Er is geen bekender verhaal. Iedereen in de Dylan-wereld kent het al. Ik moet hetzelfde verhaal nogmaals vertellen, maar ik moet het kort houden. Ik ben niet helemaal fit vandaag.
Wat is het?
Het zijn vijf letters samengesmolten tot één woord, een naam. Uitgesproken in minder dan een seconde.
En dan de reactie.
Het is eenmalig. Hetzelfde gebeurde nooit eerder en zal ook nooit meer gebeuren, al lijkt het er soms wel op.
27 september 2000, Ahoy Rotterdam. Bob Dylan zet "Fourth Time Around" in. De man op het stoeltje naast mij, nog voor Dylan een woord heeft gezongen, schreeuwt vanuit zijn tenen "Motherfucker" richting podium en beent weg om niet meer terug te komen.
Dat is niet hetzelfde. Al lijkt het er misschien op.
Een beetje.
Het ging anders. Dat moment in mei 1966.
Het ging zo: Het is even stil. De muzikanten spelen niet. Het publiek klapt of joelt niet. En in die stilte duikt een stem naar voren. Alleen omdat het stil is kan de stem gehoord worden.
JUDAS!
Er is applaus, maar ook ongeloof. Dan is het stil. Zo stil dat je de monden kunt horen openvallen. Pas dan komt een reactie vanaf het podium:
I don't believe you...
en een tweede reactie uit dezelfde keel:
You're a LIAR!
Het is geen sterke reactie wanneer je naar de woorden kijkt, maar de reactie zit niet in de woorden. De reactie zit in de manier waarop die woorden uitgesproken worden.
En dan draait de frontman zich om naar zijn muzikanten om de reactie in de muziek te laten leggen na een aansporing:
But I can’t think for you, you’ll have to decide
Whether Judas Iscariot had God on his side
Ook daar moest ik aan denken vandaag, al is dat weer een heel ander verhaal. Een heel ander in de tijd bevroren moment.
En dan draait de frontman zich om naar zijn muzikanten om de reactie in de muziek te laten leggen na een aansporing:
Play Fuckin' Loud
Waarna de man zich weer omdraait om met één armgebaar, met één blik de ultieme fuck you richting roeper te slingeren.
Moet ik er nog meer over zeggen? Een bekender moment is er niet.
Iedereen in de Dylan-wereld kent het al.
Misschien moet ik alleen nog dit zeggen: twee jaar eerder, begin 1964 bracht dezelfde muzikant een album uit dat geheel in het verwachtingspatroon van de roepende stem paste. The Times They Are A-Changin' heet dat album. Op dat album zijn de onderstaande regels te horen:
Whether Judas Iscariot had God on his side
Ook daar moest ik aan denken vandaag, al is dat weer een heel ander verhaal. Een heel ander in de tijd bevroren moment.
2 opmerkingen:
Het is niet (meer) met zekerheid te bewijzen dat Dylan 'Play Fuckin' Loud' tegen zijn muzikanten (The Hawks annex The Band maar zonder Levon Helm)riep. Men gaat ook van de veronderstelling uit dat hij het riep tegen de geluidsman/mixer om de versterkers helemaal open te zetten om zo luid mogelijk 'Like a Rolling Stone' te spelen. Maar nogmaals, dit is voer voor discussie.
Overigens weet je wie 'Judas' riep? De man is gekend bij Dylan kenners.
Klopt, Martin, de naam is bekend en toch ook weer niet...
Het is namelijk zo dat er twee mannen zijn die beweren de "Judas!"-roeper te zijn, alsof het iets is om trots op te zijn...
Een reactie posten