Londen (kort)

Sinds ik in een comic-winkel "A New England" van Billy Bragg hoorde, ergens vorige week in Londen, spoken de eerste regels van dit nummer door mijn hoofd:

I was twenty one years when I wrote this song
I'm twenty two now, but I won't be for long

"A New England" - schitterend nummer - heeft natuurlijk niks met Bob Dylan te maken, dat geldt ook voor de comic-winkel waar ik werd overvallen door de klanken van Billy Bragg. In die comic-winkel vond ik namelijk niet de editie van Doctor Who met de Freewheelin'-cover. Die comic vond ik drie winkels verderop.
Ik ben wel een groot liefhebber van comics, maar niet van Doctor Who. Echter, toen ik een paar maanden geleden de Doctor Who met Freewheelin'-cover online tegenkwam wist ik zeker dat ik in ieder geval één keer een comic van Doctor Who zou kopen. Dat viel nog niet mee. De comic-winkels in Nederland die ik benaderde bleken deze comic niet te kunnen leveren.Ik begreep dat de Doctor Who met Freewheelin'-cover alleen in Engeland is uitgegeven en ook daar niet al te makkelijk te vinden is. Het eerder geplande bezoek aan Londen leek mij een uitstekende gelegenheid om deze Doctor Who op te sporen. Met succes dus.

Goed, ik was dus in Londen. Een bijzonderheid voor mij, ik ben meer huismus dan reiziger.
Er is veel Dylan te vinden in Londen. Allereerst zijn er natuurlijk de vele voetstappen die Bob Dylan in Londen heeft achtergelaten. Te veel voetstappen om allemaal op te zoeken in korte tijd. Twee plekken stonden bovenaan mijn te-bezoeken-lijst: allereerst de steeg achter het Savoy Hotel waar de openingsscène van Dont Look Back werd geschoten en als tweede de concertzaal waar Bob Dylan in 1965 en 1966 concerten gaf: Royal Albert Hall. Op beide plekken ben ik geweest (en op meer Dylan-locaties in Londen).

Naast Dylans voetstappen in Londen zijn er de tientallen winkeltjes in Londen die een bezoek waard zijn. Ik had hoge verwachtingen van It's Only Rock 'n' Roll in Baker Street, maar dat viel tegen. Natuurlijk is er in deze winkel wel wat Dylan te krijgen (een ansichtkaart, een foto en een t-shirt), maar niet zo veel als ik had verwacht. Veel interessanter zijn de vele (muziek-)winkeltjes in Soho. Daar is genoeg Dylan te krijgen om je onderweg naar huis een breuk te tillen.
Ik heb me ingehouden. Het is bij een paar buttons, een tasje, een cd en wat ansichtkaarten gebleven.

Voor de huismus in mij is het dan ook wel weer lekker om thuis te komen. Zitten in mijn eigen stoel met mijn boeken en platen binnen handbereik. Vooral die platen, de muziek heb ik soms in die dagen in Londen gemist. Ik had tijdens mijn tijd in Londen niet meer bij mij dan een mobiele telefoon met een tiental nummers van Bob Dylan er op. Een telefoon speelt dan wel muziek, maar het is verre van optimaal om een telefoon te gebruiken als muziekinstallatie.

Na thuiskomst heb ik eerst "A New England" van Billy Bragg op gezet - dat moest even uit mijn systeem - om gelijk daarna het ene na het andere album van Dylan te draaien.
Ik ben weer thuis.