelde mythische figuur die het alles wilde afschudden om naakt te staan tegenover zijn schepper en geliefde en tegelijk al weer op de vlucht zou slaan voor het wrekende oog van de wereld. Maar daaraan dacht ik niet, deze gezwollen taal vertolkte niet wat ik voelde. Keek Dylan naar de camera, schoot een vlam door me heen, waarop zijn songs zongen vanuit een chaos aan klanken die samensmolten als verhit staal, de snaarinstrumenten niet meer te identificeren en het ritme een over elkaar heen vallen van uiteenspattende stukken brandend metaal, ja, de ijzermijnen van Hibbing en industrie van Duluth echoden door in deze vulkanische muziek. En er werd een verhaal verteld. Te beginnen bij het nu niet meer elegische, verbetener gebrachte gedicht over the blue eyed son en darling young one en wat die beide aan ellende en hoopvols hadden gezien en wat nog zou volgen en misschien voorkomen worden... Daarbij hoor je op de achtergrond al een vrouw zingen, en die treedt op de voorgrond wanneer Blowin' in the Wind van kampvuursamenzang tot scherp fakkellied getransformeerd wordt. Het is Joan Baez, de voor mij lang onuitstaanbare queen of folk die hem ooit op de troon hielp, maar hier jubelt ze gelukkig niet meer zo, en al voel je de nostalgie in hun duet, ze slaan zich ergens doorheen naar nieuwere tijden, ze veranderen ja tegen de klippen op, tegen wil en beter weten in, in overeenstemming met een dieper liggende mystieke stroom waar ze aan overgeleverd zijn. En ze tonen waar ze vandaan komen, hun nimmer verloochende roots, een murdersong waarin het meisje zich verhangt om de ontrouwe Railroad Boy, en de laatste onmogelijk langgerekte kreet om liefde die Dylan en Baez samen tegen de storm in slingeren spreekt van hun tot dan door mij nog onbegrepen magie, kouwe rillingen... Die nog verergerd worden wanneer ze Deportees van Guthrie als desperados in je huid kerven melancholisch hun begravenismars dansend. Een absurde uitsmijter van hun optreden komt in het godbetert door een barrelhouspiano grillig swingende I Pity the Poor Immigrant waarin Dylan haast satanisch lacht, om zichzelf? Hij eert Baez wanneer zij de stage verlaat en zet, dat doet de regie ons geloven, verbeten Shelter from the Storm in, dat we kennen van Hard Rain, de andere songs, met uitzondering van het verrassend intense Mozambique, kennen we ook van dat album, het als door de wolven uiteengereten Maggie's Farm, de symbiose van het oorspronkelijke liefelijke One Too Many Mornings met de Faustiaanse uitvoering van de 'Royal Albert', en de uitslaande hooibrand in de liefdesschuur die Idiot Wind heet, de vlammen likken nu aan de sterren in de nacht, los van de aarde branden ze zich verdwijnend in een zwart gat. De aftiteling van de documentaire wordt begeleidt door Knocking on Heavens Door, dit staat niet op de bootleg die ik mocht uitproberen. En ik mis het niet. Ik mis niets meer van dat bepalende moment in 76 toen ik voor de tv zat en werd gebombardeerd door de sound and vision van de documentaire Hard Rain. De beelden worden weer opgeroepen door wat ik hoor op deze elpee die warmer klinkt dan de cd maar voor audiofielen een hartverzakking kan veroorzaken, maar in mijn geval doorstootte naar andere regionen van schoonheidservaring. Het album Hard rain, hoe mooi ook, en aangenaam qua geluidsweergave sinds de remaster (remix?), faalt voor mij om dit terug te brengen en verder te laten leven. Want het bevatte niet dat magische historisch omwentelende gebeuren van Joan en Dylan en doorbrak de uitgekiende volgorde van de tv film en had niet dat zwiepende, striemende dat je om de oren sloeg toen. Het gaf me als surplus het hartverscheurende You're a Big Girl Now, de grappige verkleedpartij van Memphis Blues Again, maar niet de kernfusie van wat toen de huiskamer in donderde. En, ik ben onzeker wanneer ik dit beken, de lofi weergave van Live in Colorado 1976, benadert op het vinyl heel dicht wat mij altijd zo gefascineerd heeft op de 'witte albums' van Dylan. Een ineenvloeien van de begeleiding tot wat op Blonde on Blonde in al zijn geniale glorie als 'that thin wild mercury sound' opklinkt, maar op de bootlegs als de beverige zeemeerminzang vanuit duistere waterige diepten opwelt. Zoals het ook klonk uit dat mono zwart wit tv toestel toentertijd. Een geluid dat al gauw kapot gemaakt wordt door de oorstrelende technologische facelifts van huidige muziekuitgaven, hoezeer ik daar ook van geniet vaak, hier stuit ik op een gewaarwording: zoekt Dylan misschien naar dit rauwe, ongelikte, waar gitaren, keyboards, bas en drums tot een ijl maar ritmisch heel elementair geluid als bij een aardschok ineengrijpen? Tempest doet me zoiets vermoeden. Het gaat hem niet om solo's, ooit vergeleek hij zijn geluid als dat wat hij hoorde als hij zijn oren te horen legde op de grond, en de trein aan kwam daveren nog ongezien, terwijl hij Joan Baez haar zang met de engelen vergeleek. Nee ik raad niemand aan deze plaat te kopen, geniet van Hard Rain zou ik zeggen, maar ik heb een deur gevonden naar een verloren uur in een donker verleden dat ik ondanks de pijn koester...

groet hans

setlist 31 maart 2014

Tournee 2014 is van start gegaan met een concert in Tokio. Bob Dylans begeleidingsband is ongewijzigd gebleven. Ook de setlist van Dylans eerste concert van 2014 laat weinig / geen verrassingen zien ten opzicht van de setlists van de laatste Europese tournee.
de setlist: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Blind Willie McTell / Duquesne whistle / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind

De afwezigheid van Bob Dylan

Soms komen zaken toevallig samen, al gebeurt dat natuurlijk vaak alleen in de geest van degene die het overkomt. Vanochtend overkwam het mij.
Eerst moet ik terug naar gisteren. Gisteren was ik op een platenbeurs en daar vond ik de elpee Lasso from El Paso van Kinky Friedman. Die plaat wil ik al een tijdje hebben vanwege de afwezigheid van Bob Dylan op die plaat. Ja, je leest het goed: de afwezigheid van Bob Dylan.
Het volgende is namelijk het geval. Op Lasso from El Paso staat een live-versie van 'Sold American'. Dat nummer werd opgenomen tijdens het concert op 23 mei 1976 in Fort Collins. Tijdens dit concert werden ook een aantal nummers voor Dylans album Hard rain opgenomen.
De credits op de hoes van Lasso from El Paso beweren het volgende: '"Sold American" recorded live with Bob Dylan and The Rolling Thunder Revue at Ft. Collins, Colorado.'
Dit klopt niet. 'Sold American' is wel opgenomen tijdens een concert van The Rolling Thunder Revue, maar Bob Dylan is niet op Lasso from El Paso te horen.

Naar vanochtend.
Vanochtend speurde ik wat op het internet naar berichten over Bob Dylan. In een bericht over het postuum verschenen album Out among the stars van Johnny Cash las ik het volgende:  'Die positie [tweede plaats in de album Top 50] is nu ook weggelegd voor Out Among The Stars, een album met 12 nummers opgenomen in 1981 en 1984. Daaronder duetten met zijn vrouw June Carter en Bob Dylan.' Even slaat de schrik mij om mijn hart. Ik heb de nieuwe plaat van Johnny Cash aan mij voorbij laten gaan en nu blijkt dat er een duet met Bob Dylan op staat!
Ik was het internet al aan het afzoeken op koopzondagen, op een plek waar ik die nieuwe Cash vandaag nog op de kop kon tikken, toen ik zo verstandig werd om eerst nog even te kijken of die bewering dat Dylan te horen is op Out among the stars wel klopt. Nergens anders vond ik melding van Dylan op Out among the stars en dus ga ik er voorlopig maar van uit dat bovenstaande een foutje in de berichtgeving is.

Nogmaals terug naar gisteren.
Bij een andere handelaar vond ik in een van de curver-kratjes met een prijskaartje 'als het nog goedkoper wordt, is het crimineel' de dubbel-elpee Fill your head with rock. Dit verzamelalbum kom je vaker tegen en eigenlijk heb ik er geen interesse in. Waar ik wel interesse in heb, is het boekwerk dat bij deze plaat hoort te zitten. In dit boekwerk, zo wist ik, wordt reclame gemaakt voor een aantal albums van Bob Dylan (zie afbeelding) terwijl Bob Dylan niet op Fill your head with rock te horen is.
Zoals ik al zei kom je dit album zeer regelmatig tegen, maar nog nooit had ik een exemplaar gevonden met in de hoes nog het bijbehorende boekwerk. (Oké, één keer eerder was ik dat boekwerk tegengekomen, maar dat was dusdanig aangetast door muizentanden en schimmel dat ik het toen niet gekocht heb.)
Gisteren had ik mazzel, gisteren zat het boekwerk wel in het gevonden exemplaar.
Na wat babbelen met de verkoper kon ik het boekwerk meenemen en mocht ik de plaat laten staan.
En voor welke plaat wordt in het boekwerk van Fill your head with rock vooral reclame gemaakt? Juist, voor Nashville skyline, het album waarop wel een duet van Bob Dylan en Johnny Cash te horen is.

(O ja, voor de liefhebbers van covers: op Lasso from El Paso staat Friedmans versie van Dylans 'Catfish'.)

Dylan kort #1097

Reminder: Vanavond spelen Herman Kroon & co Dylans Blood on the tracks in De Hip in Deventer. En morgenavond in Amsterdam, zie hier.
Lost on the river: Het artikel rechts over deze aanstaande release komt uit de Volkskrant van vandaag. [met dank aan Herman]
How I met your mother: seizoen , aflevering 19 bevat Dylans 'If you see her, say hello'. [met dank aan Alja]

Dylan kort #1096

Lost on the river: the new Basement Tapes: Onder leiding van T-Bone Burnette worden een 24 songteksten van Bob Dylan uit de periode van The Basement Tapes door muzikanten als Elvis Costello, Marcus Mumford en Jim James op muziek gezet, opgenomen en onder de titel Lost on the river: the new Basement Tapes later dit jaar uitgebracht. Daarnaast verschijnt een bijbehorende documentaire van Sam Jones onder de titel Lost songs: The Basement Tapes continued. Zie hier [ met dank aan Sjon voor de tip], hier [met dank aan Alja voor de tip] en tientallen andere websites.
Mijn geheugen zegt mij dat ik dit al enkele maanden geleden ergens gelezen heb. Het probleem is dat ik het bewuste artikel niet meer kan vinden. Het was een artikel over de film Inside Llewyn Davis en de bijbehorende soundtrack. Ben ik nou een artikel kwijt of is mijn geheugen met mij aan de haal gegaan?
Marcel van Veldhuizen: 'Een bemoedigende Dylan', zie hier.
Mart Smeets: In 'Dylan kort #1094' schreef ik over een column van Mart Smeets. Die column staat inmiddels online, zie hier. [met dank aan Martijn voor de tip]
Andries Knevel: Zondag plaatste ik hier een link naar informatie over een programma van Andries Knevel. De bewuste uitzending kan inmiddels online bekeken worden, zie hier. Vanaf 17 minuten gaat het over Dylan. [met dank aan Martijn voor de tip] Ik heb de uitzending nog niet gezien en kan er dus nog niks zinnigs over zeggen.
Hitweek: Jongerenkrant uit de jaren zestig Hitweek is - voor mij - altijd een bron van informatie geweest om een beeld te krijgen van de ontvangst van Bob Dylan in de tweede helft van de jaren zestig in Nederland. Het nieuws dat Willem de Ridder, de man achter Hitweek, op dit moment bezig is om alle aflevering van deze illustere krant online te zetten, doet mij goed. Zie hier. [met dank aan Simon voor de tip]

Dylan kort #1095

Time out of mind: Sinds jaar en dag is één van Dylans meest gezocht albums op vinyl Time out of mind. Dat komt vooral doordat Time out of mind in 1997 in een zeer kleine oplage op vinyl is uitgebracht. Een heruitgave is er nooit gekomen. Daar gaat nu verandering in komen. Music on Vinyl brengt op 14 april Time out of mind opnieuw op vinyl uit.
(Doe maar even eerst een vreugdedansje, daarna kun je weer verder lezen.)
Ik heb hoge verwachtingen van deze uitgave. Eerdere uitgaven van Music on Vinyl laten zien (horen) dat die hoge verwachtingen hoogstwaarschijnlijk ingelost zullen worden. Kortom: grijp je kans!

Record Store Day: Record Store Day valt dit jaar op 19 april. Volgens de website van Record Store Day Nederland komt in ieder geval Dylans debuut-album inclusief single op Record Store Day opnieuw uit. Volgens de website van Record Store Day Engeland gaat het om een uitgave op rood vinyl, uitgebracht door Not Now. Het gaat hier dus om de zoveelste zogenaamde grijze release. Ik heb ooit één uitgave van Not Now gekocht. Ik kan het niemand aanraden.
Veel interessanter is de heruitgave van The Newport Folk Festival 1963 - the Evening concerts, Vol. 1 met daarop Dylans 'Blowin' in the wind', zie hier. Dit album komt in ieder geval in Amerika uit. Of deze plaat ook een Europese release krijgt, betwijfel ik.
In Engeland komt tijdens Record Store Day ook nog de dubbelelpee Bob Dylan & The Band's Basement Tapes influences (uitgave van Let Them Eat Vinyl).
Het is jammer dat Sony niet een Dylan-uitgave voor Record Store Day uitbrengt. Een gemiste kans, als je het mij vraagt.

Een Dylan-gitaar: Ik plaats hier een e-mail die ik van Bart ontving in z'n geheel aangezien hij het veel beter kan uitleggen (en veel meer verstand van gitaren heeft) dan ik [met dank aan Bart]:

Tom

Ben je hier wat mee?


Op de Amerikaanse muziekbeurs NAMM stelde gitaarbouwer Gibson een Bob Dylan signature gitaar voor. Meteen de eerste signature gitaar die Dylans naam draagt. Concreet gaat het om een SJ-200 model (de klassieke Gibson Super Jumbo) met dubbele slagplaat en sunburst afwerking.

Een concrete releasedatum is er nog niet, maar nu al staat vast dat het niet om een instrument voor de fan met de kleine beurs gaat. Er komen 120 exemplaren met een luxueuze inleg die stuk voor stuk door Dylan zelf worden gesigneerd en 300 niet gesigneerde exemplaren met een gegraveerde (niet-ingelegde) slagplaat. Als prijs voor de gesigneerde exemplaren circuleren bedragen van $6000 tot $10.0000.

Dat er een Dylan-signature gitaar komt is op zijn minst verrassend. Martin, die andere grote Amerikaanse bouwer die in de voorbije jaren een stevige reputatie op het vlak van signature-gitaren uitbouwde polste in de voorbije jaren verschillende keren bij Dylan maar ving steevast bot. Blijkbaar kreeg Gibson Dylan wel over de streep.

De keuze voor een Super Jumbo als signature-model is op zijn minst even verrassend. Dylan gebruikte in zijn carrière heel wat gitaren. Na de Gibson J50 en de Gibson Nick Lucas uit de begindagen passeerden tal van gitaren de revue, maar werd Dylan hoofdzakelijke met een Martin HD-28 of een Gibson J45 geassocieerd.

Dylan staat met een J-200 (een soortgelijke gitaar, maar dan met enkele slagplaat en minder "bling") op de hoes van Nashville Skyline (1969). Hij kreeg die gitaar van George Harrison en gebruikte het instrument op Nashville Skyline, Self Portrait en het Isle of Wight-concert. In diezelfde periode gebruikte hij ook diverse Martin-gitaren.

Het model dat tijdens de NAMM-beurs op de stand van Gibson te bewonderen viel, is eigendom van de Bob Dylan Corporation (en daardoor vermoedelijk het persoonlijke eigendom van Dylan zelf. Of (en zo ja, wanneer) er exemplaren naar België of Nederland komen is vooralsnog niet bekend.


stevige groet

B

Andries, 23 maart 2014 - Marco Hofland

Andries, 23 maart 2014 - Marco Hofland

Bob Dylan in the 80s vol. 1

Een cd vol covers van nummers van Bob Dylan, waarom luister ik er naar? Ik houd niet van covers en toch luister ik naar Bob Dylan in the 80s vol. 1. Er zijn twee redenen waarom ik dit album wilde horen en vooral recenseren op deze blog: 
1. Er is over het algemeen veel te weinig aandacht voor Dylans muziek uit de jaren tachtig en als die aandacht er al is, dan is het bijna altijd negatief. Bob Dylan in the 80s vol. 1 geeft nou eens op een positieve manier aandacht aan Dylans muziek uit de jaren tachtig. En terecht.
2. Een groot deel van de opbrengsten uit de verkoop van Bob Dylan in the 80s vol. 1 gaat naar het goede doel, naar Pencils of Promise, een organisatie die scholen bouwt in Azië, Afrika en Latijns-Amerika. 
Kortom: lees deze recensie niet (ik kan niet positief over de muziek op Bob Dylan in the 80s vol. 1 zijn) en als je 'm wel leest, vertrouw mij dan niet. Koop Bob Dylan in the 80s vol. 1 gewoon.

Zeventien nummers telt Bob Dylan in the 80s vol. 1 en daar zitten een aantal verrassende keuzes bij. Zoals 'Night after night' van de soundtrack van Hearts of fire door Deer Tick en het nooit door Bob Dylan uitgebrachte nummer 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green. Maar een verrassende songkeuze maakt de muziek nog niet goed. 'Night after night' in de handen van Deer Trick is ogenschijnlijk ingetogen, uit de losse pols op band gezet. Het doet wat Mexicaans aan. Het is aardig, maar doet vooral verlangen naar het horen van Dylans origineel. 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green is een muzikaal opgefokt standje, een versie waarbij ik het niet voor elkaar krijg om het gehele nummer te beluisteren.
Tussen wel aardig, maar vooral het verlangen naar het origineel en niet kunnen beluisteren tot het eind van het nummer zweven eigenlijk alle nummers op Bob Dylan in the 80s vol. 1. Gelukkig overheersen de wel aardige covers op deze cd.

De cd begint met 'Got my mind made up' door Langhorne Slim & The Law. Muzikaal redelijk dicht bij het origineel van Dylan, al maakt de banjo deze cover muzikaal wel aangenaam. De stem van de zanger is wat dun en naar.
'Jokerman' door Built To Spill is al een tijdje hier te beluisteren. Built To Spill blijft ook muzikaal dicht bij Dylans origineel. De zanger probeert wel, maar vindt niet de Dylanesque frasering die nodig is om 'Jokerman' tot een luistergenot te maken.
Een van de verrassingen op Bob Dylan in the 80s vol. 1 is een korte, ingetogen versie van 'Brownsville girl' door Reggie Watts. Watts heeft 'Brownsville girl' volledig naar zich toegetrokken. Door de elektronische muziek en het ingetogen karakter van deze cover lijkt mij dit een uitstekende versie voor de discogangers die na een avond dansen even rust zoeken.
Graig Finns versie van 'Sweetheart like you' lijkt héél sterk op een eerdere cover van dit nummer door Guy Davis (te vinden op A Nod to Bob).
De zevende track - op de cd geplaatst tussen 'Night after night' door Deer Trick en 'Waiting to get beat' door Tea Leaf Green - is het hoogtepunt van Bob Dylan in the 80s vol. 1. Ik heb het over 'Dark eyes' door Dawn Landes & Bonnie "Prince" Billy. Een mooi gezongen duet, akoestische gitaar. Dit is een uitstekende cover. Een cover zoals een cover moet zijn: zeer geschikt voor al die luisteraars die niet van Dylans stem houden maar wel zijn composities willen horen.
De negende track, 'Wiggle wiggle' door Aaron Freeman & Slash, begint met een bak elektronische muziek. Bliepjes en piepjes die mij alleen raken in de ergerniszone. Binnen een minuut druk ik het nummer weg. Op naar track 10.
'Congratulations' door Elvis Perkins blijft muzikaal dicht bij het origineel, maar voegt niks aan dat origineel toe.
'Covenant woman' door Hannah Cohen begint veelbelovend met piano en zang. Maar tegen de tijd dat er meer instrumenten invallen, ben ik de weg al kwijt en verlang ik vooral naar het horen van Dylans versie. Wanneer tegen het eind van het nummer de stem van de zangeres in galm verdronken wordt, is al het schone van het begin van het nummer te niet gedaan.
'Every grain of sand' door Marco Benevento is misschien de meest verrassende cover. Benevento heeft er namelijk voor gekozen om 'Every grain of sand' instrumentaal te brengen en dit schitterende nummer tot liftmuziek te reduceren. Leuk om één keer te horen, maar ook niet meer dan dat.
Yellowbirds hakt vervolgens 'Series of dreams' in de pan waarna Blitzen Trapper een verrassende versie van 'Unbelievable' ten beste geeft. Een versie vol jaren-80-ik-heb-een-synthesizer-gekocht-bliepjes wat verrassend werkt.
De volgende (en laatste) grote verrassing is 'When the night comes falling from the sky' door Lucius. Het origineel van Bob Dylan - op Empire burlesque - zit vol typische jaren tachtig geluiden, maar Lucius pakt het - geheel tegen mijn verwachtingen - anders aan. Deze cover begint met niet meer dan een gitaar en een stem. En het werkt. Het is jammer dat later in het nummer meer instrumenten invallen. Wanneer Lucius de draad van die eerste minuut over het hele nummer had gelegd, dan was deze versie van 'When the night comes falling from the sky' - samen met 'Dark eyes' door Dawn Landes & Bonnie "Prince" Billy - zeker in mijn lijstje met 'dit-moet-je-zeker-eens-horen-covers' terecht gekomen.
De laatste twee nummers op Bob Dylan in the 80s vol. 1 klinken zeker niet onaardig.
Glen Hansard blijft in 'Pressing on' dicht bij Dylans origineel, alleen het koor ontbreekt.
Bob Dylan in the 80s vol. 1 wordt afgesloten met 'Death is not the end' door Carl Broemel. De muziek - verrassend genoeg - op deze cover doet sterk denken aan Dylans muziek op Pat Garrett & Billy the Kid.

Ik vind Bob Dylan in the 80s vol. 1 maar een matig geslaagde poging om Dylans muziek uit de jaren tachtig door middel van covers uit het verdomhoekje te halen. Dat is jammer, het is zeker een sympathieke uitgave.
Mocht je verstandig genoeg zijn om niet naar mij te luisteren: Bob Dylan in the 80s vol. 1 ligt vanaf dinsdag in de winkels. Wie dit album koopt in de iTunes Store wordt nog eens verrast met zeven bonustracks.

Koffie, praten over Dylan, over boeken en schrijven

Ik weet niet meer precies wanneer de eerste e-mails heen en weer gingen. In april 2011 waren er in ieder geval al vele e-mails verzonden en ontvangen. Op 29 april 2011 verscheen mijn eerste boek - de Bob Dylan aantekeningen 28/12/2010 t/m 12/02/2011 - en zij is de uitgever van dat boek.
Ik moet graven in de bewaarde e-mails om een beeld te krijgen.
De eerste e-mail ontving ik op 29 augustus 2008. In een e-mail van 16 december 2010 vroeg ze mij voorzichtig of zij een boek van mij mocht uitgeven. Die kans heb ik gegrepen. Twaalf dagen later maakte ik de eerste aantekening voor het boek dat bij haar Atelier9en40 zou verschijnen.
Het is maar de vraag of ik zonder haar vraag ooit een aantekening had geschreven.
In december 2010 werkte ik aan een ander boek. Of dat Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 was, of het manuscript dat nu nog steeds op de plank ligt, weet ik niet meer. Wel weet ik dat ik voor haar uitgeverij een ander boek wilde schrijven dan waar ik mee bezig was. Dat werd dus de Bob Dylan aantekeningen, het begin van wat inmiddels een serie boeken is geworden.
In al die jaren heb ik haar één keer gesproken. Dat was in de aanloop naar de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen. Ik herinner me dat ik me liep op te vreten, dat ik me afvroeg of het allemaal wel goed zou komen. Of de boeken op tijd bij de boekhandel zouden aankomen. Ik belde haar op, ijsberend door een zonovergoten achtertuin. Ze pakte op en stelde me gerust. Ze had het beter voor elkaar dan ik, op de achtergrond hoorde ik de zee razen. En het kwam ook allemaal goed, zoals ze beloofd had. De boeken waren er op het moment dat ze er wezen moesten.
Daarna is het aantal e-mails alleen maar toegenomen, maar spreken deden we elkaar nooit meer.
Gisteren kwam daar verandering in. Gisteren reed ik, samen met 'mevrouw Tom' en de kinderen, naar haar om haar in haar nieuwe huis op te zoeken. Na bijna zes jaar e-mails versturen en ontvangen moest dat er maar eens van komen. Het werd zelfs hoog tijd.
Na ruim 170 kilometer rijden stond ze daar in de deuropening, precies zoals ik Alja heb leren kennen. Het voelde helemaal niet als een eerste ontmoeting, eerder als een voortzetting na vele gesprekken. Koffie, praten over Dylan, over boeken en schrijven, over alles waar we het altijd over hebben.
Bij het afscheid nemen zette ik een dikke stapels elpees in de kofferbak van de auto. Al haar elpees van Bob Dylan heb ik gekregen. Genoeg om me dagen zoet te houden.
Er schuilt leven in die platen en ik heb ze mee mogen nemen. Ze zijn gekocht in een ander leven. Ze zijn gedraaid op een andere dag. Er is op de muziek gedanst door een andere kamer. Nu staan ze naast me, een krat vol. Ik wrijf met mijn vingers over de hoezen, draai de muziek. Ik zoek het leven dat ze hebben gehad.
Ik zoek en ik vind.

Alja over gisteren: hier.

Dylan kort #1094

Debuutalbum Bob Dylan 52 jaar oud, zie hier (en vele andere websites).
Covers: Henk Kroon & co spelen Blood on the tracks op 27 maart, zie hier.
De ongeletterde wanhoop: Blonde on blonde, zie hier.
Uncut: Editie maart bevat een stuk over producer Bob Johnston (met uiteraard veel aandacht voor Bob Dylan); Editie april bevat een recensie van The 30th anniversary concert celebration door Richard Williams. Williams geeft de dvd / blu ray een 7. (met dank aan Theo)
Saskia de Coster & The Bootleg series vol. 3: Saskia de Coster - auteur van Wij en ik - is een groot Dylanliefhebber. Die liefde voor Dylans muziek komt terug in Wij en ik, zo heb ik me laten vertellen (ik heb het boek nog niet gelezen). Met dank aan Saskia de Coster is Dylans The Bootleg series vol. 3 Classic Album op radio 1. Zie hier, hier en hier. (met dank aan Bart)
Mart Smeets in VARAGids 12 over Townes van Zandt: 'Ooit liet Bob Dylan een kroeg in Austin sluiten om een op een met Van Zandt te kunnen kletsen en naar zijn muziek en teksten te luisteren. Het werd die avond in Austin onrustig toen bekend werd dat His Bobness "in town" was. Toen men hoorde waarvoor hij gekomen was, vroeg men zich af of ook Dylan een beetje maf was geworden. Dat was hij niet. Dylan zag in dat Van Zandt het grootste miskende talent ooit was in de wereld van de singer-songwriters.'
Een mooi verhaal, al moet ik bekennen dat ik me niet kan herinneren dit ooit in de vele Dylan-boeken te zijn tegengekomen. Natuurlijk twijfel ik aan mezelf en dus blader ik even snel door de Dylan-biografieën van Sounes, Heylin en Spitz, maar in geen van deze drie boeken vind ik dit verhaal. Na wat verder zoeken, vind ik dit verhaal op de Wikipedia-pagina over Townes van Zandt. Volgens Wikipedia ontmoette Bob Dylan Townes van Zandt voor het eerst op 21 juni 1986. Volgens diezelfde Wikipedia-pagina is de door Smeets beschreven ontmoeting de tweede ontmoeting tussen Van Zandt en Dylan. De bron waarnaar Wikipedia verwijst is de voor mij onbekende dvd Be here to love me. (met dank aan Henk)
NRC Handelsblad van 14 maart bevat een recensie van het boek Jimi Hendrix: Starting at zero. Bernard Huisman schrijft in zijn recensie: 'Hij [Jimi Hendrix] gaat naar Greenwich Village, begin jaren zestig de artiestenwijk van New York, en speelt daar voor een habbekrats in de bars en clubs. Hier ontmoet hij Bob Dylan, voor wie hij een groot ontzag heeft en van wie hij leert dat een goede stem niet belangrijk is voor een zanger, "als je maar meent wat je zingt."'

Die Antwort weiβ ganz allein der Wind

Dat ik niet van covers van nummers van Bob Dylan houd, betekent nog niet dat ik niet (soms) nieuwsgierig ben naar bepaalde coverversies. Zo heb ik jaren gezocht naar de Duitstalige versie van 'Blowin' in the wind' van Marlene Dietrich. Niet fanatiek, maar wel gezocht.
Nieuwsgierigheid was ook in dit geval mijn drijfveer. Ik heb eigenlijk niks met Dietrich, ze zal best een geweldige zangeres zijn geweest, maar niet mijn zangeres.
Enfin, gisteren vond ik de gezochte single van Marlene Dietrich, op een rommelmarkt in een bak vol singles uit de jaren zestig. Vijftig cent heb ik neergeteld om mijn nieuwsgierigheid te doven.
Toen ik die single in die bak vond en zag dat het een uitgave op het label Amiga is, vermoedde ik al dat het om een Oost-Duitse persing gaat. Wat speurwerk op het internet, eenmaal thuis, bevestigde dat vermoeden.
Op Searching for a gem las ik dat de single 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' van Marlene Dietrich maar liefst vier keer door Amiga in Oost-Duitsland is uitgebracht. In 1964, 1967, 1969 en 1980. De single die ik gisteren kocht is de oudste editie, de versie uit 1964.
Hoe komt een Oost-Duitse single uit 1964 terecht op een rommelmarkt in Nederland? Ik weet het werkelijk niet. Ergens heb ik het vermoeden - maar meer dan een vermoeden is het niet - dat deze Oost-Duitse single in 1964 gewoon in Nederland in de winkels lag. Dat zou wel een logische verklaring zijn voor het vinden van deze single op een rommelmarkt in Nederland anno 2014.
Hoe 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' door Marlene Dietrich klinkt? Het is me zeker niet tegen gevallen, al hoor ik veel liever het origineel van Bob Dylan.

Deze single is overigens niet het enige dat ik gisteren op de kop wist te tikken. Ik ben verder naar huis gegaan met onder andere een Engelse persing van New morning en een Canadese persing van Slow train coming. Na het beluisteren van 'Die Antwort weiβ ganz allein der Wind' heb ik New morning en Slow train coming gedraaid. Wat is New morning toch een schitterende elpee. Heerlijke muziek.
Tijdens het luisteren naar die Engelse persing dacht ik af en toe dat de nummers wat langer doorliepen dan op andere persingen van dit album, maar dat zal wel wishful thinking zijn geweest.
En Slow train coming? Tsja, Slow train coming is gewoon Slow train coming, in voor en tegenspoed. Een goede plaat waar we uren over kunnen bakkeleien (maar nu even niet).

Al pratende over Bob Dylan met een andere bezoeker van de rommelmarkt - een man die niks van Dylan heeft maar wel geïnteresseerd bleek - kwam de vraag welk album ik als Dylans beste beschouw. Een album voor de niet-kenner om na te jagen, om Bob Dylans muziek voor het eerst tot zich te kunnen nemen. Natuurlijk heb ik het gehad over de klassiekers (The Freewheelin' Bob Dylan, Bringing it all back home, Highway 61 revisited, Blonde on blonde en Blood on the tracks), maar al pratende kreeg ik steeds meer twijfels over hoe goed deze albums zijn als introductie tot Dylans werk.
Er is naar mijn idee niet één album dat het gehele spectrum van Dylans oeuvre vangt (misschien dat een verzamelalbum nog het dichtst in de buurt komt, maar dat is geen album, maar een 'samenvatting') en dus hoorde ik mezelf Shot of love - om maar een keuze te maken - aanprijzen als een mooi begin.
De kans is groot dat jij daar anders over denkt, dat jij in mijn situatie een ander album had aangeraden.
Heb je een goede suggestie? Laat dan een reactie achter.

Dylan kort #1093

God, inkt & 'n Ferrari: Twee keer eerder schonk ik hier kort aandacht aan het boek God, inkt & ’n Ferrari van Nico Vesseur. Het boek is – aldus de uitgever – deels gebaseerd op Bob Dylans ‘Seven days’. Daarnaast bevat dit boek vele citaten (of bewerkingen daarvan) uit songteksten van Bob Dylan.
Deze twee gegevens maakten mij nieuwsgierig naar God, inkt & ’n Ferrari. De uitgever was zo vriendelijk om mij een exemplaar te sturen. Ik heb het inmiddels gelezen. Ik had het graag een goed boek gevonden, maar dat vind ik niet.
Nico Vesseur, de schrijver van God, inkt & ’n Ferrari, vertelt het verhaal van een schrijver (Guido) die een verhaal schrijft, onder andere over een schrijver (Joep) die last heeft van schrijversblok. Om de zaak nog wat ingewikkelder te maken, spreken personages uit het verhaal de schrijver aan op de loop van het verhaal.
Dit gegeven kan, in de handen van een goed schrijver, een fascinerend boek opleveren. Nico Vesseur is zeker geen slecht schrijver, maar de zelfopgelegde verhaalstructuur weet hij nog niet in optima forma uit te werken. Voor een debuut is God, inkt & 'n Ferrari zeker niet slecht.
Genoeg. Ik ben geen literatuurcriticus. Slechts een lezer met een mening. Bovendien is deze blog geen plek om aandacht aan de literatuur te schenken, deze blog gaat over Bob Dylan. (Eigenlijk had ik nog iets willen schrijven over de 'technische trucjes' die in het iBook God, inkt & 'n Ferrari zitten verstopt, maar zoals ik al schreef: het is genoeg. Het moet hier over Dylan gaan.)
Bob Dylan is de reden dat ik God, inkt & ’n Ferrari heb gelezen.
God, inkt & ’n Ferrari is deels gebaseerd op Bob Dylans ‘Seven days’, zo had ik voor het lezen van de uitgever begrepen. Ik zou daar ‘losjes gebaseerd’ van willen maken. Het verhaal van God, inkt & ’n Ferrari ontvouwt zich in zeven dagen. Iedere dag wordt vergezeld van een citaat uit het Bijbelboek Genesis. De overeenkomst tussen Dylans ‘Seven days’ en God, inkt & ’n Ferrari zit ‘m ogenschijnlijk alleen in die zeven dagen. Ergens aan het begin van het boek zet een personage Dylans ‘Seven days’ op, daar lijkt het lange tijd bij te blijven. Genesis lijkt belangrijker voor de structuur van God, inkt & ’n Ferrari dan Dylans ‘Seven days’. Pas helemaal aan het eind van God, inkt & ’n Ferrari wordt er daadwerkelijk verwezen naar de inhoud van Dylans ‘Seven days’.
Bob Dylan komt nog een paar keer voorbij in God, inkt & ’n Ferrari. Een enkele maal worden er simpelweg songtitels genoemd (‘You ain’t going nowhere’,  ‘Odds and ends’), een enkele maal worden er subtiele verwijzingen naar songteksten van Bob Dylan gegeven, onder andere ‘Wedding song’. Meer dan dit ene voorbeeld wil ik niet prijsgeven gezien de wedstrijd die de uitgever rond Bob Dylan in God, inkt & ’n Ferrari heeft uitgeschreven.
Of bovenstaande genoeg is voor een Dylan-liefhebber om God, inkt & ’n Ferrari te willen lezen, weet ik niet. Dat moet de Dylan-liefhebber maar zelf uitzoeken.
Misschien is het je al opgevallen, maar ik ben sinds kort niet meer de enige die aantekeningen maakt, zie hier.
De hoes van John Wesley Harding: Regelmatig lees ik - onlangs weer op Facebook - dat de gezichten van de vier leden van The Beatles verstopt zitten in de boomstam op de hoes van John Wesley Harding. Om die vier gezichten te kunnen zien, moet je de hoes ondersteboven houden, zo heb ik me al regelmatig laten vertellen.
Een terzijde: Op een platenbeurs een paar jaar geleden legde een man van wie ik net John Wesley Harding - de Engelse monopersing - had gekocht uit hoe ik de hoes op de kop moest houden en goed moest kijken naar de boomstronk, enzovoort. Toen de man klaar was, vroeg ik hem: 'Weet jij wat je ziet als je de hoes van John Wesley Harding een kwartslag naar rechts draait?' Dat wist hij niet. Het antwoord op die vraag is natuurlijk dat je dan een elpee op de grond ziet liggen. Daar kon de verkoper niet om lachen... Tot zover de terzijde.

Goed, de gezichten van de vier leden van The Beatles moeten dus te zien zijn in de boomstronk op de hoes van John Wesley Harding. Ik heb die vier gezichten nog nooit gezien, moet ik bekennen.

Wat mij wel altijd verbaasd heeft, is dat er regelmatig gesproken wordt over die vier gezichten van The Beatles, maar nooit over de vijfde man op de hoes van John Wesley Harding. Van die vijfde man is alleen de hoed op zijn hoofd te zien (zie afbeelding).

Op een andere foto, gemaakt op dezelfde dag, is de man met de witte hoes wel helemaal te zien. Zie hier.

[dit stuk heb ik, in een korte versie, al op Facebook gezet.]

Dylan kort #1092

30th Anniversary concert celebration: Een recensie (kort) op de website van Gazet van Antwerpen, zie hier.
Hello Venray heeft een nummer opgenomen met de titel 'Bob Dylan lyrics', luisteren kan hier.
'Bob biedt troost', zie hier.
God, inkt & 'n Ferrari: Eerder schreef ik hier over dit nieuwe boek van Nico Vesseur. Naast dat God, inkt & 'n Ferrari deels is gebaseerd op Dylans 'Seven days' bevat dit boek talloze quotes (of bewerkingen daarvan) uit Dylans songs. Onder de mensen die alle citaten hebben weten te vinden verloot de uitgever van God, inkt & 'n Ferrari de cd Duelling banjos. God, inkt & 'n Ferrari is te koop in de iTunres Store (zie hier). De antwoorden voor de prijsvraag kunnen gestuurd worden naar: godinktferrari@gmail.com [met dank aan Hans voor de tip]

Vergeet niet het stuk hieronder over The Genuine Texas groover te lezen.
Is iemand bekend met de afgebeelde single?

The Genuine Texas groover

Vraag: 'Are there any young folk singers or rock groups that you recommend for us to hear?'
Bob Dylan: 'I'm glad you asked that. Oh, yeah, there's the Sir Douglas Quintet, I think are probably the best that are gonna have chance of reaching commercial airways. They already have with a couple of songs.'
(San Francisco press conference, 3 december 1965)

Muzikant Doug Sahm (1941 - 1999) richtte in 1965 met onder andere Augie Meyers de band Sir Douglas Quintet op. Deze band had in Amerika een hit met 'She's about a mover'.
In de jaren daarna maakte Doug Sahm vele soloalbums - voor veel verschillende platenmaatschappijen - en richtte hij bands op als The Texas Tornedos (met Freddy Fender, Augie Meyers en Flaco Jiminez). In 1999 overleed Doug Sahm aan een hartaanval.

Ik wil me richten op de muziek die Doug Sahm maakte voor het label Atlantic en dan vooral op Bob Dylans bijdrage op deze platen.
In 1973 verschenen de enige twee albums die Doug Sahm voor Atlantic maakte. In januari verscheen Doug Sahm and band en in december, onder de naam The Sir Douglas band, Texas tornedo.
Deze beide albums staan vol heerlijke muziek. Tex-Mex, blues, country en R&B.

Doug Sahm and band
De opnamen voor Doug Sahm and band werden gemaakt van 9 tot en met 12 oktober 1972 in de Atlantic Recording Studios in New York. Bob Dylan was tijdens deze opnamen aanwezig en speelde op een groot aantal nummers mee.
Volgens de credits achterop de hoes van Doug Sahm and band is Bob Dylan op de volgende vier nummers te horen:
'(Is anybody going to) San Antone' (zang)
'Wallflower' (zang en gitaar); inderdaad, het door Dylan geschreven nummer 'Wallflower'
'Blues stay away from me' (gitaar)
'Me and Paul' (mondharmonica)
Elders op de hoes staan de volgende credits:
'Bob Dylan - vocal, harmony, guitar, harp, Hammond organ & Vox organ'
Wie de credits per song legt naast de algemene credits, ziet dat er iets niet klopt. Volgens de algemene credits speelde Dylan ook 'Hammond organ' en 'Vox organ', twee instrumenten die bij de credits per nummer niet terug te vinden zijn. Dit is de reden dat er altijd een vermoeden is geweest dat Bob Dylan op meer nummers van Doug Sahm and band te horen is, een vermoeden dat later bevestigd werd.

Texas tornedo
Een deel van de opnamen die te vinden zijn op Texas tornedo werden opgenomen tijdens de sessies voor Doug Sahm and band, de sessies dus waar Bob Dylan bij aanwezig was. En hoewel de credits op de hoes van Texas tornedo Bob Dylan helemaal niet noemen, is er altijd het vermoeden geweest dat Bob Dylan ook op dit album te horen moet zijn. Ook dit vermoeden werd later bevestigd.

The Genuine Texas groover
In 2003 bracht Rhino de handgemaakte (en bijna onbetaalbare) dubbel-cd The Genuine Texas groover uit. Deze dubbel-cd bevat alle opnamen van zowel Doug Sahm and band als Texas tornedo, aangevuld met negentien bonustracks. Het 32 pagina's tellende boekwerk bij deze release bevat uitvoerige informatie.
Helaas is die originele uitgave van The Genuine Texas tornedo nog nooit in mijn handen gevallen, maar Wounded Bird Records bracht enkele maanden geleden The Genuine Texas groover opnieuw op de markt. Bij deze nieuwe uitgave geen 32 pagina's tellend boekwerk, maar alleen een dubbelgevouwen blaadje met daarop de credits. Die credits bij The Genuine Texas groover laten zien dat de oude vermoedens dat Bob Dylan op meer nummers van Doug Sahm and band en op een aantal nummers op Texas tornedo te horen is kloppen. Bovendien is Bob Dylan te horen op een aantal van de bonustracks van The Genuine Texas groover.

Bob Dylan op Doug Sahm and band (volgens de credits op The Genuine Texas groover):
'(Is anybody going to) San Antone' (zang en gitaar)
'It's gonna be easy' (orgel)
'Poison love' (gitaar)
'Wallflower' (zang en gitaar)
'Faded love' (orgel)
'Blues stay away from me' (zang en gitaar)
'Me & Paul' (zang en gitaar)

Bob Dylan op Texas tornedo (volgens de credits op The Genuine Texas groover):
'Tennessee blues' (zang)
'I'll be there' (gitaar)

Bob Dylan op de bonustracks van The Genuine Texas groover:
'On the banks of the old Pontchartrain' (gitaar)
'Hey, good lookin'' (gitaar)
'Please mr. Sandman' (gitaar)
'Columbus stockade' (piano en orgel)
'The Blues walked in' (piano en orgel)

Alsof dat nog niet genoeg is, is er het vermoeden - volgens Searching for a gem - dat Bob Dylan ook nog te horen is op:
'Dealer's blues' (Doug Sahm and band)
'Ain't that loving you' (Texas tornedo)

Dat moet voor iedere Dylan-liefhebber voldoende reden zijn om in ieder geval nieuwsgierig te zijn naar de muziek die Doug Sahm voor Atlantic opnam. Maar ook als Bob Dylan niet te vinden zou zijn geweest op Doug Sahm and band en Texas tornedo, dan nog zou ik beide albums bij een ieder die het maar horen wil van harte aanbevelen.
Het is simpelweg heerlijke muziek, muziek om voor uit je stoel te komen en een rondedansje bij te maken.

Gewoon vriendelijk zijn

Over twee dagen is het dan zo ver, dan vindt in Paradiso het Bal der Geweigerden plaats. Ik zou daar graag naar toe gaan, maar ik kan niet. Volgens de website van Paradiso zijn er nog kaarten te koop, dus grijp je kans.
Verder is het vrij rustig in Dylan-land. Een zoektocht naar Nederlandstalige berichten op het internet over Dylan levert slechts één bericht op (en hoewel dat bericht maar half over Dylan gaat, is het wel een aardig bericht, zie hier).
Het is wachten tot de start van de eerste tournee van 2014. Die eerste tournee begint op 31 maart met een concert in Tokio. De start van de eerste tournee van een jaar is vaak het startsein voor meer aandacht voor (en releases van) Bob Dylan.
Hoewel, we hebben dit jaar natuurlijk al twee interessante heruigaven gekregen: The 30th Anniversary concert celebration op cd, dvd en blu-ray, en Genuine Texas Groover van Doug Sahm met daarop een groot aantal nummers waarop Dylan meespeelt.
De dvd van The 30th Anniversary concert celebration heb ik inmiddels gezien en hier besproken. Sinds vandaag heb ik The 30th Anniversary concert celebration ook op cd, en ben ik de gelukkige eigenaar van Genuine Texas groover. Over die laatste een andere keer meer.
Ik heb nog geen tijd gehad om The 30th Anniversary concert celebration te beluisteren. Dat komt wel, misschien vanavond, misschien morgen. Wat me gelijk opvalt is dat op de voorzijde van het boekje de woorden 'Deluxe edition' staan gedrukt. Als ik vriendelijk wil zijn, laat ik het bij de opmerking dat Sony een ander beeld heeft dan ik van wat een 'Deluxe edition' betekent. The 30th Anniversary concert celebration is niet meer dan een gewone dubbel-cd (met 2 bonustracks), niet meer en niet minder. Dat is prima, maar daar de woorden 'Deluxe edition' op plakken is ietwat grotesk.
Ik zeur niet verder, ik heb zin om nou eens gewoon vriendelijk te zijn.
O ja, de afbeelding bij dit bericht is de voorzijde van de Nederlandse uitgave van de bladmuziek van 'Blowin' in the wind'. Dit is uitgegeven door Bassart N.V. De uitgever is bij de keuze van een foto voor de voorzijde nou niet bepaald vriendelijk geweest voor Dylan... (Dezelfde foto is ook gebruikt voor een andere uitgave van bladmuziek van Dylan door Bassart N.V.)

Aantekening #5182

Frits schreef gisteren nogmaals over Laat mij vandaag vergeten tot morgen, zie hier. Eén antwoord: het verband tussen Blake's 'Auguries of innocence' en Dylans 'Every grain of sand' is zeker niet van Jansz. Het is een verband dat al vele malen door vele anderen voor Jansz is opgeschreven.
Gisteren kwam er nog een aardige verrassing bij: Laat mij vandaag vergeten tot morgen stond op de eerste plaats van de best verkochte boeken van uitgeverij Brave New Books (zie afbeelding). Ik ga bijna naast mijn schoenen lopen :-)

The 30th anniversary concert celebration blijft de gemoederen bezig houden. Zo zijn er gisteren wat interessante reacties op mijn stuk over de recente heruitgave gekomen. Wat ik me nooit had gerealiseerd is dat dit concert het laatste optreden van George Harrison is geweest. Het is jammer dat Harrisons uitvoering van 'If not for you' de dvd niet gehaald heeft.
En waarom is de rehearsal van Bob Dylan niet aan de cd toegevoegd als bonustrack? Twee gemiste kansen.

Naast mij ligt het boek Leven uit het lab van Ronald Plasterk. Ik heb geen enkele behoefte om het te lezen. Het ligt er alleen omdat ik op bladzijde 184 het volgende tegenkwam: 'Als katholiek leerde je toch al nooit dat de bijbel zo serieus moest worden genomen, en de versie van het geloof waarmee ik in Den Haag ben opgegroeid was helemaal van alles los. Het Hooglied had plaatsgemaakt voor Huub Oosterhuis, en Bach voor Bob Dylan, en er is destijds zelfs nog een bijbel verschenen waarin Jezus op zijn Puch het dorpsplein op kwam scheuren alwaar hij met zijn twaalf apostelen, allen met lang haar en zonder valhelm, een patatje pinda nuttigde.'

Terwijl heel Nederland vanmiddag zo verstandig was om van het zonnetje te genieten, liep ik door een grote hal vol kramen: vlooienmarkt. Het viel me op dat handelaren steeds vaker koper voor goudprijzen proberen te verkopen. Zo kwam ik een Nederlandse persing van de single 'Subterranean homesick blues' tegen, goed (geen geweldig) exemplaar. Vraagprijs: €100,-. Dat is ver voorbij het redelijke.
Toch ben ik niet met lege handen naar huis gegaan. Voor het schappelijke bedrag van €1,- ben ik nu de eigenaar van het tijdschrift Life van 22 december 1969. In dit blad staat een foto van een jonge, rokende Bob Dylan. Onder die foto de volgende tekst: 'Bob Dylan set a musical style for the '60s by giving new life to an ancient tradition of the wandering troubadour. Creating a folk music for his contemporaries and the age, Dylan wove themes of social protest and love and nostalgia into lyrics that both enchanted and stung - sometimes simultaneously.'

Dylan kort #1091

The Genuine Texas groover: In 1973 verschenen er twee schitterende albums van Doug Sahm: Doug Sahm and band en Texas Tornedo (onder de bandnaam The Sir Douglas Band). Op beide albums speelt Bob Dylan op een aantal nummers mee (zie hier). In 2003 bracht Rhino de dubbel-cd The Genuine Texas groover uit. Op de The Genuine Texas groover staan alle nummers van Doug Sahm and band en Texas Tornedo, aangevuld met 19 bonustracks. Bob Dylan is op 5 van deze 19 bonustracks te horen.
De Rhino-uitgave van The Genuine Texas groover is bijna niet aan te komen en al jaren een zeer gezochte (en dure) uitgave. Tot mijn grote genoegen kwam ik er gisteren achter dat platenmaatschappij Wounded Bird eerder dit jaar The Genuine Texas groover opnieuw heeft uitgebracht.
Frits over Laat mij vandaag vergeten tot morgen, zie hier.
De ongeletterde wanhoop over Highway 61 revisited, zie hier.
Flarden van een wonderlijke wereld over Inside Llewyn Davis. Niet iedereen is positief over deze film (althans ik denk dat ik dat gelezen heb. Na een paar regels lezen heb ik het opgegeven, niet omdat de tekst niet goed is, maar omdat ik helemaal knettergek werd van de achtergrond... Zie hier.)

The 30th anniversary concert celebrabtion

Eind vorig jaar schreef ik hier mijn herinneringen op aan het voor het eerst zien van The 30th anniversary concert celebration. Vanochtend, ruim eenentwintig jaar later, heb ik weer naar dit concert gekeken. Mijn herinneringen hebben mij bedrogen. Het concert is beter dan ik mij herinnerde, maar daarmee nog niet goed. De net verschenen dvd van The 30th anniversary concert celebration is werkelijk van een verbluffende beeldkwaliteit, maar een matig concert blijft, ondanks de fantastische beeldkwaliteit, een matig concert.
De dvd biedt zo'n veertig minuten extra beeld, achter de schermen, plus (extra) optredens van John Mellencamp, Nancy Griffith & Carolyn Hester, en Booker T. the M.G.'s.

Schaamte
Ongeveer halverwege het concert doopt Neil Young deze extravaganza om van The 30th anniversary concert celebration tot het veel pakkender Bobfest. Helaas is het feest voor mij dan al voorbij. Plaatsvervangende schaamte heeft zich meester van mij gemaakt, mij diep in mijn stoel gedrukt. De gordijnen doen sluiten. Hier wil ik geen deel van uit maken, hier wil ik niet mee geassocieerd worden. Mijn schaamte heeft niks met de muziek te maken, maar met het publiek. Met de horde Dylan-liefhebbers die deze 16 oktober 1992 naar Madison Square Garden zijn gekomen om zich daar als lemmingen over de klif in het ravijn der bekrompenheid te storten.
Ik doel op Sinead O'Connor die het door een joelend publiek onmogelijk wordt gemaakt om 'I believe in you' te zingen. Reden: O'Connor verscheurde een foto van de paus op de Amerikaanse buis.
Met dat joelen kwam er voor mij een voorlopig eind aan dat feestje. Ik wens nooit en te nimmer geassocieerd te worden met dat beschamende gedrag van een groep waartoe ik behoor: Dylan-liefhebbers.
Natuurlijk kwam het feestje ook wel weer van de grond, al blijft de nare smaak de rest van het concert in mijn mond liggen.

Niet de zanger, maar het lied
Een feestje. Bobfest: een viering van niet de man, maar de muziek. Op het concertprogramma van The 30th anniversary concert celebration heet het: 'Columbia Records celebrates the music of Bob Dylan' en in het boekje bij de dvd staat boven de tekst van David Wild 'In the end, it was about the songs.' Bobfest draaide om de componist Dylan, niet om de muzikant. En daar, zo realiseerde ik me vanochtend tijdens het kijken, zit voor mij nou net de reden waarom ik The 30th anniversary concert celebration niet hoog aansla. De reden waarom ik naar Dylans muziek luister, is de combinatie van de componist met de muzikant. Die combinatie ontbrak tijdens grote delen van Bobfest.
En toch, eenentwintig jaar na het voor het eerst zien van The 30th anniversary concert celebration valt me voor het eerst echt op hoeveel goede optredens dit concert heeft. Stevie Wonder ('Blowin' in the wind') is goed, Lou Reed die zich vergrijpt aan 'Foot of pride' is goed, Tracy Chapman ('The Times they are a-changin'') is goed, Willie Nelson ('What was it you wanted') blijkt minder sterk dan ik mij herinnerde, maar is nog steeds goed, Ron Wood ('Seven days') is goed, Neil Young ('Just like Tom Thumb's blues' en 'All along the watchtower') is goed, Eric Clapton ('Don't think twice, it's all right') is goed, The Band ('When I paint my masterpiece') is goed en George Harrison ('Absolutely sweet Marie') is goed.
Voeg daar de werkelijk uitstekende optredens bij en wat blijkt? Het overgrote deel van The 30th anniversary concert celebration is de moeite meer dan waard.
Laat ik het eens niet hebben over de werkelijk tenenkrommende bijdragen (John Mellencamp, June Carter & Johnny Cash - helaas -, Chrissie Hynde en gruwel aller gruwels: Roger McGuinn), laat ik het eens hebben over de uitstekende optredens. (En daarna moeten we het nog even over de man zelf, Bob Dylan hebben.)

Puntje van de stoel
Neem de jonge honden Eddie Vedder & Mike McCready van Pearl Jam. Zet ze op een podium en laat ze 'Masters of war' brengen. Twee muzikanten die tussen de letters van de inmiddels oude tekst weten te kruipen en er alles uithalen wat er ooit in heeft gezeten. Muziek maken draait niet om noten spelen, muziek maken draait om het leven zuigen uit een compositie. Het draait om het kauwen van de woorden. Het draait om het leggen van de tong op het hakblok van het moment en dat is wat Eddie Vedder & Mike McCready hier doen.
Of neem Woodstock-god Richie Havens die na 25 jaar oefenen en verfijnen nog steeds 'Just like a woman' weet te zingen alsof hij voor het eerst de woorden formuleert. Alsof hij de pijn, de liefde, de woede en het verdriet voelt voor hij het in de microfoon laat zinken.
Of wat te denken van de oude Ieren, van The Clancy Brothers & Robbie O'Connell with special guest Tommy Makem. Vijf mannen ogenschijnlijk zo achter de geraniums vandaan getrokken. Geen pretenties, alleen hart en ziel voor het lied.
Of Tom Petty & the Heartbreakers die 'License to kill' tegen de muur hebben gekwakt, de stukken opgepakt en opnieuw levensadem hebben ingeblazen.
Maar ondanks deze fantastische opnamen had ik deze dvd niet bekeken als niet de man zelf er ook op te zien zou zijn.

Bob Dylan
Dylans bijdrage op deze dvd begint met wat voor mij het hoogtepunt is van Bobfest: 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'. Het is gespeeld met vaart, met kracht. Het is niet willekeurig gekozen, al kan ik er nog niet helemaal de vinger op leggen waarom deze songkeuze zo veelzeggend is. Ik heb alleen een vermoeden.
Zo goed als 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' is het die hele avond in Madison Square Garden nog niet geweest en toch is dit na Dylan-maatstaven maar een matige prestatie. De man heeft betere optredens gegeven, ook in, vlak voor en vlak na 1992.
Vervolgens krijgen we 'My back pages' door Dylan, McGuinn, Petty, Young, Clapton & Harrison, en 'Knockin' on heaven's door' door 'Everyone', zoals het heet op de dvd-doos. Dit zijn de momenten waarop ik het liefst even wegkruip. Dit soort ouwe-jongens-krentenbrood-met-z'n-al-op-'t-podium-dat-staat-leuk-momenten draaien bijna altijd uit op een leuk plaatje, maar slechte muziek. De twee songs op The 30th anniverary concert celebration waarbij meer muzikanten op het podium staan dan goed is voor de muziek zijn geen uitzondering. Het zijn billenknijpers. Momenten om zo snel mogelijk te vergeten.
Het concert sluit af zoals het hoort: Bob Dylan alleen met een gitaar en zijn stem: 'Girl from the North country'. Misschien is deze afsluiter nog wel beter dan 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'. Het is een waardig slot van een gedenkwaardige avond in oktober 1992 waarop gepoogd werd om Dylans oeuvre in het zonnetje te zetten door zo'n beetje iedere grote naam uit de muziekwereld op één podium te zetten. Aan het eind, met 'Girl from the North country', blijkt dat daar eigenlijk niet meer voor nodig was geweest dan één man met zijn gitaar en stem.
Maar dat is wijsheid achteraf.

Brief

Hallo Broer,

Dank voor je bericht. Goed om te lezen dat Laat mij vandaag vergeten tot morgen vandaag op je deurmat viel. Ik ben benieuwd wat je er van vindt. Mijn eigen boeken zijn de enige Dylan-boeken die ik niet lees. Als het eenmaal op papier staat, wil ik het niet meer lezen. Dan is het weg, dan is het genoteerd en mag ik het vergeten.
Ik begrijp uit je bericht dat jij de nieuwe versie van The 30th anniversary concert celebration al gezien hebt en daar zeer over te spreken bent. Dat is mooi. Ik heb 'm al wel, vandaag met de post ontvangen, maar nog niks van gezien. Je maakt me wel nieuwsgierig met je enthousiasme. Morgen ga ik kijken, denk ik. Ik wil er even goed voor gaan zitten. Een paar uur waarin ik geen verdere verplichten heb voor uittrekken.
Verder is het hier redelijk rustig. Ik ben wel met wat dingetjes bezig. Een van die dingetjes is Olivier Boelen, hoe Olivier Boelen aan die foto van Dylan en de Bauls of Bengal is gekomen die in 1971 in Aloha werd afgedrukt. Het is niet de foto die op de hoes van John Wesley Harding is afgedrukt, maar een andere foto, op dezelfde dag gemaakt. Ik weet niet zeker hoe Boelen aan die foto is gekomen, maar ik heb wel een vermoeden, al kan ik dat nog niet helemaal hard maken. Enfin, je leest het nog wel een keer.
En dan zijn er nog die schitterende foto's van Dylan, gemaakt tijdens diens optreden op het Isle of Wight in 1969 die in datzelfde jaar werden afgedrukt in Muziek expres. Die Muziek expres tikte in onlangs op de kop. Schitterende foto's, waarvan een aantal in kleur. Ik zal je binnenkort scans sturen. Dan moet je vooral eens letten op die foto van Dylan die met zijn armen op de kast van zijn gitaar leunt. Daar zou ik een goede afdruk van willen hebben. Kan zo aan de muur.
Verder lees ik moment veel. Ook veel boeken die niet tot de Dylan-literatuur horen.
Heb jij die oude persing van New morning nog? Ik weet nog dat je die voor mijn neus wegkaapte in dat kleine platenzaakje op vakantie. Hoe oud waren we toen? Tieners in ieder geval. Die plaat hebben we denk ik in één zomer kapot gedraaid. Waarschijnlijk is het vinyl inmiddels doorzichtig.
Toen schreef je nog je naam op de hoes van een nieuwe plaat. En de datum. Dat is nu haast ondenkbaar (of doe je dat nog steeds?)
Ik heb je nog veel meer te vertellen, maar dat komt later wel. Veel over Dylan natuurlijk, wat anders?

groet,
Tom

Ik ratel maar wat

Het zijn wat gekke dagen. Laat ik beginnen met mijn nieuwe boek Laat mij vandaag vergeten tot morgen; de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013. Afgelopen weekend was dat boek via bol.com reeds te bestellen. Volgens bol.com was mijn boek op 28 februari verschenen. Gisteren verdween mijn boek ineens van bol.com. Reden onbekend. Sinds vandaag wordt Laat mij vandaag vergeten tot morgen weer via bol.com aangeboden, dit keer met een verschijningsdatum van 5 maart, morgen dus. Zie hier. Een technisch foutje, denk ik, dat nu opgelost is.
Wat het voor mij extra vreemd maakt, is dat ik al een tijdje geleden een stapel exemplaren ontving. Voor mijzelf, voor mijn kinderen. Dochterlief heeft haar exemplaar al mee naar school genomen. Vol trots heeft ze aan juf laten zien dat ze op de voorkant van een boek staat.

Nu ik het toch over mijn kinderen heb: gisteren draaide ik 'Hurricane'. Zoonlief reageerde gelijk: 'Dit is een leuk liedje'. Natuurlijk deed me dat goed. Mijn zoon houdt van Bob Dylan. (Oké, alleen nog maar van 'Hurricane', maar het is een begin.)

De afgelopen dagen (zaterdag t/m maandag) heb ik mijn ogen scheel gelezen. Toeval of niet (niet dus), maar opvallend veel van de gelezen boeken bevat in meerdere of mindere mate iets over Bob Dylan. Allemaal non-fictie, allemaal geen muziekboeken:
- Richard Neville - Play power; ontdekkingsreis door de internationale underground
- Guus Middag - Vrolijk als een vergelijking
- Steve Davidson - Lessen in overleving
- Alain de Botton - De biograaf (nog niet uitgelezen)
En één dichtbundel:
- Jan Kal - Hun zeggen

Afgelopen zaterdag viel Isis issue 172 op de deurmat. Uiteraard heb ik ook dit fanzine verslonden. Er staan een paar goede stukken in van Ian Woodward. Ian Woodward heeft tientallen jaren The Wicked Messenger, een nieuwsbrief over Dylan, geschreven en uitgegeven. Alleen daarom al verdient de man een monument binnen de Dylan-wereld. Voeg daarbij zijn artikelen die zo nu en dan in Isis verschijnen en de man verdient een groot monument.

Enfin, ik ratel maar wat. Er zit geen lijn of boodschap in.
Eigenlijk wacht ik op The 30th anniversary concert celebration. Door omstandigheden heb ik die nog niet. Ik heb de nieuwe dvd nog niet gezien, ik heb de nieuwe cd nog niet gehoord. Binnenkort, hoop ik, toch de dvd te zien, de cd te horen zodat ik beide hier kan recenseren.

Laat mij vandaag vergeten tot morgen in de verkoop

Mijn nieuwe boek Laat mij vandaag vergeten tot morgen - de Bob Dylan aantekeningen 2012 - 2013 is nu te bestellen via bol.com. De prijs van het boek is €20,-. Zie hier.