De muziek loopt als een manke man, over "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry"

Gisteravond, tijdens het zesde van zeven concerten in het Beacon Theatre in New York speelden Bob Dylan & band in plaats van "All Along The Watchtower", "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" als eerste toegift. Vanochtend vroeg, nog voor het opkomen van de zon, zag ik die verandering in de setlist. Sindsdien zingt het door mijn hoofd:

Well, I ride on a mailtrain, baby
Can’t buy a thrill
Well, I’ve been up all night, baby
Leanin’ on the windowsill

Ik ben gefascineerd door dit nummer. Al jaren. Eigenlijk sinds ik leerde dat ik bij het draaien van Highway 61 Revisited ook voorbij de kanonnen als "Like A Rolling Stone" en "Desolation Row" moet luisteren om de schoonheid van een ogenschijnlijk simpele song als "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" te kunnen horen.
Ik schrijf bewust 'ogenschijnlijk', "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" is helemaal geen simpele song. Verre van zelfs.
Misschien heeft Jochen Markhorst gelijk en bevat het eerste vers "seksuele dubbelzinnigheden" - er zijn zeker dagen dat ik dit hoor. Maar er zijn minstens net zoveel dagen dat ik dit niet hoor.

Misschien luister ik wel naar Dylan omdat ik zijn songs nooit helemaal weet te grijpen, hooguit weet te benaderen. Tijdens het luisteren snap ik het, denk ik, maar na het optillen van de naald komt de spanning van het bijna doorgronden bij me terug.

~ * ~ * ~ * ~

Ik ben een klein jongetje. Ik droom van een radioprogramma. Een keertje maar. Dan draai ik "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry". Het zal misschien weinig impact hebben, die show. Maar al is er maar één chauffeur die tijdens "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" de auto even aan de kant van de weg zet en voor zichzelf uit mompelt "fuck, da's mooi", dan is het geslaagd. Meer droom ik vandaag niet.

~ * ~ * ~ * ~

Het is vooral ook het slepende tempo dat "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" tot een verscheurende song maakt. De muziek loopt als een manke man. 

Dat was aanvankelijk helemaal niet de bedoeling. Eerst nam Bob Dylan in de zomer van 1965 een hele serie snelle versies van dit nummer op. Eerst was het een Chicago-blues, pas daarna kreeg het nummer de twijfelgang. 

Ondertussen zingt Dylan gewoon verder:

Don’t the moon look good, mama
Shinin’ through the trees?
Don’t the brakeman look good, mama
Flagging down the “Double E?”
Don’t the sun look good
Goin’ down over the sea?

Ik moet "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry" inmiddels duizenden keren gehoord hebben, soms bulderde ik uit volle borst mee. Is het me ooit opgevallen dat Dylan in het tweede couplet in vijf regels van de maan naar de zon gaat?
Is het zowel dag als nacht in deze song?
Avond misschien, het moment waarop de dag in de nacht verandert?
Of is het zo'n song waarin het geen tijd is?
Nogmaals luisteren. Het antwoord is bijna altijd in de stem te vinden.

~ * ~ * ~ * ~

Kijk nog eens naar die titel: "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry". Mooie titel. Het is een tegeltjeswijsheid die nooit op een tegeltje werd geschilderd. Dat kan ook niet, het tegeltje zou halverwege het schilderen spontaan barsten.

Het is een songtitel waar ik vaak aan denk. Soms betrap ik mezelf er op het voor me uit te mompelen, vooral op de momenten dat een beetje relativering wel op z'n plaats is: "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry".

Is het het te kakken zijn van de schone schijn ophouden?

Soms wel.

~ * ~ * ~ * ~

Ik heb geen antwoorden, alleen oren die dit nogmaals willen horen. 

En nogmaals.

Now the wintertime is coming
The windows are filled with frost
I went to tell everybody
But I could not get across

~ * ~ * ~ * ~

En ook vanavond moet ik het horen, een aantal keer. Steeds weer tot de oren aangeven dat het genoeg is voor vandaag. Het is zo'n dag, zo'n dag waarop één song afdoende is om de dag te vullen. Voor mij is dat vandaag "It Takes A Lot To Laugh, It Takes A Train To Cry". 

Waarom dat zo is, weet ik ook niet. Het is zo en dat is genoeg.