Broer

Tom,

Ik heb me lang stil gehouden, maar na het lezen van je bericht op je weblog van gisteren, kan ik mijn mond niet meer houden. Het is 'moeten', 'moeten' en nog eens 'moeten'. Nou ben je altijd al de zeikerd van de familie geweest, maar nu ga je toch echt te ver. Niet zozeer voor mij, maar voor jezelf. Je moet helemaal niks, broer.
Oké, je moet één dingen en dat is stoppen met moeten. Leer dat nou eens!
Nu ik je toch schrijf, kan ik €100,- van je lenen? Ik heb nog steeds niet Another Self portrait kunnen kopen. Ik kom in ieder geval ergens deze week even langs. Of om die €100,- op te halen, of om jouw exemplaar van Another Self portrait weer eens te beluisteren. In mijn kop zitten nog wel flarden van de nummers op dat album - vooral van 'Working on a guru', 'When I paint my masterpiece' en 'Went to see the gypsy' - maar niet genoeg flarden om deze week door te komen. (Allemaal songs die beginnen met een W zijn blijven hangen, laat daar je huiskamerpsychologie eens op los?)
Hoe dan ook. ik vermaak me de laatste dagen met New morning, het exemplaar dat ik op mijn vijftiende verjaardag van je kreeg. Het vinyl is inmiddels bijna doorzichtig van het veelvuldig draaien, maar het is mijn enige exemplaar, zoals je weet. En toch heb ik geen behoefte om die plaat te vervangen. Iedere tik, ieder kraakje is een herinnering, zo lijkt het, en ik ken ze allemaal.
Wanneer heb jij voor het laatst New morning gedraaid? Volgens mij draai jij dit meesterwerk veel te weinig. Draai het (maar nooit als ik er ben).
Als ik die €100,- kom ophalen, mag ik dan je exemplaar van de Robert Shelton-biografie lenen? De nieuwe versie graag. Die moet ik nog lezen zodat we daarover kunnen bakkeleien. (Je kunt me natuurlijk ook een exemplaar schenken... Je weet wanneer ik jarig ben.)
Als je deurbel gaat, ben ik het. Leg die €100,- maar vast klaar.

Je broer