Dylan kort #1083
Ik zou die taak best op me willen nemen, ware het niet dat ik me nooit echt verdiept heb in de mans leven en werk. Bovendien is deze blog - een blog over Bob Dylan - niet de juiste plek daarvoor. Radio 1 of NRC Handelsblad hadden dat wel kunnen zijn.
Chobani: In een nieuwe commercial voor yoghurt van Chobani is Bob Dylans 'I want you' te horen. Die commercial gaat aanstaande zondag tijdens de Super Bowl in première, maar is inmiddels ook al via youtube te bekijken (zie hier). Er gaan geruchten dat er tijdens diezelfde Super Bowl ook een commercial in première gaat waarin Bob Dylan zelf te zien is. Het gaat om een reclame voor Chrysler.
Ik zou natuurlijk hoogst verontwaardigd moeten zijn dat Dylans muziek voor reclame wordt gebruikt, maar dat ben ik niet. Waarom zou ik? Ik vind het wel leuk.
Ik ben groot voorstander van meer reclames met Dylans muziek er in. Vooral als ze zo geestig zijn als de reclame voor Chobani yoghurt. Laat maar komen.
Esquire: In de Engelstalige versie van dit blad staat een uitvoerig stuk over Bob Dylan, zie hier. Of dit stuk ook in de Nederlandse versie van Esquire zal verschijnen, weet ik niet. [met dank aan Sander voor de tip!]
Eén of twee vrouw(en): (Farewell) Angelina
Gisteren schreef ik hier over het magistrale 'Angelina' dat op het derde deel van The Bootleg series te vinden is. Daarmee is voor mij de kous niet af. De naam 'Angelina' duikt niet één, maar twee keer op in een songtitel van Bob Dylan. Die andere songtitel is 'Farewell Angelina', een nummer dat me net zo dierbaar is als 'Angelina'. (Je zou bijna denken dat de liefde voor de muziek in de naam van de dame zit. Niet dus.)
'Farewell Angelina' is een outtake van de opnamen voor het album Bringing it all back home. Jarenlang is gedacht dat Bob Dylan dit nummer nooit zelf had opgenomen. Daar kwam verandering in met de uitgave van The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991. 'Farewell Angelina' is te vinden op de tweede cd van deze boxset ('Angelina' op de derde cd.... toeval?)
Ik vraag me sinds de uitgave van die boxset al af of de Angelina in 'Farewell Angelina' dezelfde vrouw is als in 'Angelina'. Ik denk het niet. Ik denk niet dat Bob Dylan bij het componeren van deze twee nummers aan dezelfde vrouw dacht.
Dat ik denk dat ik dat wel doe (lees: denken dat het twee keer dezelfde Angelina is), zal waarschijnlijk niemand verbazen. Ik schrijf met opzet 'dat ik denk...' Sinds gisteren weet ik dat ik mezelf al die jaren bij de neus heb genomen.
Gisteren, bij het horen van 'Angelina' dwaalden de gedachten af naar die jonge vrouw op de hoes van die Duitse ep, maar er is geen moment geweest dat ik bij het zien van die foto van die jonge vrouw dacht aan 'Farewell Angelina'. Blijkbaar heeft mijn geeft zich een ander beeld bij 'Farewell Angelina' dan bij 'Angelina' gevormd.
Ik begrijp mezelf niet eens, hoe kan ik dan ooit Dylan begrijpen?
En toch zijn er ondanks de verschillen overeenkomsten tussen de Angelina-songs. Gisteren schreef ik over 'Angelina': Het valt niet mee om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen, vooral ook omdat ik die schoonheid helemaal niet wil vangen. Het is een schoonheid die ondergaan moet worden.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat een poging om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen meer kapot maakt dan toevoegt aan enig begrip van dit nummer.
Natuurlijk is de tekst van 'Angelina' uit elkaar te pluizen, natuurlijk zijn er beelden, interpretaties en associaties aan de gezongen woorden op te hangen, maar het zal mij niet verder helpen.
De schoonheid van 'Angelina' is veel meer dan de betekenis van de tekst gecombineerd met een aangename melodie. De schoonheid van 'Angelina' is eerder het onbegrip van de tekst gecombineerd met de aan de woorden betekenis gevende stem van Bob Dylan. Het is een van die nummers waar je honderden keer als voor de eerste keer naar kan luisteren. En iedere keer luisteren houd je jezelf de illusie voor dat je meer dan alle vorige keren hebt begrepen.
Vervang in deze regels 'Angelina' door 'Farewell Angelina' en het snijdt voor mij nog steeds hout. Ik wil het niet begrijpen, ik wil het ondergaan.
Natuurlijk kan ik wijzen op hoe de lucht aan het eind van ieder couplet van 'Farewell Angelina' dreigender wordt, maar wat dan nog? Voegt zo'n constatering iets aan het luisteren toe? Ik weet het niet. ik durf het vandaag te betwijfelen. Morgen misschien niet meer, maar vandaag ben ik eigenwijs genoeg om te zeggen: 'nee, het voegt niks toe.'
En dus zit ik hier met een mateloze bewondering voor twee nummers: 'Farewell Angelina' en 'Angelina'. Die twee nummers lijken bijna uit elkaar te spatten van de overeenkomst. De naam Angelina, het zijn beide outtakes, ze staan beide op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991, ik wil beide nummers niet zozeer begrijpen als wel ondergaan, voor beide nummers mag je mij midden in de nacht wakker maken.
Maar ondanks de overeenkomsten schuilt er een hele wereld van verschil tussen 'Farewell Angelina' en 'Angelina'. Dat verschil is vooral ontstaan doordat de nummers tijdens het ondergaan totaal verschillende werelden in mijn geest oproepen.
Tijdens het luisteren zijn er geen overeenkomsten tussen deze twee nummers. Die overeenkomsten zijn er alleen tijdens het denken.
Soms denk ik wel eens nooit meer te moeten denken over muziek. Vooral om een gelukkige luisteraar te worden.
'Farewell Angelina' is een outtake van de opnamen voor het album Bringing it all back home. Jarenlang is gedacht dat Bob Dylan dit nummer nooit zelf had opgenomen. Daar kwam verandering in met de uitgave van The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991. 'Farewell Angelina' is te vinden op de tweede cd van deze boxset ('Angelina' op de derde cd.... toeval?)
Ik vraag me sinds de uitgave van die boxset al af of de Angelina in 'Farewell Angelina' dezelfde vrouw is als in 'Angelina'. Ik denk het niet. Ik denk niet dat Bob Dylan bij het componeren van deze twee nummers aan dezelfde vrouw dacht.
Dat ik denk dat ik dat wel doe (lees: denken dat het twee keer dezelfde Angelina is), zal waarschijnlijk niemand verbazen. Ik schrijf met opzet 'dat ik denk...' Sinds gisteren weet ik dat ik mezelf al die jaren bij de neus heb genomen.
Gisteren, bij het horen van 'Angelina' dwaalden de gedachten af naar die jonge vrouw op de hoes van die Duitse ep, maar er is geen moment geweest dat ik bij het zien van die foto van die jonge vrouw dacht aan 'Farewell Angelina'. Blijkbaar heeft mijn geeft zich een ander beeld bij 'Farewell Angelina' dan bij 'Angelina' gevormd.
Ik begrijp mezelf niet eens, hoe kan ik dan ooit Dylan begrijpen?
En toch zijn er ondanks de verschillen overeenkomsten tussen de Angelina-songs. Gisteren schreef ik over 'Angelina': Het valt niet mee om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen, vooral ook omdat ik die schoonheid helemaal niet wil vangen. Het is een schoonheid die ondergaan moet worden.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat een poging om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen meer kapot maakt dan toevoegt aan enig begrip van dit nummer.
Natuurlijk is de tekst van 'Angelina' uit elkaar te pluizen, natuurlijk zijn er beelden, interpretaties en associaties aan de gezongen woorden op te hangen, maar het zal mij niet verder helpen.
De schoonheid van 'Angelina' is veel meer dan de betekenis van de tekst gecombineerd met een aangename melodie. De schoonheid van 'Angelina' is eerder het onbegrip van de tekst gecombineerd met de aan de woorden betekenis gevende stem van Bob Dylan. Het is een van die nummers waar je honderden keer als voor de eerste keer naar kan luisteren. En iedere keer luisteren houd je jezelf de illusie voor dat je meer dan alle vorige keren hebt begrepen.
Vervang in deze regels 'Angelina' door 'Farewell Angelina' en het snijdt voor mij nog steeds hout. Ik wil het niet begrijpen, ik wil het ondergaan.
Natuurlijk kan ik wijzen op hoe de lucht aan het eind van ieder couplet van 'Farewell Angelina' dreigender wordt, maar wat dan nog? Voegt zo'n constatering iets aan het luisteren toe? Ik weet het niet. ik durf het vandaag te betwijfelen. Morgen misschien niet meer, maar vandaag ben ik eigenwijs genoeg om te zeggen: 'nee, het voegt niks toe.'
En dus zit ik hier met een mateloze bewondering voor twee nummers: 'Farewell Angelina' en 'Angelina'. Die twee nummers lijken bijna uit elkaar te spatten van de overeenkomst. De naam Angelina, het zijn beide outtakes, ze staan beide op The Bootleg series volumes 1 - 3 [rare & unreleased] 1961 - 1991, ik wil beide nummers niet zozeer begrijpen als wel ondergaan, voor beide nummers mag je mij midden in de nacht wakker maken.
Maar ondanks de overeenkomsten schuilt er een hele wereld van verschil tussen 'Farewell Angelina' en 'Angelina'. Dat verschil is vooral ontstaan doordat de nummers tijdens het ondergaan totaal verschillende werelden in mijn geest oproepen.
Tijdens het luisteren zijn er geen overeenkomsten tussen deze twee nummers. Die overeenkomsten zijn er alleen tijdens het denken.
Soms denk ik wel eens nooit meer te moeten denken over muziek. Vooral om een gelukkige luisteraar te worden.
Angelina
Wie die jonge dame is, weet ik niet, maar dat ze Angelina heet lijkt mij vrij onwaarschijnlijk.
Het heeft mij jaren gekost om de schoonheid van 'Angelina' op waarde te schatten (ik doel hier op de muziek, niet op de dame op de hoes). Nu ik die schoonheid in haar ware omvang hoor, zijn er dagen dat niets mij zo lief is op het derde deel van The Bootleg series als 'Angelina', ook niet - en ik weet dat dit vloeken in de Dylankerk is - 'Blind Willie McTell'. Het valt niet mee om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen, vooral ook omdat ik die schoonheid helemaal niet wil vangen. Het is een schoonheid die ondergaan moet worden.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat een poging om de schoonheid van 'Angelina' in woorden te vangen meer kapot maakt dan toevoegt aan enig begrip van dit nummer.
Natuurlijk is de tekst van 'Angelina' uit elkaar te pluizen, natuurlijk zijn er beelden, interpretaties en associaties aan de gezongen woorden op te hangen, maar het zal mij niet verder helpen.
De schoonheid van 'Angelina' is veel meer dan de betekenis van de tekst gecombineerd met een aangename melodie. De schoonheid van 'Angelina' is eerder het onbegrip van de tekst gecombineerd met de aan de woorden betekenis gevende stem van Bob Dylan. Het is een van die nummers waar je honderden keer als voor de eerste keer naar kan luisteren. En iedere keer luisteren houd je jezelf de illusie voor dat je meer dan alle vorige keren hebt begrepen.
Misschien is Angelina een jonge dame met gesloten ogen en wapperende haren, ergens in de tweede helft van de jaren zestig voor eeuwig gevangen gezet op een hoes van een Duitse EP. Misschien ook niet. Aan het eind van de dag maakt het niet uit.
Bij iedere keer luisteren schildert Bob Dylan een andere Angelina met dezelfde woorden voor mijn ogen. En toch is er maar één vrouw verzonken in die woorden.
Haar naam is Angelina.
Dylan kort #1082
Een trailer van The 30th Anniversary concert celebration is te bekijken op de website van Rolling Stone, zie hier.
Uncut van februari bevat een pagina-vullend stuk over Dylans tournee door Engeland, afgelopen november. En wat blijkt? Het Dylan-kan-geen-fout-doen-blad Uncut schrijft vooral (maar zeker niet uitsluitend) negatief over de statische setlists tijdens deze tour. En dat terwijl de Europese tournee van oktober / november 2013 tot de beste tournees van de laatste jaren behoort. Gelukkig staat er een mooie foto van Dylan op het podium van de Royal Albert Hall bij het stuk, een goedmakertje. [met dank aan Theo]
Foto's: Een aantal schitterende, door Allen Ginsberg gemaakte foto's van Bob Dylan zijn hier te bekijken.
Dylan & the Dead - avond twee
En misschien zit ik er wel naast, misschien heb je deze week Dylan & the Dead nog gedraaid en vond je het helemaal niks. In dat geval zijn we het niet met elkaar eens, maar dat is ook prima.
Het beste nummer van Dylan & the Dead is ontegenzeggelijk 'Queen Jane approximately'. Dat vond ik tijdens het luisteren gisteren en dat vind ik tijdens het luisteren vanavond weer.
Het probleem met roepen wat 't beste nummer is, is dat het de oren doof kan maken voor wat het album nog meer te bieden heeft.
Ik wil niemand doof maken, alleen daarom al kijk ik voorbij het beste, voorbij 'Queen Jane approximately' en naar 'Gotta serve somebody'.
'Gotta serve somebody' is een van de twee nummers van het album Slow train coming dat op Dylan & the Dead in een live-versie te horen is (het andere nummer afkomstig van Slow train coming op Dylan & the Dead is opener 'Slow train' dat misschien net zoveel aandacht verdient als 'Gotta serve somebody'.)
Opvallend aan 'Gotta serve somebody' op Dylan & the Dead is hoezeer de tekst afwijkt van de studioversie van dit nummer. Voor wie het glas meestal half leeg is: Dylan was zijn tekst kwijt en probeert zich hier door het nummer te worstelen. Voor wie het glas meestal half vol is: Dylan improviseert de songtekst van 'Gotta serve somebody' hier deels. Dit improviseren brengt hem helemaal in het moment. Hij creëert tijdens het zingen. Dat improviseren hoor je niet alleen in de woorden maar ook in zijn intonatie. De luisteraar is getuige van het scheppen door de zanger.
Het beste moment - naar mijn smaak - van 'Gotta serve somebody' op Dylan & the Dead zit in het staartje van dit nummer. Het moment waarop Bob Dylan en de leden van The Grateful Dead beginnen met het toewerken naar een afronding. Het nummer kabbelt verder, de muzikanten reageren op elkaar zonder dat dit resulteert in steeds harder, steeds wilder, steeds meer kijk-eens-wat-ik-kan. Het is eerder het tegenovergestelde. Heerlijk.
Voor ik stop over Dylan & the Dead wil ik in ieder geval nog iets kwijt over de hoes. Ik ben nogal gecharmeerd van de voorzijde van die hoes (en de achterzijde van de hoes die verbonden is met de voorzijde van de hoes). Allereerst is er de trein. Is het je ooit opgevallen dat die trein het nummer 13 draagt? Waarom nou nummer 13? Ik weet het niet. Het enige dat ik bij het getal 13 kan bedenken is dat het het ongeluksgetal is. Waarom uitgerekend het ongeluksgetal op die trein staat? Als je het weet, mag je het zeggen.
Dan is er rechts het portret van Bob Dylan. Een jonge Bob Dylan met zonnebril. In een van de twee glazen van die zonnebril is een bliksemschicht te zien. Die bliksemschicht lijkt te verwijzen naar de bliksemschicht in het logo - een van de vele logo's - van The Grateful Dead (zie hier).
Links is er het skelet met de rozentooi. Ook dit is een verwijzing naar een logo van The Grateful Dead, een logo dat onder andere op de hoes van het live-album The Grateful Dead (ook bekend onder de titel Skull and roses) te vinden is (zie hier). Zoals het portret van Dylan rechts op de hoes in de bliksemschicht een verwijzing naar The Grateful Dead heeft, zo heeft het skelet met de rozentooi links op de hoes een verwijzing naar Bob Dylan in het mondharmonicarek rond de nek van het skelet.
Tot slot: kijk nog eens goed naar hoe de titel Dylan & the Dead op die hoes is gezet. Die titel begint en eindigt met een grote D.
Genoeg. Misschien dat ik vanavond nog een keer luister naar dit wat vergeten album van Bob Dylan. Ik weet nu al dat het weer goed zal klinken.
Dylan & the Dead
Ik heb altijd een zwak voor Dylan & the Dead gehad. Niet een klein zwak, maar een joekel van een zwak. Dylan & the Dead is mij dierbaar.
Terug naar 1989. In 1989 bezat ik tweedehands exemplaren van Desire en Hard rain, meer Dylan had ik nog niet. Met het geld dat ik verdiende met een weekendbaantje had ik ergens eind 1989 voldoende geld bij elkaar gespaard om een splinternieuwe elpee te kopen. Dat moest een elpee van Bob Dylan worden. Desire en Hard rain smaakten naar meer.
In de platenzaak in het dorp-met-stadsallures waar ik toen (en nu nog) woonde stonden twee nieuwe elpees van Bob Dylan in de bakken: Dylan & the Dead en Oh mercy. Na lang wikken en wegen telde ik mijn zuurverdiende geld neer en nam Dylan & the Dead mee. Waarom ik Dylan & the Dead verkoos boven Oh mercy? Twee redenen: Ten eerste bevatte Oh mercy geen enkel nummer dat ik kende, terwijl Dylan & the Dead in ieder geval 'Knockin' on heaven's door' en 'All along the watchtower' had, twee titels die vaag een belletje bij mij deden rinkelen. Ten tweede, en dit was de voornaamste reden voor mijn keuze, sprak de hoes van Dylan & the Dead mij meer aan dan de hoes van Oh mercy.
Ik heb nooit spijt gekregen van mijn keuze.
Ik begrijp me niet verkeerd: ik sla Dylan & the Dead niet hoger aan dan Oh mercy, maar zeker sla ik Oh mercy ook niet hoger aan dan Dylan & the Dead. Die twee albums zijn zo verschillend dat vergelijken zinloos is.
Dylan & the Dead heeft mijn oren gevormd. Het is de soundtrack van mijn tienerjaren geweest. Een heerlijke soundtrack.
Ik ben mij er terdege van bewust dat Dylan & the Dead door veel Dylan-liefhebbers - op z'n zachtst gezegd - niet zo hoog wordt aangeslagen. Dat ik daar anders over denk komt mogelijk doordat ik Dylan & the Dead hoorde voor ik bekend was met het overgrote deel van Dylans back catalog. Door die onbekendheid met klassiekers als The Freewheelin' Bob Dylan, Highway 61 revisited, Blonde on blonde, Blood on the tracks en al die andere albums waren mijn oren vrij om met een open geest te luisteren naar Dylan & the Dead.
Als je oren vrij zijn om met een open geest te luisteren, dan blijkt Dylan & the Dead een uitstekend album te zijn.
Geloof het of niet, maar op de havo waar ik mijn dagen vulde met het zo veelvuldig mogelijk ontvluchten van de lessen zat nog een zestienjarige jongen die in het bezit was van Dylan & the Dead. Opmerkelijk aangezien in 1989 - net als in welk jaar dan ook - het overgrote deel van de zestienjarigen luisterde naar de muziek van de dag (en Bob Dylan behoorde anno 1989 zeker niet tot de muziek van de dag). Er zijn toen heel wat pauzes geweest waarin hij mij opzocht om te kunnen praten over 'onze' ontdekking: Dylan & the Dead. Op zich ben ik niet vies van praten over muziek, ware het niet dat mijn mede Dylan &the Dead-adept ten eerste de neiging had om tijdens het spreken zijn mond zo dicht bij mijn gezicht te brengen, dat ik soms dacht dat hij mij wilde zoenen, en ten tweede stonk hij dusdanig uit zijn mond dat ik soms nog misselijk wordt wanneer ik aan hem denk.
Mooie tijden waren het, de pauzes in 1989.
Dat ik vanavond Dylan & the Dead draai komt niet uit de lucht vallen. Ik heb altijd al een zwak voor dit album gehad. Die oude liefde voor dit album werd weer eens aangewakkerd door de bijdrage van Cas die ik gisteren hier op de blog zette.
Cas schrijft over dit album onder andere: 'Kwa mix is dit echter Dylan's best klinkende live cd, zowel via speakers als koptelefoon. Uitstekende verdeling van alle vocalen en instrumenten over beide kanalen. (...) Wat opvalt aan Dylan & The Dead is dat het een eerlijk album is; missers in de uitvoeringen zijn intact gelaten, er is niets weggemoffeld, wegge-edit of opgepoetst. je hoort alle fouten, en vanwege de uitstekende live mix klinken ze perfect.'
Vooral de typering van Dylan & the Dead als 'eerlijk album' spreekt mij bijzonder aan. Nergens tijdens het luisteren naar Dylan & the Dead krijg ik het gevoel bij de neus te worden genomen. Wat je hoort, zo is het ook gegaan.
Het rammelt, het schudt en het tiert. Heerlijk.
Ik ben weer even zestien als Dylan & the Dead draait. Maar ook ben ik veertig en vader wanneer ik zoonlief voorzichtig en gedachteloos hoor meezingen terwijl 'Knockin' on heaven's door' uit de boxen komt.
Wees verstandig en geloof mij niet. Geloof niet dat Dylan & the Dead een prima album is. Ga mijn ongelijk vaststellen. Zet Dylan & the Dead maar op, luister maar hoe slecht dat album is.
(En héél misschien hoor je dan dat ik toch een klein beetje gelijk heb...)
(Of niet?)
Dylan kort #1081
Hunter S. Thompson, Jimmy Carter, Bob Dylan en nog een paar bekende namen: De eerste link op het onvolprezen Expecting Rain vandaag verwijst naar een (Engelstalig) bericht (uit 2012) over Hunter S. Thompson die onder de indruk was van een speech van Jimmy Carter.
Het moge bekend zijn dat Hunter S. Thompson een groot liefhebber is van Bob Dylans muziek. Zijn boek Fear and loathing in Las Vegas is opgedragen aan Bob Dylan. Daarnaast doen een aantal titels van hoofdstukken in dit boek wel erg denken aan nummers van Bob Dylan. In zijn boek Kingdom of fear staat een foto van Thompson en Dylan en - als mijn herinnering mij niet in de steek laat - komt Dylan ook voorbij in zijn boek Hell's angels.
Jimmy Carter - voormalig president van Amerika - kreeg ooit Bob Dylan op bezoek. Daarnaast citeerde Carter uit Dylans 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' tijdens zijn Acceptance speech op 15 juli 1976. Beide feiten zijn overbekend in de 'Dylan-wereld' (zie o.a. Robert Sheltons biografie over Dylan). Minder bekend is dat Carter ook over Bob Dylans muziek sprak tijdens een speech op 4 mei 1974 en over die speech gaat het stuk waarnaar Expecting Rain linkt.
Om het helemaal rond te maken:
In het onderste filmpje in het bericht waarnaar Expecting rain linkt, schaart Hunter S. Thompson Jimmy Carter onder één dak met Muhammed Ali en Sonny Barger.
Wacht even: een paar dagen geleden schreef ik hier over een poster in een winkelpand. Op die poster staan Bob Dylan en Muhammed Ali.
In Thompsons boek Hell's angels komt Sonny Barger voorbij. En de link tussen Barger en Dylan? Sla het interview met Bob Dylan in Rolling Stone 1166 er nog maar eens op na.
Quentin Tarantino onder andere over Bob Dylan, zie hier (Engelstalig). [met dank aan Ton voor de tip]
De ongeletterde wanhoop: Een jaar uittrekken voor het luisteren naar Dylan, zie hier, hier en hier.
Bob Dylan... best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van Slow train coming t/m Dylan & The Dead
Hallo Tom
Ik heb weer een nieuwe reeks cd's van The Complete Album Collection Vol.1 beluisterd en vergeleken.
Hieronder de voortzetting van de recensie.
Slow Train Coming
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd), hoewel ik hem iets helderder vind klinken. Mogelijk heeft Sony de albums die niet speciaal voor The Complete Album Collection Vol.1 geremasterd zijn toch door een equalizer heen gehaald om het geluid te verbeteren.
Saved
Deze is wél geremasterd of beter gezegd, behoorlijk ge-loudified, met als resultaat een meer hedendaags geluid. Het lijkt dan dat de fade-outs iets langer duren, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Het effect van deze remaster is dat je als luisteraar het album "herontdekt", zeker als je Saved al een tijd niet meer hebt gedraaid. Eén track van de cd, 'Solid rock' was al eens eerder geremasterd, in 1997, voor de zgn. Super Bit Mapping-heruitgave van Biograph, en blijkt verrassend genoeg toch beter te klinken dan 'Solid rock' op de box cd.
Shot Of Love
Dit album stond op de in de voorpublicatie verspreide lijst als zijnde niet-geremasterd, maar na vergelijking met de oude cd (uit 1990) blijkt het geluid op de box cd te zijn verbeterd, hoewel mogelijk alleen enigszins ge-loudified. Hiervan profiteren vooral de rustigere tracks, op de andere tracks, met name op 'Shot of love' lijkt er toch wat mis te zijn met de klankkleur.
Infidels
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd). Op zich klonk deze bestaande remaster al wel prima, maar mocht MFSL ook Infidels gaat uitbrengen in een nieuwe remaster, dan zou deze wel eens mooier kunnen uitpakken (zoals dat het geval was bij de recente MFSL Desire hybrid SACD).
Opmerkelijk is dat de plaatsing van de beide lead guitar tracks in de mix niet eenduidig is, op het ene nummer hoor je Mick Taylor aan de ene kant en Mark Knopfler aan de andere kant, op het volgende nummer is dit andersom (maar mogelijk is dit opzettelijk gedaan, voor de variatie).
Real Live
We zijn nu aangeland in de tijd dat albums gelijktijdig op zowel lp als cd (en mc = audiocassette) uitgebracht werden. Sinds de originele release van Real Live op cd (eind 1984) is deze sindsdien de standaard cd gebleven, tot aan nu dan, want eindelijk is het gehele album nu voor de box geremasterd. Net als op de lp volgen de tracks elkaar op met doorlopend applause/publiek tussen de nummers, behalve tussen 'It ain't me babe' en 'Tangled up in blue'.
Ik blijf even bij deze twee nummers, want beide nummers zijn dus al een keer eerder geremasterd. 'It ain't me babe' voor de live compilatie Live Classics, en 'Tangled up in blue' voor de cd Live E.P. (dit was een promo cd voor de compilatie DYLAN (uit 2007, soms ook DYLAN07 geheten, ik kom er later op terug want alle nummers op deze compilatie zijn speciaal voor DYLAN geremasterd, en er zijn verschillen tussen deze remasters en die we nu op The Complete Album Collection Vol.1 aantreffen).
Beide eerder geremasterde nummers (uit 2007) blijken dus mooier (zuiverder) te klinken dan op de nieuwe remaster van Real Live.
Tenslotte, op 'Girl from the north country' zit van 1:21 tot 1:27 een vervorming op de audience track achter de muziek.
Empire Burlesque
De originele, oude cd uit 1985 was jarenlang de standaard cd, en is eindelijk nu voor de box geremasterd, twee nummers uitgezonderd ('Seeing the real you at last' in 2006 op de compilatie Blues, en 'Dark eyes' in 2007 op de compilatie DYLAN).
Op de nieuwe remaster lijkt het dat de fade-outs iets langer doorlopen, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Daarentegen vind ik deze verbeterde versie van Empire Burlesque minder geslaagd want op de rustige nummers, zoals 'Emotionally yours' en I'll remember you' blijft het geluid mat overkomen.
En ja, ook hier klinken de twee eerder geremasterde nummers hoorbaar beter op de hierboven genoemde compilaties. Heel apart, maar het is wel zo.
Knocked Out Loaded
De originele, oude cd-versie uit 1986 was jarenlang de standaard cd, en is nu speciaal voor de box geremasterd. Eén track, voor veel Dylan liefhebbers de favoriete track van dit album, 'Brownsville girl', was al eerder geremasterd, in 2007 op de eerder genoemde compilatie DYLAN. Maar wat blijkt: de versie van 'Brownsville girl' op DYLAN is een geheel andere mix dan de versie op Knocked Out Loaded !
Overigens, op de remaster is er volumeverschil tussen de tracks, en is beter hoorbaar dat dit album eigenlijk een compilatie is van een selectie nummers, elk afkomstig van een andere opnamesessie, elk met een andere productie.
Het slotnummer, 'Under your spell' is de bron voor zowel de albumtitel Knocked Out Loaded, als de titel Hard To Handle, de eveneens in 1986 uitgezonden HBO TV live special.
Down In The Groove
Ook dit album is speciaal voor de box geremasterd, met als resultaat een zeer geslaagd geluid. Geen loudification, geen afgetopte frequenties, dit kwa reputatie een van Dylan's mindere albums heeft van Sony een koninklijke behandeling gekregen.
Down In The Groove is altijd een onderschat album geweest, echter de mix is op alle nummers consistent (ja, behalve op 'Death is not the end' maar dat is dan ook een Infidels outtake).
Op 'Ninety miles an hour (down a dead end street)' kun je horen dat de bridge (tussen 1:40 en 2:02) duidelijk is ingedubd, en afkomstig moet zijn van een andere take.
'Silvio' was al eerder geremasterd, in 2007, op DYLAN, maar klinkt gek genoeg hetzelfde als op de nieuwe remaster.
De heersende opvatting was altijd, dat de oude cd-versie van zowel Knocked Out Loaded als Down In The Groove door Sony uit Dylan's catalogus verwijderd zou zijn, en om die reden een tijdlang niet meer verkrijgbaar. In werkelijkheid zijn beide albums in Nederland altijd leverbaar gebleven.
Dylan & The Dead
De geremasterde cd uit 2009 was al flink ge-loudified. De box cd is dezelfde remaster, alleen nog wat luider, dus die klinkt nu helemaal moddervet, maar heeft wel een iets helderder geluid. Het volume is echter te hoog.
Kwa mix is dit echter Dylan's best klinkende live cd, zowel via speakers als koptelefoon. Uitstekende verdeling van alle vocalen en instrumenten over beide kanalen. Je zou wensen dat er van de laatste tour een soortgelijke live mix uitgebracht zou worden.
Wat opvalt aan Dylan & The Dead is dat het een eerlijk album is; missers in de uitvoeringen zijn intact gelaten, er is niets weggemoffeld, wegge-edit of opgepoetst. je hoort alle fouten, en vanwege de uitstekende live mix klinken ze perfect.
Ik meen dat voor het eerst bij Dylan & The Dead de lp versie een tijdje na de cd release uitkwam. Deze bevat dus noodgedwongen een fade-out aan het eind van 'Queen Jane approximately' en een fade-in bij 'Joey', terwijl op de cd het geluid tussen de tracks gewoon doorloopt.
Wordt vervolgd. Groet Cas
Ik heb weer een nieuwe reeks cd's van The Complete Album Collection Vol.1 beluisterd en vergeleken.
Hieronder de voortzetting van de recensie.
Slow Train Coming
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd), hoewel ik hem iets helderder vind klinken. Mogelijk heeft Sony de albums die niet speciaal voor The Complete Album Collection Vol.1 geremasterd zijn toch door een equalizer heen gehaald om het geluid te verbeteren.
Saved
Deze is wél geremasterd of beter gezegd, behoorlijk ge-loudified, met als resultaat een meer hedendaags geluid. Het lijkt dan dat de fade-outs iets langer duren, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Het effect van deze remaster is dat je als luisteraar het album "herontdekt", zeker als je Saved al een tijd niet meer hebt gedraaid. Eén track van de cd, 'Solid rock' was al eens eerder geremasterd, in 1997, voor de zgn. Super Bit Mapping-heruitgave van Biograph, en blijkt verrassend genoeg toch beter te klinken dan 'Solid rock' op de box cd.
Shot Of Love
Dit album stond op de in de voorpublicatie verspreide lijst als zijnde niet-geremasterd, maar na vergelijking met de oude cd (uit 1990) blijkt het geluid op de box cd te zijn verbeterd, hoewel mogelijk alleen enigszins ge-loudified. Hiervan profiteren vooral de rustigere tracks, op de andere tracks, met name op 'Shot of love' lijkt er toch wat mis te zijn met de klankkleur.
Infidels
De cd in de box is gelijk aan de remaster uit 2003 (hybrid SACD)/2004 (standaard cd). Op zich klonk deze bestaande remaster al wel prima, maar mocht MFSL ook Infidels gaat uitbrengen in een nieuwe remaster, dan zou deze wel eens mooier kunnen uitpakken (zoals dat het geval was bij de recente MFSL Desire hybrid SACD).
Opmerkelijk is dat de plaatsing van de beide lead guitar tracks in de mix niet eenduidig is, op het ene nummer hoor je Mick Taylor aan de ene kant en Mark Knopfler aan de andere kant, op het volgende nummer is dit andersom (maar mogelijk is dit opzettelijk gedaan, voor de variatie).
Real Live
We zijn nu aangeland in de tijd dat albums gelijktijdig op zowel lp als cd (en mc = audiocassette) uitgebracht werden. Sinds de originele release van Real Live op cd (eind 1984) is deze sindsdien de standaard cd gebleven, tot aan nu dan, want eindelijk is het gehele album nu voor de box geremasterd. Net als op de lp volgen de tracks elkaar op met doorlopend applause/publiek tussen de nummers, behalve tussen 'It ain't me babe' en 'Tangled up in blue'.
Ik blijf even bij deze twee nummers, want beide nummers zijn dus al een keer eerder geremasterd. 'It ain't me babe' voor de live compilatie Live Classics, en 'Tangled up in blue' voor de cd Live E.P. (dit was een promo cd voor de compilatie DYLAN (uit 2007, soms ook DYLAN07 geheten, ik kom er later op terug want alle nummers op deze compilatie zijn speciaal voor DYLAN geremasterd, en er zijn verschillen tussen deze remasters en die we nu op The Complete Album Collection Vol.1 aantreffen).
Beide eerder geremasterde nummers (uit 2007) blijken dus mooier (zuiverder) te klinken dan op de nieuwe remaster van Real Live.
Tenslotte, op 'Girl from the north country' zit van 1:21 tot 1:27 een vervorming op de audience track achter de muziek.
Empire Burlesque
De originele, oude cd uit 1985 was jarenlang de standaard cd, en is eindelijk nu voor de box geremasterd, twee nummers uitgezonderd ('Seeing the real you at last' in 2006 op de compilatie Blues, en 'Dark eyes' in 2007 op de compilatie DYLAN).
Op de nieuwe remaster lijkt het dat de fade-outs iets langer doorlopen, maar ze zijn nu gewoon beter hoorbaar. Daarentegen vind ik deze verbeterde versie van Empire Burlesque minder geslaagd want op de rustige nummers, zoals 'Emotionally yours' en I'll remember you' blijft het geluid mat overkomen.
En ja, ook hier klinken de twee eerder geremasterde nummers hoorbaar beter op de hierboven genoemde compilaties. Heel apart, maar het is wel zo.
Knocked Out Loaded
De originele, oude cd-versie uit 1986 was jarenlang de standaard cd, en is nu speciaal voor de box geremasterd. Eén track, voor veel Dylan liefhebbers de favoriete track van dit album, 'Brownsville girl', was al eerder geremasterd, in 2007 op de eerder genoemde compilatie DYLAN. Maar wat blijkt: de versie van 'Brownsville girl' op DYLAN is een geheel andere mix dan de versie op Knocked Out Loaded !
Overigens, op de remaster is er volumeverschil tussen de tracks, en is beter hoorbaar dat dit album eigenlijk een compilatie is van een selectie nummers, elk afkomstig van een andere opnamesessie, elk met een andere productie.
Het slotnummer, 'Under your spell' is de bron voor zowel de albumtitel Knocked Out Loaded, als de titel Hard To Handle, de eveneens in 1986 uitgezonden HBO TV live special.
Down In The Groove
Ook dit album is speciaal voor de box geremasterd, met als resultaat een zeer geslaagd geluid. Geen loudification, geen afgetopte frequenties, dit kwa reputatie een van Dylan's mindere albums heeft van Sony een koninklijke behandeling gekregen.
Down In The Groove is altijd een onderschat album geweest, echter de mix is op alle nummers consistent (ja, behalve op 'Death is not the end' maar dat is dan ook een Infidels outtake).
Op 'Ninety miles an hour (down a dead end street)' kun je horen dat de bridge (tussen 1:40 en 2:02) duidelijk is ingedubd, en afkomstig moet zijn van een andere take.
'Silvio' was al eerder geremasterd, in 2007, op DYLAN, maar klinkt gek genoeg hetzelfde als op de nieuwe remaster.
De heersende opvatting was altijd, dat de oude cd-versie van zowel Knocked Out Loaded als Down In The Groove door Sony uit Dylan's catalogus verwijderd zou zijn, en om die reden een tijdlang niet meer verkrijgbaar. In werkelijkheid zijn beide albums in Nederland altijd leverbaar gebleven.
Dylan & The Dead
De geremasterde cd uit 2009 was al flink ge-loudified. De box cd is dezelfde remaster, alleen nog wat luider, dus die klinkt nu helemaal moddervet, maar heeft wel een iets helderder geluid. Het volume is echter te hoog.
Kwa mix is dit echter Dylan's best klinkende live cd, zowel via speakers als koptelefoon. Uitstekende verdeling van alle vocalen en instrumenten over beide kanalen. Je zou wensen dat er van de laatste tour een soortgelijke live mix uitgebracht zou worden.
Wat opvalt aan Dylan & The Dead is dat het een eerlijk album is; missers in de uitvoeringen zijn intact gelaten, er is niets weggemoffeld, wegge-edit of opgepoetst. je hoort alle fouten, en vanwege de uitstekende live mix klinken ze perfect.
Ik meen dat voor het eerst bij Dylan & The Dead de lp versie een tijdje na de cd release uitkwam. Deze bevat dus noodgedwongen een fade-out aan het eind van 'Queen Jane approximately' en een fade-in bij 'Joey', terwijl op de cd het geluid tussen de tracks gewoon doorloopt.
Wordt vervolgd. Groet Cas
Broer
Tom,
Ik heb me lang stil gehouden, maar na het lezen van je bericht op je weblog van gisteren, kan ik mijn mond niet meer houden. Het is 'moeten', 'moeten' en nog eens 'moeten'. Nou ben je altijd al de zeikerd van de familie geweest, maar nu ga je toch echt te ver. Niet zozeer voor mij, maar voor jezelf. Je moet helemaal niks, broer.
Oké, je moet één dingen en dat is stoppen met moeten. Leer dat nou eens!
Nu ik je toch schrijf, kan ik €100,- van je lenen? Ik heb nog steeds niet Another Self portrait kunnen kopen. Ik kom in ieder geval ergens deze week even langs. Of om die €100,- op te halen, of om jouw exemplaar van Another Self portrait weer eens te beluisteren. In mijn kop zitten nog wel flarden van de nummers op dat album - vooral van 'Working on a guru', 'When I paint my masterpiece' en 'Went to see the gypsy' - maar niet genoeg flarden om deze week door te komen. (Allemaal songs die beginnen met een W zijn blijven hangen, laat daar je huiskamerpsychologie eens op los?)
Hoe dan ook. ik vermaak me de laatste dagen met New morning, het exemplaar dat ik op mijn vijftiende verjaardag van je kreeg. Het vinyl is inmiddels bijna doorzichtig van het veelvuldig draaien, maar het is mijn enige exemplaar, zoals je weet. En toch heb ik geen behoefte om die plaat te vervangen. Iedere tik, ieder kraakje is een herinnering, zo lijkt het, en ik ken ze allemaal.
Wanneer heb jij voor het laatst New morning gedraaid? Volgens mij draai jij dit meesterwerk veel te weinig. Draai het (maar nooit als ik er ben).
Als ik die €100,- kom ophalen, mag ik dan je exemplaar van de Robert Shelton-biografie lenen? De nieuwe versie graag. Die moet ik nog lezen zodat we daarover kunnen bakkeleien. (Je kunt me natuurlijk ook een exemplaar schenken... Je weet wanneer ik jarig ben.)
Als je deurbel gaat, ben ik het. Leg die €100,- maar vast klaar.
Je broer
Ik heb me lang stil gehouden, maar na het lezen van je bericht op je weblog van gisteren, kan ik mijn mond niet meer houden. Het is 'moeten', 'moeten' en nog eens 'moeten'. Nou ben je altijd al de zeikerd van de familie geweest, maar nu ga je toch echt te ver. Niet zozeer voor mij, maar voor jezelf. Je moet helemaal niks, broer.
Oké, je moet één dingen en dat is stoppen met moeten. Leer dat nou eens!
Nu ik je toch schrijf, kan ik €100,- van je lenen? Ik heb nog steeds niet Another Self portrait kunnen kopen. Ik kom in ieder geval ergens deze week even langs. Of om die €100,- op te halen, of om jouw exemplaar van Another Self portrait weer eens te beluisteren. In mijn kop zitten nog wel flarden van de nummers op dat album - vooral van 'Working on a guru', 'When I paint my masterpiece' en 'Went to see the gypsy' - maar niet genoeg flarden om deze week door te komen. (Allemaal songs die beginnen met een W zijn blijven hangen, laat daar je huiskamerpsychologie eens op los?)
Hoe dan ook. ik vermaak me de laatste dagen met New morning, het exemplaar dat ik op mijn vijftiende verjaardag van je kreeg. Het vinyl is inmiddels bijna doorzichtig van het veelvuldig draaien, maar het is mijn enige exemplaar, zoals je weet. En toch heb ik geen behoefte om die plaat te vervangen. Iedere tik, ieder kraakje is een herinnering, zo lijkt het, en ik ken ze allemaal.
Wanneer heb jij voor het laatst New morning gedraaid? Volgens mij draai jij dit meesterwerk veel te weinig. Draai het (maar nooit als ik er ben).
Als ik die €100,- kom ophalen, mag ik dan je exemplaar van de Robert Shelton-biografie lenen? De nieuwe versie graag. Die moet ik nog lezen zodat we daarover kunnen bakkeleien. (Je kunt me natuurlijk ook een exemplaar schenken... Je weet wanneer ik jarig ben.)
Als je deurbel gaat, ben ik het. Leg die €100,- maar vast klaar.
Je broer
Het ontsnappingsplan
'Luister ik heb een ontsnappingsplan.'
'Waarvan moeten we ontsnappen dan?'
Het zou inmiddels beter moeten gaan (en het gaat ook beter, echt waar). Toch vind ik mezelf liggend op de bank. Het kost allemaal zoveel tijd, tijd die ik mezelf niet altijd gun.
Naast mij liggen boeken die gelezen moeten worden, boeken van Kinky Friedman. Fantastische schrijver die toevallig ook nog eens in veel van zijn boeken Bob Dylan een rol laat spelen.
'It was the fall of 1973, and my band, the Texas Jewboys, was playing the Troubador in Los Angeles. One night Bob Dylan walked in barefoot, wearing a white robe. Possibly he thought he was Jesus Christ or Johnny Appleseed, or maybe he'd just gotten out of the bath, but everybody definitely treated him like a god. He was friendly, cryptic, and almost shy when he was introduced to us after the show. Later, we watched from the dressing room window as he got into his limo in the alley behind the club. Willie Fong Young, our bass player, said it best at the time: "He may not have any shoes, but at least he's got a limo."' (Kinky Friedman - 'Scuse me while I whip this out)
Het is slechts een van de vele voorbeelden van Friedman over Dylan.
Ik ben vanochtend opgestaan met een knagende behoefte om Bringing it all back home te draaien. Iedere cel van mijn lijf schreeuwt om het kunnen opzuigen van 'She belongs to me', 'Mr. Tambourine man', 'Bob Dylan 115th dream' en vooral 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'.
Voor 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' mag je mij midden in de nacht wakker maken. Ik zal niet chagrijnig reageren op het wakker schudden. Echt niet, niet voor 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'.
'Hoe gaat het met je boek?'
'Goed hoor. Ik probeer er iedere dag aan te schrijven.'
'Lukt dat?'
'Meestal wel. Vandaag moet ik nog.'
Voor de pakketbezorger een stapeltje boeken van Kinky Friedman bracht, was ik begonnen in het boek De biograaf van Alain de Botton. (Kijk eens in de index: Bob Dylan op blz. 108 en 236) Dat boek moet nog wel verder gelezen worden, maar nu even niet. Nu gaat Friedman voor.
Afgelopen 1 januari - op de vraag 'Wat zijn je goede voornemens?' - heb ik voor het eerst van mijn leven een verstandig antwoord gegeven: 'Nooit meer tegelijkertijd lezen en luisteren naar muziek.' De reden daarvoor is simpel: tegelijkertijd is twee keer half en uiteindelijk niks door laten dringen.
'Waarvan moeten we ontsnappen dan?'
'Van het ontsnappingsplan.'
'Waarvan moeten we ontsnappen dan?'
Het zou inmiddels beter moeten gaan (en het gaat ook beter, echt waar). Toch vind ik mezelf liggend op de bank. Het kost allemaal zoveel tijd, tijd die ik mezelf niet altijd gun.
Naast mij liggen boeken die gelezen moeten worden, boeken van Kinky Friedman. Fantastische schrijver die toevallig ook nog eens in veel van zijn boeken Bob Dylan een rol laat spelen.
'It was the fall of 1973, and my band, the Texas Jewboys, was playing the Troubador in Los Angeles. One night Bob Dylan walked in barefoot, wearing a white robe. Possibly he thought he was Jesus Christ or Johnny Appleseed, or maybe he'd just gotten out of the bath, but everybody definitely treated him like a god. He was friendly, cryptic, and almost shy when he was introduced to us after the show. Later, we watched from the dressing room window as he got into his limo in the alley behind the club. Willie Fong Young, our bass player, said it best at the time: "He may not have any shoes, but at least he's got a limo."' (Kinky Friedman - 'Scuse me while I whip this out)
Het is slechts een van de vele voorbeelden van Friedman over Dylan.
Ik ben vanochtend opgestaan met een knagende behoefte om Bringing it all back home te draaien. Iedere cel van mijn lijf schreeuwt om het kunnen opzuigen van 'She belongs to me', 'Mr. Tambourine man', 'Bob Dylan 115th dream' en vooral 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'.
Voor 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' mag je mij midden in de nacht wakker maken. Ik zal niet chagrijnig reageren op het wakker schudden. Echt niet, niet voor 'It's alright, ma (I'm only bleeding)'.
'Hoe gaat het met je boek?'
'Goed hoor. Ik probeer er iedere dag aan te schrijven.'
'Lukt dat?'
'Meestal wel. Vandaag moet ik nog.'
Voor de pakketbezorger een stapeltje boeken van Kinky Friedman bracht, was ik begonnen in het boek De biograaf van Alain de Botton. (Kijk eens in de index: Bob Dylan op blz. 108 en 236) Dat boek moet nog wel verder gelezen worden, maar nu even niet. Nu gaat Friedman voor.
Afgelopen 1 januari - op de vraag 'Wat zijn je goede voornemens?' - heb ik voor het eerst van mijn leven een verstandig antwoord gegeven: 'Nooit meer tegelijkertijd lezen en luisteren naar muziek.' De reden daarvoor is simpel: tegelijkertijd is twee keer half en uiteindelijk niks door laten dringen.
'Waarvan moeten we ontsnappen dan?'
'Van het ontsnappingsplan.'
The Times they are a-changin': vijftig jaar
Bij zo veel twijfel is het mogelijk verstandig om naar meer bronnen te grijpen. Eerst maar een recente bron: Het boekwerkje bij The Complete album collection vol. 1 geeft de releasedatum 13 januari 1964.
Boekwerken bij Japanse elpees geven - uitzonderingen daar gelaten - betrouwbare informatie over oorspronkelijke releasedata. Het eerste Japanse boekwerk dat ik uit de kast pak geeft ook de datum 13 januari 1964.
Goed, de meest waarschijnlijke releasedatum voor The Times they are a-changin' is dus 13 januari 1964 en dat is vandaag precies vijftig jaar geleden.
'We moeten slingers ophangen. Times is vijftig geworden.'
'Ho, wacht even...'
'Hoezo wacht even! De dag is al bijna voorbij en het is vandaag feest. Times is...'
'In Amerika ja.'
'Ja, dus?'
'Nou dit is een Nederlandse blog. In Nederland kwam Times pas later uit. In 1965 om precies te zijn.'
'En?'
'Moeten we dan wel een feestje vieren?'
'Natuurlijk wel. Kan ons 't schelen.'
'Oké, ik doe mee. Maar helemaal zuiver is 't niet.'
'Zeikerd...'
The Times they are a-changin' is jarig. Het album is vijftig geworden. Dit album zal tot in lengte van dagen geassocieerd worden met Bob Dylan-de-protestzanger vanwege nummers als 'Only a pawn in their game', 'The lonesome death of Hattie Carroll', 'With God on our side' en het titelnummer. Geheel terecht natuurlijk. Times is het album van het protest. Maar Times is meer dan dat. Times is ook het album van het liefdesverdriet ('One too many mornings' en 'Boots of Spanish leather') en van Dylan-de-verhalenverteller ('North country blues', 'Ballad of Hollis Brown' en wederom 'Boots of Spanish leather').
Hoeveel muziek is na vijftig jaar misschien nog wel aardig, maar zeker gedateerd? Veel. Misschien zelfs het overgrote deel. Maar niet Times.
De kracht van The Times they are a-changin' is dat dit album na vijftig jaar nog steeds fris klinkt. Dat de nummers over bijvoorbeeld liefdesverdriet na vijftig jaar nog steeds actueel klinken is niet zo verrassend. Liefdesverdriet is immers van alle tijden.
Daarentegen zijn protestsongs des te eerder achterhaald. Een van de kenmerken van een protestsong is dat het een actueel probleem aan de kaak stelt. Vijftig jaar na dato is dat probleem niet meer actueel.
Het knappe van de protestsongs op The Times they are a-changin' is misschien wel dat ze deels tijdloos blijken te zijn ('With God on our side', het titelnummer) en deels de luisteraar de kans geven de geschiedenis te herbeleven zonder dat de moraal van het verhaal in de loop der jaren aan kracht heeft verloren.
Ik vraag me af hoeveel mensen nu nog zouden weten wie Hattie Carroll of Medgar Evers was indien Bob Dylan op The Times they are a-changin' niet 'Only a pawn in their game' of 'The Lonesome death of Hattie Carroll' had gezet.
Natuurlijk is er geen antwoord op die vraag te geven, simpelweg omdat beide nummer wel op The Times they are a-changin' verschenen.
Starend naar de tracklist van The Times they are a-changin' valt het me niet mee om aan te geven welke nummers mij het meest dierbaar zijn. Toen ik het album - begin jaren '90 - voor het eerst hoorde, viel ik vooral voor 'With God on our side' en het titelnummer. Al snel werden die twee versterkt met 'When the ship comes in', 'The Lonesome death of Hattie Carroll' en 'Only a pawn in their game'.
Vandaag de dag ben ik geneigd om vooral naar 'North country blues' en 'Boots of Spanish leather' te wijzen, maar met dat wijzen realiseer ik me dat ik zoveel andere sterke nummers ('Restless Farewell'!) te kort doe.
Misschien moet ik ook maar niet te veel nadenken over die verjaardag. Vijftig jaar is een enorme brok tijd. Een halve eeuw. Het is bijna niet te overzien.
Misschien moet ik de ballonnen maar weer lek prikken en de slingers opbergen. Misschien moet ik maar gewoon doen. Mezelf een kop koffie inschenken, in een makkelijke stoel plaats nemen en The Times they are a-changin' over me heen laten spoelen.
De kans is groot - zo leert de ervaring - dat ik bij het omdraaien van de plaat tot de ontdekking kom dat de koffie inmiddels koud is geworden. Simpelweg omdat ik zo door de muziek werd gegrepen dat ik vergat wat er op mij te wachten stond.
Misschien kunnen we samen luisteren. Jij in jouw stoel, ik hier in mijn stoel. Een feestje moet je immers niet alleen vieren.
Bob Dylan op de plank
Toen heb ik een ruwe inventarisatie gemaakt van wat er allemaal is, ook bij de radio. Ik heb het “Bob Dylan op de plank” genoemd; want er bleek nog een vergeten opname van hem op de plank te liggen. Zo moeten er nog veel meer unieke dingen rondslingeren.
Een vergeten opname van Bob Dylan op de planken van de VPRO. Wat is dat dan?
Is dat misschien die radio-uitzending uit oktober 1968 waar ik eerder in Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978 (blz. 59, 70 -72) en in Luister je nou alweer naar Bobby (blz. 134 - 138, 172 - 173) over schreef, of gaat het hier om een geheel andere opname?
Het kan natuurlijk ook gaan om die 11 van de 20 terug gevonden afleveringen van Bob Dylan Story, of die uitzending van Hee waarin opnamen van Dylans optreden op het Isle of Wight werden gedraaid. Of...
Ik had heel andere plannen voor de zondagavond, maar nu blijf ik maar malen over 'Bob Dylan op de plank'. Ik vrees dat ik niets anders meer kan dan malen.
Persbericht: Bal der geweigerden 2014
WAT: BAL DER GEWEIGERDEN 2014
WANNEER: 14 MAART 2014, AANVANG 20.30 UUR
WAAR: BOVENZAAL PARADISO, AMSTERDAM
Op 14 maart 2014 vindt in de bovenzaal van Paradiso het Bal der Geweigerden plaats. Het thema is dit jaar :
No Direction Home – liedjes met een verhaal.
Middelpunt van de avond is het boek Bob Dylan Illustrated van tekenaar Theo van den Boogaard, aka Theo Bogart.
Het Bal der Geweigerden wordt dit jaar voor de tiende keer gehouden. Aan deze jubileumeditie werken mee:
Arzbach, Brunt & Smit. Zij brengen liedjes van de cd Zeilen op een Vreemde Zee. De Dijk-gitarist Nico Arzbach en saxofonist Roland Brunt zorgen voor de muziek, verteller Peter Smit leidt de nummers in.
Henkes & Bindervoet. Robbert Jan Henkes en Erik Bindervoet zijn vertalers, schrijvers, dichters en performers. Zij vertaalden o.a. Ulysses en een groot aantal van de liedteksten van Bob Dylan. Vanavond brengen zij een selectie daaruit.
Jan Stroop is taalkundige en ontdekte in de jaren ’90 het ‘Poldernederlands’. In 1973 schreef hij met Jan Donkers het boek Bob Dylan bij benadering.* Het geldt nog altijd al een van de beste boeken die over Bob Dylan zijn geschreven.
JP den Tex. “ Jan Piet den Tex is een van deze meest begenadigde singer/songwriters van Nederland.” (Muziekkrant Oor.) Zijn laatste cd heet Storyteller – Live at Le Perron. Over American Tune schreef Maverick Magazine: JP den Tex is Dutch, sounds British and sings about America. His music stays with you like the after taste of a quality Bourbon and I am glad to have discovered such a rare talent.
Theo van den Boogaard wordt al langere tijd gezien als een van de beste striptekenaars van Europa. Zijn stripboeken werden met succes uitgebracht in o.a. Duitsland, België en Frankrijk. Ook zijn laatste werk, Bob Dylan Illustrated, kreeg in die landen lovende kritieken. De illustraties die hij bij zes Dylan-songs maakte worden op een scherm geprojecteerd, waarbij Theo de nummers zingt, begeleid door de band van pianist en arrangeur Jakob Klaasse.
Meer info: Peter Smit 06-20991690 / pjdsmit@xs4all.nl
* De mede-auteur van het boek Bob Dylan bij benadering Jan Donkers is niet de journalist en VPRO-medewerker Jan Donkers, maar de ten tijde van het schrijven van Bob Dylan bij benadering in Uden werkzame docent Jan Donkers.
WANNEER: 14 MAART 2014, AANVANG 20.30 UUR
WAAR: BOVENZAAL PARADISO, AMSTERDAM
No Direction Home – liedjes met een verhaal.
Middelpunt van de avond is het boek Bob Dylan Illustrated van tekenaar Theo van den Boogaard, aka Theo Bogart.
Het Bal der Geweigerden wordt dit jaar voor de tiende keer gehouden. Aan deze jubileumeditie werken mee:
Arzbach, Brunt & Smit. Zij brengen liedjes van de cd Zeilen op een Vreemde Zee. De Dijk-gitarist Nico Arzbach en saxofonist Roland Brunt zorgen voor de muziek, verteller Peter Smit leidt de nummers in.
Henkes & Bindervoet. Robbert Jan Henkes en Erik Bindervoet zijn vertalers, schrijvers, dichters en performers. Zij vertaalden o.a. Ulysses en een groot aantal van de liedteksten van Bob Dylan. Vanavond brengen zij een selectie daaruit.
Jan Stroop is taalkundige en ontdekte in de jaren ’90 het ‘Poldernederlands’. In 1973 schreef hij met Jan Donkers het boek Bob Dylan bij benadering.* Het geldt nog altijd al een van de beste boeken die over Bob Dylan zijn geschreven.
JP den Tex. “ Jan Piet den Tex is een van deze meest begenadigde singer/songwriters van Nederland.” (Muziekkrant Oor.) Zijn laatste cd heet Storyteller – Live at Le Perron. Over American Tune schreef Maverick Magazine: JP den Tex is Dutch, sounds British and sings about America. His music stays with you like the after taste of a quality Bourbon and I am glad to have discovered such a rare talent.
Theo van den Boogaard wordt al langere tijd gezien als een van de beste striptekenaars van Europa. Zijn stripboeken werden met succes uitgebracht in o.a. Duitsland, België en Frankrijk. Ook zijn laatste werk, Bob Dylan Illustrated, kreeg in die landen lovende kritieken. De illustraties die hij bij zes Dylan-songs maakte worden op een scherm geprojecteerd, waarbij Theo de nummers zingt, begeleid door de band van pianist en arrangeur Jakob Klaasse.
Meer info: Peter Smit 06-20991690 / pjdsmit@xs4all.nl
* De mede-auteur van het boek Bob Dylan bij benadering Jan Donkers is niet de journalist en VPRO-medewerker Jan Donkers, maar de ten tijde van het schrijven van Bob Dylan bij benadering in Uden werkzame docent Jan Donkers.
Dylan kort #1080
New girl: In aflevering 18 van seizoen 1 van de serie New girl komt Bob Dylan voorbij, zo meldde Alja mij. Ik ken de serie niet, maar heb nu wel behoefte om aflevering 18 van seizoen 1 te zien. [met dank aan Alja]
From another world: a tribute to Bob Dylan: Een van de meest opmerkelijke tribute-albums van de laatste tijd is From another world. De muziek op deze cd laat zich misschien het beste omschrijven als een samenkomst van wereldmuziek met Dylan-composities. Nou heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat ik geen liefhebber ben van cover-versies van nummers van Dylan, maar From another world bevat in ieder geval één opmerkelijke opname: 'Mr. Tambourine man' door Purna Das Baul. Inderdaad, Purna Das Baul is een van de twee Bauls of Bengal die op de hoes van John Wesley Harding staan. Volgens Wikipedia heeft Bob Dylan ooit tegen Purna Das Baul gezegd dat hijzelf ooit 'the Baul of America' zou zijn. [met dank aan Wim voor de tip]
Tour '74: Gisteren was het 40 jaar geleden dat Bob Dylan en The Band begonnen aan Tour '74, zie hier.
Mojo: Gisteren schreef ik hier al dat ik een oude aflevering van Mojo op de kop tikte (nr. 187, juni 2009). De afbeelding bij dit bericht komt uit die aflevering van Mojo. Het is de illustratie bij een door Danny Eccleston geschreven recensie van Together through life.
Je kunt kort zoeken, je kunt lang zoeken, maar uiteindelijk zal het gevonden worden: Eind jaren tachtig kocht ik bij een kringloopwinkel of op een rommelmarkt de bloemlezing 26 nieuwe verhalen. In dit boek staat het verhaal 'The answer is blowing in the wind' van Marjan Berk. Ondanks dat de titel anders doet vermoeden, heeft dit verhaal helemaal niks met Bob Dylan te maken. Alleen de titel is afkomstig van Dylan.
Misschien is mijn fascinatie voor Bob Dylan in de (Nederlandse) literatuur wel met het lezen van dit verhaal begonnen.
Sinds het lezen van 26 nieuwe verhalen heb ik altijd gezocht - niet fanatiek, maar toch - naar de verhalenbundel van Marjan Berk waar 'The answer my friend is blowing in the wind' in is opgenomen. Dat zoeken werd niet gevoed doordat ik Marjan Berk een groot schrijfster vind, maar door nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid naar het antwoord op de vraag of er meer Dylan in haar verhalen is geslopen.
Vanmiddag vond ik de verhalenbundel waar 'The answer my friend is blowing in the wind' in te vinden is. Het heet Een blonde rat en werd in 1985 uitgegeven. Ik zal het lezen. Mocht er meer Dylan in dit boek te vinden zijn, dan laat ik het weten.
Beregende winkelstraat
Inderdaad ik heb een oude aflevering van Mojo gekocht omdat er meer dan een beetje over Bob Dylan in te vinden is. En die cd van Beastie Boys? Ik hoor je denken 'dat past toch niet?' Toch wel. In het nummer 'Finger lickin' good' op Check your head hebben Beastie Boys een sample van Dylans 'Just like Tom Thumb's blues' gestopt. Een leuk hebbedingetje, meer niet.
Maar in plaats van je hersens te kraken over het waarom ik Check your head heb gekocht, kun je je beter afvragen waarom zoonlief mij daar in die beregende winkelstraat in Deventer aantikte.
Zoonlief had iets gezien, iets dat mij wel zou interesseren, zo moet zijn gedachtegang zijn geweest. 'Kijk pap, dat is 'm toch?' zei hij en hij had gelijk, dat was 'm.
Door de etalage zag zoonlief een enorme poster hangen, een poster aan de wand van kledingwinkel Futura Design en op die poster staan Bob Dylan en Mohammed Ali.
Waarom deze foto in deze winkel? Ik kan me deze poster voorstellen in een muziekwinkel, misschien zelf een sportwinkel. Maar een kledingzaak? Terwijl ik me dit afvroeg, stond 'mevrouw Tom' al foto's te maken.
Nadat 'mevrouw Tom' een foto door de etalageruit had gemaakt, liep ze de winkel in. Ze legde aan de dame achter de kassa uit dat ze niet van plan is om kleding te kopen, dat ze foto's wil maken van die poster. 'Voor die meneer buiten,' zo legde ze uit. De dame achter de kassa vond het allemaal goed.
De foto - gemaakt door Ken Regan - is een bekende foto. De foto is onder andere te vinden in de heruitgave van Sam Shepards boek Rolling Thunder Logbook (Da Capo Press, 2004). Er zijn meer foto's van Bob Dylan en Mohammed Ali. Bij het zien van deze foto - de mannen met de armen om elkaar geslagen - valt me iedere keer weer op hoe klein Bob Dylan is naast de reus Mohammed Ali.
'Waarom maakt mama foto's?'
'Die zet ik op mijn weblog.'
'Dan moet je er wel bij zetten dat ik 'm 't eerst zag.'
'Dat zal ik doen.'
Na het maken van de foto's is het mooi geweest. Is de tijd daar om naar huis te gaan. Natuurlijk ben ik blij met mijn oude Mojo en mijn cd van Beastie Boys, maar vandaag is geen vondst is zo mooi als die van zoonlief.
Bob Dylan... best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van Before the flood t/m At Budokan
Hallo Tom
De maker, jij dus, én alle lezers van dit blog een voorspoedig 2014 gewenst!
Hierbij de voortzetting van mijn bespreking van de Complete Album Collection Vol.1 (box) cd's.
In de tussentijd heeft ook fanzine ISIS, in issue 171 uitgebreid aandacht besteed aan de Complete Album Collection Vol.1. ISIS heeft echter bij het vergelijken van de geremasterde cd's in de box niet alle andere uitgebrachte cd uitgaven van Dylan's albums uit de kast gehaald. Met de "definitieve"opsomming van de best klinkende remasters (ISIS 171, blz. 39) kan ik mij dan ook niet in alle gevallen verenigen, zoals uit onderstaand artikel blijkt. Desondanks is de recensie van de box en de afzonderlijke cd's die je in ISIS 171 vindt informatief en zeer lezenswaardig.
Before The Flood
De dubbel-cd in de box is gelijk aan de geremasterde cd uit 2009. Die was al fors ge-loudified, hetgeen bij een live-album minder opvalt. Wanneer je Before The Flood echter nader beluistert, dan ga je inconsequenties horen in de mix. Zo zitten de instrumenten van de afzonderlijke Band leden op uiteenlopende plaatsen in de mix. Op het ene nummer hoor je de gitaarlicks van Robbie Robertson op het linkerkanaal, op het volgende nummer zit hij op het rechterkanaal. Ook Levon Helm's drums tref je zowel in het midden aan (waar hij hoort), maar op andere nummers ook links en rechts.
Dylan's 3 akoestische nummers hebben ook geen eenduidige mix. 'Don't think twice' klinkt mono, terwijl 'It's alright ma' wide stereo is, én voorzien van een laag reverb (galm), waarschijnlijk om de impact van de performance en met name de tekstregel "even the president of the United States sometimes must have to stand naked" te benadrukken.
Blood On The Tracks
Deze is hetzelfde als de hybrid SACD/standaard cd (nu 10 jaar oud). Maar degenen die dit album als Dylan's meesterwerk beschouwen en de best klinkende cd versie in hun collectie willen hebben, wil ik toch nadrukkelijk attenderen op de Japanse blu-spec 2CD release (2013) want op deze blu-spec uitgave van Blood On The Tracks is het geluid superieur.
The Basement Tapes
Deze was al eerder, in 2009, geremasterd en de dubbel-cd in de box bevat dezelfde, geslaagde en uitstekend klinkende remaster. Onlangs ook door MFSL op cd heruitgebracht, maar die vind ik niet mooier klinken. ISIS 171 (op blz. 38 onderaan) geeft een goede beschrijving van hoe de recente MFSL cd releases in het algemeen klinken, grote uitzondering op deze regel vind ik het volgende album:
Desire
De box versie is vrijwel gelijk aan de hybrid SACD/standaard cd, hoewel de box versie iets minder "dreunt". 'Oh sister' heeft bij 2:29 een drop out.
Een grote verrassing is echter de MFSL uitgave van Desire, die eind 2013 uitkwam. Duidelijk afkomstig van een andere master, werkelijk superieur geluid. De MFSL cd bevat aan het eind van 'Oh sister' ook de expletive van Emmylou Harris.
Hard Rain
De Hard Rain in de box is een remaster van de originele LP versie uit 1976 van dit live-album, niet van de eerdere cd uit 1990 dus.
Die was indertijd opnieuw gemixt met tussen de nummers een doorlopende "audience" track, zodat je de indruk kreeg dat de nummers achter elkaar gespeeld werden.
'Shelter from the storm' begint nu weer met een fade in, net zoals indertijd kant 2 van de plaat begon, en er zitten ook weer korte stiltes tussen de tracks.
In 2007 verscheen ter promotie van de compilatie DYLAN07 (waarvan alle tracks ook al geremasterd waren) alleen in Europa een cd met 4 live nummers, Live E.P.en korte tijd later in de VS een "limited edition" live cd, Live Classics. Op deze cd's staat een eerdere geremasterde versie van 'Shelter from the storm', namelijk die van de oude Hard Rain cd, met toegevoegd audience geluid aan het begin en aan het einde van de track. Deze eerdere remaster klinkt beter dan de 2013 remaster, maar je kunt goed horen dat de audience track afkomstig is uit een andere bron (op de Live E.P. loopt dit nog 10 seconden langer door dan op Live Classics).
Street-Legal
De box versie zou een remaster moeten zijn, en Sony heeft, net als bij Hard Rain, teruggegrepen op de originele LP versie (mix) uit 1978. Deze 1978 mix heeft altijd mat geklonken, zeker als je 'm na de latere remix uit 1999 hoort, die vanaf 2003 ook op de hybrid SACD/standaard cd verscheen. De remaster die we nu in de box aantreffen klinkt iets helderder dan de oude cd release van Street-Legal vóór 1999.
Bob Dylan At Budokan
Ook deze dubbel-cd is speciaal voor de Complete Album Collection Vol.1 geremasterd, maar deze blijkt na beluistering en vergelijking met de oude "fat box" cd release alleen "loudified" te zijn. Nee, de mooist klinkende versie van Bob Dylan At Budokan op cd blijft de Japanse Sony heruitgave uit 1993 met witte cd labels (deze heruitgave was overigens al geremasterd).
Tot de volgende keer.
Groeten Cas
Hallo Cas,
Allereerst ook jij de beste wensen voor 2014. Dat het maar een mooi jaar met veel goed klinkende Dylan in de oren mag worden.
Je bijdrage is - zoals altijd - weer doorwrocht en zeer informatief. Vooral de constatering dat de blu-spec 2CD-versie van Blood on the tracks de best klinkende cd-versie van dit album is, en dat de MFSL-versie van Desire de woorden van Harris bevat aan het eind van 'Oh sister', is een ware ontdekking.
Namens mijzelf, maar ik denk ook namens de lezers van deze blog, wil ik je via deze weg hartelijk danken voor al het werk dat je gestoken hebt in het speuren naar en schrijven over de best klinkende versies op cd van Dylans albums (nadat je in een eerdere serie al alle geluidsdragers per album met elkaar had vergeleken).
Dank en groet,
Tom
De maker, jij dus, én alle lezers van dit blog een voorspoedig 2014 gewenst!
Hierbij de voortzetting van mijn bespreking van de Complete Album Collection Vol.1 (box) cd's.
In de tussentijd heeft ook fanzine ISIS, in issue 171 uitgebreid aandacht besteed aan de Complete Album Collection Vol.1. ISIS heeft echter bij het vergelijken van de geremasterde cd's in de box niet alle andere uitgebrachte cd uitgaven van Dylan's albums uit de kast gehaald. Met de "definitieve"opsomming van de best klinkende remasters (ISIS 171, blz. 39) kan ik mij dan ook niet in alle gevallen verenigen, zoals uit onderstaand artikel blijkt. Desondanks is de recensie van de box en de afzonderlijke cd's die je in ISIS 171 vindt informatief en zeer lezenswaardig.
Before The Flood
De dubbel-cd in de box is gelijk aan de geremasterde cd uit 2009. Die was al fors ge-loudified, hetgeen bij een live-album minder opvalt. Wanneer je Before The Flood echter nader beluistert, dan ga je inconsequenties horen in de mix. Zo zitten de instrumenten van de afzonderlijke Band leden op uiteenlopende plaatsen in de mix. Op het ene nummer hoor je de gitaarlicks van Robbie Robertson op het linkerkanaal, op het volgende nummer zit hij op het rechterkanaal. Ook Levon Helm's drums tref je zowel in het midden aan (waar hij hoort), maar op andere nummers ook links en rechts.
Dylan's 3 akoestische nummers hebben ook geen eenduidige mix. 'Don't think twice' klinkt mono, terwijl 'It's alright ma' wide stereo is, én voorzien van een laag reverb (galm), waarschijnlijk om de impact van de performance en met name de tekstregel "even the president of the United States sometimes must have to stand naked" te benadrukken.
Blood On The Tracks
Deze is hetzelfde als de hybrid SACD/standaard cd (nu 10 jaar oud). Maar degenen die dit album als Dylan's meesterwerk beschouwen en de best klinkende cd versie in hun collectie willen hebben, wil ik toch nadrukkelijk attenderen op de Japanse blu-spec 2CD release (2013) want op deze blu-spec uitgave van Blood On The Tracks is het geluid superieur.
The Basement Tapes
Deze was al eerder, in 2009, geremasterd en de dubbel-cd in de box bevat dezelfde, geslaagde en uitstekend klinkende remaster. Onlangs ook door MFSL op cd heruitgebracht, maar die vind ik niet mooier klinken. ISIS 171 (op blz. 38 onderaan) geeft een goede beschrijving van hoe de recente MFSL cd releases in het algemeen klinken, grote uitzondering op deze regel vind ik het volgende album:
Desire
De box versie is vrijwel gelijk aan de hybrid SACD/standaard cd, hoewel de box versie iets minder "dreunt". 'Oh sister' heeft bij 2:29 een drop out.
Een grote verrassing is echter de MFSL uitgave van Desire, die eind 2013 uitkwam. Duidelijk afkomstig van een andere master, werkelijk superieur geluid. De MFSL cd bevat aan het eind van 'Oh sister' ook de expletive van Emmylou Harris.
Hard Rain
De Hard Rain in de box is een remaster van de originele LP versie uit 1976 van dit live-album, niet van de eerdere cd uit 1990 dus.
Die was indertijd opnieuw gemixt met tussen de nummers een doorlopende "audience" track, zodat je de indruk kreeg dat de nummers achter elkaar gespeeld werden.
'Shelter from the storm' begint nu weer met een fade in, net zoals indertijd kant 2 van de plaat begon, en er zitten ook weer korte stiltes tussen de tracks.
In 2007 verscheen ter promotie van de compilatie DYLAN07 (waarvan alle tracks ook al geremasterd waren) alleen in Europa een cd met 4 live nummers, Live E.P.en korte tijd later in de VS een "limited edition" live cd, Live Classics. Op deze cd's staat een eerdere geremasterde versie van 'Shelter from the storm', namelijk die van de oude Hard Rain cd, met toegevoegd audience geluid aan het begin en aan het einde van de track. Deze eerdere remaster klinkt beter dan de 2013 remaster, maar je kunt goed horen dat de audience track afkomstig is uit een andere bron (op de Live E.P. loopt dit nog 10 seconden langer door dan op Live Classics).
Street-Legal
De box versie zou een remaster moeten zijn, en Sony heeft, net als bij Hard Rain, teruggegrepen op de originele LP versie (mix) uit 1978. Deze 1978 mix heeft altijd mat geklonken, zeker als je 'm na de latere remix uit 1999 hoort, die vanaf 2003 ook op de hybrid SACD/standaard cd verscheen. De remaster die we nu in de box aantreffen klinkt iets helderder dan de oude cd release van Street-Legal vóór 1999.
Bob Dylan At Budokan
Ook deze dubbel-cd is speciaal voor de Complete Album Collection Vol.1 geremasterd, maar deze blijkt na beluistering en vergelijking met de oude "fat box" cd release alleen "loudified" te zijn. Nee, de mooist klinkende versie van Bob Dylan At Budokan op cd blijft de Japanse Sony heruitgave uit 1993 met witte cd labels (deze heruitgave was overigens al geremasterd).
Tot de volgende keer.
Groeten Cas
Hallo Cas,
Allereerst ook jij de beste wensen voor 2014. Dat het maar een mooi jaar met veel goed klinkende Dylan in de oren mag worden.
Je bijdrage is - zoals altijd - weer doorwrocht en zeer informatief. Vooral de constatering dat de blu-spec 2CD-versie van Blood on the tracks de best klinkende cd-versie van dit album is, en dat de MFSL-versie van Desire de woorden van Harris bevat aan het eind van 'Oh sister', is een ware ontdekking.
Namens mijzelf, maar ik denk ook namens de lezers van deze blog, wil ik je via deze weg hartelijk danken voor al het werk dat je gestoken hebt in het speuren naar en schrijven over de best klinkende versies op cd van Dylans albums (nadat je in een eerdere serie al alle geluidsdragers per album met elkaar had vergeleken).
Dank en groet,
Tom
Abonneren op:
Posts (Atom)