27 mei 1966, vandaag precies 50 jaar geleden, gaven Bob Dylan en zijn band een concert in de Royal Albert Hall in Londen. Het was het laatste concert van de tournee van 1966. Iedereen kent het verhaal. Niet lang na dit concert viel Bob Dylan van zijn motor en verdween hij voor langere tijd uit het zicht.
Na 27 mei 1966 zou Bob Dylans muziek nooit meer zo klinken als in de hectische dagen in het voorjaar van 1966. Er was in die dagen een strijd gaande tussen verwachtingspatronen en vernieuwingsdrang en die strijd werd uitgevochten in de concertzalen.
Nu lijkt er in de Dylanwereld wel overeenstemming te zijn over de grootsheid van de muziek die Bob Dylan in 1966 maakte, maar toen lag dat anders. Men riep verwensingen en scheldwoorden richting podium. Men liep ontevreden voortijdig de concertzaal uit. Nu, vijftig jaar later, luisterend naar de paar officieel uitgebrachte en de onder liefhebbers circulerende opnamen van deze tournee is het ondenkbaar geworden dat het publiek ontevreden is. Je zou denken dat dat door gewenning komt, dat onze oren inmiddels weten wat ze van de Dylan van 1966 mogen verwachten, maar dat kan het niet alleen zijn. De muziek die 50 jaar geleden door de concertzalen van Europa schalde klinkt vandaag nog steeds fris, anders en hard.
Het is goddank nog steeds een uitdaging om te luisteren naar de Dylan van 1966.
En net als iedere Dylan-liefhebber waarschijnlijk wel eens doet vraag ik me zo nu en dan af wat ik gedaan zou hebben als ik op die 27ste mei 1966 in de Royal Albert Hall had gezeten. Zou ik gebleven zijn? Zou ik het begrepen hebben?
Of zou ik gaan?
Ik weet het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten