Het album begint met "Young At Heart", een redelijk opgewekt klinkend nummer dat niet misstaan zou hebben op Shadows In The Night. Dylans stem blijft aardig netjes binnen de lijntjes van het nummer. De eerste tonen doen denken aan country.
"Maybe You'll Be There" begint met pure melancholie en neemt mij als luisteraar een heel andere richting op dan "Young At Heart" deed en toch... En toch is het meer van hetzelfde. Het past wel bij elkaar. De blazers (?) op de achtergrond zorgen ervoor dat ook dit aan Shadows In The Night doet denken, terwijl de viool me juist een andere richting op stuurt. Ik wil een andere richting op gestuurd worden, ik wil niet dat Fallen Angels 'slechts' Shadows In The Night deel 2 is, vooral ook omdat ik niet zo'n liefhebber van dit album ben.
De titel van de derde track - "Polka Dots And Moonbeams" - deed mij ten onrechte hopen op een bak vrolijkheid. Vrolijkheid is niet het goede woord voor wat ik hoor, een erg lang instrumentaal intro, het klinkt meer als een licht noot. Pas na anderhalve minuut begint Bob Dylan pas te zingen.
Hert zijn korte nummers op Fallen Angels en de toon is wat lichter dan op Shadows In The Night, althans dat is de indruk na drie nummers.
"All The Way", het vierde nummer, dook eerder al op op internet. Ik was toen niet onder de indruk van dit nummer en ook nu, nu ik het in de context van het album hoor, ben ik niet onder de indruk. Gek genoeg kan ik me wel voorstellen dat dit "All The Way" tijdens concerten wel goed uit de verf kan komen.
En wederom is er die viool, nu in "Skylark". De combinatie van viool en gitaar aan het begin van het nummer klinkt aangenaam. Zodra Dylan begint te zingen, verdwijnt de gitaar naar de achtergrond en wordt het 'spel' tussen gitaar en viool van het begin van het nummer veranderd in het 'spel' tussen stem en viool. Die combinatie van Dylans stem met viool werkt goed.
"Nevertheless" brengt mij als luisteraar weer terug bij de gedachte dat Fallen Angels in het verlengde ligt van Shadows In The Night. Ik denk dan ook dat liefhebbers van Shadows dolgelukkig zullen zijn met Fallen Angels.
"All Or Nothing At All" was natuurlijk al bekend van de op Record Store Day uitgebrachte ep. Dit is - samen met "Skylark" - het beste dat Fallen Angels tot nog toe te bieden heeft.
Dylans stem zit op dit album mooi voorin de mix. Dat is mooi, ik hoor Dylan graag zingen. Maar waar is het avontuur in zijn zang op Fallen Angels? Het ene na het andere (korte) nummer trekt voorbij en ja, regelmatig klinkt het aangenaam, maar niets weet mij naar het puntje van mijn stoel te drijven.
Ik verlang ernaar op het puntje van mijn stoel te zitten terwijl Dylan zingt.
"On A Little Street In Singapore" heeft een - voor Dylan-begrippen - wat vreemd ritme. Dat ritme zorgt ervoor dat Dylan iets meer met zijn stem moet rekken en strekken.
Het volgende nummer - "It Had To Be You" is puur Shadows In The Night deel 2, althans daar lijkt het op tijdens het korte intro. Het beste stuk van dit nummer zit gelijk na dat intro, het eerste stuk dat Dylan zingt, met alleen een gitaar als begeleiding.
"Melancholy Mood" is natuurlijk bekend van de eerder uitgebrachte ep. Dit heeft wel wat, zeker wanneer Bob Dylan het tijdens een concert brengt. Het volgende nummer - "That Old Black Magic" - vond ik het beste nummer van die ep. Het is niet alleen naar mijn smaak het beste nummer van de ep, maar ook van het album Fallen Angels. Het is een uptempo nummer, het breekt enigszins het ritme van het album. Het stemt vrolijk.
Fallen Angels sluit af met "Come Rain Or Come Shine", wederom een nummer dat eerder al op de voor Record Store Day uitgebrachte ep stond. Ingetogen is het. Ingetogen eindigt het album dat van begin tot eind ingetogen is, met als enige uitzondering "That Old Black Magic".
Hoewel ik na één keer luisteren de indruk heb dat Fallen Angels meer mijn album is dan Shadows In The Night, kan ik helaas niet zeggen dat ik diep onder de indruk ben van Bob Dylans nieuwe album. Fallen Angels zit goed in elkaar, het is een goed album, maar ik mis het vuur. Ik mis de Dylan-rammel op Fallen Angels. De Dylan-rammel is dat typische Dylan-geluid, het is te vinden in de manier waarop Bob Dylan op zijn beste momenten zingt. Het gaat om het kauwen van de woorden voor ze de mond mogen verlaten. Ik mis dat op Fallen Angels.
Dat heeft niks te maken met het feit dat Fallen Angels geen enkel door Bob Dylan geschreven nummer bevat. Die Dylan-rammel is ook te horen in andere door Bob Dylan gezongen, maar niet door hem geschreven nummers, zoals in "People Get Ready" van 4 Songs From "Renaldo And Clara" of de versies van bijvoorbeeld "Melancholy Mood" en "All Or Nothing At All" zoals hij die afgelopen november in Carré bracht.
Dat neemt niet weg dat Fallen Angels zeker momenten heeft die het beluisteren waard zijn, zoals "Skylark", delen van "It Had To Be You", "Melancholy Mood" en "That Old Black Magic", maar het verlangen naar een nieuw album waarop Bob Dylan zingt zoals ik 'm graag hoor zingen blijft knagen.
2 opmerkingen:
Geen verrassing sinds we weten dat alle songs zijn opgenomen tijdens dezelfde Shadows sessies in januari 2014. Laten we blij zijn dat Bob nog "nieuw" werk uitbrengt. En het past in een lange traditie dat zijn platen op het moment van release werden verketterd waarna (veel) later de meningen werden bijgesteld.
Niet echt bekend met Bob Dylan heb ik vorig jaar de Complete Album Collection aangeschaft en (onbevooroordeeld, is dat een woord?) wekenlang de cd's beluisterd. Daarna veel over hem gelezen en me verbaasd over hoe sommige lp's (zo noem ik ze eigenlijk uit gewoonte; hoezo vinyl?) destijds en nu nog werden afgefakkeld terwijl ik er van genoot. Een paar voorbeelden: Skyline, Budokan, Infidels, Slow Train, Red Sky etc. Ik bedoel maar, wie weet waarderen we deze laatste platen pas echt over 10-50 jaar. Tenslotte passen ze zeer in de folk/herinterpretatie traditie welke Bob al sinds zijn eerste elpee huldigt en sinds 1992 (Good As I Been To You) in meer of mindere mate steeds heeft gedaan: een eerbetoon aan "the song, the message".
Misschien zijn wij wel de Fallen Angels met onze directe teleurstelling en kritiek op deze 2 platen.
Hoewel ik de opmerkingen van Gerbrand een warm hart toedraag, nee, zelfs ter harte neem, blijf ik jouw term Tom, jouw prachtige typering van de Dylan rammel ten aanzien van Shadows of the Night als een terechte kritiek zien, in de zin dat die teveel ontbreekt om je echt de te vloeren, wat bepaalde zogenaamde mindere elpees juist wel doen, door die rammel (denk Shot of Love, al wrikt bij mij daar het ontbreken van Angelina en ergert me dat disco deuntje Watered Down Love). Toch ontroerde Shadows mij wel, ik draai hem echter zelden, terwijl een verguisd Knocked ot Loaded regelmatig op mijn draaitafel ligt, over rammel gesproken... Toch hoor je mij niet echt klagen, ik zie dit gewoon als zijn weg om te gaan naar waar hij heen moet van zichzelf, en die reis blijft boeiend. Toch kon het wel eens wezen dat ik deze voorbij laat gaan, vooral omdat hij ook nog eens lichter is, dat zware melancholieke van Shadows vond ik wel wat hebben, het miste alleen de Dylan scherpte.
Een reactie posten