Hoi Tom
Hieronder het vervolg van mijn recensie van de Complete Album Collection Vol.1 cd's.
Zoals eerder gezegd, beperkt de recensie zich tot alleen de cd's die in de box zitten, en vergelijk ik deze alleen met de eerdere "standaard" (stereo) releases van Dylan's albums op cd. Dus er wordt niet vergeleken met oudere lp of tape releases. Ook de mono versies van Dylan's albums uit de jaren 60 blijven in de bespreking buiten beschouwing, op 1 albumtitel na (waarbij ik de voorkeur geef voor de mono mix). Waar het me om gaat is of we er met de cd's in Complete Album Collection Vol.1 mee vooruit zijn gegaan, en met de albums waarbij de remaster geen verbetering blijkt, welke andere cd releases dan toch beter klinken.
Blonde On Blonde
Van Blonde On Blonde zijn meerdere versies op cd uitgebracht. Net als Bringing It All Back Home kreeg ook Blonde On Blonde voor de eerste release op compact disc in 1987 een geheel nieuwe stereo mix (eveneens van de hand van Tim Geelan). Dit was jarenlang de standaard cd versie. In 1999 werd het album geremixt door Michael Brauer (bekend van de remix van het 1966 "Judas" concert het jaar ervoor uitgebracht op The Bootleg Series Vol. 4: Live 1966 (The Royal Albert Hall Concert) voor het nieuwe verbeterde medium Super Audio CD. Dezelfde mix werd in 2003 gebruikt voor de hybrid SACD "reissue series" en werd de nieuwe standaard vanaf 2004.
Dit is een superieure, en tot op heden onovertroffen remix en blijft tot nu toe de best klinkende versie van dit album.
De Blonde On Blonde cd (cd 07-08) in de box is identiek hieraan. Dit geldt ook voor de Japanse Blu-spec 2CD die eerder dit jaar uitkwam.
John Wesley Harding
De SACD remaster uit 2003 / de standaard cd uit 2004 heeft een schel geluid, met name op de harmonica. Sony heeft geprobeerd dit op de nieuwe cd enigszins te verbeteren, door het volume wat te verlagen en de EQ op de hoge tonen iets te verzachten. Het resultaat is niet overal geslaagd, want 'Drifter's escape' heeft nu bijna dof, onderdrukt geluid, en klonk beter op de SACD..
Op 'The ballad of Frankie Lee and Judas Priest' zit rond 0:15 een hapering. 'I am a lonesome hobo' heeft behoorlijk wat "distortion" en klinkt nu zelfs bijna lo-fi. Om deze redenen geef ik zelfs de voorkeur aan de mono versie van het album, op cd uitgebracht in 2010 als onderdeel van de mono box.
Nashville Skyline
Eerder geremasterd in 2003, voor het SACD project, en vanaf 2004 de nieuwe standaard. Helaas zit er op deze remaster teveel bas. Het instrumentale intro van ´One more night´ is mono, zodra Dylan begint met zingen wordt het nummer stereo.
De nieuwe cd in de box (cd 10) is identiek aan de 2003-2004 remaster.
Self Portrait
Dit is het eerste album in de box die speciaal voor de Complete Album Collection Vol.1 geremasterd is.
Deze zelfde nieuwe remaster was ook al als een van de bonus cd´s inbegrepen bij de luxe editie van the Bootleg series Vol. 10 Another Self Portrait. Op het nummer ´Copper kettle´ zat een storende glitch. Deze is gelukkig op de box cd verwijderd, hoewel de reparatie nog hoorbaar is.
Helaas vind ik de nieuwe remaster geen succes, want de cd is eigenlijk alleen `loudified`, ten koste van de dynamiek.
Verreweg de beste cd versie van Self Portrait is die van de Volkskrant box The 70´s Collection uit 2010. Perfect geluid, en vergeleken met de oude cd uit 1990 ben ik er nog steeds van overtuigd dat de Volkskrant cd geremasterd is.
Groet Cas
3 opmerkingen:
ik zie toch donkere wolken samentrekken boven deze box...had gehoopt dat ik bevoordeeld door mijn mono en elpee voorkeur er de merites niet van kon zien (al bevielen Te Times, Another Side en Blonde on Blonde me wel), maar jouw oordeel Cas duidt er tot nu toe op dat je niet enthousiast bent...
Maf inderdaad dat Dylan's stem even iets wegzinkt, iets doffer wordt rond 0:15 in The Ballad of Frankie Lee etc. Wat slordig dat soort foutjes. Je zou verwachten dat dit allemaal perfect wordt gedaan. Ik vind de remaster van Selfportait wel erg goed. Saved vind ik een verademing vergeleken bij oudere versies. Maar misschien komt het wel omdat ik er voor het eerst weer eens naar luister. Nu maar wachten op de nieuwe bootleg-series met de oer-opnames van BOTT eindelijk eens op een rij in een mooie mix. Vooral op Rosemary, Lily etc. de versie puur met stem, gitaar en bas verheug ik me. De onofficiële bootlegs ervan klinken al zo goed, het kan alleen maar beter. Maar als ze zo traag doorgaan met het uitbrengen bij de platenmaatschappij, lig ik onder de groene zoden als alles is uitgebracht op cd. Ook écht weer iets voor die rare, goede ouwe ome Bob :)
Technisch stellen sommige nummers ook wel aardig teleur tot nu toe. De remaster van Selfportrait is inderdaad wel erg sterk. Ik ben ook niet erg enthousiast tot nu toe.
Een reactie posten