Fallen Angels (ik ben een vat vol tegenstrijdigheden)

Vrijdag
Ochtend. Vlak voor het nieuws van 8 uur hoor ik op de autoradio een commercial voor Fallen Angels. Fragmenten van twee songs, welke weet ik niet meer. Een mannenstem vertelt dat Fallen Angels vanaf vandaag verkrijgbaar is.
Pas in de avond vind ik de rust om naar Fallen Angels te luisteren. Twaalf tracks, samen 37 minuten en 57 seconden. Opvallend is de naam van gitarist Dean Parks in het boekwerkje van Fallen Angels. (Ook opvallend: nergens een foto van Bob Dylan.)
Vorige week heb ik Fallen Angels al gehoord, één keer. Nu luister ik voor de tweede keer. Tussen die twee keer luisteren heb ik meerdere recensies van Fallen Angels gelezen en al die recensenten zijn – net als ik – in dezelfde valkuil gevallen: Fallen Angels wordt benaderd als Shadows In The Night deel twee.
Het is een logische gedachte, maar die gedachte doet Fallen Angels te kort. Om Fallen Angels op waarde te kunnen schatten moet eerst Shadows In The Night vergeten worden.
Ik kan dat nog niet. Mijn oordeel over Shadows In The Night zit me nog te veel in de weg om Fallen Angels echt te kunnen horen.

Zaterdag
Shadows In The Night vergeten om naar Fallen Angels te kunnen luisteren, met die gedachte ben ik vroeg opgestaan.
Fallen Angels is een lichtvoetig album, het kabbelt en suddert. En toch… en toch weet de muziek de aandacht te trekken.
Het is een album van twaalf korte nummers. Dezelfde gedachte komt tijdens het luisteren steeds weer terug: is het nummer nu al weer afgelopen?
Dat is positief, toch? Het feit dat ik meer had willen horen is een goed teken.
Alle composities op Fallen Angels hadden al een leven achter zich voor Bob Dylan besloot ze op te nemen en alle composities hoor ik in de uitvoering van Bob Dylan voor het eerst. Ik kan niet vergelijken, ook dat is een voordeel, denk ik.
Het lange intro van “Polka Dots And Moonbeams” verrast me iedere keer luisteren weer. En dan Dylans stem die binnen komt waaien. Ik merk dat ik nauwelijks (nog) naar de woorden luister, dat ik me vooral richt op hoe die machtige stem die woorden zingt.
Luister bijvoorbeeld hoe die stem de eerste keer de woorden “All The Way” zingt in het gelijknamige nummer. Dit is Dylanesk.
Vanaf de eerste keer luisteren is “Skylark” het nummer dat me misschien wel het meest aanspreekt. Er schuilt een soort van ‘nette strijd’ in dit nummer, eerst tussen viool en gitaar, later tussen viool en stem. Er huist een aangename spanning in dit nummer, een spanning die ik graag meer op Fallen Angels was tegengekomen.
Er zijn momenten op Fallen Angels waarop het klinkt alsof het album is opgenomen met de intentie om niet te opdringerig bij de luisteraar naar binnen te komen. Ik houd er nou juist wel van wanneer Dylans muziek zich aan mij opdringt. En dan hoor ik “All Or Nothing At All” en dan denk ik gek te zijn, hoe kan ik die intentie vermoeden?
Het tegendraadse ritme van “On A Little Street In Singapore” geeft Bob Dylan de ruimte om tegen de logica in te zingen. Misschien is dit wel het meest Dylaneske nummer op Fallen Angels terwijl het van alle nummers op Fallen Angels misschien ook het nummer is dat het verst staat van een typische Dylan-compositie, wat dat dan ook is.
Is Fallen Angels het album van tegenstrijdigheden? Dat is waarschijnlijk alleen waar voor de luisteraar, niet voor de makers van het album.
“Melancholy Mood”, nog zo’n nummer dat veel te kort is, een opname die blijft hangen en dan gelijk er achteraan de ritmebreker “That Old Black Magic”.
Fallen Angels brengt mij in tweestrijd omdat het aan de ene kant een goed (niet groots) album is, maar aan de andere kant niet het album is waar ik naar uitkeek. Ik moet nog aan het idee van Fallen Angels wennen. Tot mijn verrassing is dat gewenningsproces aangenamer dan ik van te voren had gedacht.