Het is een mythe. Blonde On Blonde verscheen helemaal niet op 16 mei, maar later in 1966, ergens in juni. Dan heb ik het over Amerika. In Nederland verscheen het album nog later.
Dat neemt niet weg dat het een mooie mythe is, een mythe die al jaren weet te overleven in een Dylan-wereld vol feiten-neukers.
En dus zet ik iets voor zeven uur in de ochtend op deze tweede Pinksterdag Blonde On Blonde op. Het eerste dat ik hoor is "Rainy Day Women #12 & 35". 'Carnaval,' in de typering van 'mevrouw Tom'. Ik ben het in de loop der jaren meer als toegangskaartje tot Blonde On Blonde gaan horen.
Het is na 8 uur. De laatste tonen van "Sad Eyed Lady Of The Lowlands", het laatste nummer van Blonde On Blonde, dwarrelen door de kamer. Er is ruim een uur verstreken en ik heb niet meer dan een paar regels voor een stuk over Blonde On Blonde op papier staan, hoe kan dat nou?
Het ging zo:
Na het lezen van het bericht op Facebook op de iPad druk ik de computer aan om een stuk over Blonde On Blonde te schrijven. Direct daarna schuif ik Blonde On Blonde in de cd-speler. Terwijl de computer updates aan het installeren is, krabbel ik bovenstaande regels op een stukje papier. Na de zin over "Rainy Day Women #12 & 35" als toegangskaartje tot Blonde On Blonde te hebben opgeschreven, stop ik met het krabbelen van woorden omdat ik weet dat er op de computer een in juni 2015 in de steek gelaten manuscript over Blonde On Blonde staat waarin regels staan die ik voor mijn blog-bericht kan gebruiken. Dat manuscript heb ik in juni 2015 in de steek gelaten omdat ik vast liep, niet verder kwam. De stijl, de vorm wat te experimenteel vond.
Als de computer eindelijk, eindelijk klaar is met het installeren van de benodigde updates is de cd inmiddels aangekomen bij "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Na het overtypen van bovenstaande regels zoek ik de bruikbare stukken in het Blonde On Blonde-manuscript, maar vinden doe ik ze niet.
Wat ik wel vind is dat er mogelijk toch potentie zit in het manuscript en dus zit ik - voor ik goed en wel doorheb wat ik doe - niet aan een blog-bericht over Blonde On Blonde te werken, maar schrijf ik verder aan het in juni 2015 in de steek gelaten manuscript.
Op die manier wil de tijd wel verstrijken.
De verstrijkende tijd: ik heb Blonde On Blonde voor een tweede keer opgezet. Het is kwart voor 9 en weer hoor ik "Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again". Ik kan dit de hele dag volhouden: luisteren naar Blonde On Blonde.
Misschien is dat wel wat ik moet doen op de dag dat het nog geen vijftig jaar geleden is dat Blonde On Blonde verscheen: luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten