Eergisteren greep ik weer eens naar
Theme time radio hour, het is al lang geleden dat ik geluisterd heb, en ben ik maar begonnen bij het begin. De allereerste aflevering, van 3 mei 2006, thema
Weather. Er zijn inmiddels bijna vier jaar voorbij gegaan sinds die eerste alflevering, vier jaar! Het alleereerste dat Dylan draaide?
Blow wind blow van Muddy Waters. Ik werd gelijk weer gegrepen door het
Theme time radio hour-virus, twee uur na het beluisteren van deze eerste uitzending, vond ik mezelf onderweg met aflevering vijf, thema
Coffee op de autoradio. De gedachten racen, associaties. Martin Bril is tafelheer in
De Wereld draait door en laat Dylan's reclamespotje voor Cadillac zien. Wanneer was dit? Ergens moet ik dat filmpje nog hebben. Het thema van aflevering zesenvijftig?
Cadillac, eerste uitzending: 24 oktober 2007. Allemaal feiten ergens opgeschreven, makkelijk terug te vinden. Je dacht toch niet dat ik dat allemaal uit mijn hoofd weet?
Dat niet, nee. Maar een heleboel andere feiten wel. Zo was het thema van aflevering vier
Baseball, dat weet ik dan wel weer uit mijn hoofd, en zong Dylan in deze aflevering. Zo weet ik - met dank aan
Theme time radio hour - dat de dag waarop de meeste mensen jarig zijn, 5 oktober is. Vraag me niet in welke aflevering dit 'feitje' zit verborgen, dat weet ik dan weer niet uit mijn hoofd.
De officiële, maar betwiste releasedatum van
Blonde on blonde? 16 mei 1966, ik weet het uit mijn hoofd. Niet dat ik er iets aan heb, maar het lukt me gewoon niet om het te vergeten. Waarom ik het weet? Waarschijnlijk omdat het een dag vóór het concert in de Manchester Free Trade Hall is, je weet wel, het concert waar Dylan voor
Judas werd uitgescholden, het concert dat in 1998 officieel uitkwam als vierde deel van
The Bootleg series. En al weet ik dat het klopt, toch heb ik de neiging om het te controleren, de juiste boeken erop na te slaan.
Hoeveel boeken kan een mens lezen over één onderwerp zonder compleet krankzinnig te worden? Ik zou het niet weten. Ik weet wel dat ik ergens rond de 100 boeken over Dylan heb gelezen en nog steeds redelijk bij zinnen ben. Ik heb de kritische grens blijkbaar nog niet bereikt. Over boeken gesproken: las net ergens op het net dat het boek over
Theme time radio hour er niet meer gaat komen en nog steeds vind ik het verrassend dat er wel boeken die geheel gaan over
Highway 61 revisited, over het concert van 17 mei 1966, over
Like a rolling stone, The Basement tapes en
Blood on the tracks, maar dat er nog nooit een boek is verschenen dat uitsluitend over
Blonde on blonde gaat. Als er nou één album is waar veel over te melden valt, dan is het wel
Blonde on blonde.
Alleen al over de titel
Blonde on blonde is zo een A4-tje vol geschreven, maar blijkbaar heeft nog nooit iemand de rust gevonden om te gaan zitten en het boek te schrijven.
Ik ben er wel eens aan begonnen, aan dat boek, maar ergens halverwege - nee, ik moet eerlijk zijn, ruim voor de helft - kreeg ik de kriebels en heb ik een ander boek geschreven. Dat boek gaat niet helemaal voorbij aan
Blonde on blonde - hoe zou ik ook kunnen? - het bevat o.a. stukken over
Visions of Johanna en
Fourth time around.
Eén van de meest absurde herinneringen aan een Dylan-concert heeft te maken met
Fourth time around, als ik me niet vergis heb ik daarover hier al eerder geschreven. Direct nadat Dylan
Fourth time around inzette - ik heb het over het concert van 27 september 2000 in Rotterdam - sprong de man naast mij op van zijn stoel, schreeuwde
Motherfucker! richting podium en beende weg.
Ik begon met
Theme time radio hour en inmiddels ben ik in Rotterdam, de gedachten nemen een loopje met me. Laat die gedachten maar gaan. Wilde gedachten.
Voor ik Dylan voor het eerst live zag, járen daarvoor zelfs, kocht ik
Planet waves, op lp. Op mijn puberkamer had ik een platenspeler die mijn ouder twintig jaar eerder hadden gekocht en inmiddels hadden afgedankt. Daar draaide ik
Planet waves op, voor de eerste keer, althans dat was de bedoeling. Nog voor ik de naald voor het eerst op het vinyl kon laten zakken, begaf de platenspeler het. Aangezien ik geen geld had voor een nieuwe platenspeler, heb ik jaren alleen naar de hoes van
Planet waves kunnen staren zonder de muziek op dit album te kennen. Sterker nog, na jaren kocht ik
Planet waves op cd en dat was de eerste keer dat ik dit album hoorde. Inmiddels heb ik wel weer een platenspeler en draai ik
Planet waves bij voorkeur op vinyl, al is het alleen maar om de plaat tussen de twee versies van
Forever young om te kunnen draaien. Is het je ooit opgevallen dat de naam van Richard Manuel op de hoes van
Planet waves fout is geschreven? En ook de opnamedata achter op de hoes zijn incompleet.
Het leven zit vol zoete schoonheid, zoals
Planet waves. Dáár zou iemand eens een boek over moeten schrijven.
Cover: Don't think twice, it's all right in een Nederlandse vertaling op Steven Blom personal blog.
In openbare verborgen schatten zal ik - de ene keer kort, de andere keer wat langer - opnames waarop Dylan te horen is, maar die niet op Dylan's officieel uitgebrachte albums te vinden zijn, bespreken. Het kan gaan om een soundtrack of verzamelaar waarvoor Dylan een nummer heeft opgenomen, of om een opname van een andere artiest waar Dylan aan heeft meegewerkt. In deze aflevering de verzamelaar Good rockin' tonight.
