Met de recente uitgave van The Complete album collection vol. 1 verdient deze serie artikelen een aantal updates. De meest prangende vraag is misschien nog wel of de veertien geremasterde albums in The Complete album collection vol. 1 al dan niet beter klinken dan eerdere cd-uitgaven van deze albums. Gelukkig heeft Cas zich weer op deze materie gestort en laat hij mij zijn bevindingen per e-mail weten. Deze e-mails zal ik hier - als aanvulling op de serie 'Bob Dylan... Best klinkend' -publiceren.
Vandaag aflevering 1 waarin Bob Dylan, The Freewheelin' Bob Dylan en The Times they are a-changin' onder de loep worden genomen.
Hoi Tom
Inmiddels een begin gemaakt met het luisteren naar de nieuwe cd's van de box (hierna noem ik de CAC1 voor het gemak maar de box).
Goed, de spits is eraf, ik heb Bob Dylan in z'n geheel gehoord, en hij klinkt prachtig! Een natuurlijke klank in de zang en vooral de mondharmonica, je hoort in het harmonicaspel nu duidelijker het timbre. Het geluid op deze nieuwe cd is mooi zuiver. Het volume is niet harder dan de voorlaatste release, de remaster uit 2005.
Cd 01 van de box is nu m.i. absoluut de beste stereo versie van dit album.
Dit belooft veel goeds en ik zie de rest van de box dan ook met veel vertrouwen tegemoet.
Ik beperk het vergelijken van de nieuwe cd's met de vorige releases tot alleen de meest recent gereleasde cd's.
Bob Dylan werd voor het eerst in 1988 op cd uitgebracht, maar alleen in Australië. Twee jaar later, in 1990, verscheen het album pas in de VS op cd, en kort daarna in Europa. Deze bleek dezelfde "wide" stereo mix te hebben als op de stereo lp, met de zang op het ene kanaal, en de gitaar en mondharmonica op het andere kanaal. Deze Australische release is gemaakt door Disctronics, niet door Columbia. Later werd Bob Dylan daar opnieuw uitgebracht, dit keer gelijk aan de elders op de wereld uitgebrachte versie. De vroege Australische release blijkt nu echter overeen te komen met de standaard worldwide release uit 1990.
Pas in 2005 verscheen een nieuwe, geremasterde versie van Bob Dylan, nu met een verbeterde mix. Dit werd vervolgens de standaard versie van Dylan's debuutalbum tot op heden, maar we hebben dus nu met de nieuwe cd van de box beslist een betere gekregen.
Groet Cas
Hallo Tom
Vandaag naar cd02, The Freewheelin' Bob Dylan geluisterd. Ernaast had ik liggen de 2003 SACD, en de recente Blu-spec 2CD (hierna afgekort: Blu-spec) die eerder dit jaar uitgebracht is in Japan. Ik zeg maar meteen dat de Blu-spec versie van The Freewheelin' minder mooi klinkt dan de andere twee, dus deze laat ik verder achterwege. Eigenlijk was ik zelfs wat teleurgesteld door die Blu-spec, want vanwege de nieuwe, nauwkeuriger weergave(lees)techniek zou je anders verwachten.
The Freewheelin', althans de stereo cd ervan, klinkt minder zuiver dan Bob Dylan. Kennelijk beschikt Sony niet meer over een goede master, want het album heeft last van die merkwaardige verouderde stereo mix, waarbij zang en mondharmonica steeds van het midden naar links springt en weer terug, en daarnaast hoor je op een aantal nummers, met name op 'Masters of war' en 'Bob Dylan's dream' nogal wat dropouts. De vreemde stereo mix valt het meest op op 'Bob Dylan's blues'; dit is vooral goed hoorbaar via de koptelefoon. Dit is ten dele karakteristiek voor de stereo Freewheelin', helaas. De stereo 'Corrina, Corrina' daarentegen klinkt weer prachtig.
Verder heb ik 'Honey, just allow me one more chance' altijd een regelrechte outtake gevonden van Bob Dylan. Tenslotte valt op dat het slotnummer, 'I shall be free' kwa volume een stuk luider is dan de overige tracks.
De nieuwe cd en de SACD (of standaard cd versie uit 2004), liggen heel dicht bij elkaar, ze zijn eigenlijk vrijwel hetzelfde. Toch is er wat verschil, waarbij enkele nummers ietsje scherper klinken op de SACD, en een pietsje meer detail laten horen op het gitaarspel.
Groet Cas
Hallo Tom
Inhoudelijk heb ik niets te melden, maar het valt bij het
luisteren naar de albums iedere keer weer op hoe goed Dylan is, en welke enorme
ontwikkeling hij in een zeer kort tijdsbestek doormaakte. Je draait Bob Dylan
en twee dagen later The Times en het klinkt alsof je 10 jaar gegroeid bent. En
als je Times hoort en je denkt aan bijv. Desire of Oh Mercy dan is het bijna
ondenkbaar dat je met dezelfde artiest te maken hebt.
Ik had me voorgenomen elke dag een album uit de reeks te
beluisteren, maar dat zal wat langer gaan duren.
Inmiddels nu dus ook The Times beluisterd. De nieuwe box cd
is identiek aan de remaster van 2005. Deze heeft een vergelijkbare stereo mix
met die van de remaster van Bob Dylan, eveneens uit 2005. Gitaar, zang en
mondharmonica zijn nagenoeg gecentreerd, met op sommige nummers die nauwelijks in hoorbaar stereo zijn extra galm, het meest opvallend op 'With God on our
side'.
Bij BIABH sta ik even stil bij de andere recente reissue
programma's, van MFSL (die dus naast de box release gewoon doorloopt) en de
blu-spec cd's.
Groet Cas
2 opmerkingen:
Weer waardevolle info. Maar het laat ongenoemd dat het toch een beetje vreemd is dat het totale werk tot nu toe van Dylan wordt uitgegeven zonder dat de oorspronkelijke mono versies van de eerste albums zijn gebruikt. Zeker bij het Freewheelin' is het onbegrijpelijk dat niet de superieure mono versie is gebruikt. Bij Times kun je nog goede kanten zien aan de stereoversie die een bepaalde ruimtelijkheid heeft, al mist het de kracht en directheid van de oorspronkelijke uitgave. Mijns inziens had zeker tot en met Bringin it all Back Home gekozen moeten worden voor mono, en eigenlijk ook nog de drie volgende albums. Of is het voldoende dat daarvan een aparte box bestaat en moeten we het maar doen met de mindere mixen? Ik persoonlijk kan die, zeker na vergelijking met de nieuwe box bij een vriend, niet meer beluisteren sinds ik weer de mono uitgaven heb (op vinyl, dat wel, de cd's die ik had heb ik weggeven aan nieuwe fans op school).
ps ondanks mijn gezeik is mijn vriend erg blij met de mooie box en het heeft ook wel wat ;-)
Een reactie posten