Ik ben een sukkel. In Dylan kort #391 schreef ik doodleuk dat Alja Spaan haar radiouitzending altijd begon met Love minus zero / no limit, maar dat moet natuurlijk She belongs to me zijn (inmiddels heb ik het veranderd).
Ik ben een sukkel, gisteren schreef ik nog over al die feiten die ik maar niet kon vergeten, maar na meer dan twintig jaar luisteren naar Bringing it all back home heb ik nog steeds moeite om Love minus zero / no limit en She belongs to me uit elkaar te houden.
Hoe vaak heb ik me al niet vergist? Ik ben een sukkel.
Rotterdam, 2 mei 2002. Dylan zet na It's alright, ma (I'm only bleeding) het vierde nummer in en ik schrijf op mijn aantekenblaadje She belongs te me. Helemaal fout natuurlijk, het was Love minus zero / no limit. Of was het nou precies andersom?
Na dit concert bedacht ik een voor de hand liggend ezelsbruggetje om deze twee songs uit elkaar te kunnen houden. Let op de dikgedrukte woorden: She belongs to me begint met She’s got everything she needs en Love minus zero / no limit met My love she speaks like silence. Makkelijk toch?
Maar ondanks dit ezelsbruggetje, haal ik deze twee nummers van Bringing it all back home nog steeds af en toe door elkaar, steeds minder vaak, maar toch... Ik ben een sukkel.
1 opmerking:
Maak je geen zorgen, Tom, ik heb er ook wel eens moeite mee ;)
Een reactie posten