De kleur rood ontbreekt

Het eerste wat ik vanochtend gedaan heb, is televisie kijken. Dat is opmerkelijk, ik ben namelijk niet zo'n televisie kijker. Ik schat dat ik gemiddeld per dag minder dan een half uur kijk.
Dat ik televisie heb gekeken, komt door tips van Anna en Simon [waarvoor dank!]. Anna belde en Simon mailde, beiden met de mededeling dat de uitzending van Top 2000 a go-go van gisteren een college van Leo Blokhuis bevat over Bob Dylan, 'Just like a woman', Andy Warhol, 'Like a rolling stone' en Edie Sedgwick.
Nadat ik Blokhuis' bijdrage aan Top 2000 a go-go heb bekeken, blijf ik zitten met twee knagende vragen:
1. Waar komt het citaat dat Blokhuis aanhaalt vandaan?
2. Mijn herinnering zegt dat ik ooit heb geschreven over Bob Dylan, 'Just like a woman', Andy Warhol, Edie Sedgwick en 'Like a rolling stone', maar waar staat dat ook al weer en wat heb ik geschreven?
Op de eerste vraag heb ik nog geen antwoord. Op de tweede vraag wel: het staat in Luister je nou alweer naar Bobby op de bladzijden 210 tot en met 212.
Aanvankelijk dacht ik dat ik dat stuk over Dylan, Sedgwick en Warhol op de blog had gezet en dus heb ik eerst daar gezocht. Tijdens dat zoeken heb ik mijn ogen over honderden oude berichten op deze blog laten glijden, zonder dat ik het gezochte vond.
Al zoekende op de blog realiseerde ik me dat ik over vele zaken nog niet heb geschreven of  heb aangevuld. Zo ben ik ooit uitvoerig bezig geweest met stukken over Bob Dylan en reclame. Het aantal binnenhoezen en singlehoezen met reclame voor albums en / of singles van Bob Dylan in mijn collectie is inmiddels toegenomen zonder dat ik aan die nieuwe aanwinsten aandacht heb besteed. Als goedmakertje hierbij een afbeelding van een niet eerder langsgekomen binnenhoes met reclame.
Verder verdienen de stukken waarin ik honderden covers van nummers van Dylan bespreek de nodige aanvullingen. Sinds het publiceren van de laatste aflevering heb ik nog tientallen covers gehoord. Ook daar moet ooit nog over geschreven worden. O ja, en wat te denken over Bob Dylan in de Nederlandse literatuur? Het laatste stuk daar over is al weer jaren geleden gepubliceerd.
Soms heb ik het gevoel dat ik achter de feiten aan loop (zonder er ongelukkig van te worden).

Waar ik in ieder geval nog even kort aandacht aan wil schenken - het is al lang een plan, zonder dat ik het ooit gerealiseerd heb - is een Amerikaanse cd-persing van Together through life. Die cd heb ik jaren geleden op een platenbeurs gekocht. Het maffe van die cd is dat de titel is gereduceerd tot Through life met dank aan een drukfout (de kleur rood ontbreekt...)
Dat ik uitgerekend nu moet denken aan de cd waarop het woord 'Together' uit de titel is geschrapt, heeft natuurlijk alles te maken met het stuk van Iris Koppe uit AD waar ik gisteren over schreef.
Is Through life niet de beste versie van dit album uit 2009 voor de Dylan-liefhebber zoals Iris Koppe die beschrijft in haar stuk?
Genoeg! Het is 31 december. Het aftellen van de uren kan beginnen. De uitgelezen kans om de blik naar voren te richten.
Dat het aankomende Dylan-jaar zal aftrappen met een serie concerten in Japan, is al een tijdje bekend. Wat 2014 verder gaat brengen is koffiedik kijken. Ik blink niet uit in voorspellen (een mens moet weten waar zijn zwaktes liggen, daar heeft hij alleen maar voordeel bij). Ik ben dan ook niet van plan om te voorspellen. Hooguit kan ik hopen en mij zaken voornemen.
Over die voornemens moet ik nog maar eens goed nadenken. Maar wat de voornemens dan ook gaan worden, er een goed blogjaar van maken zal in ieder geval in dat lijstje terecht komen.

Ik ben zo eenzaam, ik kan wel janken

In AD van 27 december schrijft Iris Koppe: 'Dylan-fans zijn over het algemeen niet zulke leuke mensen. De Dylan-fan is vaak arrogant en praat alleen over de band die híj met de zanger heeft. Hij denkt ook altijd dat hij de enige is die Dylan echt begrijpt en op waarde schat. Naar The Beatles kun je samen luisteren, maar Dylan beleef je in je eentje. Op zijn muziek valt ook niet samen te dansen. De Dylan-fan zwelgt graag in eenzaamheid.'
Bij het lezen van deze zinnen voel ik dat de haren in mijn nek opstaan. 'Ik arrogant!' schreeuw ik naar het computerscherm waar ik de woorden van Koppe op lees. 'Ik ben helemaal niet arrogant! Trut!' Het is dat ik het artikel niet in hard copy maar op een computerscherm lees, anders had ik het tot een prop samengeknepen om het vervolgens in het verdomhoekje te smijten.
Ik grijp naar het alternatief: Ik loop weg van de computer zodat ik het scherm niet meer zie. Binnensmonds Koppe vervloekend schenk ik thee voor 'mevrouw Tom' en koffie voor mezelf in. Wanneer ik de mokken oppak, zie ik mijn arrogante tronie in het raam van de keuken weerspiegeld en realiseer ik me, als een donderslag bij heldere hemel, dat Koppe misschien toch gelijk heeft.
'Hij denkt ook altijd dat hij de enige is die Dylan echt begrijpt en op waarde schat,' schrijft ze. En ik ben die 'hij'.
Ik houd mezelf - als een wortel aan een hengel voor een ezel - voor dat ik open sta voor de meningen van anderen over Dylan, maar eigenlijk ben ik die ezel. Ik hap naar die wortel, ik loop er achter aan, maar zodra ik me realiseer dat die wortel een andere weg kiest dan ik wil gaan, kies ik toch mijn eigen pad.
Ik kan niet anders. Ik ben immers de enige die Dylan begrijpt.
Ik ben geen onbeschofte hork, natuurlijk luister ik wel naar de mening van anderen over Dylan, maar alleen als ze gelijk hebben zijn het mijn vrienden. Gelijk hebben ze alleen als ze bevestigen wat ik vind.
Ik heb geen vrienden meer. De laatste heeft vorige maand definitief de deur achter zich dichtgetrokken nadat ik hem er in niet mis te verstane woorden op wees dat hij toch echt ongelooflijk dom uit zijn nek zat te lullen toen hij beweerde dat de Johanna in 'Visions of Johanna' Joan Baez moet zijn.
Als hij zelf de deur niet had dichtgetrokken, had ik hem er wel uit gezet. Iedereen weet toch dat Johanna in het Hebreeuws Armaggedon betekent en dat de titel 'Visions of Johanna' verwijzen naar Allen Ginsbergs ongepubliceerd gebleven verhaal 'A Vision of the Apocalypse'.
Zo zit het met 'Visions of Johanna' en wie dat niet ziet, is geen vriend van mij.
Ik heb gelijk. Ik heb gelijk.
Ik heb helemaal gelijk.
Of ik eenzaam ben? Nee hoor, ik heb altijd de muziek nog.

Met dank aan Henk voor het sturen van het artikel uit AD.

Geen letter lezen

Nu de kerstdagen achter mij liggen, mag Christmas in the heart weer in de kast om er in december 2014 weer uitgehaald te worden voor de jaarlijks terugkerende luistersessie.
Vlak voor het opdienen van het uitvoerige kerstmaal - gisteren - viel mijn oog op een stapel oude aflevering van de Vara Gids. Een stapel oud papier voor de een is een stapel mogelijkheden voor een ander. Al bladerend door die oude gidsen kwam ik enkele columns van Mart Smeets tegen waarin Bob Dylan kort voorbij komt. De meest recent gepubliceerde column besteedt de minste aandacht aan Dylan: 'Bob Dylan kwam weer in de lijsten terug' ('Het jaar 2013, Vara Gids 52). Het is niet meer dan een halve zin. Meer aandacht is er voor Dylan in een column over The Band (Vara Gids 49): 'Dit is heel cynisch en niet netjes, maar het motorongeluk van Bob Dylan in 1966 had een geweldig voordeel voor de geschiedenis van de moderne muziek: zijn begeleidingsgroep moest even op eigen benen verder. The Band werd in die jaren de beste band die je kon bedenken. Vijf van God gezonden muzikanten (vier Canadezen en een Amerikaan) die de basis legden voor wat we tegenwoordig wegzetten als countryrock en mannen die een prachtig repertoire voor ons neerlegden. Dylan verdween voor meer dan een jaar van de radar en The Band stond op.'
Het is misschien wat kort door de bocht - waar zijn The Basement Tapes om eens iets te noemen - maar in de kern van de zaak weet Smeets de waarheid aardig te raken.
Dan is er nog, tot slot, een column met de titel 'Booker T. Jones' (Vara Gids 34). In deze column lees ik: 'Als ik zeg dat hij [Booker T. Jones] swingt is dat het grootste understatement van het jaar. Hij glijdt, stuwt en duwt, hij maakt al die jonge kids beter. Zoals hij en zijn mannen Donald "Duck" Dunn, Steve Cropper en Anton Fig erin slaagden een geweldige houseband te zijn van het wereldberoemde Madison Square Garden-concert van Bob Dylan in 1992.'
Kijk, en hier lopen de muzikale smaken van Smeets en ondergetekende uit elkaar. De muziek van die houseband gleed, naar mijn smaak, inderdaad. Zo glad als een aal en daarmee dodelijk saai. Dertien in een dozijn muziek.
Dat ik met deze zinnen geen vrienden maak, realiseer ik mij terdege. Maar ik ben hier niet om vrienden te maken. Ik ben hier om te schrijven waarvan ik vind dat het geschreven moet worden. Subjectief? Absoluut. Lees verder, ik haal nogmaals uit. Met ene Robert O'Brian zal ik wel nooit vrienden worden.

Vanochtend heb ik het boek Come ye masters of war; the Bob Dylan conspiracy van Robert O'Brian uitgelezen. In vergelijking met O'Brian is Mart Smeets de Michelangelo van de Dylan-literatuur.
Come ye masters of war is dusdanig slecht dat ik lang heb getwijfeld of ik hier wel aandacht aan dit boek moet schenken. Ik doe het toch maar, zie het als een waarschuwing. (Wat je er vervolgens mee doet is uiteraard geheel aan jou)
Het eerste deel van Come ye masters of war bestaat uit - naar ik aanneem fictieve - brieven over Bob Dylan en vooral samenzweringstheorieën. Die brieven doen misschien nog wel het meest denken aan de brieven in Dylans Tarantula met het verschil dat de brieven in Tarantula wel hout snijden.
Die samenzweringstheorieën in Come ye masters of war zijn regelmatig absurd, tenenkrommend en misselijkmakend. Zo zou aids - als voorbeeld - een vorm van biologische oorlogvoering zijn (blz. 28) en Bob Dylan was hiervan eerder dan wie dan ook op de hoogte.
Het laatste deel van Come ye masters of war bestaat uit een (fictief?) interview met ene Franklin en ene Esmé. Wie deze Franklin en Esmé zijn wordt niet duidelijk.
Ik heb A.J. Weberman altijd als de top fruit cake binnen de Dylanwereld beschouwd. Robert O'Brian steekt met Come ye masters of war Weberman naar de kroon.

Het is weer gewoon vrijdag. de behoefte om Christmas in the heart te horen is weer verdwenen. Dat heb ik de afgelopen paar dagen al gehad.
Het is een mooie dag om Tempest weer eens uit de kast te pakken. Een dag om mezelf te verliezen in 'Long and wasted years' en 'Narrow way' en natuurlijk 'Tin angel'.
Het is een mooie dag om voor de verandering eens geen letter te lezen.

traditie

Twee dagen geleden zei 'mevrouw Tom' tegen mij: 'Moet jij die plaat van Bob Dylan niet draaien? Het is al bijna kerst hoor.' Twee dagen geleden was ik er nog niet aan toe. Al die kerstvreugde stel ik het liefst zo lang mogelijk uit. Alle activiteiten rond kerst moet je - als je het mij vraagt - zo kort mogelijk van te voren realiseren. Op kerstavond bijvoorbeeld, eerder niet.
Enfin, ik ben de enige in huize Willems die er zo over denkt. De kerstboom staat dus al anderhalve week in de kamer. Er is drie weken geleden al besloten wat er gegeten gaat worden (en waarschijnlijk waren een dag later de bijbehorende boodschappen al in huis). Er is rond de kerst slechts één ding waar ik mijn stempel op kan drukken: het moment waarop Christmas in the heart uit de kast komt om gedraaid te worden.
Vanmiddag rond een uur of vier was ik er helemaal klaar voor. Vanmiddag heb ik voor het eerst dit jaar Christmas in the heart gedraaid. En met het luisteren naar Christmas in the heart ben ik klaar voor kerst 2013. Er kan mij niks meer gebeuren.
Kerst 2013 is de vijfde kerst dat ik Christmas in the heart kan draaien. Langzaam maar zeker gaat dit album tot de traditie behoren. En kerst is misschien wel vooral een feest van tradities en rituelen. Nu het draaien van Christmas is the heart tot de kersttraditie van de familie Willems is gaan behoren, is het opzetten van die plaat veel meer dan het door de kamer laten klinken van kerstklanken.
Met het jaar komt Christmas in the heart steviger in het traditie-zadel te zitten, zolang je het iedere kerst maar draait.

Ik wens alle lezers van deze blog goede kerstdagen toe en hoop jullie allemaal hier weer tegen te komen vanaf 27 december.

Winkelen bij de kringloop

Zoals de meeste lezers van deze blog inmiddels zullen weten, ben ik geen liefhebber van coverversies van Bob Dylans nummers. Iedere kans die ik krijg roep ik dat ik er jeuk van krijg.
Ondanks de jeuk zijn er uitzonderingen. Er zijn wel degelijk een aantal coverversies van nummers van Bob Dylan die ik graag wil hebben. Dat ik bewuste coverversies wil hebben heeft zelden met luisterplezier te maken. De covers die ik wil kunnen draaien wanneer het mij uitkomt vallen in twee categorieën:
1. coverversies met een zeker historisch belang
2. coverversies die zo tenenkrommend slecht zijn dat ze op mijn lachspieren werken
In de eerste categorie vallen bijvoorbeeld 'Blowin' in the wind' door Peter, Paul and Mary, 'All along the watchtower' door Jimi Hendrix en 'Mr. Tambourine man' door The Byrds (en als ik heel eerlijk ben: die laatste valt eigenlijk ook in de tweede categorie...)
De nummers in de tweede categorie zijn over het algemeen wat minder bekende covers. Ik denk hierbij aan het album The Bob Dylan song book van The Golden Gate Strings en 'Wigwam' door Sounds Orchestral. De plaat van The Golden Gate Strings doet mij nog het meest denken aan de soundtrack van een B-film uit de jaren zeventig en 'Wigwam' door Sounds Orchestral, tsja... de laatste keer dat ik dat hoorde moest ik zo hard lachen dat vreesde er in te zullen blijven.
Zeker in die tweede categorie valt ook 'Blowin' in the wind' door Nina & Frederik. Sterker nog, 'Blowin' in the wind' door Nina & Frederik is misschien wel de ultieme op de lachspieren werkende cover. Je snapt dat ik al jaren op zoek ben naar de single 'Blowin' in the wind' - of zoals het op de hoes van die single staat: 'Blowing in the wind' - van Nina & Frederik.
Ik heb die single nog steeds niet al ben ik sinds vandaag wel een stapje dichterbij.

Vanochtend zijn 'mevrouw Tom', de kinderen en ik in de auto gestapt om twee kringloopwinkels te bezoeken. De kunst van het winkelen in de kringloopwinkel is om regelmatig binnen te lopen en niet al te hoge verwachtingen te koesteren. In de afgelopen jaren heb ik al heel wat aan mijn Dylan-collectie kunnen toevoegen met dank aan de kringloopwinkels in een straal van 30 kilometer rond mijn huis.
Natuurlijk zijn het nooit de grote schatten die ik vind bij de kringloopwinkels, maar wel leuke, kleine aanvullingen op de collectie. Die vondsten zijn vaak nieuwe ontdekkingen, vreemde covers of boeken waarin Bob Dylan als toevallige passant voorbij komt. Zo vond ik bij een kringloopwinkel ooit het album Keep on moving (it's too funky in here) van Funkstar Deluxe op vinyl. Dit album bevat een remix van Dylans  'All along the watchtower' en is op cd al redelijk moeilijk te vinden, op vinyl kom je dit album zelden tot nooit tegen.
Verder allerlei versies van de albums van Bette Midler en Harry Belafonte waarop Bob Dylan te horen is en tientallen boeken - poëzie, romans, muziekboeken, etc. - waarin Bob Dylan voorbij komt.
De mooiste vondst ooit bij een kringloopwinkel was een niet eerder gedraaid exemplaar het album Danke '81 met daarop een unieke edit van Dylans 'Heart of mine'.

Enfin, terug naar vandaag.
In de eerste kringloopwinkel stuit ik in een bak met zo'n 2000 singles op de hoes - nog in zeer goede staat - van de single 'Blowing in the wind' van Nina & Frederik. Uiteraard heb ik vervolgens de hele bak met singles doorgenomen op zoek naar de bijbehorende single, maar zonder resultaat.
Bij het afrekenen wijs ik de man achter de kassa er op dat ik me er bewust van ben dat het alleen een hoesje is, dat de bijbehorende single ontbreekt. Verder wijs ik hem er nadrukkelijk op dat de single niet in de winkel te vinden is (één keer heb ik meegemaakt dat een verkoopster in een kringloopwinkel weigerde mij een lege hoes te verkopen omdat ze dacht dat de bijbehorende geluidsdrager nog wel een keer zou opduiken. Dat mocht me nu niet overkomen.)
De man achter de kassa wil geen geld voor de lege hoes hebben, ik mag 'm zo meenemen. Dat is nog eens mazzel. (De komende maanden speur ik iedere kringloopwinkel af naar de bijbehorende single, maar dat moge duidelijk zijn).

In kringloopwinkel twee stuit ik op het boekje The Penguin book of English folk songs. Bij het openslaan van het boekje valt mijn oog gelijk op de bladmuziek van 'The Death of Queen Jane'. Bij het zien van die titel weet ik al zeker dat ik de anderhalve euro voor dit boekje zal neertellen om het mee naar huis te mogen nemen. Het is niet de toevallige overeenkomst tussen deze titel en de titel van Dylans 'Queen Jane approximately' die mij doet besluiten om dit boekje mee te nemen, maar de film Inside Llewyn Davis. Een van de muzikale hoogtepunten van deze film is de uitvoering van de hoofdrolspeler van 'The Death of Queen Jane'.
Het boekje is uitgegeven in 1959 en bevat in ieder geval één nummer dat Bob Dylan ook heeft gespeeld - 'The Golden Vanity' - zo leert de index mij. Tevreden met deze vondst reken ik het boekje af en rijd ik, samen met 'mevrouw Tom' en de kinderen (je dacht toch niet dat ik ze zou achterlaten) naar huis.
Eenmaal thuis sla ik The Penguin book of English folk songs open om tot mijn stomme verbazing een uit een schrift gescheurd blad te vinden. Op dat blad heeft iemand lang, lang geleden de tekst van Bob Dylans 'Blowin' in the wind' geschreven. De schrijver van die tekst heeft dat waarschijnlijk gedaan door goed naar het nummer te luisteren. Zijn Engels was blijkbaar wel goed, maar niet goed genoeg om de songtekst foutloos op te kunnen schrijven. (Ik schrijf bewust 'zijn', het handschrift komt op mij over als dat van een man) Met een rode pen - een schoolmeester? - heeft een andere schrijver enkele correcties aangebracht.

Ik weet het, het zijn geen grote, wereldschokkende vondsten, maar ik ben tevreden. Ik heb in totaal anderhalve euro uitgegeven in twee kringloopwinkels en heb daarvoor twee verhalen terug gekregen. Verhalen waar vele vragen aan kleven. Waar is het singletje van Nina & Frederik gebleven? Wie heeft de tekst van 'Blowin' in the wind' opgeschreven (en met welk doel)? Wie heeft de rode pen gehanteerd? Hoe is het mogelijk dat de versie van 'Blowing in the wind' door Nina & Frederik nog lulliger klinkt - luister maar in de iTunes Store - dan de hoes van die single al doet vermoeden? Is er een connectie tussen 'The Death of Queen Jane' en Dylans 'Queen Jane approximately'? Of tussen het ook in The Penguin book of English folk songs opgenomen 'A Sailor in the North country' en Dylans 'Girl from the North country'?
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik heb anderhalve euro uitgegeven en voldoende vragen terug gekregen om me weken zoet te houden.
Heerlijk vind ik dat.

geen jaaroverzicht

Gisteren zat ik wat te bladeren door een flinke stapel artikelen uit kranten en tijdschriften. Artikelen over Bob Dylan, gepubliceerd en uitgeknipt in 2013. Door die stapel artikelen realiseerde ik mij hoeveel er in Dylanland in 2013 is gebeurd. De release van Another Self portrait, The Complete Album collection vol. 1 en 50th Anniversary collection 1963. Een tournee door Europa inclusief concerten in Amsterdam. Légion d'Honneur. De verkoop van een gitaar. Mood swings, Face value, enzovoort.
De lijst lijkt eindeloos.
Even overwoog ik om een jaaroverzicht te schrijven, maar Christmas in the heart staat nog in de kast. Ik heb Dylans kerstplaat - die met het jaar beter wordt - dit jaar nog niet gedraaid. Zolang Christmas in the heart nog niet gedraaid is, is het - naar mijn smaak - nog te vroeg voor een jaaroverzicht.
Nog geen jaaroverzicht, maar al wel een blik op de toekomst. Volgens de website van fanzine Isis gaan Bob Dylan en band in maart 2014 weer op tournee. Concerten in Japan met later in het jaar mogelijk concerten in Europa. Zie hier.
2013 is voor mij persoonlijk niet het meest geweldige jaar geweest. Lezers van deze blog zullen dat zeker gemerkt hebben. Daarom richt ik graag de blik naar voren. Ondanks fysieke en mentale problemen heb ik afgelopen jaar het schrijven aan een boek weten af te ronden (nu nog publiceren...) en werk ik momenteel aan twee andere boeken. Die twee boeken staan nog in de kinderschoenen. Die laten nog wel even op zich wachten.
Toch moet ik nog één keer de blik naar achter richten. Eerder dit jaar - en als ik me niet vergis ben ik dat hier helemaal vergeten te melden - dook er op internet een tot nog toe onbekende opname op van Bob Dylan die het nummer 'Treasure of love' zingt. Het is geen muzikaal hoogstandje, maar zeker aardig om eens te beluisteren. Zie hier.
Waarschijnlijk schrijf ik mijn jaaroverzicht nog wel. Maar niet meer vandaag, niet voor de kinderen door de kamer hebben gedanst op de klanken van Christmas in the heart.

Dylan kort #1079

Geen pensioen: Volgens de website van fanzine Isis gaan Bob Dylan en band in het voorjaar van 2014 gewoon weer op tournee (en dus zijn de drie concerten in de Royal Albert Hall in Londen, afgelopen november geen afscheid van het leven onderweg.) [met dank aan Henk voor de tip]
Charlie Sexton en Jakob Dylan: Of Charlie Sexton in 2014 nog deel zal uitmaken van Dylans tourband vraag ik me af dankzij dit bericht. Sexton zal samen met onder andere Jakob Dylan en Dave Matthews deel uitmaken van de band The Nauts.
Fanzines: Gisteren was een goede dag voor de fanzine-liefhebber in mij. Gisteren viel de nieuwe aflevering van zowel Isis (inclusief nieuwsbrief) als The Bridge op de deurmat. Nu nog de tijd vinden om het allemaal te lezen.
Spookrijden: Een open brief aan Bob Dylan (van 21 november, ik heb 'm toen gemist), zie hier. Aangezien dit deel 2 is, zal er ook een deel 1 zijn. Die is er ook, van 17 november. Zie hier.

Restless farewell door Hans

Hoi Tom
Hoop dat het je goed gaat. Trof vanochtend via expecting rain deze video van de viering van de 80e verjaardag van Sinatra, die vlak voor het einde met het gezamenlijk gezongen 'New York New York' Dylan toonde die op verzoek van de man zelf 'Restless Farewell' zong. Jij zult deze opname misschien kennen, maar aan mij is hij destijds, omdat ik aardig aan de grond zat, geheel voorbij gegaan. Misschien gelukkig maar, want hij had me wie weet teveel geraakt... Nu is dat lied altijd al, in tegenstelling tot de mening van velen, voor mij een ideale afsluiting van een magistrale en ten opzichte van Freewheelin sfeervollere plaat geweest (al had die voor mij om het nog mooier te maken ook wel een dubbel elpee mogen worden met 'Lay Down Your Weary Tune', 'Tomorrow is a Long Time', 'Seven Curses', 'Percy's Song', 'Only a Hobo', 'Eternal Circle', 'Moonshiner' en als het voor het vullen van de plaatkanten nodig was geweest eventueel de filler 'Paths of Victory')... Ja, de Times is voor mij een meesterwerk in het rijtje van de grote drie uit 65 en 66 en de politieke broer van het persoonlijke Blood on the Tracks, een poëtisch hoogtepunt van de vroege schrijfstijl en dus blijkbaar enkel het topje van de (in dubbele zin figuurlijke) ijsberg aan inspiratie uit die periode... Maar de uitvoering, met orkestje op de achtergrond! die Dylan er hier aan geeft is verbijsterend. Gedaan in een tijd dat hij niet bekend stond om subtiele zang fluistert hij hier bijna de tekst die voor Sinatra blijkbaar iets van de houding ademde die hij zelf had uitgedrukt in 'My Way', en ik werd tot tranen geroerd en zo te zien de zo gevoelvol toegezongen Frank bijna ook en die stond toch niet bekend om dergelijke dingen. De wederzijdse bewondering  voor elkaar van Dylan en Sinatra is duidelijk traceerbaar. Waar Dylan vaak wordt gezien als de troonopvolger van Elvis, samen met The Beatles, staat hij in mijn ogen zelfs dichter bij Sinatra qua onafhankelijk artiest zijn, en een dergelijk afscheid aan deze grote zanger, wie zal dat ooit kunnen brengen aan Dylan zelf... En dan denk ik aan 'the door is closed for evermore, if indeed there ever was a door', hij zal het zelf moeten doen ben ik bang... en bij de laatste live tour... nee, zover wil ik niet denken, maar ik keer nog maar weer een keer terug naar die adembenemende opname: hier.
hartelijke groet hans

Pat Garrett & Billy the Kid

Het is zondagmiddag. Na een uurtje lopen om de gewrichten soepel te houden, leg ik Planet waves op de draaitafel. Niet dat ik daar spijt van heb, Planet waves is een uitstekende plaat, maar terwijl de naald door de groef draait, realiseer ik me dat deze middag, dit moment een uitstekende mogelijkheid biedt om een goed voornemen te verwezenlijken. Ik had niet Planet waves op moeten zetten.
Gisteren plaatste ik hier de bijdrage van Cas. In die bijdrage schrijft hij onder andere over Pat Garrett & Billy the Kid. In een reactie bij dat bericht gaat Hans verder in op deze soundtrack voor de gelijknamige film van Sam Peckinpah.
Ik heb in mijn tienerjaren veel westerns samen met mijn vader gezien, maar ik kan me niet herinneren dat Pat Garrett & Billy the Kid daar ooit bij zat.
Natuurlijk heb ik die film inmiddels wel gezien, maar alleen.
Mijn goede voornemen gold niet zozeer die film, maar de soundtrack van die film.
Ik draai het album Pat Garrett & Billy the Kid veel te weinig. Ik vergeet vaak dat dat album er ook nog is.
Deze middag, met de kou, de geur van de buitenlucht nog in de kleding, biedt het ideale moment om Pat Garrett & Billy the Kid weer eens te draaien.
Het is een plaat om de botten aan te warmen, om je door te laten overspoelen. Het rammelt, het schudt - luister bijvoorbeeld naar 'Billy 7' - en bovenal: het klopt.

Dylan kort #1078

Ik loop hopeloos achter met een aantal links. Deze 'Dylan kort' is dan ook een inhaalslag (2 links).
Vergeet niet het stuk van Cas hieronder te lezen!
Revisionist art: De catalogus van de nieuwe werken Revisionist art kan online bekeken worden. Zie hier.
Recensie Live at the academy of music van The Band, zie hier. [met dank aan Bart]

Bob Dylan... Best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van New morning t/m Planet waves

Hallo Tom
Hierbij de voortzetting van mijn bespreking van de Complete Album Collection Vol.1 (box) cd's.

New Morning 
New Morning heeft altijd last gehad van een dof geluid, en dat bleek nog erger op de eerste heruitgave op cd, in 1990. Pas bijna 40 jaar later, in 2009 verscheen New Morning wederom op cd, nu geremasterd met nu eindelijk een behoorlijk geluid. De New Morning cd in de box is dezelfde als de geremasterde heruitgave.


Pat Garrett & Billy The Kid
Deze cd is speciaal voor de box geremasterd en klinkt nu "warmer" dan de oude cd versie. De mondharmonica is minder schel, en er is een laagje galm (reverb) over het geluid gelegd.
In 2010 was Pat Garrett & Billy The Kid ook inbegrepen bij het Volkskrant boxje The 70s Collection. Net als Self Portrait, bleek ook Pat Garrett & Billy The Kid in die box een verrassend beter geluid te bevatten in vergelijking met de voorgaande cd versie uit 1989. De Volkskrant versie klinkt in vergelijking met de nieuwe remaster "droger", maar in mijn oren helderder.
Op beide versies is overigens goed hoorbaar hoe slecht sommige nummers zijn opgenomen, met name de gitaarpartijen klinken duidelijk overstuurd ("in het rood").

Naar aanleiding van het beluisteren van de box cd remaster van Pat Garrett & Billy The Kid heb ik ook maar weer eens de dvd van de film bekeken. Het aardige voor de Dylan liefhebber is, dat we over twee van elkaar afwijkende versies van de film beschikken, en er dus 2 dvd's in de doos zitten. De eerste hiervan, de zgn. 2005 versie is de originele film, aangevuld met de uit de 1973 versie geknipte scenes er weer ingemonteerd (te zien aan de afwijkende beeldkwaliteit), en aan het begin de slotscene uit de latere "director's cut". De tweede dvd bevat de zgn. preview versie van regisseur Sam Peckinpah zelf, die eerder, in 1988, uitgekomen was onder de benaming "director's cut".
Meteen valt in de film de afwijkende soundtrack op, die geheel afwijkt van hetgeen er op Pat Garrett & Billy The Kid staat. Dit is uiteraard overbekend. Mij viel echter ook de aanzienlijk betere geluidskwaliteit van de soundtrack op de dvd op in vergelijking met de cd. Zou het kunnen zijn dat Columbia (CBS) de verkeerde banden kreeg van MGM?

Dylan
Ook deze cd is speciaal voor de box geremasterd. Het is de eerste keer dat dit album, 40 jaar na release, in de VS op cd uitgekomen is. Vergeleken met de eerdere cd release die wij kennen, die uit 1991 (uitgebracht in de "30 years on Columbia" reeks, toen de gehele Dylan catalogus opnieuw uitgebracht werd op de hernieuwde Columbia merknaam van Sony Music, inclusief dus Dylan, mogelijk per vergissing), is deze nieuwe remaster een verbetering. Die verbetering zit 'm helaas echter vooral in een verhoogd volume, het beruchte "loudification".
'Mr Bojangles' heeft een iets langere fade out. Opvallend zijn vooral de laatste twee tracks op de remaster; hiervan is het "wall of sound" effect verwijderd waardoor ze nu een stuk aangenamer klinken.

Planet Waves
Dit album was al eerder geremasterd in 2003 voor de hybrid SACD release, heruitgebracht in 2004 en sindsdien de standaard. De cd van Planet Waves in de box is hetzelfde als deze standaard, en klinkt uitstekend.

Groet Cas

avond

Avond, dochterlief ligt in bed en 'mevrouw Tom' en zoonlief zijn er niet. De kamer is van mij. Of ik Dylan draai? Dat hoef je toch niet te vragen.
Met dank aan de vele reacties bij onderstaand bericht weet ik dat ik de video van The 30th anniversary concert celebration weer eens moet bekijken en de gelijknamige cd weer eens moet beluisteren. Wie weet zie / hoor ik dan dat mijn geheugen mij heeft bedrogen.
Maar The 30th anniversary concert is niet hetgeen dat momenteel door mijn hoofd blijft spoken. Er zijn twee andere zaken die op dit moment maar door blijven jakkeren in mijn kop. Ten eerste de film Inside Llweyn Davis. Die heb ik inmiddels gezien. Schitterende film (en nee, ik zal niks verklappen). Speelfilms over muziek werken vaak niet omdat de gehoorde muziek niet aansluit bij de getoonde beelden. Inside Llewyn Davis is de gelukkige uitzondering.
Voor ik de film zag, heb ik alle trailers die ik van deze film kon vinden bekeken. Daar heb ik nu enigszins spijt van. Die trailers geven een ietwat verkeerd beeld van de film. Ik verwachte een komedie te zullen zien. En hoewel er tijdens het kijken naar Inside Llewyn Davis veel te lachen valt, is het zeker geen komedie.
Het tweede dat maar door mijn hoofd blijft spoken is de voor mij onbekende dame Rosemary Burgoyne. In november 2010 schreef ik over een toen net gekochte single van Dylan en over Rosemary Burgoyne, zie hier.
Tot mijn stomme verbazing is zij vandaag, drie jaar later, opgedoken. Ik heb geen contact met haar, maar wel met een persoon die haar kent. Dat is dichterbij dan ik drie jaar geleden had durven hopen.
Het hele verhaal lees je waarschijnlijk nog wel een keer. Vandaag zal ik het hier niet opschrijven, het spookt te veel in mijn hoofd.

The 30th Anniversary concert celebration

Gisteren belde 'mevrouw Tom' mij op. Ze stond in de boekwinkel met een dvd in haar handen. Of ze die dvd voor mij moest kopen. Na wat doorvragen bleek het om zo'n grijze release te gaan van The 30th Anniversary concert celebration. Niet door Sony Music, maar door Immortal uitgebracht.

The 30th Anniversary concert celebration werd opgenomen op 16 oktober 1992 in Madison Square Garden te New York. Ik herinner me dat dit concert door een van de commerciële zenders op de Nederlandse buis werd uitgezonden. Een uitzending waar ik naar uitkeek. Ik herinner mij een lege videoband gekocht te hebben om het spektakel op een later moment nogmaals te kunnen kijken.
Ik herinner mij dat de avond begon met John Mellencamp die al het leven uit 'Like a rolling stone' en 'Leopard-skin pill-box hat' wist te zuigen. Vervolgens hobbelde de avond voort van dieptepunt naar dieptepunt. Met samengeknepen billen en plaatsvervangende schaamte ben ik de avond doorgekomen.
Natuurlijk was het niet alleen maar kommer en kwel. De optredens van Eddie Vedder en Mike McCready ('Masters of war'), Neil Young ('Just like Tom Thumb's blues') en vooral Willie Nelson ('What was it you wanted') en The Band ('When I paint my masterpiece') staken ver boven het maaiveld van de drab waar de avond zo rijk aan was uit. Met 'drab' bedoel ik de gladgestreken, van iedere echte emotie ontdane liftmuziek die de grote namen uit de muziekgeschiedenis mij die avond voorschotelde. The 30th Anniversary concert celebration had een avond moeten zijn waarop de Dylan-composities het feestvarken moesten zijn. Dat kwam niet uit de verf, al het leven leek uit de composities gezogen te zijn.
Het kijken naar The 30th Anniversary concert celebration was voor mij het startsein om langzaam maar zeker afscheid te nemen van al die covers van nummers van Bob Dylan. Niemand zingt Dylan zoals Dylan, toch?
Helemaal aan het eind van de avond verscheen de man eindelijk zelf op het podium. Weg was de gladgestreken muziek, weg was de 'kijk mij eens geweldig zijn'-sfeer. Bob Dylan met niet meer dan een akoestische gitaar, een harmonicarek om zijn hals en een fuck you-houding.
Ik was 19 jaar die avond en mijn vader zat naast mij. Terwijl Bob Dylan 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' speelde, keek hij voor de tweede keer die avond van zijn boek op (voor Willie Nelson had hij zijn boek aan de kant gelegd). 'Dit is het beste wat ik tot nog toe gehoord heb,' zei hij, 'al is hij wel wat schor.'
Tot op de dag van vandaag weet ik niet of hij het meende, of dat hij het zei om mij op te beuren. Ik kan het hem wel vragen, maar een antwoord zal ik niet krijgen. Hij - geen muziekliefhebber - kan zich die avond niet meer herinneren.
Dylans solo-optreden die avond in oktober 1992 was verre van zijn beste optreden, maar wel het hoogtepunt van die avond. Dat hoogtepunt werd vervolgens genadeloos verstoord door een van de diepste dieptepunten uit Dylans carrière: het samen met een keur aan eerder optredende artiesten brengen van 'My back pages' en 'Knockin' on heaven's door'. Ik heb er nog wel eens nachtmerries van.

In de zomer van 1993 werd The 30th Anniversary concert celebration officieel uitgebracht op cd en video. Het heeft jaren geduurd voor ik de cd en de video kocht. The 30th Anniversary concert celebration is zonder enige twijfel het minst gedraaide album in mijn Dylan-collectie. Als ik de cd al uit de kast pak, dan alleen om 'It's alright, ma (I'm only bleeding)' te draaien.

Daar moest ik aan denken toen 'mevrouw Tom' mij gisteren van uit de boekwinkel belde. De dvd die ze gevonden had heb ik nog niet, maar ik hoef 'm ook niet. Een grijze release van een dieptepunt uit Dylans carrière, daar zit ik niet op te wachten. Laat iemand anders maar gelukkig worden met die dvd.

Ochtend. Via een link op Expecting rain kom ik de website van Sinead O'Connor. Daar lees ik dat in maart of april The 30th Anniversary concert celebration opnieuw zal worden uitgebracht op cd, dvd en blu-ray. De cd zal een bonustrack bevatten: O'Connor die 'I believe in you' zingt.
Ik hoop maar dat Dylans 'Song to Woody' ook als bonustrack aan de cd is toegevoegd. Anders weet ik niet goed waarom ik deze nieuwe versie The 30th Anniversary collection zou moeten kopen.

Dylan kort #1077

De Fender die Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival van 1965 bespeeld zou hebben, is gisteren verkocht voor 965.000 dollar. Dit is het hoogste bedrag dat ooit voor een gitaar op een veilig is betaald. Zie hier en 965.000 andere websites.
'Bob Dylan: "Brussels" rijmt al lang op "muscles"' door Michael Bellon, zie hier. [met dank aan Dirk voor de link]
Sinterklaas heeft meerdere Dylan-liefhebbers verblijd met Side tracks, zo heb ik begrepen. (Allen: veel luisterplezier!)

Ingezonden mededeling:

Hard Rain speelt Bob Dylan

Zaterdag 14 december

Bluescafé Apeldoorn

Nieuwstraat 74A

22.00 u., entree 5 Euro (Ken je mensen in de omgeving van Apeldoorn die zin hebben in een te gekke avond 'Dylan zoals Dylan moet klinken'? Dan stuur ze dit bericht ajb even door, oké? We spelen daar voor de entree, dus er moeten veel mensen komen.) 

Zondag 29 december

Café Trianon

Berg en Dalseweg 33, 6522 BA Nijmegen

15.30 u., entree 5 Euro

De storm zal overwaaien

'If I can't help somebody with a word or song,
If I can't show somebody they are travelin' wrong.
But I know I ain't no prophet an' I ain't no prophet's son.
I'm just a long time a-comin' an' I'll be a long time gone.'

- Long time gone -

Ondanks de goede voornemens om de dag na het Sinterklaasfeest de schop in het huishouden te zetten, kom ik vandaag niet verder dan wat op de bank hangen, muziek draaien. Langzaam maar zeker ploegen mijn oren zich door de nieuwste opnamen uit 1963. De opname van de zogenaamde McKenzie-tape is werkelijk opmerkelijk. Veel betere geluidskwaliteit dan we hadden.
Zoiets doet de onrust in de lucht wat vergeten. De gordijnen mogen dicht blijven.

Niet lang na het middageten valt er een bruine enveloppe door de brievenbus. Afzender: Sony Music. In de enveloppe een glitch-vrije cd ter vervanging van het gemankeerde exemplaar van Hard rain in The Complete album collection vol. 1. Toch aardig van Sony Music dat ze waar voor je geld geven.
Ik ga er tenminste van uit dat die vervangende cd glitch-vrij is. Ik heb 'm nog niet gehoord, mijn oren zijn nu afgesteld op 1963, niet op Hard rain.

Mijn oren zijn dan misschien wel afgesteld op 1963, de gedachten zijn al twee jaar verder. Vandaag gaat een gelukkige koper - als alles volgens planning gaat - met een Fender gitaar onder de arm naar huis. Niet zomaar een Fender gitaar, maar het exemplaar dat Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival in 1965 bespeeld zou hebben.
Van 1963 naar 1965 is een grote sprong in Dylanland.
Wie de sprong wil wagen kan de dvd The Other side of the mirror opzetten. Die dvd toont Dylan tijdens de Newport Folk Festivals van 1963, 1964 en 1965.
Van het broekie in 1963 via de munt-op-z'n-kant songdichter in 1964 naar de schrik van alle folkmoeders in 1965.

Mijn oren en gedachten liggen mijlen uit elkaar vandaag.
Reden genoeg om de gordijnen dicht te houden, rustig te blijven liggen.
De storm zal overwaaien.

Dylan kort #1076

De berichten over de aanklacht tegen Bob Dylan n.a.v. zijn uitspraken in Rolling Stone issue 1166 blijven zich opstapelen en vermenigvuldigen (het zijn net konijnen). Ik doe niet mee. Wie de berichten wil lezen zal zelf het internet moeten afspeuren.
Die Gitaar: De foto's bij dit bericht zijn gemaakt door een kennis van Arie [met dank!]. Op de foto's staat de gitaar die aanstaande vrijdag door Christie's geveild zal worden. Het gaat om de gitaar die Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival in 1965 bespeeld zou hebben. Ik schrijf met nadruk 'bespeeld zou hebben'. Ik ben er nog niet 100% van overtuigd - na het uitvoerig vergelijken van de foto's in de catalogus van Christie's, de beelden van History detectives en foto's van Bob Dylan op het Newport Folk Festival in 1965 - dat dit de gitaar is.
Another Self Portrait is zowel door Mojo als Uncut verkozen tot reïssue van het jaar (ik heb beide tijdschriften nog niet gezien, dus meer dan dit kan ik op dit moment hierover niet melden).
Sesamstraat: Aantekening uit april 2008: 'Sesamstraat, melodie "Blowin' in the wind" gebruikt voor een kinderliedje "Hoeveel varkens springen in de modderpoel".'
Ik was dit vergeten, tot ik een mail kreeg van Tjeerd. In die mail meldde hij dat in de uitzending van Sesamstraat van 3 december een Schapenliedje zit waarvoor de melodie van 'Blowin' in the wind' is gebruikt. [met dank aan Tjeerd]
Inside Llewyn Davis: In de Volkskrant van 28 november stonden maar liefst 5 pagina's vol over deze nieuwe film van Joel en Ethan Coen. Bob Dylan komt in de film zelf niet voor (al is zijn nummer 'Farewell' wel te horen), maar zijn schaduw hangt wel over deze film. Een van de gebroeders Coen, tijdens een persconferentie in Cannes, over Bob Dylan: 'Het voelt ongemakkelijk om over Dylan te praten, maar in de context van onze film is hij de olifant in de kamer - de man die er niet is.' (de Volkskrant, 28 november) [met dank aan Peter]
Ik overweeg serieus om een van mijn volgende Dylan-boeken de titel De olifant in de kamer te geven, maar dit terzijde.
Meer over de film Inside Llewyn Davis staat hier en hier. En mag ik dan ook nog even de soundtrack van Inside Llewyn Davis warm aanbevelen, vooral vanwege de laatste twee tracks.
Side tracks is uiteraard de titel van het verzamelalbum dat in de box The Complete album collection vol. 1 te vinden is en afgelopen vrijdag als losse titel op vinyl werd uitgebracht. Side tracks is ook de titel van een ander werk van Bob Dylan, zie hier. [met dank aan Bert voor de tip]

Songs for the Philippines: In de iTunes store is het album Songs for the Philippines te koop (opbrengsten voor het goede doel). Op dit album staat Dylans  'Shelter from the storm'.
Dylans bijdrage aan Songs for the Philippines is identiek aan zijn bijdrage aan Songs for Japan uit 2011.
Boeken: Begin 2014 verschijnen er weer een aantal nieuwe, Engelstalige boeken over Bob Dylan. Ik denk hierbij onder andere aan Bob Dylan: American troubadour van Donald Brown en Bob Dylan; a biography van Bob Batchelor.

Dylan kort #1075

Mood swings: Halcyon Gallery heeft een mooi filmpje online gezet zodat je een goede indruk krijgt van deze tentoonstelling, zie hier. [met dank aan Rob voor de link] Wie via google naar afbeeldingen zoekt, komt genoeg schitterende foto's van deze tentoonstelling tegen. Twee voorbeelden: hier en hier.
Christie's gaat een gitaar veilen. Het gaat om de gitaar die een tijd geleden door het programma History detectives werd aangemerkt als de gitaar waarop Bob Dylan tijdens het Newport Folk Festival van 1965 speelde. Daarnaast komen enkele manuscripten van songteksten van Dylan onder de hamer. De catalogus van Christie's staat inmiddels online en kan hier bekeken worden. [met dank aan Arie voor de link]
De relevante aflevering van History detectives kan hier bekeken worden.
Aanklacht: Bob Dylan is aangeklaagd wegens racisme, zie hier en hier en hier en hier en nog -tig pagina's.

50th anniversary collection 1963

Morgen verschijnt de zes elpees tellende box 50th anniversary collection 1963. Deze box wordt in een zeer kleine oplage uitgebracht met als doel het behouden van de copyrights over deze opnamen. Ik heb begrepen dat meerdere aanbieders van deze box inmiddels hun aanbod hebben moeten intrekken omdat ze - om voor mij onduidelijke redenen - toch niet kunnen leveren. De grote vraag is dan ook: wie levert wel?
Inmiddels is de tracklist van 50th anniversary collection 1963 bekend (met dank aan Arie):

LP1-Side A "Columbia Studios"
1. Eternal Circle-take 4 8-12-63
2.Percy's Song- take 1 10-23-63
3.That's alright,Mama/Sally free and easy - take 1 10-23-63
4.Hero Blues- take 3 8-12-63
5.East Laredo Blues-take 1 10-23-63
6.New Orleans Rag - take 2 10-24-63

Side B Gerde's Folk City 2-8-63 ("The Banjo Tape")
1.Lonesome River Edge
2.Back Door Blues
3.Bob Dylan's Dream
4.You can get her
5.Farewell
6.All over you
7. Masters of war
8.Instrumental/Jam
9.Keep your Hands off her
10.Honey babe
11.Goin' back to Rome
12.Stealin'

LP 2 Side C
1. Ballad of Holis Brown (Westinghouse Broadcasting Co. 3-3-63)
2.Girl from the North Country
3. Only a Hobo (both songs Oscar Brand Show/World of Music March 63)
Town Hall 4-12-63
4.Ramblin' down through the world
5.Bob Dylan's Dream
6. Talkin' New York
7. Hiding too long

Side D Town Hall 4-12-63
1.Ballad of Hollis Brown
2. Walls of red Wing
3. All over you
4. John Birch Paranoid Blues
5. Boots of Spanish Leather

LP 3- Side E (Town Hall cont.)
1.Hero Blues
2. John Brown
3.Hard Rain's gonna fall
4.Dusty old Fairgrounds
5.Who killed Davey Moore

Side F (Town Hall cont.)
1.Seven Curses
2. Highway 51
3.Pretty Peggy-O
4. Bob Dylan's New Orleans Rag
5. Don't think twice, it's alright
6.With God on our Side

LP 4 -Side G (Home of Eve and Marie McKenzie 4-18-63)
1.James Alley Blues
2.Long Time gone
3.Only a Hobo
4. Untitled Blues Jam
5. Hard Rain gonna fall
The Bear,Chicago 4-25-63
6.Honey, just allow me one more Chance
7. Talkin' John Birch Paranoid Blues

Side H (The Bear 4-25-63)
1.Bob Dylan's Dream
2. Ballad of Hollis Brown
3.Talkin' World War 3 Blues
4. Hard Rain's gonna fall
5. With God on our Side

LP 5 - Side I
(WFMT Rdio Studio-Studs Terkel Wax Museum 4-26-63)
1.Farewell
2. Hard Rain's gonna fall
3.Bob Dylan's Dream
4. Boots of Spanish Leather
5. John Brown

Side J
(Studs Terkel 4-26-63)
1.Who killed Davey Moore
2. Blowin in the Wind
Songs of Freedom-WNEW TV Studios 7-30-63
3. Blowin' in the Wind
4.Only a Pawn in their Game
LIncoln Memorial.March on Washington 8-28-63
5. When the Ship comes in (with Joan baez)
6. Only a Pawn in their Game

LP 6 - Side K
Carnegie Hall 10-26-63
1.Blowin' in the Wind
2.Percy's Song
3.Seven Curses
4.Walls of red Wing

Side L (Carnegie Hall 10-26-63)
1.Talkin' World war 3 Blues
2.Don't think twice, it's alright
3.Only a pawn in their Game
4.Masters of war
5.Lonesome Death of Hattie Carroll

De tracklist bevat niet tot nauwelijks verrassingen, het overgrote deel van deze opnamen circuleert al jaren onder verzamelaars. Des al niet te min is 50th anniversary collection 1963 een begerenswaardige uitgave, al was het maar vanwege de verwachte goede geluidskwaliteit.
Om verwarring te voorkomen: er is net een bootleg uitgekomen met min of meer dezelfde titel. De officiële, morgen te verschijnen versie van 50th anniversary collection 1963 zit in een witte hoes met rode letters, zie hier.

Bob Dylan in Londen

Setlist 26 november: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Duquesne whistle / Waiting for you / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Roll on John
Setlist 27 november: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Duquesne whistle / Waiting for you / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Setlist 28 november: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Duquesne whistle / Waiting for you / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind

28 november: Onthulling van een blauwe gedenkplaat in Londen (al dan niet in aanwezigheid van Dylan), zie hier.

Side tracks (MOVLP964)

Side tracks
Begin november verscheen de 47 cd's tellende boxset The Complete album collection vol. 1. Een van de aantrekkingskrachten van deze boxset is de dubbel-cd Side tracks met daarop niet eerder op reguliere albums verschenen nummers, voornamelijk afkomstig van Biograph, aangevuld met nummers van verschillende Greatest hits-albums en de akoestische versie van 'George Jackson'. Vlak voor en na de release van The Complete album collection vol. 1 leverde ik op deze blog commentaar over de songkeuze voor Side tracks. Veel liever had ik - zo schreef ik - gezien dat Sony had gekozen voor meer obscure nummers in plaats van de nummers van Biograph. Nu ik Side tracks heb gehoord moet ik daar wel enigszins op terugkomen. Side tracks als album, als compilatie werkt. Bovendien is de gedachte achter Side tracks dat het een aanvulling is op de reguliere albums zoals die zijn opgenomen in The Complete album collection vol. 1. Met de huidige tracklist is Side tracks juist een uitstekende aanvulling op de albums in The Complete album collection vol. 1. Het meest aardige van Side tracks is misschien nog wel - zeker in vergelijking met Biograph - dat de nummers in chronologische volgorde op dit album staan.

Vinyl
The Complete album collection vol. 1 is een box vol cd's, een uitgave voor de cd-kopers. De meeste vinyl-puristen zullen The Complete album collection vol. 1 links laten liggen. Ik zie nog niet 1,2, 3 gebeuren dat er ook een vinyl-versie van deze boxset zal verschijnen. De liefhebbers van vinyl hebben al Dylans reguliere albums wel op elpee, wat ze missen is Side tracks.
In de afgelopen weken heb ik veel e-mails over Side tracks van vinyl-liefhebbers ontvangen. De vraag was steeds dezelfde: 'Komt Side tracks ook uit op vinyl?'
Voor al die vraagstellers, vinyl-puristen en andere mensen met oren is er goed nieuws: vanaf aanstaande vrijdag ligt Side tracks op vinyl in de winkels. Het gaat om een persing van Music on Vinyl (MOVLP964), gemaakt voor Black Friday / Record Store Day, in een beperkte en genummerde oplage.
Side tracks bestaat uit drie elpees (180 grams) in een schitterende gatefold hoes met daarop de informatie over de nummers van Side tracks afgedrukt die ook te vinden is in het boekwerk bij The Complete album collection vol. 1. De hoes van Side tracks is werkelijk schitterend, stevig en mooi gedrukt.

Luisteren
Ik heb inmiddels Side tracks op vinyl kunnen beluisteren. Dankzij de eerdere, uitstekende Music on Vinyl-persingen van onder andere New morning, Hard rain en Good as I been to you heb ik bij iedere nieuwe Music on Vinyl-release hoge verwachtingen. Side tracks voldoet ruimschoots aan mijn hoge verwachtingen. Het is een bijzonder goede persing. Het geluidsbeeld is breed en bijzonder warm. Mooier dan de cd-persing van Side tracks en een wereld van verschil met persingen van Biograph.
Bij een aantal tracks (onder andere 'Mixed up confusion', 'Forever young' en 'You're a big girl now') begon ik zelfs te twijfelen of ik wel naar de reeds van Biograph bekende opname luisterde, zoveel beter dan Biograph klinkt deze persing van Side tracks.
Een aantal nummers zijn voor het horen van Side tracks nog nooit zo bij mij binnen gekomen ('Abandoned love'). Het is alsof ik ze met het draaien van dit album voor het eerst echt hoor. Heerlijk is het om de live-versies van 'Tomorrow is a long time', 'Visions of Johanna', 'Isis' en 'Heart of mine' via deze persing tot je te laten komen. Het is bijna alsof je bij het concert aanwezig bent.
Side tracks op vinyl is een ware aanwinst voor de Dylan-liefhebber (en eigenlijk iedere muziekliefhebber). Het is een uitstekende aanvulling op de reguliere Dylan-albums. De persing van Music on Vinyl is dusdanig goed dat ik alleen maar kan hopen dat dit bedrijf uit Haarlem een voor een al Dylans albums die deel uitmaken van The Complete album collection vol. 1 - voor zover ze dit nog niet hebben gedaan - op vinyl zullen uitbrengen.

Tot slot
Houd je van Dylans muziek en heb je een platenspeler: ren dan aanstaande vrijdag naar de platenzaak om Side tracks op vinyl te kopen.
Houd je van Dylans muziek en heb je geen platenspeler: koop vrijdag dan toch maar Side tracks op vinyl. Die platenspeler komt later wel.
De nieuwe Music on Vinyl-persing van Side tracks is een absolute must-have.

Dylan kort #1074

Vergeet niet het stuk van Cas hieronder te lezen.
Setlist 24 november: Het publiek gisteravond in Blackpool kreeg het live-debuut van 'Roll on John'. Een traktatie, lijkt mij.
Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Duquesne whistle / Waiting for you / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Roll on John
Side tracks: Ik heb van Music on Vinyl begrepen dat de elpee-persing van Side tracks vanaf aankomende vrijdag in de betere platenwinkels te koop is.

Bob Dylan... Best klinkend CAC vol. 1 door Cas - van Blonde on blonde t/m Self portrait

Hoi Tom

Hieronder het vervolg van mijn recensie van de Complete Album Collection Vol.1 cd's.

Zoals eerder gezegd, beperkt de recensie zich tot alleen de cd's die in de box zitten, en vergelijk ik deze alleen met de eerdere "standaard" (stereo) releases van Dylan's albums op cd. Dus er wordt niet vergeleken met oudere lp of tape releases. Ook de mono versies van Dylan's albums uit de jaren 60 blijven in de bespreking buiten beschouwing, op 1 albumtitel na (waarbij ik de voorkeur geef voor de mono mix). Waar het me om gaat is of we er met de cd's in Complete Album Collection Vol.1 mee vooruit zijn gegaan, en met de albums waarbij de remaster geen verbetering blijkt, welke andere cd releases dan toch beter klinken.

Blonde On Blonde
Van Blonde On Blonde zijn meerdere versies op cd uitgebracht. Net als Bringing It All Back Home kreeg ook Blonde On Blonde voor de eerste release op compact disc in 1987 een geheel nieuwe stereo mix (eveneens van de hand van Tim Geelan). Dit was jarenlang de standaard cd versie. In 1999 werd het album geremixt door Michael Brauer (bekend van de remix van het 1966 "Judas" concert het jaar ervoor uitgebracht op The Bootleg Series Vol. 4: Live 1966 (The Royal Albert Hall Concert) voor het nieuwe verbeterde medium Super Audio CD. Dezelfde mix werd in 2003 gebruikt voor de hybrid SACD "reissue series" en werd de nieuwe standaard vanaf 2004.
Dit is een superieure, en tot op heden onovertroffen remix en blijft tot nu toe de best klinkende versie van dit album.
De Blonde On Blonde cd (cd 07-08) in de box is identiek hieraan. Dit geldt ook voor de Japanse Blu-spec 2CD die eerder dit jaar uitkwam.

John Wesley Harding
De SACD remaster uit 2003 / de standaard cd uit 2004 heeft een schel geluid, met name op de harmonica. Sony heeft geprobeerd dit op de nieuwe cd enigszins te verbeteren, door het volume wat te verlagen en de EQ op de hoge tonen iets te verzachten. Het resultaat is niet overal geslaagd, want 'Drifter's escape' heeft nu bijna dof, onderdrukt geluid, en klonk beter op de SACD..
Op 'The ballad of Frankie Lee and Judas Priest' zit rond 0:15 een hapering. 'I am a lonesome hobo' heeft behoorlijk wat "distortion" en klinkt nu zelfs bijna lo-fi. Om deze redenen geef ik zelfs de voorkeur aan de mono versie van het album, op cd uitgebracht in 2010 als onderdeel van de mono box.

Nashville Skyline
Eerder geremasterd in 2003, voor het SACD project, en vanaf 2004 de nieuwe standaard. Helaas zit er op deze remaster teveel bas. Het instrumentale intro van ´One more night´ is mono, zodra Dylan begint met zingen wordt het nummer stereo.
De nieuwe cd in de box (cd 10) is identiek aan de 2003-2004 remaster.

Self Portrait
Dit is het eerste album in de box die speciaal voor de Complete Album Collection Vol.1 geremasterd is.
Deze zelfde nieuwe remaster was ook al als een van de bonus cd´s inbegrepen bij de luxe editie van the Bootleg series Vol. 10 Another Self Portrait. Op het nummer ´Copper kettle´ zat een storende glitch. Deze is gelukkig op de box cd verwijderd, hoewel de reparatie nog hoorbaar is.
Helaas vind ik de nieuwe remaster geen succes, want de cd is eigenlijk alleen `loudified`, ten koste van de dynamiek.
Verreweg de beste cd versie van Self Portrait is die van de Volkskrant box The 70´s Collection uit 2010. Perfect geluid, en vergeleken met de oude cd uit 1990 ben ik er nog steeds van overtuigd dat de Volkskrant cd geremasterd is.

Groet Cas

Dylan kort #1073

De setlists van 22 en 23 november laten geen verrassingen zien, zie hier en hier.
The 50th anniversary collection: 1963 verschijnt op 2 december in een zeer beperkte oplage. Het gaat om een box met zes elpees vol niet eerder uitgebrachte opname uit 1963. Zie hier. [met dank aan Arjan voor de tip] Let op: er is nogal wat verwarring aangezien er ook een bootleg met de titel The 50th anniversary collection de ronde doet. Dit is niet dezelfde release als de Sony-release die op 2 december verschijnt. Zie hier.
Side tracks op vinyl: eerder meldde ik al dat in Amerika op Black Friday (29 november) Side tracks - de verzamelaar in The Complete album collection - op vinyl verschijnt. Side tracks zal ook in Europa op vinyl verschijnen. De plaat wordt geperst door Music On Vinyl. Zie hier.
The Originals (radio) met heel veel Dylan, zie hier. [met dank aan Dirk voor de tip]

Dylan kort #1072

Setlist 20 november: Things have changed / She belongs to me / Beyond here lies nothin' / What good am I? / Duquesne whistle / Waiting for you / Pay in blood / Tangled up in blue / Love sick / [intermission] / High water (for Charley Patton) / Simple twist of fate / Early Roman kings / Forgetful heart / Spirit on the water / Scarlet town / Soon after midnight / Long and wasted years / [encores] / All along the watchtower / Blowin' in the wind
Uncut: Recensie van de drie concerten in Glasgow, zie hier. [met dank aan Ton voor de tip]
'Twee Dylan-fans' door Marcel, zie hier. (Mooi stuk!)
'Like a rolling stone', de videoclip zie hier, hier, hier, hier, hier.
Eye: Dont look back, zie hier.
Filmkrant: Inside Llewyn Davis, zie hier.

Michael Bloomfield

In februari 2014 verschijnt de boxset From his head to his heart to his hands (3 cd + dvd) van Michael Bloomfield. Op deze boxset staan drie nummers die voor de liefhebber van Bob Dylans muziek interessant zijn: een instrumentale versie van ‘Like a rolling stone’, een alternatieve take van ‘Tombstone blues’ met backing vocals van The Chambers Brothers en een live-versie van ‘The Groom’s still waiting at the altar’.
Met dank aan Arie heb ik de Dylan-gerelateerde nummers van From his head to his heart to his hands inmiddels kunnen beluisteren. Ik kan bevestigen dat ‘Tombstone blues’ op deze boxset inderdaad een andere take van dit nummer is dan de versie op No direction home – The Bootleg series vol. 7. De take van dit nummer op de Bloomfield-boxset ligt – zo heb ik de indruk na één keer luisteren – dichter bij de versie van ‘Tombstone blues’ die te vinden is Highway 61 revisted dan de versie die op No direction home staat. (Even dacht ik tijdens het luisteren dat het ‘gewoon’ de take is van Highway 61 revisited met de backing vocals van The Chambers Brothers toegevoegd. Om definitief vast te stellen of dit al dan niet het geval is, zal ik beide versies nauwkeuriger met elkaar moeten vergelijken.)
‘The Groom’s still waiting at the altar’ werd opgenomen tijdens Dylans concert op 15 november 1980 in het Fox Warfield Theatre in San Francisco. Tijdens dit concert speelde Michael Bloomfield op twee nummers mee: ‘Like a rolling stone’ en ‘The Groom’s still waiting at the altar’. Dit tweede nummer is dus te vinden op From his head to his heart to his hands waar het vooraf gegaan wordt door Dylans gesproken introductie. Deze introductie sprak hij tijdens het concert in San Francisco uit voor ‘Like a rolling stone’, niet voor ‘The Groom’s still waiting at the altar’.
De geluidskwaliteit van deze werkelijk schitterende versie van ‘The Groom’s still waiting at the altar’ is oké. Ik heb de indruk dat de bron voor de opname zoals die te vinden is op From his head to his heart to his hands een van de vele bootlegs van Dylans concert in San Francisco is geweest.
De meest verrassende – in positieve zin – Dylan-gerelateerde track op From his head to his heart to his hands is misschien nog wel de instrumentale versie van ‘Like a rolling stone’. Allereerst krijgen we wat extra geklets tussen de verschillende muzikanten voor en na de track. Daarnaast is deze instrumentale versie van ‘Like a rolling stone’ misschien niet zozeer een opname om keer op keer vol bewondering naar te luisteren, maar wel een opname die de luisteraar enig inzicht in misschien wel Dylans bekendste nummer geeft.
Allereerst valt op hoe rommelig de muziek van ‘Like a rolling stone’ eigenlijk is. Maar gek genoeg – zoals we allemaal weten van de versie met Dylans vocalen – werkt het, ondanks het muzikale rommeltje wel. Ten tweede valt op hoe braaf deze instrumentale versie klinkt. Het effect van de hoorbaar opgestoken middelvinger in ‘Like a rolling stone’ wordt toch hoofdzakelijk veroorzaakt door Dylans vocalen en dan niet zozeer door wat hij zingt, maar hoe hij het zingt.
De box From his head to his heart to his hands is – ook voor de liefhebber van Dylans muziek – een release om naar uit te kijken.
Was het maar alvast februari.

Dylan kort #1071

Vergeet niet de bijdrage van Cas, hieronder, te lezen. Dank Cas!
Setlists: ik loop wat achter, dus maar even d.m.v. links: 16 november, 18 november en 19 november.
Volgens de nieuwsbrief van fanzine Isis zijn / worden alle concerten van de huidige Europese tournee opgenomen (audio en video). Dat lijkt een bevestiging van eerdere geruchten dat er een live-album zal komen van de huidige tournee. Ik leg met opzet nadruk op het woordje 'lijkt', in dit soort gevallen is het eerst zien, dan geloven.
Videoclip 'Like a rolling stone': Er is, bijna 50 jaar na release van het nummer, een videoclip gemaakt bij 'Like a rolling stone'. Dat is dusdanig opzienbarend dat 't zelfs tot teletekst is doorgedrongen (zie afbeelding, met dank aan Truck Fish). Het aardige van de videoclip is dat je er niet zo snel op uitgekeken raakt. De kijker kan namelijk zappen tussen verschillende kanalen en daarmee een grote variatie aan clips al kijkende zelf creëren. De clip kan hier bekeken worden.
De website van De Morgen over die clip, hier. [met dank aan Bart voor de tip] Meer links over de clip, zie hier, hier, hier, hier, hier, hier, enzovoort.
Mood swings volgens de NOS, zie hier. [met dank aan Frits voor de tip]
Boek: The Goldfinch van Donna Tartt: 'The pianist's sparkling, up-tempo arrangement of "It's All Over Now, Baby Blue" seemed to be floating in from an alternative universe.' [Met dank aan Hilda]
Zelf kwam ik Dylan nog veelvuldig tegen in het boek Rosiri van Iris Koppe.
Live in Colorado 1976 in een mindmap gevangen, zie hier. (Ik hoop vandaag of morgen de tijd te vinden om zelf eens te luisteren.) [met dank aan Hans voor de tip]
Aanvulling: Het in 'Dylan kort #1070' afgebeelde krantenbericht komt uit de Volkskrant van 15 november [met dank aan Herman]
Dylan 40 jaar na release, zie hier.