Bob Dylan... best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van Slow train coming t/m Dylan & The Dead

Hallo Tom

Ik heb weer een nieuwe reeks cd's van The Complete Album Collection Vol.1 beluisterd en vergeleken.
Hieronder de voortzetting van de recensie.


Slow Train Coming
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd), hoewel ik hem iets helderder vind klinken. Mogelijk heeft Sony de albums die niet speciaal voor The Complete Album Collection Vol.1 geremasterd zijn toch door een equalizer heen gehaald om het geluid te verbeteren.


Saved
Deze is wél geremasterd of beter gezegd, behoorlijk ge-loudified, met als resultaat een meer hedendaags geluid. Het lijkt dan dat de fade-outs iets langer duren, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Het effect van deze remaster is dat je als luisteraar het album "herontdekt", zeker als je Saved al een tijd niet meer hebt gedraaid. Eén track van de cd, 'Solid rock' was al eens eerder geremasterd, in 1997, voor de zgn. Super Bit Mapping-heruitgave van Biograph, en blijkt verrassend genoeg toch beter te klinken dan 'Solid rock' op de box cd.


Shot Of Love
Dit album stond op de in de voorpublicatie verspreide lijst als zijnde niet-geremasterd, maar na vergelijking met de oude cd (uit 1990) blijkt het geluid op de box cd te zijn verbeterd, hoewel mogelijk alleen enigszins ge-loudified. Hiervan profiteren vooral de rustigere tracks, op de andere tracks, met name op 'Shot of love' lijkt er toch wat mis te zijn met de klankkleur.


Infidels
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd). Op zich klonk deze bestaande remaster al wel prima, maar mocht MFSL ook Infidels gaat uitbrengen in een nieuwe remaster, dan zou deze wel eens mooier kunnen uitpakken (zoals dat het geval was bij de recente MFSL Desire hybrid SACD).
Opmerkelijk is dat de plaatsing van de beide lead guitar tracks in de mix niet eenduidig is, op het ene nummer hoor je Mick Taylor aan de ene kant en Mark Knopfler aan de andere kant, op het volgende nummer is dit andersom (maar mogelijk is dit opzettelijk gedaan, voor de variatie).


Real Live
We zijn nu aangeland in de tijd dat albums gelijktijdig op zowel lp als cd (en mc = audiocassette) uitgebracht werden. Sinds de originele release van Real Live op cd (eind 1984) is deze sindsdien de standaard cd gebleven, tot aan nu dan, want eindelijk is het gehele album nu voor de box geremasterd. Net als op de lp volgen de tracks elkaar op met doorlopend applause/publiek tussen de nummers, behalve tussen 'It ain't me babe' en 'Tangled up in blue'.
Ik blijf even bij deze twee nummers, want beide nummers zijn dus al een keer eerder geremasterd. 'It ain't me babe' voor de live compilatie Live Classics, en 'Tangled up in blue' voor de cd Live E.P. (dit was een promo cd voor de compilatie DYLAN (uit 2007, soms ook DYLAN07 geheten, ik kom er later op terug want alle nummers op deze compilatie zijn speciaal voor DYLAN geremasterd, en er zijn verschillen tussen deze remasters en die we nu op The Complete Album Collection Vol.1 aantreffen).
Beide eerder geremasterde nummers (uit 2007) blijken dus mooier (zuiverder) te klinken dan op de nieuwe remaster van Real Live.
Tenslotte, op 'Girl from the north country' zit van 1:21 tot 1:27 een vervorming op de audience track achter de muziek.


Empire Burlesque
De originele, oude cd uit 1985 was jarenlang de standaard cd, en is eindelijk nu voor de box geremasterd, twee nummers uitgezonderd ('Seeing the real you at last' in 2006 op de compilatie Blues, en 'Dark eyes' in 2007 op de compilatie DYLAN).
Op de nieuwe remaster lijkt het dat de fade-outs iets langer doorlopen, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Daarentegen vind ik deze verbeterde versie van Empire Burlesque minder geslaagd want op de rustige nummers, zoals 'Emotionally yours' en I'll remember you' blijft het geluid mat overkomen.
En ja, ook hier klinken de twee eerder geremasterde nummers hoorbaar beter op de hierboven genoemde compilaties. Heel apart, maar het is wel zo.


Knocked Out Loaded
De originele, oude cd-versie uit 1986 was jarenlang de standaard cd, en is nu speciaal voor de box geremasterd. Eén track, voor veel Dylan liefhebbers de favoriete track van dit album, 'Brownsville girl', was al eerder geremasterd, in 2007 op de eerder genoemde compilatie DYLAN. Maar wat blijkt: de versie van 'Brownsville girl' op DYLAN is een geheel andere mix dan de versie op Knocked Out Loaded !
Overigens, op de remaster is er volumeverschil tussen de tracks, en is beter hoorbaar dat dit album eigenlijk een compilatie is van een selectie nummers, elk afkomstig van een andere opnamesessie, elk met een andere productie.
Het slotnummer, 'Under your spell' is de bron voor zowel de albumtitel Knocked Out Loaded, als de titel Hard To Handle, de eveneens in 1986 uitgezonden HBO TV live special.


Down In The Groove
Ook dit album is speciaal voor de box geremasterd, met als resultaat een zeer geslaagd geluid. Geen loudification, geen afgetopte frequenties, dit kwa reputatie een van Dylan's mindere albums heeft van Sony een koninklijke behandeling gekregen.
Down In The Groove is altijd een onderschat album geweest, echter de mix is op alle nummers consistent (ja, behalve op 'Death is not the end' maar dat is dan ook een Infidels outtake).
Op 'Ninety miles an hour (down a dead end street)' kun je horen dat de bridge (tussen 1:40 en 2:02) duidelijk is ingedubd, en afkomstig moet zijn van een andere take.
'Silvio' was al eerder geremasterd, in 2007, op DYLAN, maar klinkt gek genoeg hetzelfde als op de nieuwe remaster.
De heersende opvatting was altijd, dat de oude cd-versie van zowel Knocked Out Loaded als Down In The Groove door Sony uit Dylan's catalogus verwijderd zou zijn, en om die reden een tijdlang niet meer verkrijgbaar. In werkelijkheid zijn beide albums in Nederland altijd leverbaar gebleven.


Dylan & The Dead
De geremasterde cd uit 2009 was al flink ge-loudified. De box cd is dezelfde remaster, alleen nog wat luider, dus die klinkt nu helemaal moddervet, maar heeft wel een iets helderder geluid. Het volume is echter te hoog.
Kwa mix is dit echter Dylan's best klinkende live cd, zowel via speakers als koptelefoon. Uitstekende verdeling van alle vocalen en instrumenten over beide kanalen. Je zou wensen dat er van de laatste tour een soortgelijke live mix uitgebracht zou worden.
Wat opvalt aan Dylan & The Dead is dat het een eerlijk album is; missers in de uitvoeringen zijn intact gelaten, er is niets weggemoffeld, wegge-edit of opgepoetst. je hoort alle fouten, en vanwege de uitstekende live mix klinken ze perfect.
Ik meen dat voor het eerst bij Dylan & The Dead de lp versie een tijdje na de cd release uitkwam. Deze bevat dus noodgedwongen een fade-out aan het eind van 'Queen Jane approximately' en een fade-in bij 'Joey', terwijl op de cd het geluid tussen de tracks gewoon doorloopt.


Wordt vervolgd. Groet Cas