Ingezonden brief (AD van 2 november), zie rechts. [met dank aan Ferdinand]
'Wat is er?'
'Niks.'
'Jawel, d'r is wel wat. Dat zie ik toch.'
'...'
'Zeg 't nou maar.'
'Ik wil niet zeiken, maar...'
'Maar...?'
'Nou. Die box met al die cd's van Bob Dylan. The Complete Album collection vol. 1...'
'Ja?'
'Die valt een beetje tegen.'
'En je was er zo blij mee.'
'Dat ben ik ook, maar ik had er meer van verwacht.'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, in die box zitten bijvoorbeeld veertien albums die geremasterd zijn.'
'Ja?'
'Twee van de veertien heb ik inmiddels gehoord. Die vallen tegen.'
'Zijn ze niet goed dan?'
'Jawel, maar ik had er meer van verwacht.'
'Hoezo?'
'Nou, ik vraag me af of ze wel echt geremasterd zijn.'
'O.'
'Ja.'
'Ga je die box nu terugbrengen?'
'Nee, dat niet. Ik ben er echt wel blij mee hoor...'
'Maar...'
'Nou ja, het valt een beetje tegen hè.'
'En nu?'
'Nu ga ik eerst mijn verwachtingen maar wat bijstellen.'
2 opmerkingen:
We krijgen ook wel een beetje een overdosis de laatste tijd, nietwaar?
Frans
I pity the poor immigrant (en dat zijn we allemaal wel op bepaalde ogenblikken)(zo heb ik mijn 1e persing Desire aan een collega gegeven die ik 'tot Dylan fanaat' heb gemaakt, om zelf me te verlekkeren aan de MOV uitgave... al klinkt deze voller mis ik de oorspronkelijke thin wild mercury sound, die de plaat in het verlengde stelde van Blonde on Blonde... en bovendien, wat steeds vaker lijkt te gebeuren bij MOV uitgaven, er zat in het intro van Hurricane en Joey een opeenvolging van tikjes, duidelijk gevolg van sloridige inpak techniek... kortom, op zoek naar het perfecte, maak je soms brokken)
Een reactie posten