Ik heb altijd een zwak voor Dylan & the Dead gehad. Niet een klein zwak, maar een joekel van een zwak. Dylan & the Dead is mij dierbaar.
Terug naar 1989. In 1989 bezat ik tweedehands exemplaren van Desire en Hard rain, meer Dylan had ik nog niet. Met het geld dat ik verdiende met een weekendbaantje had ik ergens eind 1989 voldoende geld bij elkaar gespaard om een splinternieuwe elpee te kopen. Dat moest een elpee van Bob Dylan worden. Desire en Hard rain smaakten naar meer.
In de platenzaak in het dorp-met-stadsallures waar ik toen (en nu nog) woonde stonden twee nieuwe elpees van Bob Dylan in de bakken: Dylan & the Dead en Oh mercy. Na lang wikken en wegen telde ik mijn zuurverdiende geld neer en nam Dylan & the Dead mee. Waarom ik Dylan & the Dead verkoos boven Oh mercy? Twee redenen: Ten eerste bevatte Oh mercy geen enkel nummer dat ik kende, terwijl Dylan & the Dead in ieder geval 'Knockin' on heaven's door' en 'All along the watchtower' had, twee titels die vaag een belletje bij mij deden rinkelen. Ten tweede, en dit was de voornaamste reden voor mijn keuze, sprak de hoes van Dylan & the Dead mij meer aan dan de hoes van Oh mercy.
Ik heb nooit spijt gekregen van mijn keuze.
Ik begrijp me niet verkeerd: ik sla Dylan & the Dead niet hoger aan dan Oh mercy, maar zeker sla ik Oh mercy ook niet hoger aan dan Dylan & the Dead. Die twee albums zijn zo verschillend dat vergelijken zinloos is.
Dylan & the Dead heeft mijn oren gevormd. Het is de soundtrack van mijn tienerjaren geweest. Een heerlijke soundtrack.
Ik ben mij er terdege van bewust dat Dylan & the Dead door veel Dylan-liefhebbers - op z'n zachtst gezegd - niet zo hoog wordt aangeslagen. Dat ik daar anders over denk komt mogelijk doordat ik Dylan & the Dead hoorde voor ik bekend was met het overgrote deel van Dylans back catalog. Door die onbekendheid met klassiekers als The Freewheelin' Bob Dylan, Highway 61 revisited, Blonde on blonde, Blood on the tracks en al die andere albums waren mijn oren vrij om met een open geest te luisteren naar Dylan & the Dead.
Als je oren vrij zijn om met een open geest te luisteren, dan blijkt Dylan & the Dead een uitstekend album te zijn.
Geloof het of niet, maar op de havo waar ik mijn dagen vulde met het zo veelvuldig mogelijk ontvluchten van de lessen zat nog een zestienjarige jongen die in het bezit was van Dylan & the Dead. Opmerkelijk aangezien in 1989 - net als in welk jaar dan ook - het overgrote deel van de zestienjarigen luisterde naar de muziek van de dag (en Bob Dylan behoorde anno 1989 zeker niet tot de muziek van de dag). Er zijn toen heel wat pauzes geweest waarin hij mij opzocht om te kunnen praten over 'onze' ontdekking: Dylan & the Dead. Op zich ben ik niet vies van praten over muziek, ware het niet dat mijn mede Dylan &the Dead-adept ten eerste de neiging had om tijdens het spreken zijn mond zo dicht bij mijn gezicht te brengen, dat ik soms dacht dat hij mij wilde zoenen, en ten tweede stonk hij dusdanig uit zijn mond dat ik soms nog misselijk wordt wanneer ik aan hem denk.
Mooie tijden waren het, de pauzes in 1989.
Dat ik vanavond Dylan & the Dead draai komt niet uit de lucht vallen. Ik heb altijd al een zwak voor dit album gehad. Die oude liefde voor dit album werd weer eens aangewakkerd door de bijdrage van Cas die ik gisteren hier op de blog zette.
Cas schrijft over dit album onder andere: 'Kwa mix is dit echter Dylan's best klinkende live cd, zowel via speakers als koptelefoon. Uitstekende verdeling van alle vocalen en instrumenten over beide kanalen. (...) Wat opvalt aan Dylan & The Dead is dat het een eerlijk album is; missers in de uitvoeringen zijn intact gelaten, er is niets weggemoffeld, wegge-edit of opgepoetst. je hoort alle fouten, en vanwege de uitstekende live mix klinken ze perfect.'
Vooral de typering van Dylan & the Dead als 'eerlijk album' spreekt mij bijzonder aan. Nergens tijdens het luisteren naar Dylan & the Dead krijg ik het gevoel bij de neus te worden genomen. Wat je hoort, zo is het ook gegaan.
Het rammelt, het schudt en het tiert. Heerlijk.
Ik ben weer even zestien als Dylan & the Dead draait. Maar ook ben ik veertig en vader wanneer ik zoonlief voorzichtig en gedachteloos hoor meezingen terwijl 'Knockin' on heaven's door' uit de boxen komt.
Wees verstandig en geloof mij niet. Geloof niet dat Dylan & the Dead een prima album is. Ga mijn ongelijk vaststellen. Zet Dylan & the Dead maar op, luister maar hoe slecht dat album is.
(En héél misschien hoor je dan dat ik toch een klein beetje gelijk heb...)
(Of niet?)
1 opmerking:
Ha, nog een liefhebber die dit album met open geest heeft ontdekt op 16-jarige leeftijd (geboortejaar 1972). Er staan maar 7 nummers op de plaat maar toch vormt deze een prima dwarsdoorsnede van 's mans werk. En inderdaad, de mix is geweldig, rockende gitaren, zware bas, losse drums. De uitvoering van de nummers wijkt af van de oorspronkelijke studio versies, maar dat is juist een pluspunt. In mijn geval vormen deze uitvoeringen vaak het referentiekader, zoals de hissend-stuwende Slow Train, het opdringerig-springerige I Want You, de prachtig-treurige Queen Jane. Een epische Joey, ook. Nooit begrepen waarom deze plaat zo'n slechte reputatie geniet onder Dylan fans.
Een reactie posten