Dylan in PEP

Het stripweekblad PEP - uit de jaren 60 en 70 - besteedde twee keer uitvoerig aandacht aan Dylan. Misschien is het wel vaker geweest, maar ik ben me maar van twee keer bewust. Het eerste stuk over Dylan verscheen in de PEP van 3 oktober 1970. Op blz. 2 stond een enigszins mislukte cartoon van Dylan met baardje en kort haar. Mogelijk vond de tekenaar zijn inspiratie voor deze tekening bij de foto's van Dylan gemaakt tijdens het Isle of Wight-festival, zoals de foto van Nico van der Stam op blz. 20 / 21 van deze PEP. Op blz. 21, naast de foto van Nico van der Stam staat een stuk over Dylan, van de hand van Jan de Rooij. Hij begint met: Heeft Bob Dylan afgedaan? In elk geval is zijn tiende elpee Selfportrait bij veel fans verkeerd gevallen en hebben de critici die zelf de mythe rond Dylan creëerden de plaat in alle toonaarden afgekraakt. We delen hun mening niet. Voor het eerst heeft Bobby puur voor eigen genoegen en zonder enige pretentie muziek gemaakt die best te pruimen is. Moet hij dan steeds met iets nieuws aankomen?
Het getuigt van lef dat Jan de Rooij zich niet in de rij van critici schaart die Self portrait met de grond gelijk maakten. Het getuigt van lef dat hij - min of meer - de loftrompet over Self portrait blaast en dat anno 1970.
Na het lezen van deze eerste alinea verwachtte ik dan ook een goed stuk over Self portrait te zullen lezen. Niks daarvan. Na deze eerste alinea schrijft De Rooij een algemeen verhaal over Dylan. Pas in de laatste alinea komt hij terug op Self portrait en de toon lijkt ineens anders te zijn: Tsja, en dan zijn laatste produkt, het Selfportrait. Van de 24 composities zijn er 14 door Dylan zelf geschreven, waarbij 3 opnamen van het beruchte concert op het eiland Wight. De grootmagiër van de pop heeft dus in totaal 11 nieuwe nummers geschreven [sic], wat we niet erg productief kunnen noemen. Uit een interview dat hij aan het Amerikaanse blad 'Rolling Stone' gaf, blijkt dat zijn muzikale voorkeur nogal bizar is. Hij houdt van Joe South, de Jefferson Airplane, maar ook van Tamla Mowtown-artiesten en een Ray Stevens. Misschien verklaart dit juist het op de plaat zetten van de smartlap 'Blue Moon', het slijmerige 'Take a message to Mary' en de oude Everly Brothers-hit 'Let it be me'. Het curieuze 'All the tired horses' willen we je tenslotte niet onthouden. Een vrouwenkoortje zingt, begeleid door een aantal strijkers waar Mantovani zich niet over zou hoeven te schamen, veertien maal een zelfde regel. Een grappig effect, maar op den duur stomvervelend!
Blijf je de elpee waardeloos vinden? Goed, denk dan eens aan Dylan's woorden 'and don't criticize what you can't understand'.
De tweede PEP met een uitvoerig stuk over Dylan, wederom van de hand van Jan de Rooij, is de PEP van 5 mei 1972. Dit tweede stuk is een algemeen stuk over Dylan dat begint met In de zestiger jaren hebben veel troubadours, uitgerust met een gitaar en een flinke dosis idealisme, zich hoog op de populariteitsladder gevestigd. De meesten zijn er inmiddels alweer afgevallen. Eigenlijk is Bob Dylan nog de enige die zijn invloed op het popgebeuren uitoefent.

En afsluit met: Dylan's laatste single [George Jackson] was dus weer een protestsong. Een terugkeer naar de tijd van Blowin' In The Wind is echter niet te verwachten. Volgens ons gaat Dylan voortborduren op de voorlaatste single Watchin' The River Flow. Gaat hij weer pure rock 'n roll brengen.

Tussendoor dus een algemeen verhaal, waarin De Rooij uiteraard schrijft over o.a. Peter, Paul & Mary's succes met Blowin' in the wind, Newport 1965 en het motorongeluk. Maar ook schrijft Jan de Rooij doodleuk dat Dylan in zijn jeugd zeven maal van huis wegliep, een oude mythe, ooit door Dylan zelf in het leven geroepen, maar verre van waar.

Wat deze PEP - althans voor mij - begerenswaardig maakt, is niet zozeer dit verhaal van Jan de Rooij, maar het zogenaamde PEP affiche. Een tekening van Peter de Smet, klaar om voorzichtig uit de PEP gehaald te worden om aan de muur te hangen. Op hoeveel puberslaapkamers hing dit PEP affiche in mei 1972? De vorige eigenaar van de PEP die nu naast de computer op tafel ligt, was blijkbaar geen Dylan-liefhebber, het PEP affiche zit er nog keurig in.

Op de scan zijn de roestige nietjes nog te zien.