En misschien zit ik er wel naast, misschien heb je deze week Dylan & the Dead nog gedraaid en vond je het helemaal niks. In dat geval zijn we het niet met elkaar eens, maar dat is ook prima.
Het beste nummer van Dylan & the Dead is ontegenzeggelijk 'Queen Jane approximately'. Dat vond ik tijdens het luisteren gisteren en dat vind ik tijdens het luisteren vanavond weer.
Het probleem met roepen wat 't beste nummer is, is dat het de oren doof kan maken voor wat het album nog meer te bieden heeft.
Ik wil niemand doof maken, alleen daarom al kijk ik voorbij het beste, voorbij 'Queen Jane approximately' en naar 'Gotta serve somebody'.
'Gotta serve somebody' is een van de twee nummers van het album Slow train coming dat op Dylan & the Dead in een live-versie te horen is (het andere nummer afkomstig van Slow train coming op Dylan & the Dead is opener 'Slow train' dat misschien net zoveel aandacht verdient als 'Gotta serve somebody'.)
Opvallend aan 'Gotta serve somebody' op Dylan & the Dead is hoezeer de tekst afwijkt van de studioversie van dit nummer. Voor wie het glas meestal half leeg is: Dylan was zijn tekst kwijt en probeert zich hier door het nummer te worstelen. Voor wie het glas meestal half vol is: Dylan improviseert de songtekst van 'Gotta serve somebody' hier deels. Dit improviseren brengt hem helemaal in het moment. Hij creëert tijdens het zingen. Dat improviseren hoor je niet alleen in de woorden maar ook in zijn intonatie. De luisteraar is getuige van het scheppen door de zanger.
Het beste moment - naar mijn smaak - van 'Gotta serve somebody' op Dylan & the Dead zit in het staartje van dit nummer. Het moment waarop Bob Dylan en de leden van The Grateful Dead beginnen met het toewerken naar een afronding. Het nummer kabbelt verder, de muzikanten reageren op elkaar zonder dat dit resulteert in steeds harder, steeds wilder, steeds meer kijk-eens-wat-ik-kan. Het is eerder het tegenovergestelde. Heerlijk.
Voor ik stop over Dylan & the Dead wil ik in ieder geval nog iets kwijt over de hoes. Ik ben nogal gecharmeerd van de voorzijde van die hoes (en de achterzijde van de hoes die verbonden is met de voorzijde van de hoes). Allereerst is er de trein. Is het je ooit opgevallen dat die trein het nummer 13 draagt? Waarom nou nummer 13? Ik weet het niet. Het enige dat ik bij het getal 13 kan bedenken is dat het het ongeluksgetal is. Waarom uitgerekend het ongeluksgetal op die trein staat? Als je het weet, mag je het zeggen.
Dan is er rechts het portret van Bob Dylan. Een jonge Bob Dylan met zonnebril. In een van de twee glazen van die zonnebril is een bliksemschicht te zien. Die bliksemschicht lijkt te verwijzen naar de bliksemschicht in het logo - een van de vele logo's - van The Grateful Dead (zie hier).
Links is er het skelet met de rozentooi. Ook dit is een verwijzing naar een logo van The Grateful Dead, een logo dat onder andere op de hoes van het live-album The Grateful Dead (ook bekend onder de titel Skull and roses) te vinden is (zie hier). Zoals het portret van Dylan rechts op de hoes in de bliksemschicht een verwijzing naar The Grateful Dead heeft, zo heeft het skelet met de rozentooi links op de hoes een verwijzing naar Bob Dylan in het mondharmonicarek rond de nek van het skelet.
Tot slot: kijk nog eens goed naar hoe de titel Dylan & the Dead op die hoes is gezet. Die titel begint en eindigt met een grote D.
Genoeg. Misschien dat ik vanavond nog een keer luister naar dit wat vergeten album van Bob Dylan. Ik weet nu al dat het weer goed zal klinken.
2 opmerkingen:
Ik deel je waardering voor Queen Jane hier en Slow Train samen met Gotta Serve worden uitgetild boven het niveau van de studio opnames door de aparte ongrijpbare ritmiek van The Dead. Maar wat deze plaat toch enigszins overschaduwt is, terwijl de eerlijke weergave ervan innemend is, de grote slordigheid, het verhaspelen van teksten dat tegelijk dus hem in het moment bracht... helaas zijn de fouten voor een deel te wijten aan het drankgebruik van Dylan, maar hij zat net in een overgangsfase, van desinteresse naar een nieuwe manier van zingen en beleven van zijn songs en dat maakt het allemaal toch spannend en doorleefd. Even later zou hij met G.E. Smith de Never Ending Tour beginnen waar hij zich letterlijk en niet altijd even genuanceerd een weg terug vocht en dat vond in het naderende grunge tijdperk meer waardering bij de tijdgebonden critici. Ikzelf ben toch wel heel gecharmeerd van de gek relaxte improvisaties van The Dead en Dylan, al zijn er betere optredens van hun samen geweest in die periode,heb ik mij door getuigen laten vertellen. Mooi dat je deze plaat voor het voetlicht brengt!
Het is geen slechte plaat. Het kabbelt lekker voort. Maar mijn probleem met deze plaat is hetzelfde als met al zijn jaren 80 en 90 platen: door steeds met andere muzikanten en producers te werken krijg je nooit een eigen geluid. Daarom vind ik de beste beslissing die hij op muzikaal gebied sindsdien genomen heeft, dat hij zijn eigen platen is gaan produceren.
Frans
Een reactie posten