Fotograaf Barry Feinstein (1971)
Fotograaf achterzijde ? (Apple Film)
Art-director ?
Op zondag 1 augustus 1971 vinden in het New Yorkse Madison Square Garden twee benefietconcerten plaats, om geld in te zamelen voor de bevolking van Bangladesh – het voormalige Oost Pakistan. Als gevolg van een burgeroorlog en aanhoudend noodweer zijn de leefomstandigheden voor de vele vluchtelingen schrijnend. Het eerste benefiet uit de muziekgeschiedenis is een initiatief van George Harrison. Omdat hij twijfelt of genoeg mensen in hem alleen geïnteresseerd zijn, roept de ex-Beatle de hulp in van bevriende muzikanten. Hij slaagt er zelfs in om zowel Eric Clapton als Bob Dylan uit hun isolement te halen.
Het is inmiddels vijf jaar geleden dat Dylan voor het laatst op tournee is geweest en er wordt reikhalzend naar zijn verschijnen uitgekeken. De vijf songs die hij brengt vormen het hoogtepunt van de show en de reacties van pers en publiek zijn unaniem lovend. Zijn platenmaatschappij, Columbia Records, is erg blij met de hernieuwde belangstelling voor hun artiest en wil dit meteen verzilveren met een tweede compilatie.
Haast vanzelfsprekend willen ze daarvoor graag een foto afkomstig van dat concert op de hoes. Dus moeten ze gaan aankloppen bij de officiële fotografen voor de concerten: Camouflage Productions. Dat creatieve team bestaat uit fotograaf Barry Feinstein en designer Tom Wilkes die eerder verantwoordelijk waren voor de hoes van Harrisons elpee All Things Must Pass en vanzelfsprekend ook voor de verpakking van The Concert for Bangla Desh (sic).
Uit hun werk kiest Dylan twee foto’s van zijn makker Feinstein (zie The Times They Are A-Changin’). Op de ene, gemaakt tijdens de repetitie de dag voor het concert, staan Bob en George vanaf de rug gezien, tegen een blauwe achtergrond en vanaf links belicht door een witte spot. Harrison zegt iets en Dylan luistert aandachtig.
Op de andere staat Bob links in beeld, blazend op zijn mondharmonica met voor hem een groot aantal microfoons.
Opvallend is de gelijkenis van beide foto’s met die op de hoes van Bob Dylan’s Greatest Hits uit 1967 (zie 8). Ook daarop staat een portret van Dylan in profiel, naar rechts kijkend, met als hoofdtint blauw.
Beide foto’s zijn liggend (dubbel zo breed als hoog) en dus uitstekend geschikt voor een openklaphoes. Echter, omdat Dylan telkens aan de linkerzijde van de foto staat, zou zijn hoofd op de achterzijde van de hoes terecht komen. Spiegelen zou het effect verknoeien, omdat Dylan dan naar links kijkt. (De leesrichting in de Westerse wereld is van links naar rechts, waardoor een beweging naar links wordt aangevoeld als vertraging – achteruitgang, terwijl een beweging naar rechts wijst op vooruitgang – toekomstgericht. Uitleg: https://youtu.be/Ys8-a0yD-MM)
De (onbekende) ontwerper lost het op door Harrison er af te knippen en het hoofd van Dylan verder uit te vergroten.
De opvallende gelijkenis met de eerste compilatie is ook de fotograaf daarvan niet ontgaan ‘Ik had gehoord dat Dylan mijn foto [toen] niet goed vond,’ reageert Rowland Scherman verbaast, ‘en dan kiest hij er een uit die er heel hard op gelijkt. Ik zei tegen hem: jij kleine rotzak. Hij keek beschaamd en stond wat rond te draaien. Hij wist goed genoeg dat hij zich de eerste keer had vergist omdat het beeld zo goed Dylan in de jaren zestig vatte, met zijn haar, zijn harmonica en die halo.’
Het portret van Dylan op de achterzijde is niet echt een foto, maar een stilstaand beeld van de Apple film The Concert For Bangladesh. Omdat Dylan twijfelde om toestemming te geven om beelden van hem te gebruiken in de film, nodigde Harrisons manager Alan Klein hem uit voor een privé vertoning in het Ziegfeld Theater in Manhattan. Mogelijke selecteerde hij toen dat beeld.
Te merken aan de gitaarriem die op de verkeerde schouder rust, is deze afbeelding in spiegelbeeld afgedrukt, zodat ook hier Dylan naar rechts kijkt.
Ter onderscheiding van de Nederlandse verzamelaar uit maart 1967, die als titel Bob Dylan's Greatest Hits Vol. 2 droeg, krijgt de compilatie een Romeins cijfer in de titel: Vol. II.
Om verdere verwarring te voorkomen, krijgt de hoes in Nederland een nieuwe look en hier en daar ook een andere naam. In Engeland is dat More Bob Dylan Greatest Hits en in Italië: Un Poeta Un Artista.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten