Bob Dylan in (het) Nederland(s): januari 2015

Shadows In The Night

In mei 2014 werd "Full Moon And Empty Arms" op Bob Dylans officiële website te beluisteren aangeboden. Met de publicatie van dit nummer ontstond de geruchtenstroom dat er een nieuw Dylan-album vol Sinatra-songs in het vat zat. Na het verschijnen van "Full Moon And Empty Arms" werd het lange tijd stil. Pas met de release van The Bootleg Series vol. 11 in november 2014 - met dank aan een insert bij dat album - werd duidelijk dat dat album er inderdaad zou komen. Sinds gisteren ligt dat album in de winkels. Het heet Shadows In The Night.
Shadows In The Night bevat tien rustige nummers. Zowel de hoes als de labels van de elpee en cd van Shadows In The Night verwijzen naar het legendarische jazz-label Blue Note. De tien nummers op Shadows In The Night zijn - zo vertelde Bob Dylan tijdens een interview met AARP - in de volgorde waarin ze zijn opgenomen op de plaat gekomen. Geen trucjes of geklooi achteraf. Wat er in de studio gebeurde krijg je bij het draaien van de plaat te horen. Niet meer, niet minder.

Hoe te luisteren naar Shadows In The Night?
Vergeet Frank Sinatra tijdens het luisteren naar Shadows In The Night. De wetenschap dat Ol' Blue Eyes ooit de tien composities op Shadows In The Night opnam voegt niks toe aan het luisteren naar dit album. Shadows In The Night is een op zichzelf staand album.
Vergeet al die recensies waarin geschreven wordt dat Bob Dylan in tijden (of nog nooit) zo goed heeft gezongen als op Shadows In The Night. Dat is gelul van de bovenste plank. Bob Dylan is een briljant zanger, altijd geweest. Wat Dylans zingen op Shadows In The Night bijzonder maakt is dat hij in tijden (of nog nooit) zo on-Dylanesk gezongen heeft.
Dylanesk zingen is het soms opgeven van de logische en / of voorgeschreven melodielijn om door middel van het leggen van accenten het verhaal van het gezongen nummer te vertellen. Dat leggen van accenten kan bijvoorbeeld door te versnellen of te vertragen, of door woorden of zinsdelen al dan niet krachtiger te zingen.
Dit Dylanesk zingen (of Dylan-rammel, zoals ik het ook wel eens genoemd heb) ontbreekt niet zozeer op Shadows In The Night, maar het zit subtiel in de nummers verstopt. Veel subtieler dan ik gewend ben van een Dylan-album. Het kost tijd, het kost meerdere malen luisteren voor die aangename rammel zich op Shadows In The Night laat ontdekken.
Shadows In The Night is een album waarvan de schoonheid zich pas bij de vierde of vijfde keer luisteren openbaart. De luisteraar moet volhouden om uiteindelijk beloond te worden met een direct op het gevoel werkend album.

Shadows In The Night opent met het werkelijk schitterende "I'm A Fool To Want You". Op dit nummer is een belangrijke rol weggelegd voor de pedal steel guitar van Donny Herron, maar dat geldt eigenlijk voor het hele album. Een heerlijke ingetogen melodie waar Bob Dylan overheen zingt, inclusief een aantal uithalen. "I'm A Fool To Want You" is een van de drie nummers op Shadows In The Night waar blazers op te horen zijn. Op dit nummer wordt de Franse hoorn gespeeld door Dylan Hart. Ik kan me zo voorstellen dat ze bij het handjes geven voor het begin van de opname nog wel even hebben moeten glimlachen om die naam.
"I'm A Fool To Want You" wordt gevolgd door "The Night We Called It A Day" en ook op dit nummer zijn de blazers te horen. Ook dit nummer is rustig, ingetogen, zoals alle nummers op Shadows In The Night. Die ingetogen sfeer wordt versterkt door de keuze om geen volledig orkest op deze arrangementen los te laten maar ze te spelen met Bob Dylans tourband, soms aangevuld door een handje vol blazers. "The Night We Called It A Day" bevat een aantal subtiele, maar aangename Dylaneske zanglijnen. Dylan zingt zijn ding binnen de lijnen van de arrangementen.
"Stay With Me", het derde nummer, is een van de twee nummers die ruim voor de uitgave van Shadows In The Night te beluisteren was. Eerst als concertopname, later ook deze studio-versie. "Stay With Me" is naar mijn smaak het zwakke broertje op Shadows In The Night. Best aangenaam, maar zeker niet groots. Er is voor Dylan-de-zanger te weinig ruimte in de compositie om echt uit te halen.
Een van de nummers waar ik echt naar uitkeek om die in Dylans versie te horen is "Autumn Leaves". Bij de eerste keer luisteren viel het me wat tegen, maar nu ik de opname een aantal malen gehoord heb begint het onder mijn huid te kruipen. Ingetogen, zeer subtiel. De zanger Dylan houdt hoorbaar in wat het nummer alleen maar breekbaarder maakt. Schitterend.
Is het je trouwens opgevallen dat Dylan geen enkel instrument bespeelt op Shadows In The Night? Hij zingt en zijn stem is het instrument waar hij zich hoorbaar volledig op stort.
"Why Try To Change Me Now" is een wat luchtiger compositie. Vooral de momenten waarin Dylan bijna praat-zingt zijn om door een ringetje te halen.
"Some Enchanted Evening" is het zesde nummer van de cd en het eerste nummer van kant 2 van de elpee. Er zit een heerlijk muzikaal huppeltje in dit nummer. Dat huppeltje maakt dit nummer tot een regelrechte oorwurm. Een nummer om een afzakkertje bij te drinken.
"Full Moon And Empty Arms" was natuurlijk al sinds mei 2014 bekend, maar het nummer, deze opname komt nu als deel van het geheel Shadows In The Night pas echt goed tot z'n recht. Shadows In The Night is een album dat in z'n geheel genoten moet worden. Het geheel is beter dan de losse delen. Het is een eenheid. Het lijkt zelfs of er over de lengte van de pauzes tussen de nummers is nagedacht. Luister maar eens, die pauzes zijn niet allemaal even lang en soms zelfs erg lang (6 seconden tussen "Why Try To Change Me Now" en "Some Enchanted Evening". Dat is inderdaad precies de scheiding tussen kant 1 en 2 van de elpee. De muziek is sowieso veel meer als een elpee dan als een cd gegroepeerd.)
"Where Are You?" heeft een aantal mooie ingetogen uithalen van Dylan. De pijn, het verdriet is in Dylans stem te horen.
In "What'll I Do" klinkt de vertwijfeling. Met dit nummer had ik aanvankelijk wat moeite, maar het vaker horen werkt. Bij iedere luisterbeurt klinkt dit "What'll I Do" beter.
Shadows In The Night sluit af met "That Lucky Old Sun". Er zijn maar weinig composities met zo'n mooie melodie als "That Lucky Old Sun". Het is het derde nummer op Shadows In The Night waar blazers op te horen zijn. Luister naar die eerste paar tonen van deze opname. Het klinkt alsof er een nieuwe ochtend is aangebroken na een lange nacht vol zelfonderzoek, na het stellen van prangende vragen over liefde, leven en alle hobbels onderweg. Dit nummer had nergens anders op Shadows In The Night kunnen staan dan hier, helemaal aan het eind.
En dan is de plaat afgelopen. Iets meer dan een half uur luisteren. Er lijkt maar een optie te zijn, zo aan het eind van de plaat, en dat is opnieuw beginnen met "I'm A Fool To Want You".

Shadows In The Night is een unicum in Bob Dylans omvangrijke oeuvre. Er is geen Dylan-plaat die als voorbode op Shadows In The Night aangemerkt kan worden. En toch past het in het geheel. Jan de Smet zei een paar dagen geleden op Radio 1 dat Shadows In The Night een plaat is die in de avond beluisterd moet worden. Daar wil ik aan toevoegen dat het een plaat is vol schaduwen. Donkere vlekken. De contouren, de vorm van dat waar het licht op schijnt. Die donkere vlekken, die schaduwen kun je zien als niet meer dan dat: vlekken in de vorm van het origineel. Maar je kunt het ook anders bekijken, met meer fantasie. Starend naar een schaduw kan de beschouwer het uiterlijk van het origineel zelf inkleuren. Alleen de vorm ligt vast. Dat is wat Bob Dylan heeft gedaan met de tien nummers op Shadows In The Night. De vorm, de contouren van de composities lagen vast. Het inkleuren van die contouren heeft Bob Dylan op geheel eigen wijze gedaan.
Met recht Schaduwen in de Nacht.

Shadows In The Night is vanaf 30 januari te koop op cd en elpee.

Shadows In The Night is binnen...

Shadows In The Night is binnen, zowel op vinyl als op cd, maar voor ik de rust in mijn kont heb om die plaat rustig te beluisteren moet onderstaande er nog even uit.
Zowel AD als de Telegraaf besteedt vandaag aandacht aan Shadows In The Night. De recensie in de Telegraaf heb ik nog niet gezien, de recensie in AD is niet onaardig. Veel foto, weinig tekst. Positief zonder echt veel te zeggen. [met dank aan Johan voor de tip!]
Ook op internet zijn er natuurlijk wel wat stukken over Shadows In The Night verschenen. Zo lullen ze op MusicMeter al sinds 10 december uit hun nek over dit album (zie hier).
Vandaag op het net verschenen (betere) stukken over Shadows In The Night: Cobra, Marnix, MSN en er zullen er nog wel meer volgen vandaag.
Wat anders: Het schijnt dat bol.com een gesigneerd exemplaar van Shadows In The Night heeft weggegeven. Wat mij vooral nieuwsgierig maakt is wie dat exemplaar heeft gekregen. Iemand? Ik hoor het graag.

Enfin, dat was 't voor nu wel zo'n beetje. Er rest mij nog één ding voor ik het folie van de cd en de elpee haal en dat is al die lezers van deze blog die in de aanloop naar de release van Shadows In The Night mij steeds gevoed hebben - via reacties en e-mail - (met links naar) streaming audio, recensies, artikelen, etc. bedanken. Bij deze: Dank! Zonder jullie bijdragen zouden een groot aantal berichten er een stuk kariger hebben uitgezien.
En nu het folie er af en luisteren...

(Mijn stuk / recensie over Shadows In The Night komt nog - misschien vanavond anders morgen.)

Twee tijdschriften en een dichtbundel

In "Dylan kort #1072" schreef ik kort over het tijdschrift Jazzism en opperde ik de vraag of in dit tijdschrift misschien iets zou staan over Shadows In The Night. Ik heb vanochtend bij de lokale tijdschriftenverkoper de bewuste aflevering van Jazzism doorgebladerd en niks over Shadows In The Night gevonden.
Voor de verzamelaar die alles wil hebben is er de nieuwe aflevering van HP De Tijd. In deze HP De Tijd is veel aandacht voor muziek. In al die stukken over muziek komt Bob Dylan een of twee keer even voorbij. Niks nieuws, niks opzienbarends. De cover van die HP De Tijd is ook wel aardig. Die cover is gemaakt door Theo van den Boogaard, dè Theo van den Boogaard die in 2013 onder de naam Theo Bogart het boek Bob Dylan Illustrated publiceerde (zie hier).

Op de cover van HP De Tijd staat een grote luidspreker waaraan een koptelefoon en een iPod hangen. Aan de voet van die luidspreker liggen allerlei albums, deels op stapels, zowel op vinyl als cd. Een van de albums aan de voet van die luidspreker is Bob Dylans Blood On The Tracks.
Na het lezen van HP De Tijd ben ik gaan lezen in de dichtbundel Present: New Poems / Song To The Beloved van Yvonne Richman. Die dichtbundel heb ik besteld nadat ik op Facebook een bericht over deze bundel las. Richman heeft zich - zo begreep ik uit het bericht - laten inspireren door velen, maar vooral door Bob Dylan. Daarnaast staan op de achterzijde van de bundel zes tekeningen van de hand van Richman en op twee van die tekeningen is Bob Dylan te zien. Een ding is wel duidelijk bij het staren naar die tekeningen: Yvonne Richman is geen Theo van den Boogaard.
Ook de paar gedichten in Present: New Poems / Song To The Beloved die ik toch nog toe heb gelezen stemmen me weinig hoopvol. Ik vraag me zelfs af of ik de teksten in dit boek poëzie zou willen noemen. Het zijn eerder zweef-verhaaltjes in gebroken regels.
Heb ik daarom spijt van de aanschaf van dit boek? Allerminst. Wanneer ik het boek niet gekocht zou hebben zou de nieuwsgierigheid altijd blijven kriebelen.

Dylan kort #1074 [Shadows In The Night, uiteraard]

Radio 1: (vanaf 1:56:08), luister naar "The Night We Call It A Day", hier. [met dank aan Dirk]
Write Before Breakfast: Luister naar "Autumn Leaves", hier. [met dank aan Wim]
De Standaard (26 januari) schrijft over Shadows In The Night onder andere: "Bob Dylan, de rauwgevooisde bard wiens monotone, korrelige expressie we al jaren verdragen omdat hij zulke fantastische songs maakt, blijkt te kunnen schoonzingen. De hoogtes, de laagtes: hij neemt ze zwierig en soms verandert hij zelfs drie keer in één zin van akkoord, zonder uit te glijden. Hulde!" [met dank aan Bart]
De Morgen van 28 januari over Shadows In The Night: "de kwetsbaarheid waarmee hij zingt is ronduit ontroerend, en zelfs die paar keer dat Dylan vocaal toch wat onvaster klinkt - wat vooral het geval is in 'Full Moon and Empty Arms' - doet dat weinig af aan de authenticiteit van de vertolking." [met dank aan Bart V. en Bart D.]
Keys and Chords over Shadows In The Night, zie hier.

Dylan kort #1073 (nog meer Shadows In The Night)

"That Lucky Old Sun" op - wederom - radio 1 (vanaf 1:21:49), luister hier. [met dank aan Dirk!] Dit is mooi!
De Volkskrant (Gijsbert Kamer) over Shadows In The Night, zie hier. [met dank aan Simon voor de link]
Knack Focus over Shadows In The Night, zie hier.
Mijn Muziekcollectie: The Freewheelin' Bob Dylan, zie hier.
Muizenest over "All ALong The Watchtower", zie hier.

De Volkskrant

De Volkskrant van vandaag bevat een recensie van Shadows In The Night. (Met dank aan Simon en Johan)

Bovenstaande in haast. Later meer.

Dylan kort #1072 (meer Shadows In The Night)

Radio 1 (vanaf 2:27:30) over Shadows In The Night, luister naar "Some Enchanted Evening" en "Why Try To Change Me Now", luister hier. [met dank aan Dirk]
Jazzism over Shadows In The Night, zie hier.
No Depression: Recensie Shadows In The Night [met dank aan Wim]
Recensies: De nieuwe edities van zowel Mojo als Uncut (nog niet in Nederland in de schappen) bevatten recensies van Shadows In The Night.

Wat ik me overigens nog niet (of onvoldoende) had gerealiseerd is dat het eind dit jaar 100 jaar geleden is dat Frank Sinatra werd geboren. Toeval? Het nieuwe nummer van Jazzism besteedt hier aandacht aan (zie hier). Zou er ook iets over Shadows In The Night in dit tijdschrift staan?

Nieuw boek: In mei verschijnt het boek When The World Came To The Isle Of Wight Volume One: Stealing Dylan Form Woodstock van Ray Foulk, zie hier.

Dylan kort #1071

De Standaard: Recensie van Shadows In The Night (slechts deels te lezen wanneer je niet betaalt), zie hier. Ook op de website van De Standaard (tegen betaling) een artikel over een van Dylans schilderijen, zie hier.
Radio 1: Jan de Smet bespreekt Shadows In The Night en er zijn wat fragmenten van de plaat tussendoor te horen, luister hier (vanaf 2.22:53, met dank aan Dirk!) Fragmentje "Lucky Old Sun" geeft mij kippenvel...
Radio 1: Korte recensie van Shadows in The Night en de kans om dit album te winnen, zie hier.
Radio 6: Shadows In The Night, zie hier.
Cover: Bettye LaVette doet Dylans "Unbelievable", luister hier. (Verrassende cover)
"Dylan ontmoet Ensor in Oostende", zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #24

Bob Dylan in de operatiekamer, zie hier.

Met dank aan Dirk.

(Geachte artsen,

Als ik onder het mes moet, dan hoor ik graag "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)".
Bij voorbaat dank voor uw medewerking,

Tom Willems)

The Comic book and me #18

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Hoi Tom,

Wellicht een leuke bijdrage aan de serie 'The Comic Book And Me', zie. De afbeelding komt uit 'DC Comics Essentials - Watchmen 001'.

Groeten,

Marnix

Dylan kort #1070

Interview: Bob Dylan gaf n.a.v. de aanstaande release van Shadows In The Night een interview aan AARP. Een deel van dat interview staat inmiddels online, zie hier. [Zéér de moeite van het lezen waard] Tijdens dat interview zegt Dylan Shadows In The Night weg te willen geven aan de lezers van AARP. AARP heeft 35 miljoen lezers, dat is dus niet haalbaar. Maar Dylan houdt binnen de grenzen van het redelijke wel zijn woord en geeft 50.000 exemplaren van Shadows In The Night weg, zie hier.
Radio 5 over Shadows In The Night, zie hier.
Teruggevonden radio-uitzending (2012): luister hier. Over Dylans debuutalbum.
Bob Dylan (covers) in Het Vestzak Theater, op 13 maart. Zie hier.
Wat? Google pikt er voor mij, na het geven van de zoekopdracht 'Bob Dylan', een zinnetje van een website uit. Dat zinnetje luidt: "Want, zonder de Beat Generation geen Bob Dylan en The Beatles, geen Woodstock en Love Parade." Ik denk inderdaad dat de schrijvers van de Beat Generation essentieel zijn geweest voor de werken van Bob Dylan. Maar afgezien van die invloed zijn de schrijvers van de Beat Generation de moeite van het lezen meer dan waard. Ik heb het al vaker geroepen en ik roep het nog maar eens: lees Allen Ginsberg, Jack Kerouac, Michael McClure, Lawrence Ferlinghetti, Greogory Corso, etc. Dat zinnetje waar google mee op de proppen kwam, intrigeerde mij. Zoveel moge duidelijk zijn. En waar had google dat zinnetje gevonden? In een bericht over mode! (Zie hier)
Het gaat de verkeerde kant op. Als modeontwerpers teruggrijpen op de Beat Generation is er iets fundamenteels fout gegaan. De Beat Generation is veel, maar heeft niks met mode te maken... Vergeet de leuke truitjes, shirtjes en jasjes en lees gewoon de werken van de schrijvers van de Beat Generation.

Dylan kort #1069

Peter Pontiac: Tekenaar Peter Pontiac is gisteravond overleden, zie hier en hier. Pontiac is in de Dylan-wereld vooral bekend als de tekenaar van een van de hoezen van Little White Wonder (zie hier) en het songboek Words To His Songs (zie afbeelding). Pontiac was bezig met een nieuw boek, getiteld Styx. Ook in Styx komt Dylan voorbij, zo bleek uit een afbeelding in NRC Handelsblad van 24 december 2014.
Shadows In The Night: "Full Moon And Empty Arms" en "Stay With Me", zie hier en hier.
Gijsbert Kamer over "Stay With Me" in Met het oog op morgen van 19 januari, luister hier (vanaf 34:14).
Column van Theodor Holman, zie hier.
Bloemlezing: Volgens een bericht hier brengt uitgeverij Nijgh & Van Ditmar later dit jaar een bloemlezing uit met op Dylan-teksten geïnspireerde gedichten. De bloemlezing wordt samengesteld door Kees 't Hart en John Schoorl.
Blood On The Tracks was gisteren jarig, zie hier.

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #22 &23

#22: Zie hier. (Even naar beneden scrollen...) Met dank aan Wim!

#23: Het programma Mindf*ck van maandag 12 januari, het eerste item (vis), zie hier. Let op het t-shirt van de jongen. Met dank aan Wim!

Dylan kort #1068

"Stay With Me" van Shadows In The Night in sinds gisteren of vandaag te koop in de iTunes Store. Daarnaast ging het nummer in première op de Belgische zender Radio 1 in het programma De bende van Annemie [luister hier, vanaf 35 minuten. Met dank aan Dirk!] en is het te beluisteren op de website van NPR, hier [met dank aan Wim!] Meer over de prijsvraag van Radio 1 staat hier.
Shadows In The Night: Webwinkel bol geeft een door Bob Dylan gesigneerd exemplaar weg, zie hier.
Mark Knopfler dankt Bob Dylan op zijn nieuwe album voor de inspiratie, zie hier. [met dank aan Bert!]
Empire Burlesque: Marnix over Empire Burlesque n.a.v. onderstaand bericht, zie hier. Ik heb gisteravond naar Empire Burlesque geluisterd zoals ik me had voorgenomen. Eerste gedachte: Ik ben blij dat ik gekozen heb voor de elpee, niet voor de cd. Empire Burlesque is een van die albums die op elpee gewoon echt beter klinkt dan op cd. Ten tweede: Doordat het me redelijk lukte om door de 'discosaus' heen te luisteren, was het een aangename ervaring. Wat vooral opviel is dat Dylan op dit album een aantal sterke zangpartijen weggeeft. En ja, dit album bevat een aantal sterke composities. (En ja, de Supperclub versie van "Tight Connection" is schitterend, Marnix.) Misschien komt platenmaatschappij Sony nog eens op het aanlokkelijke idee om de opnamen van Empire Burlesque van voor de Baker-mix uit te brengen. Niet als vervanging van het album zoals het nu is, maar als aanvulling op Empire Burlesque.

Ik moest vanmiddag aan Empire Burlesque denken

"Een wat mindere Dylanplaat dus, met te duidelijke commerciële bedoelingen, maar zelfs een mindere Dylanplaat bevat voor mij tekstueel nog genoeg interessants." (Bert van de Kamp over Empire Burlesque in Oor nr. 12; 15 juni 1985)

Later dit jaar, eind mei om precies te zijn, is het dertig jaar geleden dat Empire Burlesque verscheen. Daar moest ik vanmiddag aan denken.
Eigenlijk is het gek dat ik daar vanmiddag aan dacht. Want laten we wel wezen, Empire Burlesque is niet een album waar menig Dylan-liefhebber vol trots naar wijst wanneer hem gevraagd wordt waarom hij naar Bob Dylans muziek luistert. Ik ben ook zo'n Dylan-liefhebber.
Daarnaast verscheen Blood On The Tracks in januari 1975, dat is deze maand veertig jaar geleden. Het zou veel logischer zijn geweest wanneer ik vanmiddag aan Blood On The Tracks had gedacht, maar dat deed ik niet.
Ik dacht aan Empire Burlesque.
Ik worstel met Empire Burlesque, eigenlijk al jaren. Die worsteling zit 'm in het feit dat dit album een aantal sterke songs bevat ("When The Night Comes Falling", "Tight Connection"), maar dat deze songs door de muzikale saus van mixer Arthur Baker niet volledig tot hun recht komen. Ik heb altijd het gevoel dat ik ergens doorheen moet luisteren om de ware schoonheid op dit album te vinden.
Of doe ik nou dit album te kort?
De kinderen kijken televisie. Ik zet zo de koptelefoon op mijn oren om naar Empire Burlesque te luisteren. Het is tijd om weer eens naar dit album te luisteren. Het is tijd, ik moest vanmiddag niet voor niks aan Empire Burlesque denken.

Karl Ove Knausgard - Schrijver

Hierbij nog twee citaten uit Schrijver van Karl Ove Knausgard. Met dank aan Alja!

'Ze hadden lang haar, droegen spijkerjacks en spijkervesten, een van hen had zowaar houten klompen aan zijn voeten, en ze staarden me aan toen ik langsliep. Ik bleef aan de rand van de kade naar het water staan kijken, dat koud en zwart tegen de muur stond. Uit een van de auto's klonk muziek, het portier stond open, zag ik. "Forever Young". '

'Hij reed verder de stad uit, keerde bij Nestrun en reed weer terug. Hij draaide de hele tijd Bob Dylan, ik bedacht dat het wel paste, ze waren allebei even chagrijnig.'

Dylan vinden waar hij niet of nauwelijks is #21

De VARA-Gids van afgelopen vrijdag. Ik ga me dan gelijk afvragen of er muziek in deze tv-uitzending te horen was... Met dank aan Simon!

De jacht

Het begon met een tip van Simon [waarvoor dank!]: de Record Collector met Bob Dylan op de cover ligt in Nederland in de schappen. De eerste stop was de lokale kiosk, daar werd in het verleden nog wel eens Record Collector aangeboden. Maar helaas, het gezochte tijdschrift bleek niet in de schappen te staan. "Toch maar even vragen," dacht ik, waarna de onderstaande bijna surrealistische conversatie ontstond:
"Heeft u de nieuwe Record Collector niet?"
"Wat zegt u?"
"De Record Collector."
"Dat ken ik niet. Wat voor 'n tijdschrift is dat?"
"Muziek."
"Even kijken..."
"Ik heb al in het schap gekeken. Daar staat 'ie niet. Ik bedoelde of u 'm nog binnen krijgt."
"Dat weet ik niet."
"Kunt u dat niet nakijken? Of heeft u misschien achter nog een onuitgepakte doos staan of zo?"
"Uhm... Ja, dat zou kunnen. Maar dat weet ik niet. We krijgen iedere dag wel tijdschriften binnen."
"U kunt niet kijken of u nog een exemplaar binnen krijgt?"
"Vandaag is er al wat binnen gekomen en morgen komen er weer tijdschriften en dinsdag krijg ik een levering. Eigenlijk elke dag wel."
"Dat snap ik, maar kunt u kijken of u de Record Collector nog binnen krijgt?"
"Tsja, weet u. We krijgen zoveel binnen..."
"Oké, ik snap het dank voor de moeite."
"Graag gedaan hoor!"
Enfin, toen ben ik maar in de auto gestapt en heb ik de twintig minuten gereden naar de stad waar Record Collector wel in de winkel ligt.
En nu? Nu ligt Record Collector nog naast me. Ongelezen. Die bewaar ik voor vanavond. Al wel heb ik de ook gekochte Mojo doorgenomen met een stuk over de aanstaande release van Shadows In The Night. Het is geen opzienbarend stuk in Mojo, maar zeker ook niet onaardig.

In de stad waar ik Record Collector kocht is ook een zaak met wat tweedehands elpees. Natuurlijk ben ik ook daar even naar binnen gelopen. Er stonden wel wat platen van Bob Dylan, maar niks voor mij. Toch ben ik tevreden met een Dylan must have winkel weer uitgelopen. Ik heb het over het album In The Wind van Peter, Paul and Mary. Niet alleen bevat dit album drie Dylan-composities - waaronder "Blowin' In The Wind" - maar ook een door Bob Dylan geschreven hoestekst.

Achteraf ben ik wel blij dat de lokale kiosk Record Collector niet verkoopt.

Dylan kort #1067

Acteurs gezocht: Volgens een bericht op Diffuser is Bob Dylan op zoek naar een aantal acteurs voor het schieten van een nieuwe videoclip, zie hier.
50 jaar later: Het is vandaag precies 50 jaar geleden dat Bob Dylan begon aan de opnamen voor Bringing It All Back Home, zie hier.
Bassist Tim Drummond is overleden, zie hier en hier.

The Comic book and me #17

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

Ultimate Adventures is een serie van zes comics met op de covers van nummers 1 en 6 een Dylan-tekst (zie afbeelding).
Met dank aan Johan voor de tip!

Dylan kort #1066

MusiCares: Het nieuws is al weer een paar dagen oud, maar ik had het hier nog niet gemeld: Jimmy Carter, ooit president van Amerika, zal volgende maand aan Bob Dylan de award voor MusiCares Persoon van het Jaar overhandigen, zie hier. [met dank aan Herman]
Zimmer Frei speelt op 1 maart een Dylan-tribute in Hoorn, zie hier.
The originals (radioprogramma) staat morgen in het teken van The Basement Tapes Complete, zie hier.

50th Anniversary Collection 1964 - deel 2 (elpees 5 t/m 9)

Het heeft even een paar weken geduurd voor ik toe kwam aan het schrijven van het tweede deel van mijn stuk over 50th Anniversary Collection 1964 (deel 1 staat hier). Voor ik begin aan deel 2 nog even dit: In deel 1 schreef ik onder andere over de opnamen die gemaakt zijn tijdens Bob Dylans bezoek aan Eric von Schmidt. Dat deze opnamen tot de meest opmerkelijke opnamen op 50th Anniversary Collection 1964 behoren staat voor mij buiten kijf. Het loont zeker de moeite om - voor je naar deze opnamen luistert - het artikel over deze opnamen dat te vinden is in The Telegraph 44 (winter 1992) te lezen.

Columbia Studios, New York, New York June 9, 1964:
1. DENISE (3:01)
2. IT AIN’T ME, BABE # 1 (2:07)
3. SPANISH HARLEM INCIDENT # 3 (3:09)
4. SPANISH HARLEM INCIDENT T# 3 (1:31)
5. BALLAD IN PLAIN D # 2 (2:02)
6. I DON'T BELIEVE YOU # 1(4:07)
7. I DON'T BELIEVE YOU # 3 (3:56)
8. CHIMES OF FREEDOM # 1 (3:12)
9. CHIMES OF FREEDOM # 3 (3:07)
10. MR. TAMBOURINE MAN # 1 (:46)
11. BLACK CROW BLUES # 1 (1:20)
12. BLACK CROW BLUES # 2 (3:48)
13. I SHALL BE FREE NO. 10 # 1 (:50)
14. I SHALL BE FREE NO. 10 # 2 (3:17)
15. I SHALL BE FREE NO. 10 # 3 (5:09)
16. I SHALL BE FREE NO. 10 # 4 (4:43)

Het eerste dat opvalt bij het bekijken van de hoes en het platenlabel is dat beide de datum 4 juni 1964 geven voor de opnamesessie voor Another Side Of Bob Dylan terwijl al jaren vast staat (of is het een aanname?) dat deze opnamesessie plaats vond op 9 juni 1964.
Deze outtakes van de sessie voor Another Side Of Bob Dylan zijn - samen met de opnamen van Dylans concert in Royal Festival Hall en de Eric von Schmidt-tape - het beste dat 50th Anniversary Collection 1964 te bieden heeft. Ik loop de opnamen even een voor een langs:
1. Piano, harmonica en zang. Dit klinkt als een vroege versie van "Black Crow Blues".
2. Bijna identiek aan de versie op Another Side Of Bob Dylan. Aan het begin van het tweede couplet breekt de opname af. Nadat de opname afbreekt krijgen we nog een paar seconden mondharmonica.
3. Schitterende, ingetogen versie. Begint met harmonica. Iets meer vertellend dan gezongen aan het begin van het nummer.
4. Een incomplete take van nogmaals "Spanish Harlem Incident".
5. Een fragment van "Ballad In Plain D", met meer compassie gezongen dan de versie op Another Side Of Bob Dylan.
6. Dylan zingt "It seems like we never have met" (1x). Al zingende lijkt Dylan nog te zoeken naar de juiste melodie voor de woorden, de juiste intonatie.
7. Dylan zingt "I don't understand...". Meer uptempo gezongen dan de vorige versie. Deze take ligt dichter bij de versie op Another Side Of Bob Dylan dan de voorgaande take. Halverwege struikelt Dylan over de tekst (even).
8. De melodielijn is wat vlakker dan op Another Side Of Bob Dylan. Een wat meer ingetogen versie van de bekende versie.Op het moment dat Dylan zijn tekst kwijt is, breekt de opname af.
9. Harmonica. Meer staccato gezongen dan vorige versie. Breekt af.
10. Enkele seconden van een duet met Jack Elliott.
11. Gitaar (!) en zang. Schitterend! Helaas incompleet.
12. Gitaar, harmonica en zang. Een andere melodielijn. (Driekwarts maat?) Bluesy.
13. Kort. Breekt af.
14. Dylan zingt: "Shadow boxing with myself one day." Dylan lacht hoorbaar tussendoor. Raakt even tekst kwijt en wordt onderbroken door producer Tom Wilson.
15. Ligt dichter bij de uitgebrachte versie. Dit klinkt (bijna) als de Another Side-versie. Tweede of derde couplet begint anders dan op Another Side. Dylan struikelt over tekst. Heeft t.o.v. Another Side een extra couplet. Breekt voortijdig af, bijna compleet.
16. Dylan zingt: "Shadow boxing in the middle of the day". En "20, Gonna knock you flatter than a penny." Hij rijmt "Tuba" op "Cuba". Ook deze take heeft een extra couplet: "I might go into entertainment...". Breekt helaas af.

Freebody Park, Newport, Rhode Island July 24, 1964
Newport Folk Festival afternoon workshop
1. IT AIN’T ME, BABE (3:47)

Een field-recording? Magere geluidskwaliteit.

Freebody Park, Newport, Rhode Island July 24, 1964
Newport Folk Festival evening
1. ALL I REALLY WANT TO DO (3:40)
2. TO RAMONA (4:25)

Betere geluidskwaliteit dan vorige opname. Tijdens "To Ramona" maakt Dylan een foutje op de gitaar, maar laat zich hier niet door afleiden en gaat gewoon verder.

Forest Hills Tennis Stadium, New York, New York August 8, 1964 (Joan Baez concert)
1. MAMA, YOU BEEN ON MY MIND W. JOAN BAEZ (2:35)
2. IT AIN'T ME, BABE W. JOAN BAEZ (3:51)
3. WITH GOD ON OUR SIDE W. JOAN BAEZ (5:33)

Slechte geluidskwaliteit. Bij dit soort opnamen wordt het weer duidelijk waarom 50th Anniversary Collection 1964 is uitgebracht: het behouden van copyrights. Het gaat niet om een zo goed mogelijk product op de markt te brengen, maar copyrights en daarvoor moet alles uitgebracht worden. Ook de opnamen die niet goed van geluidskwaliteit zijn.

Town Hall, Philadelphia, Pennsylvania October 10, 1964
1. THE TIMES THEY ARE A-CHANGIN’ (3:33)
2. GIRL FROM THE NORTH COUNTRY (4:06)
3. WHO KILLED DAVEY MOORE? (3:40)
4. TALKIN’ JOHN BIRCH PARANOID BLUES (4:12)
5. TO RAMONA (5:11)
6. BALLAD OF HOLLIS BROWN (5:48)
7. CHIMES OF FREEDOM (7:18)
8. I DON'T BELIEVE YOU (4:18)
9. IT'S ALRIGHT, MA (I'M ONLY BLEEDING) (9:54)
10. MR. TAMBOURINE MAN (7:00)
11. TALKIN’ WORLD WAR III BLUES (5:39)
12. A HARD RAIN'S A-GONNA FALL (7:44)
13. DON'T THINK TWICE, IT'S ALL RIGHT (4:20)
14. ONLY A PAWN IN THEIR GAME (4:53)
15. WITH GOD ON OUR SIDE (6:35)
16. IT AIN'T ME, BABE (4:25)
17. THE LONESOME DEATH OF HATTIE CARROLL (6:19)
18. ALL I REALLY WANT TO DO (3:20)

Dit is een beproeving voor de oren. Een audience tape. Naarmate de tape vordert lijkt de geluidskwaliteit achteruit te gaan. Historisch misschien belangrijk en zeker de moeite waard om een keer te beluisteren. Maar dit zijn geen opnamen die je regelmatig voor je plezier zult opzetten, vanwege de geluidskwaliteit. Ik heb deze opnamen nu één keer gehoord en ik verwacht niet binnen afzienbare tijd nog een tweede keer naar de opnamen van Town Hall 1964 te luisteren.

Masonic Memorial Auditorium, San Francisco, California November 27, 1964
1. GATES OF EDEN (6:04)
2. IF YOU GOTTA GO, GO NOW (2:54)
3. IT'S ALRIGHT, MA (I'M ONLY BLEEDING) (8:26)
4. TALKIN’ WORLD WAR III BLUES (5:29)
5. DON'T THINK TWICE, IT'S ALL RIGHT (4:03)
6. MAMA, YOU BEEN ON MY MIND with JOAN BAEZ (2:17)

Wederom een audience tape, maar van een betere kwaliteit dan de opnamen van Town Hall 1964. "Gates Of Eden" is niet helemaal compleet. Dylan heeft er hoorbaar lol in. Geen onaardige tape gezien het feit dat dit 50 jaar geleden vanuit het publiek werd opgenomen.

Civic Auditorium, San José, California November 25, 1964
1. THE TIMES THEY ARE A-CHANGIN’ (3:17)
2. TALKIN’ JOHN BIRCH PARANOID BLUES (3:36)
3. TO RAMONA (4:20)
4. GATES OF EDEN (7:34)
5. IF YOU GOTTA GO, GO NOW (2:26)
6. IT'S ALRIGHT, MA (I'M ONLY BLEEDING) (7:30)
7. MR. TAMBOURINE MAN (6:02)
8. A HARD RAIN'S A-GONNA FALL (6:15)
9. TALKIN’ WORLD WAR III BLUES (4:43)

10. DON'T THINK TWICE, IT'S ALL RIGHT (4:21)

Aan het begin van het eerste nummer is het gesprek tussen enkele mensen in het publiek duidelijk te verstaan. Halverwege het eerste nummer wordt de geluidskwaliteit iets beter. De geluidskwaliteit van deze opname is redelijk, behalve als Dylan op zijn mondharmonica speelt. Het schelle geluid van dit instrument is enorm vervormd op deze opnamen. Af en toe zijn er wat drop outs hoorbaar. Tijdens "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" is er een korte onderbreking (wisselen van tape?), wat jammer is. Dit klinkt als een goede versie. Geen onaardige tape. Ik denk dat dit concert - mocht er ooit een tape in een echt goede geluidskwaliteit opduiken - erg goed zou kunnen blijken te zijn.

Tot slot: opvallend is hoe veelvuldig het publiek anno 1964 nog durfde te lachen tijdens een Dylan-concert. Dat mis ik nu soms wel eens, dat gelach tijdens concerten. Dylan heeft meer humor in zich dan wij heden ten dage erkennen.

Met dank aan Arie en Rob, de mannen die mee dachten en met suggesties kwamen.

Record Collector

De Record Collector van januari heeft Bob Dylan op de cover. De coverstory gaat over - hoe kan het ook anders - The Basement Tapes. Zie hier. Ik heb dit blad nog niet in Nederland in de schappen zien liggen. Ik weet niet wanneer dit blad in Nederland in de verkoop gaat. Even in de gaten houden dus, mocht je interesse hebben.

The Comic book and me #16

Dylan kort #1065 (twee citaten)

De vrouw die alles had van Kees Beijnum, op blz. 150 de volgende conversatie [met dank aan Simon en Carin]:
"Hij houdt gewoon niet zo van sport, muziek is zijn passie."
"Ach!"
"Dat komt vóór hoor. Je denkt toch niet dat Bob Dylan ooit met een rugbybal onder zijn arm over het veld heeft gedraafd?"
"Bob Dylan is een genie... Het duurt niet lang of hij is uitgekeken op die gitaar. Dat is zijn probleem: hij raakt op alles zo snel uitgekeken. Hij is geen volhouder."
Schrijver van Karl Ove Knausgard (nogmaals, zie ook "Dylan kort #1064") [met dank aan Alja]:
"'Nog even en Yngve zet Queen op', zei Asbjorn voor de pick-up gehurkt tegen me terwijl hij overeind kwam. 'Dat gebeurt steevast. Dan is hij zo dronken dat de avond in feite is afgelopen. Wat hem betreft in elk geval.'
'Ik hou ook van Queen', zei ik.
'Wat is dat toch met jullie?' vroeg hij lachend. 'Is dat genetisch bepaald of had de omgeving op Tromoya geen goede invloed? Queen! En waarom dan geen Genesis? Of Pink Floyd? Of Rush?'
'Rush is best goed', zei Yngve achter ons. 'Ik heb zelfs een plaat van ze.'
'En Bob Dylan? Die heeft toch zulke goede teksten? Ha, ha, ha! Ja, dat hij de Nobelprijs niet krijgt is een schande.'
'Het enige wat Rush en Bob Dylan gemeen hebben, is dat jij niet van ze houdt', zei Yngve."

The Comic book and me #15 - door Frans

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De afbeelding bij dit bericht en onderstaande e-mail ontving ik van Frans, waarvoor dank!

Okay, ik doe er ook eentje! Ik lees m'n strips meestal in het Nederlands en dan kom je minder snel een Dylan-connectie tegen, maar deze ligt er wel heel dik bovenop.
Komt uit Jonathan deel 16: Zij die was geschreven en getekend door Cosey die zelfs luistertips achterop de albums zet. De eerste strip met een soundtrack!
Frans

The Comic book and me #14

Well, the comic book and me, just us, we caught the bus
The poor little chauffeur, though, she was back in bed
On the very next day, with a nose full of pus
Yea! Heavy and a bottle of bread
Bob Dylan - "Yea! Heavy And A Bottle Of Bread"

De afbeelding komt uit Fantastic Four 291 (juni 1986). De Dylan-connectie lijkt mij duidelijk.
Het verhaal in deze comic begint in Greenwich Village, New York (toeval?). Verder komt Bob Dylan niet in het verhaal voor.
In het tekstblok onder de titel staat een citaat van Benjamin Franklin: "Lost time is never found again". Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar dat citaat doet mij gelijk denken aan Dylans "Odds And Ends". Nogmaals de vraag: Toeval?
Ik denk het niet.

Dylan kort #1064

De Volkskrant van vandaag: In de column van Asha ten Broeke gaat het onder andere over Jonah Lehrer die in 2012 citaten van Bob Dylan uit zijn duim zoog om de rode draad van zijn boek te dienen. Naast de column van Ten Broeke bevat de Volkskrant van vandaag een herinnering van Ubel Zuiderveld aan Bob Dylans eerste concert in Nederland (zie afbeelding). [met dank aan Simon voor de tip]
De poëzie van singer-songwriter Bob Dylan: Op 2 juni geeft Kees de Graaf een lezing, zie hier.
Karl Ove Knausgard - Schrijver (blz. 64 / 65): 'Ik had graag een paar boeken gekocht en wel het liefst een paar dichtbundels, want ik had mijn hele leven nauwelijks een gedicht gelezen behalve die we op school behandeld hadden, voor het merendeel oude dichters als Wergeland en Wildenvey, met uitzondering van de weken dat we op het gymnasium voor Noors een soort cabaretvoorstelling hadden samengesteld, waarbij Lars en ik teksten van Jim Morrison, Bob Dylan en Sylvia Plath hadden voorgedragen. Die zes gedichten waren de enige echte gedichten die ik in mijn hele leven had gelezen en ten eerste herinnerde ik me er niets meer van, ten tweede vermoedde ik dat we ons op de academie met een heel ander soort zouden bezighouden.' [met dank aan Alja]
Mick Jagger in Nederland (2001): Een filmpje, Jagger bij Sonja Barend. Rond 2:30 minuten gaat het over Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Floater]

Katholieke Illustratie #2

Dit 'komische' bericht staat in Katholieke Illustratie nr. 40 van 1 oktober 1966.

Katholieke Illustratie #1

Bovenstaande foto komt uit Katholieke Illustratie nr. 3 van 15 januari 1966. Zoek Dylan...

Dylan kort #1063

Allereerst wens ik alle lezers van deze blog het allerbeste voor 2015. Dat het maar een mooi jaar mag worden met veel (nieuwe) muziek van Bob Dylan.

Frans de Waal in de Volkskrant van 27 december over The Basement Tapes: Popmuziek: "Ook met opera of rockmuziek op, kan ik gewoon schrijven, dat leidt me niet af. Ik ga door fasen: drie dagen lang draai ik alleen maar opera, en dan luister ik weer Lou Reed. Of Bob Dylan, ik ben een grote fan van Bob Dylan. Ik verzamel eigenlijk alles van hem. Ik heb nu de laatste Basement Tapes aangeschaft, ze zijn opnieuw uitgegeven - ik had er al een ouwe versie van. Ze zijn voor iemand die van Dylan houdt absoluut prachtig, maar als je hem nog moet leren kennen is het waarschijnlijk een beetje veel.
De jonge Dylan had een fantastische, penetrerende stem Heel eenvoudig: zijn stem, gitaar en mondharmonica waren al een complete wereld - in combinatie met zijn geweldige teksten. Nog steeds wordt ervoor gepleit hem de Nobelprijs te geven voor de literatuur." [met dank aan Alja]
AD van 24 december bevatte een "Zelfportret in 10 songs" van Matthijs van Nieuwkerk. Op 2 staat Dylans "Like A Rolling Stone". Van Nieuwkerk: "Dylan was mijn leidsman, zijn teksten waren een evangelie en ik deed aan exegese. How does it feel to be on your own? Goede vraag. Naar het antwoord heb ik een paar richtingloze adolescentenjaren gezocht. En op de achtergrond zong Bob." Enzovoort. [met dank aan Henk]