Angelina

Waarom weet ik niet, maar terwijl de kinderen zelfgebakken koekjes eten en 'Angelina' hard uit de boxen knalt, denk ik aan de jonge dame die afgebeeld staat op de hoes van een oude Duitse EP. Het zijn niet de koekjes, maar het nummer 'Angelina' dat in mijn hoofd gekoppeld wordt aan de foto van de jonge dame op die hoes.
Wie die jonge dame is, weet ik niet, maar dat ze Angelina heet lijkt mij vrij onwaarschijnlijk.
Het heeft mij jaren gekost om de schoonheid van 'Angelina' op waarde te schatten (ik doel hier op de muziek, niet op de dame op de hoes). Nu ik die schoonheid in haar ware omvang hoor, zijn er dagen dat niets mij zo lief is op het derde deel van The Bootleg series als 'Angelina', ook niet - en ik weet dat dit vloeken in de Dylankerk is - 'Blind Willie McTell'. Het valt niet mee om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen, vooral ook omdat ik die schoonheid helemaal niet wil vangen. Het is een schoonheid die ondergaan moet worden.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat een poging om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen meer kapot maakt dan toevoegt aan enig begrip van dit nummer.
Natuurlijk is de tekst van 'Angelina' uit elkaar te pluizen, natuurlijk zijn er beelden, interpretaties en associaties aan de gezongen woorden op te hangen, maar het zal mij niet verder helpen.
De schoonheid van 'Angelina' is veel meer dan de betekenis van de tekst gecombineerd met een aangename melodie. De schoonheid van 'Angelina' is eerder het onbegrip van de tekst gecombineerd met de aan de woorden betekenis gevende stem van Bob Dylan. Het is een van die nummers waar je honderden keer als voor de eerste keer naar kan luisteren. En iedere keer luisteren houd je jezelf de illusie voor dat je meer dan alle vorige keren hebt begrepen.
Misschien is Angelina een jonge dame met gesloten ogen en wapperende haren, ergens in de tweede helft van de jaren zestig voor eeuwig gevangen gezet op een hoes van een Duitse EP. Misschien ook niet. Aan het eind van de dag maakt het niet uit.
Bij iedere keer luisteren schildert Bob Dylan een andere Angelina met dezelfde woorden voor mijn ogen. En toch is er maar één vrouw verzonken in die woorden.
Haar naam is Angelina.